Blaze Of Perdition

Πάνε αρκετά χρόνια από εκείνο το κατάμαυρο έπος που ήταν το "The Hierophant". Οι Πολωνοί Blaze Of Perdition, με το εντυπωσιακό, σύγχρονο και τρόπον τινά ορθόδοξο black metal τους, κέρδισαν μεγάλη μερίδα του σχετικού κοινού και δικαίως. Έκτοτε, η μπάντα, κυκλοφόρησε άλλες δυο κυκλοφορίες, ενώ και η πολωνική black metal σκηνή, πλέον είναι μια από τις πιο καθιερωμένες στον ακραίο ήχο. Αν σε αυτό το σημείο το όνομα των Mgla σας δημιουργεί συνειρμικές σκέψεις, κρατήστε το, θα μας χρειαστεί παρακάτω.

Το "Near Death Revelations" (2015), με είχε απογοητεύσει προσωπικά, αφού ένιωθα πως η μπάντα δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, επιχειρώντας να τυποποιήσει και να διαδεχθεί το κατάμαυρο εκείνο αριστούργημα που στοίχειωσε το 2011 στον ακραίο ήχο. Οι εντυπώσεις, άρχισαν να κερδίζονται εκ νέου με το "Conscious Darkness" δυο χρόνια αργότερα. Η τελετουργική ατμόσφαιρα επανέρχεται, η παραγωγή ισορροπεί, οι γειτονικές επιρροές μένουν στο βάθος, ενώ διόλου αδιάκριτα, μια γοτθική επιρροή αρχίζει να εμφανίζεται δειλά, σαν ένα ντροπαλό παιδί της νύχτας.

Οι Blaze Of Perdition επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες που δημιούργησαν, και βουτάνε για τα καλά τον ήχο τους σε μια gothic λίμνη

Πριν τρεις μήνες, έγραφα για το περσινό EP των Πολωνών, τα εξής: «Ποιοτική πρόγευση του επερχόμενου δίσκου που λειτουργεί εξαιρετικά». Πράγματι, το "Transmutation Of Sins" περιείχε το ομότιτλο εκπληκτικό τραγούδι και μια εξαιρετική διασκευή στους Fields Of The Nephilim. Τα δυο αυτά τραγούδια, εμπεριέχονται και στον νέο δίσκο, "The Harrowing Of Hearts". Οι Blaze Of Perdition επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες που δημιούργησαν, και βουτάνε για τα καλά τον ήχο τους σε μια gothic λίμνη. Σε αυτό το σημείο, αρκετοί πιθανώς να στραβώσετε, αφού ο ακραίος ήχος φλέρταρε αρκετά με το στοιχείο αυτό τα τελευταία χρόνια, συνήθως ανεπιτυχώς.

Μάλιστα, το black metal των Blaze Of Perdition, όσο έχει απομείνει, κινείται πιο πολύ σε μια black ‘n’ roll αισθητική, με τα ένρινα φωνητικά, σχετικά ευδιάκριτα, να θυμίζουν συντοπίτες τους Mgla που αναφέρθηκαν στο ξεκίνημα. Οι συνθέσεις του δίσκου, διαθέτουν όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, ενώ η παραγωγή είναι τόσο καθαρή, που θα θυμίσει το βαρύ πυροβολικό της χώρας, δηλαδή τους Behemoth. Ναι, το "The Satanist" είναι πολύ σημαντικός δίσκος, ίσως πιο σημαντικός από όση είναι η καθαρή του μουσική αξία. Η σκιά του έπεσε βαριά στην black metal σκηνή, με αρκετούς να επιχειρούν να αναθεωρήσουν τον ήχο τους.

To "The Harrowing Of Hearts", δεν χάνει όμως τα δόντια του. Για την ακρίβεια, έχει τα δόντια που ξεπροβάλλουν από το στόμα ενός πληγωμένου θηρίου

Οι Blaze Of Perdition, υποστηρίζω, πως κατάφεραν όλα όσα δεν μπόρεσαν οι Behemoth έκτοτε. Αν θαυμάζατε την εδραίωση του ήχου των Watain στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, τότε αυτός ο δίσκος είναι και για εσάς. Απομακρυσμένος μεν από το black metal, χωρίς να αποτινάξει πλήρως την αισθητική του δε. To "The Harrowing Of Hearts" είναι σκοτεινό, προσωπικό, σε σημεία εθιστικό, δεν χάνει όμως τα δόντια του. Για την ακρίβεια, έχει τα δόντια που ξεπροβάλλουν από το στόμα ενός πληγωμένου θηρίου. Χωρίς να θυμίζει άμεσα καμία πιθανή επιρροή του, με μια ισχυρή ενιαία ταυτότητα, ο δίσκος στα 52 λεπτά του, διαθέτει πρωτίστως τραγούδια.

