Μοιράζεται τις απόψεις του για τη μουσική σταθερά από το 2004 στο Rocking.gr ενώ από το 2011 έχει αναλάβει το ρόλο του αρχισυντάκτη στο νo1 rock site της χώρας. Ακούει κλασικό ροκ και οτιδήποτε...
Έχω βαρεθεί να διαβάζω την λέξη «θρυλικός» δίπλα από το όνομα οποιουδήποτε μουσικού έχει περάσει από κλασικό συγκρότημα, ενώ νιώθω πια εκνευρισμό βλέποντας γραμμένο το «all-star» δίπλα σε κάθε μπάντα των οποίων τα μέλη κούρδιζαν τις κιθάρες ή έκαναν back vocals σε γνωστά σχήματα. Ειδικά το «all-star» μου θυμίζει το «super-model», το οποίο συνοδεύει πια όλα τα μοντέλα που έχουν κάνει από ένα εξώφυλλο σε Espresso και TV Ζαπινγκ.
Πάνω σε αυτή μου τη φάση παραλαμβάνω το καινούργιο solo άλμπουμ του Brian Robertson. O γνωστός από το πέρασμά του από τους Thin Lizzy -και μέλος επίσης για μικρό χρονικό διάστημα των Motorhead- κιθαρίστας δοκιμάζει τις δυνάμεις του για πρώτη φορά με το δικό του όνομα στη μαρκίζα.
Με συνοδοιπόρους μουσικούς με μικρότερη ή μεγαλύτερη συμμετοχή σε μπάντες όπως οι Europe (Ian Haugland - drums), οι MSG (Leif Sundin - φωνητικά) και οι Riverdogs (Rob Lamothe - φωνητικά), προσπαθεί να μπει ξανά δυνατά στη δισκογραφία. Επιλέγει για αυτή την επιστροφή τον λίγο πιο εύκολο δρόμο, μιας και ουσιαστικά μαζεύει παλαιότερες δικές του συνθέσεις που είχε στο ράφι και συμπληρώνει το υλικό του με τραγούδια από την Thin Lizzy περίοδο της καριέρας του (κυρίως συνθέσεις του -εδώ κολλάει το θρυλικού- Phil Lynott) αλλά και διασκευές σε τραγούδια του συμπατριώτη του, Frankie Miller.
Το άλμπουμ κινείται μουσικά ανάμεσα στο hard rock, το pop rock και τα blues, με τα τελευταία να παίζονται με αρκετό «μπαρούτι». Πιο ρετρό και από τα πρώτα video clip του MTV, ο ήχος έρχεται κατευθείαν από τα τέλη των '80s, κάτι όχι απαραίτητα κακό και για πολλούς λατρεμένο. Αλλά, όπως σε όλες τις μουσικές, έτσι και στο hard rock, πολλοί παίζουν, αλλά λίγοι ξεχωρίζουν. Ο Robbo δείχνει σε καλή κατάσταση (με είχε τρομάξει με το πόσο ντεφορμέ φάνηκε στην tribute συναυλία που είχε οργανώσει ο Gary Moore για τον Lynott πριν λίγα χρόνια), τα κάνει όλα σωστά, ακόμα και στο τραγούδι, αλλά δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που να περάσει την κυκλοφορία αυτή από το επίπεδο «αξιόλογη» στο «ξεχωριστή». Η αίσθηση μάλιστα που σου αφήνει είναι αρκετά περίεργη, μιας και μοιάζει με συλλογή b-sides & rarities, σε μια (solo) καριέρα χωρίς a-sides!
Χωρίς, λοιπόν, τα υπερβολικά «θρυλικός» και «all-star» -που πληκτρολογούνται εδώ και εκεί με ευκολία- να συνοδεύουν, το "Diamonds And Dirt" περιέχει πολλά καλά συστατικά, χάνει κάπως σε προσανατολισμό, αλλά μας χαροποιεί για την επιστροφή ενός κιθαρίστα που κάποτε μαζί με τον Scott Gohram προσδιόρισε για μια ολόκληρη γενιά παιχτών το ιδανικό κιθαριστικό δίδυμο στη σκληρή rock.
Πάνω σε αυτή μου τη φάση παραλαμβάνω το καινούργιο solo άλμπουμ του Brian Robertson. O γνωστός από το πέρασμά του από τους Thin Lizzy -και μέλος επίσης για μικρό χρονικό διάστημα των Motorhead- κιθαρίστας δοκιμάζει τις δυνάμεις του για πρώτη φορά με το δικό του όνομα στη μαρκίζα.
Με συνοδοιπόρους μουσικούς με μικρότερη ή μεγαλύτερη συμμετοχή σε μπάντες όπως οι Europe (Ian Haugland - drums), οι MSG (Leif Sundin - φωνητικά) και οι Riverdogs (Rob Lamothe - φωνητικά), προσπαθεί να μπει ξανά δυνατά στη δισκογραφία. Επιλέγει για αυτή την επιστροφή τον λίγο πιο εύκολο δρόμο, μιας και ουσιαστικά μαζεύει παλαιότερες δικές του συνθέσεις που είχε στο ράφι και συμπληρώνει το υλικό του με τραγούδια από την Thin Lizzy περίοδο της καριέρας του (κυρίως συνθέσεις του -εδώ κολλάει το θρυλικού- Phil Lynott) αλλά και διασκευές σε τραγούδια του συμπατριώτη του, Frankie Miller.
Το άλμπουμ κινείται μουσικά ανάμεσα στο hard rock, το pop rock και τα blues, με τα τελευταία να παίζονται με αρκετό «μπαρούτι». Πιο ρετρό και από τα πρώτα video clip του MTV, ο ήχος έρχεται κατευθείαν από τα τέλη των '80s, κάτι όχι απαραίτητα κακό και για πολλούς λατρεμένο. Αλλά, όπως σε όλες τις μουσικές, έτσι και στο hard rock, πολλοί παίζουν, αλλά λίγοι ξεχωρίζουν. Ο Robbo δείχνει σε καλή κατάσταση (με είχε τρομάξει με το πόσο ντεφορμέ φάνηκε στην tribute συναυλία που είχε οργανώσει ο Gary Moore για τον Lynott πριν λίγα χρόνια), τα κάνει όλα σωστά, ακόμα και στο τραγούδι, αλλά δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που να περάσει την κυκλοφορία αυτή από το επίπεδο «αξιόλογη» στο «ξεχωριστή». Η αίσθηση μάλιστα που σου αφήνει είναι αρκετά περίεργη, μιας και μοιάζει με συλλογή b-sides & rarities, σε μια (solo) καριέρα χωρίς a-sides!
Χωρίς, λοιπόν, τα υπερβολικά «θρυλικός» και «all-star» -που πληκτρολογούνται εδώ και εκεί με ευκολία- να συνοδεύουν, το "Diamonds And Dirt" περιέχει πολλά καλά συστατικά, χάνει κάπως σε προσανατολισμό, αλλά μας χαροποιεί για την επιστροφή ενός κιθαρίστα που κάποτε μαζί με τον Scott Gohram προσδιόρισε για μια ολόκληρη γενιά παιχτών το ιδανικό κιθαριστικό δίδυμο στη σκληρή rock.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
