Blackbraid

Τα ελάφια στα εξώφυλλα μάλλον έχουν την τιμητική τους τα τελευταία χρόνια σε metal δίσκους. Θες η σχέση με τη φύση, θες το φιλέτο τους, θες τα κέρατά τους, ό,τι και να’ναι πάντως, εξιτάρει τις μπάντες με αποτέλεσμα να εμφανίζoνται συχνά πυκνά. Όπως εδώ καλή ώρα. Για τον συγκεκριμένο δημιουργό πάντως, ο οποίος διαπρέπει επί τρία με τις κυκλοφορίες του, μάλλον έχει να κάνει με τα πλέον γνωστά Adirondack Mountains. Τον τόπο δηλαδή που τον περιβάλλει, τον εμπνέει και τον ενεργοποιεί. Γαμώ.

Για κάποιον λόγο, η μπάντα ενθουσιάζει μπόλικο κόσμο και αυτό αποτυπώνεται και στα ψηφιακά δεδομένα, μαζί με τα φυσικά βεβαίως, ήτοι τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ναι, έπρεπε να ήμουν παρών στο πρόσφατο εν Αθήναις live τους, ας όψονται οι @*(%$#@!&^%$#@&* που μου το στέρησαν. Αναμένω άμεση επιστροφή και το "Tears Of The Dawn" να σκίζει και να τσακίζει άπαντα στο πέρασμά του. Σβέρκους δηλαδή. Και να υψώνει γροθιές. Γαμώ θα είναι ρε.

Αν έχετε ακούσει τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, αναμενόμενα γνωρίζετε τί σας περιμένει. Ή και όχι εν μέρει. Σε περίπτωση που τούτος ο δίσκος σας φέρνει για πρώτη φορά κοντά τους, δε θα ‘ναι η τελευταία: black metal επικών και Bathory - κών διαστάσεων, έντονο indigenous χρώμα, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά. Μακροσκελείς συνθέσεις και τίτλοι λες και βγήκαν από ταινία του Λάνθιμου (The Dying Breath of a Sacred Stag), ιντερλούδια με τιτιβίσματα πουλιών και ήχους από ρυάκια. Γαμώ εκ νέου, επειδή αποδίδονται πειστικά.

Τί επιθυμείς, να ταφείς ή να καείς; Όπως και να’χει, εκείνη τη μέρα, που κάποιοι την εορτάζουν και δεν τα βάφουν μαύρα και μοιρολογούν, το ίδιο τραγούδι θα παίζει: " Wardrums at Dawn on the Day of My Death", το κέφι πάει σύννεφο, ομοίως και το head banging. Ξανακοιτάω το εξώφυλλο, το άλογο, το χιονισμένο τοπίο και ο αναβάτης κάτι μου θυμίζουν από Σουηδία μεριά. Έχει και απ’αυτούς. Τί διαφοροποιεί τον εν λόγω δίσκο από τους προηγούμενους; Δεν είναι μήτε η ηχητική προσέγγιση, μήτε η ποιοτική δύναμη των συνθέσεων ή η παικτική τους ικανότητα.

Άμεσα χτυπάει με την πρώτη ακρόαση η αποφασιστικότητα του Jon, ο αυξημένος βαθμός ωριμότητας και η στοχοπροσήλωση που λέει και ο fashion icon master chef. Οι ακουστικές κιθάρες αποτελούν το όχημα για το ταξίδι πίσω στον χρόνο, οι black metal ξυραφιές αποτυπώνουν την οργή και το θυμό, η δε επικούρα που συνοδεύει τα ανωτέρω καθιστά το άκουσμα έντονο συναισθημάτων, και όλα αυτά συνευρίσκονται στο "And He Became The Burning Stars...". Δεν πιστεύω στα παραμύθια περί τρίτου και κρίσιμου δίσκου. Τούτοι δω είναι κρίσιμοι και απαραίτητοι εξαρχής. Απλά παραμένουν εξίσου γαμάτοι, ίσως ένα κλικ παραπάνω.

Έχει χαράξει το δικό του μονοπάτι με στιβαρά βήματα και έντονα αποτυπώματα αυτών, δίχως να λοξοδρομεί. Τον ακολουθώ από τα πρώτα του, δηλώνω φαν του, κατέχει το μυστικό και τον ορισμό του ακραίου έπους, συνεχίζει ακάθεκτος να περιγράφει αλλοτινές μα και τωρινές κρυμμένες πραγματικότητες, που του αποτελούν βίωμα. Ο νεκρά μουσικός μήνας Αύγουστος, μάλλον τον βρίσκει κυρίαρχο. Γαμώ και πάλι.

Bandcamp
YouTube