Ashes Of Ares

Να που φτάσαμε σε μια εποχή που κάθε τι που αφορά τους Iced Earth έχει γύρω του ένα πέπλο έντονης αμφισβήτησης, το οποίο επεκτείνεται καλώς ή κακώς και στα μουσικά πεπραγμένα των συντελεστών της γνωστής αμερικανικής μπάντας. Τα γεγονότα του αμερικανικού κοινοβουλίου που διαδραματίστηκαν στις αρχές της περασμένης χρονιάς και είχαν ως αρνητικό πρωταγωνιστή τον Jon Schaffer, οδήγησαν σε μια μερική απαξίωση και της μουσικής του πορείας, την ίδια στιγμή που κόσμος και κοσμάκης έπεφτε από τα σύννεφα που ο ίδιος πραγματοποίησε ένα μέρος όσων κατά καιρούς μοιραζόταν και σε διάφορες συνεντεύξεις του, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Προφανώς, εδώ δεν είμαστε για να υπερασπιστούμε επ’ ουδενί τον Αμερικάνο κιθαρίστα, πόσο μάλλον κατόπιν των εγκληματικών ενεργειών στις οποίες δεδομένα συμμετείχε, αλλά για να ασχοληθούμε με ό,τι το κοντινότερο θα έχουμε στους Iced Earth για τα επόμενα κάποια χρόνια, τους Ashes Of Ares των Matt Barlow και Freddie Vidales και τον τρίτο - και καλύτερο - δίσκο τους. Το project των δύο μουσικών, στο οποίο συμβάλλει και ο Van Williams των Nevermore εκτελώντας τα μέρη των τυμπάνων, έχει το πλεονέκτημα να μπορεί να κριθεί μακριά από τα αρνητικά φώτα της Iced Earth δημοσιότητας, διατηρώντας, πάντως, τα στοιχεία που έκαναν τους τελευταίους δημοφιλέστατους για όλους τους σωστούς - μουσικούς - λόγους.

Στο νέο τους δίσκο, οι Ashes Of Ares καταφέρνουν επιτέλους να αγγίξουν τις προσδοκίες που το ιστορικό υπόβαθρο των συντελεστών του κουβαλούσε μαζί του, επιτυγχάνοντας να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που αν είχε βγει στα late '90s θα είχε κάνει εντυπωσιακό κρότο στις απανταχού συνειδήσεις. Φανταστείτε το "Horror Show” να αποτελούσε δίσκο των Destiny’s End, ή τους Nevermore της εποχής να διέθεταν για τραγουδιστή τους τον Barlow αντί του αείμνηστου Warrel Dane και θα αποκτήσετε μια γρήγορη εικόνα για το τί εστί "Emperors And Fools”. Το επίπεδο στέκεται συγκριτικά αναβαθμισμένο σε σχέση με το πρότερο παρελθόν της μπάντας, οι συνθέσεις είναι καταιγιστικές και ένα βαθύ σκοτάδι αποπνέεται από τα ενδότερα τους, καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι των ιδεών τους.

Ο Barlow ακούγεται εντυπωσιακός, με κορυφαίες ερμηνείες που θυμίζουν τον προ εικοσαετίας εαυτό του, ενώ η προσέγγιση των φωνητικών του θέλει το "Horror Show” να δικαιώνεται ετεροχρονισμένα, όντας ένα σπουδαίο άλμπουμ - το τελευταίο ίσως της καλύτερης περιόδου των Iced Earth. Ταυτόχρονα, ο Vidales, ο οποίος πρέπει να θεωρείται ο κύριος συνθέτης του άλμπουμ, έχει αξιοποιήσει ιδανικά τις διδαχές που απορρόφησε κατόπιν της μαθητείας του ως μέλος των Iced Earth, είτε μιλάμε σε συνθετικό, είτε σε εκτελεστικό επίπεδο, αφού το γνωστό - σήμα κατατεθέν - galloping riffing κάνει εμφατικά την εμφάνιση του, την ίδια στιγμή που το βλέμμα βρίσκεται καρφωμένο στην ατμόσφαιρα που διέθετε καθένα από τα σπουδαία US power metal σχήματα που σεβόταν τον εαυτό του.

Ο παραλληλισμός με τους Charred Walls Of The Damned των Christy, DiGiorgio και "Ripper” Owens δεν θα ήταν επίσης άτοπος, καθώς μουσικά μοιράζονται αρκετά κοινό όραμα, με τους Ashes Of Ares, πάντως, να αλλάζουν επίπεδο με το "Emperors And Fools”. Μάλιστα, ακούμε και ένα ιστορικά και ουσιαστικά σημαντικό ντουέτο του Matt Barlow με τον Tim "Ripper” Owens στο καταληκτικό "Monster’s Lament”, μια καταιγιστική σύνθεση που σοφά φαίνεται τοποθετημένη στο τέλος του δίσκου, αποτελώντας το τελευταίο ξέσπασμα της καταιγίδας που έχει προηγηθεί πριν από αυτό.

Συνειδησιακά και σε επίπεδο που δεν αφορά τη μουσική καθεαυτή, ό,τι σχετίζεται πλέον με τους Iced Earth μου προκαλεί μια συνειδητή αποστασιοποίηση, καθώς δεν αντιλαμβάνομαι επακριβώς πως συνεργάτες, φίλοι και συγγενείς (ο Barlow είχε παντρευτεί την αδερφή του Schaffer) που συναναστρέφονται στενά έναν άνθρωπο με επικίνδυνες ιδέες και απόψεις, δεν επηρεάζουν/επηρεάζονται από εκείνον. Καθώς, λοιπόν, το να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας δεν ωφελεί, το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί κάποιος να διαχωρίσει τον δημιουργό από τη δημιουργία και να συζητήσει μονάχα για μουσική. Αν το κάνει αυτό, ο δίσκος των Ashes Of Ares θα μπορούσε εύκολα να κυκλοφορούσε με το λογότυπο των Iced Earth, συναγωνιζόμενος εύκολα τις καλύτερες στιγμές της ύστερης πορείας τους. Αν όχι, η συζήτηση φαντάζει μακρά, στερώντας - δίκαια ή άδικα - μερικούς πόντους από το όντως εντυπωσιακό κι αναπάντεχο αποτέλεσμα. Η επιλογή ανήκει στον καθένα μας.