Rockwave Festival (The Black Keys, Puscifer, Ville Valo, Kishi Bashi, Spektrvm, Frenzee) @ Terra Vibe, 08/07/23

Η τρίτη μέρα του φετινού Rockwave Festival είχε αρκετές προκλήσεις. Πρώτα πρώτα, ένα στοίχημα επανόρθωσης μιας παλιότερης μέτριας εμφάνισης. Έπειτα, την περιέργεια του πώς το συγκεκριμένο, οριακά troll, σχήμα του μεγάλου Maynard James Keenan θα απέδιδε το παράξενο υλικό του επί σκηνής. Μετά, το πώς θα παρουσιαζόταν ένα ίνδαλμα παλιότερων χρόνων με μερικά χρόνια στην πλάτη του. Ύστερα, το πώς θα λειτουργούσε ένα folk άκουσμα υπό τον καυτό ήλιο. Τέλος, το πώς οι λιγότερο έμπειροι δικοί μας εκπρόσωποι θα αντιμετώπιζαν την πρόκληση της μεγάλης σκηνής. Αλλά, ας δούμε τι έγινε.

Frenzee

Είχαμε ακούσει για τους Frenzee, τα τρία αδέρφια με καταγωγή από ένα χωριό του Ηρακλείου της Κρήτης. Η δεδομένη παραδοσιακή μουσική κληρονομιά και τα γονίδιά τους (είναι εγγόνια του Ψαραντώνη και παιδιά του Γιώργη Ξυλούρη των Xylouris White) παραμερίζονται όταν παίζουν φορώντας τη φανέλα των Frenzee για χάρη του punk. Δυο χρόνια και ένα EP από τότε που ξεκινήσανε τις πρόβες με το συγκεκριμένο συγκρότημα, φτάσανε να πατήσουν τη σκηνή του Rockwave και μάλιστα στεκόμενοι πολύ γερά στα πόδια τους. Μια κιθάρα, ένα σετ τύμπανα και μια εκπληκτική ερμηνεία από την παθιασμένη τραγουδίστρια Απολλωνία ήταν αρκετά για να μας πείσουν ότι αυτή η μπάντα έχει ένα πολύ ελπιδοφόρο μέλλον μπροστά της.

Spektrvm

Η συνέχεια δόθηκε με τους επίσης δικούς μας Spektrvm. Και ο δικός τους τόπος καταγωγής, το Πέραμα, μας φέρνει στον νου διαφορετικές μουσικές από αυτές που αντιπροσωπεύουν οι ίδιοι. Ο μοντέρνος metal ήχος τους ξεχύθηκε ορμητικά και πεντακάθαρα (τελικά μόνο οι As I Lay Dying είχαν μάπα ήχο) από τα ηχητικά συστήματα του Terra Vibe και στο δικό μου μυαλό έφερε και λίγο σε grunge σε ορισμένα σημεία.Χωρίς ούτε αυτοί να πτοηθούν από τη ζέστη, από τη θεόρατη σκηνή, από τον λίγο κόσμο που ήταν ακριβώς μπροστά τους, οι Spektrvm έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και άρπαξαν την ευκαιρία που είχαν να εμφανιστούν σε ένα φεστιβάλ. Στο μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους κατάφεραν πολύ ικανοποιητικά να συστηθούν σε όσους δεν τους ήξεραν και να ευχαριστήσουν όσους τους ήξεραν. Δύο στα δύο από τα ελληνικά σχήματα. [Π.Κ.]

Kishi Bashi

Πρώτη συναυλιακή εμφάνιση του Αμερικανοϊάπωνα μουσικού στην Ελλάδα, κι είχα τρομερή περιέργεια να τον δω από κοντά, έχοντας αγαπήσει στο παρελθόν το ιδιαίτερο μελωδικό folk του. Με το λευκό του κουστούμι, ανέβηκε στη σκηνή, κι επιχείρησε να εξοικειώσει το μάλλον ανυποψίαστο κοινό με την γλυκόπικρη αλλά και καλοκαιρινή μουσική του. Ο κόσμος έδειχνε να ανταποκρίνεται και με το παραπάνω, με διάσπαρτες περσόνες να χορεύουν ξέφρενα στους ρυθμούς του βιολιού του, ενώ κομμάτια όπως το "Carry On Phenomenon" και το "I Am The Antichrist to You" κέρδισαν και αρκετές επευφημίες.

Μπορεί το πιο ορχηστρικό μεσαίο μέρος, που βρέθηκε μόνος του με το βιολί και την πεταλιέρα του στη σκηνή, να δημιούργησε μία μικρή κοιλιά, όμως επανήλθε το κέφι αργότερα, μαζί με την υπόλοιπη μπάντα, αλλά και την καθηγήτρια φιλοσοφίας σύζυγό του, που ανέβηκε στη σκηνή και χόρευε μαζί μας, παίζοντας ηλεκτρονικά κρουστά! Παρά την ανομοιομορφία με τους ήχους της ημέρας, και τον δυνατό ήλιο, το άστρο του Kishi Bashi έλαμψε. [Μ.Κ.Ο.]

Ville Valo

Το ρήμα που αντιπροσωπεύει πλήρως το line - up της σημερινής ημέρας του Rockwave σε διάλογο με την εφηβική μου καρδούλα είναι ένα: «τσιρίζω». Ο γκοθομορφονιός αλλά και ο καραφλός της καρδιάς όσως εφήβεψαν στην δεκαετία των zeros, θα βρισκόντουσαν μαζί στη σκηνή του Rockwave ο ένας μετά τον άλλον.

