Ashes Of Ares

Από τη στιγμή που ο Matt Barlow, τη φωνάρα του οποίου έχουμε ταυτίσει με τις εποχές που οι Iced Earth ήταν ένα παραπάνω από κραταιό όνομα στις εγχώριες μεταλλικές προτιμήσεις, αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα αστυνομικού και, προφανώς, να αποστασιοποιηθεί ελαφρώς από τα δρώμενα της σκηνής, κάθε του επανεμφάνιση στο χώρο είναι από μόνη της ένα σημαντικό "talk of the town". Άλλωστε, με όχημα τους Ashes Of Ares (και συνοδοιπόρους τον Freddie Vidales και τον Van Williams), των οποίων το προ εξαετίας ντεμπούτο ήταν μια τίμια και καθ' όλα διασκεδαστική heavy/power κυκλοφορία, ο αγαπημένος Αμερικάνος τραγουδιστής δείχνει πως μπορεί ακόμη να μας συγκινήσει με τις παθιασμένες ερμηνείες του, οπότε η φετινή τους δισκογραφική επιστροφή μοιάζει παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Έτσι, το "Well Of Souls" επαναφέρει τους Ashes Of Ares στο προσκήνιο, παρουσιάζοντας για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο τη δική τους οπτική πάνω στις γνωστές Iced Earth μανιέρες. Αναμενόμενο, βέβαια, μιας τόσο ο Vidales (που είχε περάσει από τις τάξεις της μπάντας του Jon Schaffer, κατά την "Dystopia" περίοδο, αλλά και στους Sons Of Liberty), αλλά πόσο μάλλον ο Barlow, εντάσσονται στα μέλη της ευρύτερης Iced Earth οικογένειας, μα είναι γεγονός πως το δεύτερο άλμπουμ του project ακούγεται σαν κάποια χαμένη Iced Earth κυκλοφορία, ακόμη εντονότερα μάλιστα από το ντεμπούτο του.

Το θέμα, λοιπόν, της έλλειψης προσωπικού ήχου συνεχίζει να υφίσταται και αντί να φθίνει σταδιακά, φαίνεται να εντείνεται περισσότερο, αν και θεωρώ πως λόγω των Iced Earth συνειρμών (εξαιτίας της παρουσίας του Barlow) δεν δημιουργεί προβληματισμούς. Αντιθέτως, αυτή η "Horror Show" προσέγγιση στις φωνητικές γραμμές κι ερμηνείες, που, λογικά, συμπαρασύρει και τον παλμό των συνθέσεων, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον σε πρώτο χρόνο, αν και είναι οι πιο mid tempo και μπαλαντοειδείς στιγμές (το "The Alien" των όμορφων δισολιών, τα πιο ήρεμα "Soul Searcher" και "Let All Despair" και το "Spirit Of Man" της σκοτεινής ατμόσφαιρας και των πιο ποικιλόμορφων συνθετικών δομών) που τελικά μένουν στο μυαλό μετά από κάποιες ακροάσεις. Αντίθετα, αρκετές πιο γρήγορες στιγμές καταλήγουν να ηχούν κουραστικές κατά την επαναλαμβανόμενη ροή του δίσκου, με την παρτίδα να κερδίζεται χάρη σε ορισμένα επί μέρους χαρακτηριστικά (όπως η αναβαθμισμένη lead κιθαριστική δουλειά και, φυσικά, οι ερμηνείες του Barlow).

Σίγουρα, ο Vidales δεν είναι Schaffer, ούτε εκτελεστικά (σε ό,τι αφορά το ρυθμικό σκέλος) μα ούτε και δημιουργικά, με την ύπαρξη των προαναφερθεισών filler στιγμών να δυσχεραίνει τη συνολική ακρόαση του δίσκου. Στον αντίποδα, βέβαια, υπάρχουν συνθέσεις που θα έβρισκαν περίοπτη θέση σε κάποιο Iced Earth άλμπουμ, όπως το "Time Traveler" (εξαιρετική heavy/power σύνθεση, η οποία χάνει μερικούς πόντους από το απλοϊκό της ρεφρέν) ή ακόμη και το δυνατό opener "Consuming The Mana" (όπου λάμπει με το παίξιμο του ο Van Williams), ενώ η διασκευή στο "You Know My Name" αποτελεί έναν όμορφο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Chris Cornell.

Όσο, δε, για τις ερμηνείες του Barlow καθεαυτές, που, ας μην κρυβόμαστε, είναι ο βασικότερος πόλος έλξης για να έρθει κάποιος σε επαφή με το άλμπουμ, για ακόμη μια φορά είναι αψεγάδιαστες και πραγματικά απολαυστικές, δείχνοντας πως η φωνή του παραμένει στο ίδιο υψηλό επίπεδο που μας έχει καλομάθει. Κι ακόμη και αν, όπως όλα δείχνουν, οι Ashes Of Ares αρκεστούν σε μια πορεία δορυφορικά του Iced Earth ήχου, η παρουσία και η φωνή του Αμερικάνου εγγυάται μερικές διάσπαρτες στιγμές ανατριχίλας, όπως εκείνες που προσέφερε απλόχερα με τις ερμηνείες του στα '90s και στις αρχές των '00s.