Θέλοντας να ακριβολογώ, οφείλω να τονίσω πως τέτοια διάρκεια αρχικά δεν φάνταζε σύμμαχος. Είναι τέτοιο όμως το φίλτρο της οπτικής των Πολωνών, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Το εναρκτήριο "Suffering Made Bliss" ευθύς εξαρχής αναδεικνύει τη νέα οπτική της μπάντας, ενώ τα φωνητικά συμβάλλουν τα μέγιστα, με την άρθρωση και τους ψιθύρους τους. Μάλιστα, αν κάποιος είναι πεπεισμένος να αποδεχθεί την οπτική των Blaze Of Perdition, τότε το "layer upon layer" σημείο, θα τον συγκλονίσει.

Η σχεδόν οκτάλεπτη έναρξη, άφοβα, θα δώσει τη θέση της σε μια από τις κορυφές του δίσκου, το "With Madman’s Faith". Στο συγκεκριμένο τραγούδι, αποτέλεσμα ομαδικής σύνθεσης, το drumming, αρκετά έξυπνο και γεμάτο breaks, καθοδηγεί με τις διαθέσεις του τις ταχύτητες. Οι μελωδίες, που κάποιος πιο προσεκτικός θα παρατηρήσει να περιέχουν post πινελιές, λειτουργούν υπέρ του όλου, ενώ η ανάδειξη των ρυθμικών μερών ηχητικά, μόνο να ζεστάνει τις πονεμένες καρδιές που τσακίζει η μπάντα μπορεί. Όλη όμως η ουσία στο νέο εγχείρημα βρίσκεται στο τέλος του δίσκου.

Η διάθεση της μπάντας να βουτήξει μέσα σε πιο απλοϊκές συνθετικές φόρμες, είναι και αυτή που επιτρέπει στον δίσκο να ρέει αβίαστα

Οι δυο πιο μακροσκελείς συνθέσεις του δίσκου, "What Christ Has Kept Apart" και "The Great Seducer", είναι αυτές που κερδίζουν το στοίχημα σχετικά με τη συνολική αίσθηση που αποπνέει ο δίσκος. Συνεχίζοντας το μοτίβο που θεσπίστηκε από την έναρξη, καταφέρνουν να χαρίζουν σκοτεινές, όχι όμως και γλυκανάλατες στιγμές μαγείας. Φυσικά, η διαρκής διάθεση της μπάντας να βουτήξει μέσα σε πιο ρυθμικά απλοϊκές συνθετικές φόρμες, είναι και αυτή που επιτρέπει σε ένα μεγάλης διάρκειας δίσκο να ρέει αβίαστα.

Η ηχητική στροφή της μπάντας αποδίδει, και όσο και αν τελικά δεν συνεχίστηκε αυτή η πάλαι ποτέ προοπτική που διέθετε, εν τέλει χαρίζει μια εξαιρετική κυκλοφορία, σκοτεινού, ακραίου metal. Τα black metal στοιχεία υπάρχουν, αλλά δεν είναι αρκετά για να στηρίξουν μια τέτοια ταμπέλα, ενώ κάτι τέτοιο δεν ενδιαφέρει ούτε την ίδια την μπάντα. Μην σας κάνει εντύπωση πάντως αν στο τέλος της χρονιάς δείτε αυτόν τον δίσκο να φιγουράρει σε διάφορες λίστες.

Αδυνατώντας να προβλέψω, τόσο την αποδοχή που θα έχει, όσο και το ακροατήριο στο οποίο θα απευθυνθεί, ένα πράγμα περιστρέφεται στις σκέψεις μου. Αυτό που μένει, είναι οι συνθέσεις. Το "The Harrowing Of Hearts" διαθέτει εξαιρετικές και μάλιστα δεν ηχεί στιγμή επιτηδευμένο. Λαμβάνοντας υπόψη τις στιχουργικές θεματικές που αναπτύσσονται, περί προσωπικών ψυχολογικών δαιμονίων, η μπάντα αξιοποιεί τις επιρροές της για να εκφρασθεί. Εν τέλει, ηχεί πιο εσωστρεφής από ότι θα περίμενε κανείς από μια τέτοια κυκλοφορία. Γιατί δεν είναι τεχνητή, αλλά ανθρώπινη.

Bandcamp