Chvrches

Ήχοι βροχής. Fade in σε ένα σκοτεινό σαλόνι σε κάποιο σπίτι στα προάστια της από κει μεριάς του ατλαντικού. Η τηλεόραση δείχνει χιονάκια. Τα φώτα τρεμοπαίζουν. Στο βάθος ακούγεται η φωνή μίας κοπέλας που μιλάει στο τηλέφωνο. Έξω από το παράθυρο διακρίνεται μία ακαθόριστη κίνηση. Έχεις δει το έργο τόσες φορές που από την αρχή (νομίζεις ότι) ξέρεις το τέλος του. Κι όμως, με λίγη όρεξη ή/και καλή παρέα θα το ξαναδείς και θα περάσεις τέλεια. Επειδή όπως σε ένα ταξίδι, η σημασία δεν είναι πάντα στον προορισμό. Είναι στις μικρές ανατροπές, στις σεναριακές εκλάμψεις και στην παράξενη ομορφιά της μουντάδας.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τέταρτο δίσκο ενός συγκροτήματος από τη Γλασκώβη; Έχουν και παραέχουν. Ο ήχος των synth παραπέμπει απροκάλυπτα στις μέρες που ο κινηματογραφικός τρόμος ύψωνε τη σκιά του πάνω από το mainstream. Τα φωτεινά χρώματα του παρελθόντος διακρίνονται μόνο σε μεμονωμένες στιγμές ή κάπου στο βάθος. Στους στίχους υπάρχουν κρυμμένες κάμποσες μικρές αναφορές κι ακόμα περισσότερα one-liners. Και να μην έβγαιναν μόνοι τους να το αποδείξουν, πρακτικά οποιοσδήποτε θα μπορούσε να καταλάβει ότι το τρίο έχει horror γούστα. Με μια επιφανειακή ματιά, όλα αυτά ίσως δείχνουν συγκυριακά, αλλά δεν είναι.

Από τον μονόλογο της πρωταγωνίστριας στην εισαγωγική σεκάνς του "Asking For A Friend", στο 'dying in a dream feels like home' του "California" και στο γοητευτικά θαμπό ντουέτο του "Violent Delights", η pop λογική του "Love Is Dead" είναι σαφές ότι έμεινε πίσω. Η παραγωγή αστράφτει. Η Lauren Mayberry στέκεται στο κέντρο κάθε πλάνου. Οι ισορροπίες όμως έχουν επανέλθει. Το μεγάλο τουίστ σκάει κομβικά στη μέση. Το "How Not To Drown" είναι από τα πιο Cure τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία πολλά χρόνια. Με την καλή έννοια, προφανώς. Αν υπήρχε αμφιβολία, η χροιά του Robert Smith την εξαφανίζει με συνοπτικές.

Μην ψάξεις εδώ μέσα για βαθιά ερωτήματα ή παράξενες αναζητήσεις. Οι Chvrches δεν θέλουν να μοιραστούν κάτι περισσότερο από τις μικρές τους αλήθειες. Απλά αντί να σου τις πετάξουν απευθείας, τις ντύνουν πρώτα σε σκούρο περιτύλιγμα. Με τον τρόπο τους αποτίνουν φόρο τιμής σε μία εποχή κι ένα ύφος που αγαπούν. Παρά την όποια νοσταλγία, οι συνθέσεις πατάνε γερά στο σήμερα κι έχουν την προσωπική σφραγίδα των δημιουργών τους. Αυτό από μόνο του είναι καθόλου μικρό κατόρθωμα. Το δίδυμο των "Final Girl" και "Good Girls", ιδιαίτερα το remix του μέγα John Carpenter στο δεύτερο, είναι ικανό να λυγίσει και τους πλέον δύσπιστους.

Η επιτυχία του "Screen Violence" βρίσκεται στα κομμάτια που το απαρτίζουν. Στις μελωδίες. Στον τρόπο που οι επιρροές χρησιμοποιούνται για να προσθέσουν στο σύνολο, αντί για να το οριοθετήσουν. Στο 'we'd kill 'em with a thousand cuts and say we did it out of love' και στο 'if beauty is in the eye of the beholder, it never ends'. Στην πληρωμένη διασκευή του "Cry Little Sister" που χωρίς καμία λογική δεν συμπεριλήφθηκε ούτε ως μπόνους. Πάνω από όλα, στα συνεχόμενα εσωτερικά ξεσπάσματα. Γιατί στο τέλος της μέρας, το συναίσθημα τρόμου που μπορεί να βγάλει μία ταινία δεν θα πλησιάσει ποτέ εκείνο που θα συναντήσεις εκεί έξω.