Asphyx

Δύο χρόνια πριν έλαβε χώρα το σημαντικότερο ίσως reunion για τη death metal σκηνή. Ένα από τα σπουδαιότερα ονόματα του ήχου, οι Asphyx, παλιά δόξα του ευρωπαϊκού ακραίου ήχου, επανασυνδέθηκαν και ένα από τα καλύτερα λαρύγγια του χώρου πήρε τη θέση του πίσω από το μικρόφωνο. Η επιστροφή του Martin Van Drunen στη μπάντα είναι γεγονός. Η πρώτη κυκλοφορία μετά την επανασύνδεση, ένα επτάιντσο του 2008, με ένα καινούριο τραγούδι, μαρτυρά ότι το θωρηκτό είναι ακόμα ετοιμοπόλεμο. Ο τίτλος του κομματιού προφητικός και ιδιαίτερα αποκαλυπτικός παράλληλα. "Death... The Brutal Way" βρυχάται ο ξανθός Ολλανδός και όσοι θεωρούσαν την υπόθεση Asphyx τελειωμένη το ξανασκέφτονται. Αρχές Ιουνίου επισκέπτονται για πρώτη φορά την Ελλάδα και παίρνουμε μια καλή γεύση της δύναμης που εκπέμπει η μπάντα στις ζωντανές της εμφανίσεις.

Μετά από όλα αυτά τα ειδυλλιακά, το μόνο που έλειπε ήταν ένα full length που πραγματικά να τσακίζει κόκαλα. Και μας το δώσανε. Ο τίτλος του ep παρέμεινε, μια προειδοποίηση θα μπορούσε να πει κανείς για τον ανυποψίαστο ακροατή. "Death... The Brutal Way" λοιπόν και ο δίσκος είναι πιο death και από το θάνατο τον ίδιο. Όλα τα συστατικά της επιτυχίας είναι και πάλι μαζεμένα εδώ και τη συνταγή της επιτυχίας οι Asphyx φαίνεται πως τη θυμούνται καλά. Ο δίσκος περιέχει δέκα τραγούδια που θα μπορούσαν εύκολα να είχαν γραφτεί την περίοδο 1990 - 92 και να έμειναν ξεχασμένα σε κάποιο αραχνιασμένο συρτάρι μέχρι τώρα. Και όμως, οι συνθέσεις είναι καινούριες και αποδεικνύουν ότι η μακρόχρονη απουσία δεν έχει αγγίξει τη μπάντα ούτε κατ' ελάχιστο.

Ο δίσκος ανοίγει με το ισοπεδωτικό "Scorbutics", ένα πειρατικό τραγούδι που κάνει τα κόκαλα του αυχένα να τρίζουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα, ενώ η μανία συνεχίζεται αμείωτη στο αποκαλυπτικό "The Herald" που ακολουθεί, κηρύττοντας το τέλος του κόσμου. Το rhythm section, με πρωτεργάτη τον Bob Bagchus στα τύμπανα, παρουσιάζεται για άλλη μια φορά ισοπεδωτικό, σα μία ερπύστρια τεθωρακισμένου άρματος που μοναδικό σκοπό έχει να συνθλίψει την ακοή μας, ενώ ο Paul Baayens (ο οποίος συνεργάστηκε με τον Martin και στους Hail Of Bullets) στην κιθάρα δείχνει ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να επωμιστεί το ειδικό βάρος του προκατόχου του και προσφέρει απίστευτα heavy riffing προς τέρψη των οπαδών. Και πάνω απ' όλα δεσπόζουν τα κολασμένα φωνητικά του Van Drunen, προκαλώντας ανατριχίλα καθώς αφηγούνται πολεμικές ιστορίες γεμάτες βία. Αποκορύφωμα του δίσκου (για μένα τουλάχιστον) το σχεδόν επικό, doom άσμα "Asphyx II (They Died As They Marched)". Μην το σκέφτεστε πολύ, δεν έχετε κάνει λάθος. Δεκαεπτά χρόνια μετά το πρώτο μέρος, ο ξεχασμένος πόλεμος μαίνεται το ίδιο αιματηρός και ανελέητος.

Όλα αυτά ίσως ακούγονται υπερβολικά, αλλά ο νέος δίσκος κατάφερε να με κάνει να νιώσω τον ίδιο ενθουσιασμό που ένιωθα όταν άκουγα για πρώτη φορά το "The Rack" και το "Last One On Earth". Δίσκους δηλαδή κλασσικούς, όχι μόνο για την δισκογραφία των Asphyx αλλά και για το ιδίωμα γενικότερα. Δε μπορώ να γνωρίζω αν το "Death... The Brutal Way" θα αναγνωριστεί στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα αριστουργήματα της μπάντας, για μένα όμως στέκεται ήδη επάξια δίπλα τους. Όπως και να 'χει, μακριά από τον ίσως πρόσκαιρο ενθουσιασμό, ο δίσκος αποτελεί ένα από τα πιο καυτά comeback album της χρονιάς και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες συνολικά, επομένως αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του και με το παραπάνω. Για τη συνέχεια, only time can tell...