Exodus

Πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια από την τελευταία δισκογραφική απόπειρα των Exodus, με τους πολύπειρους thrashers να κυκλοφορούν τότε το "Blood In, Blood Out" κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες που ήθελαν τον Steve "Zetro" Souza να επιστρέφει στο σχήμα, αλλά και τον Gary Holt να αφιερώνει αρκετό παραπάνω χρόνο στα καθήκοντα του ως κιθαρίστας των Slayer. Δεδομένα, εκείνο το άλμπουμ, αν και με αρκετές δυνατές στιγμές, δεν παρουσίασε τους πλέον εστιασμένους Exodus, συνεχίζοντας ένα δισκογραφικό σερί που τους ήθελε να κυκλοφορούν ποιοτικούς μεν δίσκους, αλλά με ιδέες που δεν τους παρουσίαζαν στο δημιουργικό τους peak.

Πλέον, με τους Slayer να μην αποσπούν άλλο την προσοχή του βασικού κιθαρίστα των βετεράνων Bay Area thrashers, αλλά και τον Lee Altus να έχει «ζεσταθεί» δημιουργικά με τους Heathen ένα χρόνο πριν, οι Exodus έμοιαζαν έτοιμοι να επανέλθουν στο προσκήνιο για όλους τους σωστούς λόγους. Η μοίρα, ωστόσο, είχε διαφορετικά σχέδια, αφού το σημαντικό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε το Tom Hunting πήγε όλη τη διαδικασία που αφορούσε την κυκλοφορία του νέου δίσκου αρκετά πιο πίσω, μέχρις ότου ο έμπειρος ντράμερ να έβγαινε νικητής από τη συγκεκριμένη δοκιμασία - όπερ και εγένετο.

Έτσι, μπορώντας να εστιάσουμε μόνο στο τί μας προσφέρει το πιο πρόσφατο πόνημα των Αμερικανών, οι εντυπώσεις μοιάζουν συντριπτικά υπέρ τους. Στο "Persona Non Grata", οι Exodus συνεχίζουν από εκεί που είχε σταματήσει το κορυφαίο "Tempo Of The Damned", χαρίζοντας ένα άλμπουμ παλαιάς κοπής και σύγχρονου ήχου που δεν παίρνει αιχμαλώτους στο διάβα του. Οι συνθέσεις πιστοποιούν πως η μπάντα κατέχει το "know - how" του ήχου καλύτερα από τον καθένα, ως πρωτεργάτες και ταυτόχρονα συνεχιστές αυτού, έχοντας με τα χρόνια εξελίξει τις δημιουργικές τους μανιέρες και επεκτείνει τις χρονικές διάρκειες.

Οι κιθαριστικές ομοβροντίες των Holt και Altus στέκονται σεμιναριακές, καθώς οι δύο κορυφαίοι κιθαρίστες αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά, είτε μιλάμε για τα καταιγιστικά ρυθμικά μέρη του δίσκου είτε για τα εντυπωσιακά leads τους, προσδίδοντας μια ακλόνητη σταθερά η οποία ευεργετεί την κάθε σύνθεση. Την ίδια στιγμή, ο Souza με τον καιρό έχει καταλήξει να ηχεί ως το μονίμως τσαμπουκαλεμένο, νόθο παιδί του Bon Scott, με τις ένρινες και βιτριολικές του ερμηνείες να μην αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης.

Δεδομένων των συνθηκών, συγκινητικό ακούγεται και το rhythm section με μπροστάρη τον Tom Hunting και ιδανική συνοδεία τον Jack Gibson. Όντας πλέον μαζί μια εικοσαετία, το ρυθμικό σκέλος της μουσικής των Exodus ακούγεται - και είναι - αλάνθαστο κι εμφατικό, μα δεδομένης της περιπέτειας του 56 ετών ντράμερ της μπάντας, το συνολικό υλικό της δουλειάς που παρατίθεται εδώ αξίζει μιας ξεχωριστής αναφοράς, ως μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπό του.

Λόγω ηλικίας και συγκυριών, η γνωριμία μου με τη μουσική των Exodus υπήρξε ένα διπλό χαστούκι, καθώς ανακάλυπτα στη δισκοθήκη του πατέρα μου το "Fabulous Disaster" και κατόπιν της ακρόασης του, αποφάσιζα να αγοράσω το σχετικά πρόσφατο τότε "Tempo Of The Damned". Παρακολουθώντας στενά την μπάντα έκτοτε, αλλά σχετικά απογοητευμένος από ό,τι ακολούθησε το "Shovel Headed Kill Machine", η σημερινή επιστροφή τους με το "Persona Non Grata" μου χάρισε ένα χαμόγελο ικανοποίησης σαν τότε, στην πρώτη μου επαφή μαζί τους. Good Friendly Violent Fun σαν άλλοτε, λοιπόν, σε έναν από τους καλύτερους δίσκους παραδοσιακού thrash που κυκλοφόρησαν εφέτος.