Behemoth

Οι Behemoth έχουν κατασταλάξει στην πιο εμπορική πλευρά του black metal. Το "I Loved You At Your Darkest" είναι από αυτούς τους δίσκους, ο οποίος κρατώντας την δημιουργική τους εξέλιξη σε μία στασιμότητα, ταυτόχρονα εκταμιεύει την επαυξημένη δημοτικότητα που απολαμβάνει το συγκρότημα  όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Για κάποιους είναι ήδη αργά γιατί έχει ήδη συμβεί, αλλά για κάποιους άλλους αυτή είναι η στιγμή που οι Behemoth θα θερίσουν τους καρπούς που σπέρνει ο Nergal εδώ και κάτι δεκαετίες.

Χωρίς να διαθέτει στην πραγματικότητα ξεκάθαρα μεμπτά σημεία στο περιεχόμενο οι Behemoth μας προσφέρουν ένα ξεκούραστο άκουσμα, το οποίο μάλλον δεν θα μπει στο πάνθεον της δισκογραφίας, αλλά -για όσο κρατήσει η χαρά- δεν θα αφήσει το κοινό ανικανοποίητο στην πλειονότητα του.

Όμως για να τελειώσει εδώ η κριτική, ας αποδημήσουμε λοιπόν τον δίσκο μπας και βρούμε κάτι που μπορεί να μην πάει καλά μαζί του.

Δίχως κάποια ουσιαστική εξέλιξη, διατηρούν ανέπαφο το μονοπάτι που ακολούθησαν στο "The Satanist", βελτιώνοντας όμως την συνταγή της επιτυχίας. Επομένως ως προϊόν, το "I Loved You At Your Darkest" έχοντας ελάχιστη καλλιτεχνική αξία και χωρίς να διευρύνει τους ορίζοντες του metal, είναι γεμάτο crowd pleasers και χιτάκια.

Η ασφαλής όμως προσέγγιση του Nergal μπορεί να δουλέψει αυτήν τη φορά.

Αφήνοντας στην άκρη την αδιάφορη εισαγωγή, ο δίσκος ξεκινά με πολύ μπόλικη επιθετικότητα με το "Wolves Ov Siberia", η οποία εντείνεται ακόμα περισσότερο στο black metal κρεσέντο με τον παιδικά βλάσφημο τίτλο, "God=Dog". Η συνθετική  πρώτη κοιλιά σκάει γρήγορα στο "Ecclesia Diabolica Catholica", αλλά ο Nergal ως παλιά καραβάνα ξέρει ότι δεν μπορεί για πέντε λεπτά να μας αφήσει έτσι ξεκρέμαστους και το τραγούδι σώζεται στην παράταση από μια ακουστική κιθάρα, η οποία δίνει την θέση της σε ένα επικό και ανατριχιαστικό outro, που θα ήθελαν πάρα πολύ να το είχαν σκεφτεί οι Dimmu Borgir στο "Eonian".

Οι ρυθμοί και οι εντάσεις πέφτουν με τις ψαλμωδίες του "Bartzabel", το οποίο δεν προσφέρει έντονες συγκινήσεις και ιδιαίτερες διακυμάνσεις στο συναίσθημα σε αντίθεση με το "If Crucifixion Was Not Enough" που ακολουθεί, το οποίο σε σύντομο χρονικό διάστημα κάνει πολλά, χωρίς όμως να λέει και τίποτα, αν και στο τέλος του παραπέμπει λίγο σε τερτίπια των Satyricon.

Στην συνέχεια το "Angelus XIII" πιάνει τον ακροατή από τα μούτρα ξεκινώντας στα γρήγορα με ένα χαλαρωτικό για την ψυχή blast beat. Εδώ όμως επιστρέφουν οι ακουστικές αλλά σε αυτή την περίπτωση λειτουργούν ως υπόστρωμα ενός progressive περάσματος, το οποίο έχει και ένα κιθαριστικό σόλο, πριν  το τραγούδι γυρίσει στα black metal tremolos και άλλο ένα ηρωικό σολάρισμα.

Το "Sabbath Mater", λίγο με τον τίτλο του, λίγο με την ενορχήστρωση του και λίγο με τον τρόπο που τραγουδά ο Nergal και λίγο με την προφορά του, με παρέπεμψε έντονα σε παλιούς, αλλά καλούς Moonspell. Δεν ξέρω όμως πόσο καλό είναι αυτό το τελευταίο για κάποιους, διότι συνεχίζεται ίσως και λίγο πιο έντονα στο "Hanohej Pantocrator", το οποίο στα έξι λεπτά του απλά φλυαρεί άσκοπα.

Η metal απλότητα του "Rom 5:8" δυστυχώς δεν προσθέτει κάτι θετικό στο σύνολο του δίσκου και κερδίζει επάξια μια υποψηφιότητα για το filler του "I Loved You At Your Darkest". Στην συνέχεια, το διχασμένο "We Are The Next 1000 Years" με την ανορθόδοξη δομή του, διαθέτει μερικές από τις πιο συμπαθητικές μελωδίες και περάσματα του δίσκου, αλλά μάλλον είναι ότι περίσσεψε από τις ιδέες που έπρεπε να πάνε κάπου για να μην ξεμείνουν.

O δίσκος κλείνει με ένα majestic φλερτάρισμα που προέρχεται μέσα από μία από τις πιο συμφωνικές και πομπώδεις συνθέσεις των Πολωνών, η οποία δυστυχώς χαραμίζεται ως ένα πραγματικά εντυπωσιακό και επικό outro.

Το "I Loved You At Your Darkest" διαθέτοντας ένα γιγαντιαίο ήχο και την υποδειγματική μουσική δεινότητα των Behemoth, έρχεται δίχως εκπλήξεις, αλλά ξεχωρίζει αφού διατηρεί την κληρονομιά των προκατόχων του και μερικές συνθέσεις που ένας ακροατής δεν μπορεί να μην συμπαθήσει, αφού πληρούν όλα τα θεμελιώδη κριτήρια. Συγχωρέστε την αχαριστία μου, αλλά ακόμα και έτσι αυτό δεν επαρκεί για ένα θρυλικό άλμπουμ.