Die Spitz

Οι Die Spitz τρέχουν γύρω από ένα πολύ σοβαρό hype. Τους ξεχώρισε ο Jack White, περιοδεία στο πλευρό των Foo Fighters και το όνομα τους αναφέρεται σχεδόν σε κάθε μέσο ως το αύριο που έρχεται. Κι όχι άδικα. Αν και είμαστε εκεί και κρατάμε ανοιχτό αυτί και σημειώσεις από την πρώτη στιγμή που δώσανε το "Something To Consume" έξω στον κόσμο, περιμέναμε υπομονετικά να κάτσει η πολλή σκόνη και να πιάσουμε μετά την πένα μας. Έλα όμως που η σκόνη δεν κάθεται, αντίθετα γίνεται σιγά σιγά σύννεφο.

Αντλώντας στοιχεία από πολλές διαφορετικές πηγές, είτε είναι το punk, το shoegaze, το grunge ή το metal έφτιαξαν ένα πολύ φρέσκο και δυναμικό ντεμπούτο που δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα συμβιβασμού σε αυτό που θέλει να σμιλεύσει! Η ατμόσφαιρα που στήνεται χτίζει ένα πολύ ιδιαίτερο δίπολο με την ενέργεια που βγάζουν. Το "Sound To No One" είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτής της αντίθεσης των ήχων.

Το "Pop Punk Anthem" ανοίγει το δίσκο με μια μελαγχολική γεύση και μελωδικές γραμμές που όμως δίνουν τη θέση τους σε ένα αλήτικο ριφάκι και ένα φωνητικό ξέσπασμα που αφήνει επίγευση post-hardcore. Υπάρχουν επιρροές από Brutus αλλά όχι τόσες που να κερδίζουν τη ροή, ούτε μόνες για να ξεχωρίσουν από το σύνολο.

Skate punk κιθάρες; Ναι. Dark Country ακουστικές; Ναι. Heavy metal riifs; Ναι. Στο "American Porn" έχεις μια garage κιθάρα που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε δίσκο Τρύπες. Για το "Sound To No One" είπαμε και πριν, η βάση όμως αυτού είναι στο grunge. Η μπαλάντα του δίσκου είναι το "Go Get Dressed" και νομίζω ότι αυτό μου φέρνει ακόμα περισσότερο σε Brutus. Υπάρχει και πιο τυπικό punk όχημα στο δρόμο, πιάσε για παράδειγμα το "Red40" και το "Riding With My Girls", αν και το δεύτερο έχει μια Motorhead meets punk διάθεση με το riff του "Kill The King" στην εισαγωγή, όπως το έπαιξαν κάποτε οι Stratovarius. Ναι, το "Save Us" των Helloween δηλαδή. Και φυσικά οι αναφορές σε Deftones, αλλά και ποια δεν έχουν τέτοιες; Στο "Down On It" ανεβάζουν ένταση με βάση τους Nirvana για να καταλήξουν με το μελαγχολικό, ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό κλείσιμο του "A Strange Moon/Selenophilia". Που θα μπορούσαν πάλι να είναι Τρύπες οι κιθάρες.

Οι Τεξανές έχουν σχεδιάσει και παραδώσει ένα πολύ ωραίο άλμπουμ. Οι όποιες αρχικές μου ενστάσεις για τη ροή και την ομοιογένεια του άλμπουμ, με τον καιρό κάμφθηκαν επειδή και όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλογραμμένα αλλά και λόγω της μικρής διάρκειας (κάτω από 35 λεπτά είναι). Η βάση της μουσικής τους είναι σαφώς το πακέτο κιθάρες με μεράκι και φωνές με καρδιά. Ζευγάρι που αν είναι καλό κερδίζει! Μαζί με μπάντες όπως οι Amyl And The Sniffers, HotWax, λίγο πιο κει οι Winona Fighter κι οι Jools, οι Sprints και φυσικά οι Lambrini Girls, προχωρούν με αυτοπεποίθηση στα επόμενα βήματα.

Το ότι θα τους ακούμε πολύ το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο. Το ότι όσο πάει κάνουν περισσότερο θόρυβο αντί να σωπαίνουν είναι καλό σημάδι. Τα πάντα θα κριθούν όμως στις εμφανίσεις τους μπροστά στον, πολύ και εξασφαλισμένο, κόσμο και στη συνέπεια τους αύριο στη μουσική που έχουν σκοπό να δίνουν.