Buckcherry

Οι Buckcherry ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια να επεξεργάζονται την ιδέα της κυκλοφορίας ενός δίσκου και αφού μπήκαν στο studio έχοντας ήδη 30 τραγούδια έτοιμα για ηχογράφηση, μετά από αρκετή επεξεργασία κατέληξαν σε 11 ξεχωριστές συνθέσεις που όπως δηλώνουν οι ίδιοι θα τους επαναφέρουν πίσω στις ραδιοφωνικές επιτυχίες. Η πρώτη πρόχειρη περιγραφή περιλαμβάνει την άποψη πως είναι ένας ακόμη δίσκος του Josh Todd, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά, παρατηρούμε ότι η παραγωγή του δίσκου έγινε από τον Mike Plotnikoff ο οποίος είχε συνεργαστεί με την μπάντα το 2005 στον πλατινένιο δίσκο τους "15". To καινούργιο "Warpaint" υπόσχεται πως σχεδιάστηκε για να εισβάλει στο μυαλό των ακροατών παίζοντας μελωδίες που θα τους μείνουν αξέχαστες.

Μετά τα old-school "The Feeling Never Dies" και "Bring It On Back" του έβδομου άλμπουμ τους "Rock 'n' Roll", που κυκλοφόρησε το 2015, οι Buckcherry σαν βετεράνοι του σκληρού ήχου από το 1999 κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, να δημιουργούν ένα δίσκο με αρκετά hits μετά από ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα για να κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού τους. Η προσοχή συγκεντρώνεται από την πρώτη νότα του "Bent" στις κοφτερές κιθάρες και στα ηλεκτρικά φωνητικά του Josh. Πρόκειται για μια επιτυχημένη συνταγή ενός frontman που στοιχειώνει το μυαλό σου με τις ατάκες στα τραγούδια του και μερικών αριστουργηματικά φτιαγμένων riff από την κιθάρα από τον Stevie Dacanay. Βρώμικες, heavy μελωδίες στα "Right Now" και "The Devil’s in the Details" υπενθυμίζουν πως οι καταβολές των Buckcherry είναι punk rock. Οι δίσκοι που τα φωνητικά ντύνονται γύρω από τη φωνή του Josh θα έχουν πάντα μια χαρακτηριστική αλήτικη 2000’s σφραγίδα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα βρεις μέσα σε αυτό μελωδίες από '60s και '70s, όπως στα "Vacuum" και "Hunger", από τις οποίες δηλώνουν πως έχουν επηρεαστεί χωρίς βέβαια να ακούγονται retro.

Το επιθετικό "Right Now" κυκλοφόρησε σαν προμήνυμα για το "Warpaint" φέρνοντας στα αυτιά μας την ένταση και το πάθος που ένιωθε ο Josh καθώς μετά την κυκλοφορία του "Rock N' Roll" έπεσε ψυχολογικά και επιχειρηματικά και πλέον μέσα από τους στίχους του μηδενίζει το παρελθόν και ζει μόνο για το παρόν.  Με την πλάτη στον τοίχο νιώθει να τον πιέζουν ακατανίκητες δυνάμεις και τραβώντας τον έξω από τη ζώνη ασφάλειας στην περιοχή της δημιουργίας αυτού του τραγουδιού. "I'm bent and I finally lost control" φωνάζει μέσα στους hard rock ρυθμούς που κρατιούνται από τα σόλο της κιθάρας και από τα ωμά drums του Sean Winchester o οποίος αποχώρησε μετά την ηχογράφηση του δίσκου. Το tour των Buckcherry συνεχίζεται με drummer τον Francis Ruiz ο οποίος έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με drummers όπως ο Paul Bostaph (Slayer) και Mikkey Dee (Motörhead).

Παρ' όλα αυτά οι Buckcherry δείχνουν σημάδια ωρίμανσης γιατί στο Warpaint δεν υπάρχουν κομμάτια όπως το "Sorry" και το "Carousel" που την εποχή του 2005 φορούσες σταράκια και  συγκινιόσουν με κάθε τέτοια ευαίσθητη ροκ μελωδία. Στο φετινό τους άλμπουμ το μόνο που θυμίζει την περίοδο του χαμηλοκάβαλου τζιν και της γυμνασιακής αγάπης για τη μουσική είναι το “Radio Song” φέρνοντας τη νοσταλγία σε μια hard rock κυκλοφορία.

Ένα ραδιοφωνικά φιλικά προσκείμενο συγκρότημα λοιπόν, διχάζει το κοινό διασκευάζοντας το "Head Like A Hole" των Nine Inch Nails και φέρνει το industrial rock στα μέτρα του. Ο Josh Todd πριν δεχθεί το μίσος των οπαδών των Nine Inch Nails δήλωσε πως η απόφαση για την ηχογράφηση του συγκεκριμένου τραγουδιού έγινε τελείως αυθόρμητα μια μέρα που δοκίμασαν να παίξουν παλιά κομμάτια στο studio. Τα εύθραυστα φωνητικά του δεν φτάνουν σε καμία περίπτωση το μυστήριο  που εκπέμπει ο Trent Reznor γιατί πολύ απλά είναι δύο καλλιτέχνες τελείως διαφορετικής φιλοσοφίας. Δεν είναι έγκλημα να διασκευάσει κανείς Nine Inch Nails, είναι ενδιαφέρον να μπεις σε μονοπάτια σύγκρισης μαζί τους ενώ ξέρεις πως θα βγεις χαμένος γιατί βγάζουν μια τέτοια εσωτερική ενέργεια που δύσκολα κερδίζεται από εκρηκτικά επιφανειακά φωνητικά όπως στην περίπτωση των Buckcherry.

Το "Warpaint" εμπνευσμένο από τους ανθρώπους που σημαδεύουν το σώμα τους όχι μόνο για να εμφανιστούν στη μάχη αλλά και για να σηματοδοτήσουν σημαντικές στιγμές στη ζωή τους περιγράφει τελικά πως αυτή η μπάντα είναι μια γιορτή που αντιπροσωπεύει την επιμονή και το πάθος της για την εκρηκτική ροκ χωρίς να λογοκρίνει τον εαυτό της και πολλές φορές πετυχαίνει το στόχο της ενώ μερικές άλλες όχι. Το σημαντικό όμως είναι πως δεν σταματούν να αρνούνται να βάλουν κανόνες στη μουσική τους και προχωρούν.