Asphyx

Οι Ολλανδοί death metal θρύλοι, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, Asphyx, περνάνε από το 2009 μια δεύτερη νιότη. Το σερί που τρέχουν, από το "Death…The Brutal Way" μέχρι το προ πενταετίας, πλέον, "Incoming Death", είναι εξαιρετικό. Αν και η πανδημία καθυστέρησε λίγο την κυκλοφορία του δέκατου δίσκου τους, εν τέλει ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί το "Necroceros". Η δισκογραφική επιστροφή της μπάντας, έχει άγνοια κινδύνου, με τον πιο επιβλητικό τρόπο που δύναται να συμβεί αυτό.

Θα επικαλεστώ το κλισέ πως οι Asphyx δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Και αν το πρώτο, τέρμα πωρωτικό αν και απλοϊκό, riff του εναρκτήριου "The Sole Cure Is Death", δεν εγκληματήσει κάθε ενδιαφερόμενο, τότε το ξέσπασμα με το "release the blood-hounds" σημείο οφείλει να παραδώσει ένα μάθημα, στο γνωστό τους ύφος. Ελάχιστα λεπτά θέλουν λοιπόν οι Ολλανδοί για να αποδείξουν πως δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Διαθέτουν στον κατάλογό τους, κλασικούς, για το ιδίωμα, δίσκους και μια εξαιρετική πρώτη παύση με το "On The Wings Of Inferno" το 2000. Στην επιστροφή τους εννέα χρόνια αργότερα, πραγματοποίησαν μια στοχευμένη σταχυολόγηση των χαρακτηριστικών τους σημείων. Επέτρεψαν σε μια από τις επιβλητικότερες φωνές του είδους, τον αξιότιμο κ. Martin van Drunen, να επιστρέψει και να γδάρει εκ νέου αυτιά, και έριξαν τις ταχύτητες, βελτιώνοντας κατακόρυφα την παραγωγή.

Προσωπικά, θεωρώ το "Deathhammer" ως την κορυφαία στιγμή της μπάντας έπειτα από τις δύο πρώτες της, μνημειώδεις, κυκλοφορίες. Συνεπώς, όταν ένα συγκρότημα, που κινείται σε φαινομενικά στενά ηχητικά περιθώρια, διαθέτει μια τέτοια πρόσφατη δισκογραφία, υποστηρίζοντας την επάξια και επί σκηνής, τότε, είναι σαφές πως δίσκοι όπως το "Necroceros", θα απευθύνονται σε οπαδούς ολάκερης της σκηνής. Ο δίσκος, φροντίζει να επιβεβαιώσει λοιπόν προσδοκίες παντός είδους. Σε μια πρώτη ανάλυση, για ακόμη μια φορά στην πορεία των Ολλανδών, κανένα κομμάτι δεν φαίνεται να υστερεί. Οι Ολλανδοί παραθέτουν δέκα νέες συνθέσεις, με την καθεμιά να διαθέτει το απαραίτητο hook, ή riff, ώστε να αφήνει θετική εντύπωση.

Παράλληλα, αν και για ακόμη μια φορά οι death/doom στιγμές του δίσκου κλέβουν αβίαστα τις εντυπώσεις, όταν διανθίζονται με προπατορικά, ταχύτατα αμαρτήματα όπως στο "Mount Skull", το αποτέλεσμα αποπνέει ισοπέδωση. Συνεπώς, το "Necroceros" δείχνει να μην υστερεί πουθενά σε σύγκριση με την πρόσφατη δισκογραφία της μπάντας, κάτι, αυτονόητα θετικό. Οι Asphyx έχουν κάνει, κυριολεκτικά, επάγγελμα, τη σύνθεση, άμεσων, μνημονικών death metal riffs, τα οποία, σε συνδυασμό με τις στοχευμένες συνθετικές δομές, τους επιτρέπουν να «καλύπτουν» μικρά μουσικά δάνεια και σημεία ανακύκλωσης, μετατρέποντας τα σε καταιγιστικές επιθέσεις, όπως συμβαίνει στο "Knights Templar Sand".

Αναλύοντας περαιτέρω τον δίσκο, γίνεται αντιληπτό πως συνθέσεις όπως το "Three Years Of Famine" ηχούν λες και η σύνθεση τους έγινε στον αυτόματο πιλότο. Εδώ όμως έγκειται και η δυναμική του "Necroceros". Όταν στο προαναφερθέν κομμάτι μπαίνουν τα αρπίσματα, αποτελώντας μια ευχάριστη ανανεωτική πινελιά, όταν η ατμόσφαιρα του, καταφέρνει εκ νέου να συνεπαίρνει, τότε αναδεικνύεται η αδιαπραγμάτευτη ουσία της μπάντας. Οι συνεχόμενες ακροάσεις θα στείλουν στα έγκατα της λήθης τέτοιου είδους ενστάσεις, μετατρέποντας το αποτέλεσμα σε μια απολύτως απολαυστική κυκλοφορία. Έτσι δεν θα χαρακτηρίζατε και εσείς το "Botox Implosion"; Μια τέτοιου είδους όμως ποιοτική συνέχεια, ειδικά στον κιθαριστικό τομέα, έχει ονοματεπώνυμο. Ο Paul Bayens (Hail Of Bullets, Thanatos) είναι άριστος γνώστης όλων όσων μετέτρεψαν στα ‘90s τους Asphyx σε μια μπάντα με εντελώς προσωπικό ήχο. Μαζί με τον Stefan Hüskens, που αντικατέστησε τον Baghus στα τύμπανα, αποτελούν αναπόσπαστα παρακλάδια της προαναφερθείσας σταχυολόγησης.

Το "Necroceros" λοιπόν, για να επιστρέψω σε αυτό, πέραν μικρών μα καίριων στιγμών που προσφέρουν μια πρωτότυπη όψη στον ήχο της μπάντας, αποδεικνύεται ικανοποιητικό. Ο αέρας των πρόσφατων συνθέσεων, σε συνδυασμό με την εξαιρετική παραγωγή, το φέρνουν προσωπικά, ανώτερο σε προτίμηση από τον προκάτοχό του, με το συναίσθημα αυτό να ενισχύεται από την, εκ νέου κατακόρυφη ολοκλήρωση του δίσκου με το βλοσυρό, έρπον ομότιτλο άσμα. Βέβαια, πριν από αυτό, είχε προηγηθεί η ρυθμική ισοπέδωση του "The Nameless Elite", σύνθεσης που, φέρνοντας στο μυαλό Bolt Thrower και, προφανώς, Hail Of Bullets, αποδεικνύει την ανάγκη που έχουμε να ακούμε τακτικά τους Asphyx να δισκογραφούν.

Οι Ολλανδοί έχουν επικυρώσει την επιστροφή τους στη μουσική επικαιρότητα, έχοντας κατακτήσει τη θέση τους στο πάνθεον του ήχου, και αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα. Αυτό όμως που χρήζει ειδικής εξήγησης, είναι το μυστήριο του πώς επανέρχονται δριμύτερα τα επιχειρήματα για τέτοιες δηλώσεις, με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Ο Necroceros με κάθε βήμα του, αφήνει ένα όλο και πιο βαθύ αποτύπωμα της μπάντας. Αργά, βασανιστικά, επίπονα, απολαυστικά. Και με έμφαση στα leads παρακαλώ.