Cave In

Heavy Pendulum

Relapse (2022)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 18/05/2022
Χωρίς να καινοτομεί, το "Heavy Pendulum" μας προσφέρει μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών που ξεχειλίζουν από ταλέντο και πάθος, πιστοποιώντας γι' ακόμη μια φορά τη σπουδαιότητα των Cave In
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν η σκιά του μαύρου Φλεβάρη του 2018 και ο απροσδόκητος θάνατος του μπασίστα Caleb Scofield έπεφτε βαριά πάνω στο "Final Transmission", κανείς δεν ήξερε αν η μπάντα αυτή θα συνεχίσει. Τότε τους αποθεώσαμε - για πολλοστή φορά - ακόμα και για εξωμουσικούς λόγους: για την ειλικρίνεια, το γυμνό συναίσθημα, την τόλμη του όλου εγχειρήματος. Δεν ξέρω εκείνη τη στιγμή πόσοι άνθρωποι θα πόνταραν ότι οι Cave In θα επέστρεφαν και θα ακούγονταν τόσο ανανεωμένοι και φλογισμένοι όσο ακούγονται στο "Heavy Pendulum".

Οι βασικοί λόγοι γιατί το "Heavy Pendulum" ηχεί τόσο ισοπεδωτικό μπορούν να αναζητηθούν στα εξής: Πρώτον, η μπάντα πήρε τον χρόνο της στη σύνθεση του (πλούσιου) υλικού, ενώ οι πανδημίες, τα side-projects και το γνωστό work ethic που τους χαρακτηρίζει, ζύμωσαν και εμπότισαν τις συνθέσεις σε ένα πνεύμα καθαρά ιεραρχημένων αξιών. Δεύτερον, η μουσική εποπτεύθηκε από τη φανταστική κρίση ενός από κάπου αλλού Caleb και αξιολογήθηκε κάτω από το ερώτημα «τί θα ήθελε εκείνος να κάνουμε;» - διαδικασία που έχουμε δει πολλές φορές ότι λειτουργεί. Και τρίτον, ο «νέος» Nate Newton (Converge, Old Man Gloom, Doomriders) μπαίνει στους Cave In με την ορμή του φίλου που γυροφέρνει την μπάντα από τα γεννοφάσκια της. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι τύποι που σχημάτισαν τον σκληρό ήχο των '00s - οι Converge, οι Cave In, οι Isis - είναι ένα τρελό παρεάκι. Και ως παρεάκι, μπορούν ακόμα να βγάζουν αριστουργήματα.

Το πρώτο λοιπόν «κανονικό» άλμπουμ των Cave In μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια χαρακτηρίζεται από μια αύρα ανανέωσης και καλλιτεχνικής σύνοψης. Για την πρώτη ευθύνεται εν ολίγοις ο εκπληκτικός ήχος του Kurt Ballou, η παρουσία του Nate και η ορμή του ίδιου του υλικού - συναίσθημα που οξύνεται με το που ξεπηδάει το "New Reality" από τα ηχεία, σαν metalcore καταρράκτης. Για τη δεύτερη, το στυλ των Cave In είναι αρκετό. Αυτό το rock κουβάρι που ξεκινάει από το grunge των '90s, περνάει από το metal και το space rock και φτάνει μέχρι το sludge και το hardcore είναι πανταχού παρόν και στο "Heavy Pendulum", όπως και στις περισσότερες δουλειές τους. Τελικά δεν είναι πραγματική σύνοψη, απλώς αυτοί είναι οι Cave In.

Η πληθώρα των πολλαπλών προσωπείων τους απλώνεται οριζόντια στα 14 tracks του "Heavy Pendulum" με τρόπο απολαυστικό. Από την ωμή ενέργεια και τους συμβολισμούς του "New Reality" και την αντίστοιχη sludge επιθετικότητα των "Floating Skulls" και "Careless Offerings", στα πιο alternative μονοπάτια φανταστικών τραγουδιών όπως τα "Blood Spiller", το ομώνυμο και το "Blinded By A Blaze", οι Cave In υπερέχουν - όπως όλες οι μεγάλες μπάντες - ακριβώς επειδή αγνοούν τα όρια των στυλ, κινούμενοι με άνεση ανάμεσα τους. Επιπροσθέτως, θα έλεγα ότι το άλμπουμ αυτό έχει σε στιγμές και έναν παραδοσιακό hard rock αέρα, περισσότερο αισθητός στα wah του "Waiting For Love", στα blues licks του stoner-άδικου "Nightmare Eyes", στην overdriven americana του "Reckoning". Τραγούδια που είναι όλα ένα προς ένα.

Φυσικά, ένα άλμπουμ 72 λεπτών είναι δύσκολο να σε κρατάει διαρκώς στις μύτες των ποδιών σου, παρά τη μεγάλη του διάρκεια όμως, το "Heavy Pendulum" παίρνει εξαιρετικό βαθμό στον τρόπο που διατηρεί το ενδιαφέρον της ακρόασης. Πέραν της εναλλαγής των ηχητικών διαθέσεων, σε αυτό συντελούν τα μέγιστα οι φωνητικές συνεισφορές των Adam McGrath και Nate Newton, η πλούσια και ιδιαίτερα κεφάτη κιθαριστική δουλειά και η εξωστρέφεια του ήχου. Κι όταν το άλμπουμ φτάνει στο τέλος του με το, απρόσμενα επικών διαστάσεων, 12λεπτο "Wavering Angel", η μνήμη δεν έχει κρατήσει το πόσο μακρύ ήταν το ταξίδι, μόνο το πόσο πηγαίο ήταν.

Οι Cave In εξακολουθούν να συμπυκνώνουν στη μουσική τους - αλλά και στις απόψεις τους, αν διαβάσεις την υπέροχη συνέντευξη που μας παραχώρησαν - όλα όσα τους έκαναν μια πολύ μοναδική περίπτωση μπάντας για τον σκληρό ήχο του 21ου αιώνα. Το "Heavy Pendulum" δεν είναι ο δίσκος που θα προσφέρει κάτι σοκαριστικά καινούριο στο σύμπαν τους, παρά θα παραδώσει (ξανά) δύναμη, καρδιά, ποιότητα. Οι καρδιές μπαίνουν στη θέση τους κάθε φορά που ο μεγάλος Stephen Brodsky και η παρέα του σηκώνουν τα όργανα τους κι εμείς δεν έχουμε παρά να κινηθούμε μαζί τους, από τη θλίψη ως την ισχύ της θέλησης, σαν ένα ενωμένο και πολύ βαρύ εκκρεμές.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET