Asphyx, Abyssus, Gentihaa @ Κύτταρο, 05/11/22

Από εκείνη τη βραδιά στο An Club έχουν περάσει πλέον παραπάνω από δέκα χρόνια. Το metal κοινό στη συμπρωτεύουσα βέβαια, ήταν σχετικά πιο τυχερό, αφού το 2016 είχε θυμηθεί τι εστί live ισοπέδωση από την ολλανδική death metal μηχανή. Η συναυλιακή επιστροφή λοιπόν των Asphyx στην Αθήνα, ήταν για αρκετούς λόγους μια βραδιά που δεν επιδεχόταν απουσιών. Αν συνυπολογίσουμε και τη φόρμα στην οποία βρίσκονται, δεδομένου του εξαιρετικού περσινού "Necroceros", τότε αμέσως γίνεται αντιληπτό πως όλα προϊδέαζαν για μια φανταστική βραδιά.

Με μια καθυστέρηση της τάξης των 15 περίπου λεπτών, οι Gentihaa ανέβηκαν στη σκηνή του αγαπημένου venue εκκινώντας τη βραδιά. Για τα επόμενα 40 περίπου λεπτά, το αθηναϊκό σχήμα, με σύμμαχο έναν εξαιρετικό ήχο που διατηρήθηκε καθ’ όλη τη βραδιά, παρουσίασε ζωντανά υλικό από το ντεμπούτο του, "Reverse Entropy", αλλά και από την επερχόμενη κυκλοφορία την οποία προετοιμάζει αυτή την περίοδο. Το συμφωνικό extreme metal τους, παρά τα προηχογραφημένα μέρη φρόντισε με τα προσεγμένα ξεσπάσματα των, αν μη τι άλλο θεατρικών συνθέσεων να ζεστάνει τη βραδιά, σε μια εμφάνιση που όσο περνούσε η ώρα ανέβαζε στροφές, κερδίζοντας το χειροκρότημα.

Έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα, οι death metallers Abyssus πήραν τη θέση τους, μπροστά σε ένα ένθερμο κοινό. Με τον ήχο τους, συγκριτικά πιο κοντά σε αυτό των headliners, αλλά και με διάθεση να δώσουν βάση στις υψηλών ταχυτήτων συνθέσεις τους, οι Abyssus πραγματοποίησαν μια εξαιρετική εμφάνιση, απόρροια και της άνεσης με την οποία χειρίζονται το υλικό τους, σε στούντιο και συναυλίες. Με το σετ να περνάει από τα δύο άλμπουμ και τα αντίστοιχα EP, τιμώντας φυσικά το εξαιρετικό φετινό "Death Revival", οι Abyssus δικαίως έδωσαν αφορμή για αμέτρητο moshing, και με περίσσεια ενέργεια στη σκηνή, καθώς και κομβικές εναλλαγές thrash με πιο doom περάσματα, απέδειξαν και στο πιο δύσπιστο πως δικαίως αποτελούν μια από τις εξέχουσες μπάντες στην εγχώρια extreme metal σκηνή.

Αναμονή τέλος λοιπόν, και με το soundcheck να έχει λάβει χώρα, οι Asphyx ήταν έτοιμοι να πράξουν αυτά για τα οποία γνωρίζαμε πως είναι ικανοί. Η τετράδα, προεξάρχοντος του εμβληματικού, Ολλανδού Ντέμη Ρούσσου, όπως παρουσιάστηκε αυτοσαρκαστικά, Martin van Drunen, ήταν αποφασισμένη να μετατρέψει το Σαββατόβραδο σε μια αξέχαστη εμπειρία. Η ηχάρα και η πόρωση, τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά, το τυμπανιστικό ποδοβολητό και η χημεία των εγχόρδων, μας έκαναν πλάκα. Επιπρόσθετα, τιμώντας την επιστροφή τους έμπρακτα, παρουσίασαν ένα εκτεταμένο, σε σχέση με την τρέχουσα περιοδεία τους, σετλιστ, το οποίο, βιωματικά μιλώντας, μετέτρεψε αυτή τη βραδιά στην απόλυτη εμπειρία.

Κοινώς, για μιάμιση ώρα, οι Ολλανδοί προέλαυναν με τον ένα death metal ύμνο πίσω από τον άλλο. Ο van Drunen, σε παλαιότερη συνέντευξή του στο Rocking, μπορεί να είχε δηλώσει, ορθά, πως δεν έχει νόημα η σύγκριση των κλασικών τους άλμπουμ με τα πρόσφατα, αλλά, αυτή ακριβώς η ποιοτική συσχέτιση, σε ένα ανάμεικτο σετ, είναι που απέτρεψε τη συναυλία και την death metal μανία από το να κοπάσουν. Όπως είχα επισημάνει και στην παρουσίαση του "Necroceros", η παρούσα σύνθεση της μπάντας έχει σταχυολογήσει όσα δίνουν προσωπικότητα στον ήχο της και αντιλαμβάνεται εκπληκτικά πώς να τα τοποθετεί σε νέες συνθέσεις, με αποτέλεσμα το σερί από το "Death…The Brutal Way" και έπειτα. Θες απόδειξη; Μακάρι να μπορούσα να σου μεταφέρω όσα έγιναν στον ομότιτλο ογκόλιθο.

Τι και αν ο, πολυμαθής Stefan Hüskens, που είχε και μικρή περιπέτεια με τη βίζα, έκαψε το μόνιτορ στα τύμπανα από την ένταση; Διορθώθηκε. Ακόμη και τα, χιουμοριστικά, κατά βάση, λογύδρια του van Drunen ανάμεσα στα κομμάτια, δεν στερούσαν έντασης. Οι Asphyx το απολάμβαναν επί σκηνής και ευχαριστούσαν με κάθε ευκαιρία ένα γεμάτο Κύτταρο. Το κοινό, όλων των ηλικιών, ανταπέδιδε, με stage dive, moshing, εκτοξευόμενα νερά και μπύρες, κοπάνημα, φωνές στα refrain, κραυγές, χαμόγελα. Η πανδημία δεν στέρησε τίποτα από τη δυναμική της μπάντας, απλά μεγάλωσε την πείνα της. Το μπάσιμο με το "Botox Implosion", μανουριάρικο όπως όφειλε. Ο ορυμαγδός του "Deathhammer" μεγαλοπρεπής και αδυσώπητος. Το κτηνώδες "We Doom You To Death" από τις εκπλήξεις της βραδιάς, υπενθυμίζοντας το πραγματικό υπο-ιδίωμα που ειδικεύεται η μπάντα.

Τα φωνητικά σκέπαζαν τα επιβλητικά riffs, ο ρυθμός δεν χανόταν ούτε με σεισμό, και όλα είχαν συντονιστεί σε μια κολασμένη ενέργεια, που ο χρόνος δεν είχε σημασία. Όταν ήρθε το σερί "Knights Templar Stand", "Scorbutics" (απρόσμενη και καλοδεχούμενη έκπληξη) και "The Nameless Elite", οι Asphyx είχαν πλέον απλώσει τη σκιά τους με εμφατικό τρόπο. Το σχήμα, διαθέτει θρυλικό status εντός της death metal σκηνής, γιατί πέραν του σταθερά υψηλού επιπέδου της δισκογραφίας του, είναι και εξαιρετικό συναυλιακό act. Διακατέχεται από ένα παλιομοδίτικο αέρα, αλλά οι μουσικές του, πρωτόλειες αλλά δουλεμένες, ουσιώδεις αλλά και ευφάνταστα δομημένες, είναι ικανές να δονήσουν ακόμη και άτομα που εκείνη τη στιγμή εκτίθενται για πρώτη φορά σε αυτές.

Ο Paul Baayens στην κιθάρα και ο Alwin Zuur στο μπάσο, δεν έχασαν νότα, έχοντας και κινητική σκηνική παρουσία. Το κοινό, δεν σταμάτησε ποτέ. Η ένταση, ακόμη και όταν προς το τέλος εμφανιζόταν η death metal καταδίκη απειλιτικότερη, δεν υποχώρησε. Νωρίτερα στη βραδιά, το "It Came From The Skies" μέσα από το "Incoming Death" όριζε τη γκρούβα με riff-άρες. Το "Necroceros" έδειξε τα δόντια του και συναυλιακά, αλλά όσα έγιναν στο "The Rack", το κομμάτι που αντιπροσωπεύει στο έπακρο τους Asphyx, σύμφωνα με τον van Drunen, ήταν το απόγειο. Επίπονο, αργό και βασανιστικό χτίσιμο, που είχε κάνει τους παλμούς να βαράνε κόκκινο. Το φινάλε, αναμενόμενο, διαχρονικό, και απολύτως ταιριαστό. Ο όλεθρος είχε επέλθει, και το "Last One On Earth" ήταν το ιδανικό επιστέγασμα μιας εκπληκτικής δισκογραφίας και μιας ανάλογης συναυλίας.

Αμφιβάλλω αν μας άκουσαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη (sic), αλλά είμαι βέβαιος πως ένα καλό κοινό ωθεί μια μπάντα στο να δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Το βράδυ του Σαββάτου, πριν επέλθει ο πολυσυζητημένος, αλλά παροδικός, κατακλυσμός, οι Asphyx παρέδωσαν το τέλειο death metal live. Το σχήμα ήρθε σε φόρμα, και με ορμή και αφοσίωση υπενθύμισε γιατί διαθέτει επί παρόντος χρόνου το μέγεθος που είναι. Ευελπιστώ δε, πως έκαναν και μερικούς νέους οπαδούς, γεγονός πλήρως εναρμονισμένο με την ύστερη δισκογραφία τους. Κυρίως όμως, επιβεβαίωσαν πως το μεγαλείο της κλασικής τους περιόδου δεν είναι μουσειακό, ούτε έχει χάσει την έντασή του. Συνοψίζοντας, με το πρώτο riff, την πρώτη λέξη από το μνημειώδες λαρύγγι του van Drunen, και ιδανικότερα με την πρώτη εναλλαγή ρυθμού, οι Asphyx έσβησαν τη δίψα της αναμονής και κυρίευσαν με δίψα για μουσική όλα τα παρευρισκόμενα άτομα σε μια συναυλία αντάξια της φήμης τους.