Η μεγάλη σκηνή έχει άλλες απαιτήσεις

Όλο και λιγότεροι τις καλύπτουν κι αυτοί δεν έρχονται συχνά εδώ

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 08/06/2015 @ 09:43
Ξέρω, με έχουν προλάβει ο Παπαδογιάννης κι ο Μουστάκας στα δικά τους άρθρα, αλλά ήμουν κι εγώ στο κότερο Terra Vibe για την πρώτη μέρα του Rockwave, το οποίο ως γνωστόν φέτος γίνεται σε δόσεις (Ελλάδα και δόσεις κάνουν pattern. Τυχαίο;). Ερχόμενος, λοιπόν, να προσθέσω κι εγώ το δικό μου συμπέρασμα από τη βραδιά θα αποφανθώ πως οι The Black Keys δεν διαθέτουν το ειδικό βάρος για να «γεμίσουν» μια σκηνή σαν αυτή της Μαλακάσας, ούτε έχουν την ικανότητα να συνεπάρουν 20.000 κόσμου σε ένα βράδυ.

Το συγκεκριμένο συμπέρασμα δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο με τους Black Keys, αλλά μια σειρά από μπάντες που για διάφορους λόγους «καταπίνονται» από τις μεγάλες σκηνές, όταν καλούνται να παίξουν σε αυτές. Έχω δει αρκετές -σε Ελλάδα κι εξωτερικό- να μην ανταπεξέρχονται στις προσδοκίες που δημιουργεί ένα μεγάλο stage, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με το πόσο καλή είναι η μουσική τους.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι Black Keys δεν είναι καλή μπάντα, αλλά ότι μοιάζουν φτιαγμένοι για μικρότερους χώρους, για διαφορετικές συναυλιακές καταστάσεις. Ίσως για ένα κλειστό club, άντε για έναν μεσαίο χώρο. Βλέπετε, η ρημάδα η μεγάλη σκηνή έχει άλλου είδους απαιτήσεις κι από αυτές τις απαιτήσεις, το ντουέτο διέθετε μόνο το ρεπερτόριο, μιας και τα αρκετά χιτάκια του μπορούν να κρατούν ενεργό το ενδιαφέρον του πολυπληθούς και ετερόκλητου κοινού.

Τι δεν είχαν; Πρώτον, τους έλειπε το νεύρο και η σκηνική παρουσία. Δικαίωμά σου από τα 50 τ.μ. της σκηνής να χρησιμοποιείς τα 5 και να έχεις μια πιο συντηρητική στάση ως καλλιτέχνης, αλλά από ένα σημείο και μετά αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε υποτονικότητα. Θέλει και λίγα «επικοινωνιακά skill», μια διαδραστικότητα και θέλει με κάποιο τρόπο να κρατάς το κοινό πιο δεμένο με το performance αν θες να κερδίσεις το σύνολο του κόσμου κι όχι μόνο τους φανατικούς οπαδούς σου.

Παράλληλα, δεν είχαν τον απαιτούμενο ήχο. Για να γεμίσεις έναν τόσο μεγάλο χώρο δεν αρκεί να ικανοποιηθούν οι πρώτες σειρές, αλλά να βάλεις όλο τον κόσμο στο παιχνίδι. Από τη μέση του χώρου και πίσω (όπου καθόμουν) ο ήχος ήταν σε ικανοποιητική ένταση αν ήθελες να ξαπλώσεις για να ξεκουραστείς. Οι δυο ερμηνείες που μπορώ να δώσω είναι πως, είτε συνειδητά προτιμούν να μην «τρομάζουν» το pop κοινό ή πως απλά δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τεχνικά πιο δυνατό παίξιμο (μα αλήθεια, drummer είναι αυτός;). Μπορεί απλά αυτοί να είναι οι Black Keys, αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί το ότι ο ήχος ήταν τζούφιος.

Τέλος, η μεγάλη σκηνή (ιδιαίτερα ενός φεστιβάλ - λέμε τώρα) θέλει σόου, κακά τα ψέματα. Π.χ. οι Rammstein δεν μου αρέσουν περισσότερο από τους Black Keys, αλλά με τον ήχο και το φοβερό τους σόου μου άφησαν την αίσθηση μιας μπάντας που γεμίζει τη σκηνή, που σε «χορταίνει» με αυτό που σου παρουσιάζει. Προφανώς, δεν είναι ανάγκη να φτάσουν στα επίπεδα των Kiss ή των Motley Crue (που στο άλλο άκρο μπορεί να καλύπτουν μουσικές αδυναμίες), αλλά δεν είναι τυχαίο το ότι κουβαλάνε απίστευτο εξοπλισμό σκηνής μπάντες όπως οι Rolling Stones, οι AC/DC, οι Rush, οι Bon Jovi, ακόμα και οι Muse ή οι Foo Fighters.

Πάντα υπάρχει ο υποκειμενικός παράγοντας ή το θέμα των παραστάσεων (ok, κι εγώ στα 16 μου είχα συγκλονιστεί από τον Blaze Bayley), αλλά μετά από αυτό που είδα δυσκολεύομαι να καταλάβω όσους αποθεώνουν τους Black Keys ή τους τοποθετούν δίπλα σε πραγματικά σπουδαίες μπάντες που έχουμε δει να παίζουν μπροστά σε τόσο και περισσότερο κόσμο.

Και βασικά, επειδή δεν έχουμε συχνά τη δυνατότητα να βλέπουμε καλλιτέχνες της πρώτης γραμμής στη χώρα μας, δεν είναι ανάγκη να ανάγουμε ντε και καλά όποιους βλέπουμε σε αυτό το επίπεδο.
  • SHARE
  • TWEET