Alterium

Είναι εντυπωσιακό πόσο μπορείς να επηρεαστείς από το περιρρέον κλίμα μιας εποχής. Ας πούμε αυτής που διαδραματίζεται σε παρόντα χρόνο, της χριστουγεννιάτικης, σαφώς γλυκανάλατης, αλλά και τόσο υπέρμετρα αισιόδοξης αύρας των τελών της χρονιάς και της ψευδαίσθησης για νέες εκκινήσεις μαζί με το επόμενο έτος. Έτσι και στην περίπτωση των Alterium, η αφεντιά μου μοιάζει να μην έχει κορεστεί ακόμη από τις δίπλες και τα μελομακάρονα, επιλέγοντας να προσεγγίσει αρκετά ετεροχρονισμένα το σιροπιαστό, γλυκούλι κι ευδιάθετο ντεμπούτο άλμπουμ τους με μια μάλλον θετική διάθεση.

Να πω πως το μετάνιωσα, θα είναι ψέματα. Αυτή η σχεδόν poppy, πολύ άμεση και διασκεδαστικά αβίαστη προσέγγιση των Ιταλών είναι εθιστική αν σε βρει στο κατάλληλο mood, ενώ το πομπώδες του υλικού τους έχει αρκετά symphonic metal/catchy περάσματα για να τραβήξει τους πλέον αμύητους. Το πρόβλημα, αν μπορεί να το πει κανείς τέτοιο, είναι πως στο μυαλό μου, τέτοιες μπάντες, οι οποίες ωθούν στα εύληπτα και μελωδικά άκρα το ευρωπαϊκό, symphonic power metal ιδίωμα, τείνουν ταυτόχρονα να το καταβαραθρώνουν λόγω του κοινότυπου του χαρακτήρα τους.

Το τόσο προβλέψιμο και νωθρό του τελικού αποτελέσματος, φαντάζει σαν τροχοπέδη που επηρεάζει αρνητικά, αποβάλλοντας τον όρο power από αυτό το υβρίδιο μελωδικού ας - πούμε - metal, γεγονός μάλλον ατυχές αν κρίνουμε τις συνθέσεις καθεαυτές και τις προοπτικές που εμφανίζουν. Η μουσικότητα του τελικού αποτελέσματος είναι αδιαμφισβήτητη, το σχεδόν bombastic pomp ύφος στιγμών σαν το ομότιτλο άσμα στέκει όμορφα θελκτικό για τον οπαδό του ήχου, αλλά πάντα υπάρχει αυτή η αντίφαση που ακολουθεί μπάντες που επιλέγουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι των Epica και των Within Temptation.

Η αντίφαση της υπερδοσολογίας των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του symphonic (power) metal ήχου και της τυφλής αναπαραγωγής τους, έναντι της ισορροπίας και της δημιουργικής προσωπικότητας που πολλά από αυτά τα σχήματα στερούνται, σε μια προσπάθεια να τελειοποιήσουν έναν κορεσμένο ήχο. Φυσικά, οι Alterium απέχουν ακόμη από περιπτώσεις - καρικατούρες που κατακλύζουν το εν λόγω ιδίωμα,, αλλά η τάση τους πλησιάζει προς τα εκεί, προς το απόλυτο τίποτα της δημιουργικής, αμέταλλης φλυαρίας. Λόγω ντεμπούτου και της πολύ συμπαθούς φωνητικής παρουσίας της τραγουδίστριας τους, για την ώρα περνάνε τη βάση, με πολλές επιφυλάξεις για τη συνέχεια τους.