Ο λόγος αρχικά για τον αγαπημένο του ελληνικού κοινού Ville Valo, ιθύνοντα νου των HIM και υπεύθυνο για πολλές καμένες σκοτεινές καρδιές που πλέον ώριμος έχει επιστρέψει στη μουσική που αγαπήσαμε με μια δική του προσωπική πινελιά, όπως ακούσαμε και φέτος στον προσωπικό του δίσκο, "Neon Noir". Ο κόσμος είναι η αλήθεια πως υποδέχθηκε τον Ville σαν τον αγαπημένο του θείο που έλειπε ταξίδι. Παρά τον ήλιο που ακόμη δεν είχε πέσει εντελώς, η πλειοψηφία του παρευρισκόμενου κοινού βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για να τραγουδήσει και να χορέψει κυρίως τα τραγούδια των HIM και κάποιοι λιγότεροι αυτά του Ville.

Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη εμφάνιση έτρεχε σε δύο ταχύτητες. Ο Ville ως έξυπνος επαγγελματίας, έστησε ένα setlist όπου τα νέα προσωπικά του τραγούδια εναλλάσσονταν συνεχώς με τις κλασσικές κι αγαπημένες επιτυχίες των HIM, έτσι ώστε ακόμη και για όσους δεν είχαν επαφή με τον προσωπικό του δίσκο, η εμφάνιση να μην κάνει κοιλιά. Ο ίδιος, εμφανώς, έχει μεγαλώσει. Η αποχώρησή του από το μουσικό προσκήνιο για πολλά χρόνια φαίνεται βέβαια να τον έχει βοηθήσει. Η φωνή του έβγαινε, βέβαια με πολύ κόπο και προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά, αλλά όταν έπρεπε, ήταν εκεί. Το performance του έχει αποδυναμωθεί, αλλά η ψυχή του είναι εκεί. Η μουσικοί που τον πλαισιώνουν επίσης αποδίδουν εξαιρετικά μαζί του, αλλά και ο τρομερός ήχος που έχει εξασφαλίσει το Rockwave βοηθά υπέρμετρα.

Μεγάλος πρωταγωνιστής όμως τελικά στην εμφάνιση του Ville Valο αποδεικνύεται το setlist και ο κόσμος. Με τόσο αγαπημένα κομμάτια, από το "Poison Girl" στο "Join Me In Death" και στο "Wings Of A Butterfly", ο κόσμος δε μπορεί παρά να τραγουδήσει με όλη του την ψυχή μαζί με τον Ville που παρότι πάσχιζε, εν τέλει τα κατάφερνε να αποδώσει φωνητικά όλα τα κομμάτια όπως τους άρμοζαν. Ειδική μνεία για μένα αξίζουν και τα "Echolocate Your Love", "Neon Noir" και "Salute The Sanguine" από τον προσωπικό του δίσκο που ζωντανά, έλαμψαν. Με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ο Ville μας αποχαιρέτησε εγκάρδια και χάθηκε πίσω από τη σκηνή, ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει. Είναι ακόμη ο πρίγκιπας του σκότους.

Puscifer

Για καραφλό ήρθαμε, ωστόσο τον βρήκαμε με το χαρακτηριστικό περουκίνι του χαρακτήρα που ενσαρκώνει στους Puscifer. Το πιο πρόσφατο εγχείρημα του Maynard James Keenan των Tool, ίσως και το πιο προβοκατόρικο, ήρθε, είδε και κατέκτησε το Rockwave. Με show και star quality εφάμιλλο αυτά των Kraftwerk και Pet Shop Boys, ο Maynard και αυτή του η παρέα, μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Η αλήθεια είναι ότι οι Puscifer είναι το λιγότερο γνωστό σχήμα του Maynard και πολλοί παρευρέθηκαν στο χώρο εξ αιτίας και μόνο του ονόματός του, χωρίς να γνωρίζουν τι τους περιμένει.

Μια παράσταση μεγατόνων τους περίμενε. Το σύνολο των Puscifer, κουστουμαρισμένο πάντοτε και σκόπιμα χωρίς να ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλο, ανέβηκε στη σκηνή θριαμβευτικά με το "Fake Afront". Ο Maynard, αμέσως μετά παίρνει το λόγο για να μας πείσει ότι είναι απλά rock ‘n’ roll συγκρότημα και όχι μια μυστική υπηρεσία που ψάχνει δείγματα εξωγήινης ζωής στον πλανήτη.

Φυσικά δεν έπεισε κανέναν. Εξωγήινοι υπάρχουν και είναι οι ίδιοι οι Puscifer. Το ντουέτο της Carina Round και του Maynard στα φωνητικά είναι από μόνο του εξωγήινο. Το drumming του πρόσφατα αποκτηθέντος Gunnar Olsen επίσης. Φυσικά, κερασάκι στην τούρτα αποδείξεων ότι οι Puscifer δεν είναι από εδώ, είναι όλα τα κρυφά τους μέλη που επιδίδονται σε μια παράσταση ανευ προηγουμένου: μυστικοί πράκτορες, εξωγήινοι που χορεύουν (κάπως ύποποτα), εξωγήινοι που παλεύουν με φωτόσπαθα τον Maynard και φυσικά φαντασμαγορικά video και φώτα που ασκούν σταθερή κριτική στην παρείσφρηση της τεχνολογίας στη ζωή μας.

Εντυπωσιακός ήχος, που η απόδοση του συγκροτήματος - Mat Mitchel και Greg Edwards το έχουν απογειώσει στα έγχορδα, οι δυο τους σαν πύραυλος έτοιμος για εκτόξευση. Carina και Maynard από την άλλη, ενώ αποδίδουν αλάνθαστα φωνητικά σε κάτι απαιτητικά "Postulus" και "Momma Sed", παίζουν κάπου ανάμεσα σε γυμναστικές επιδείξεις και αγώνες αντοχής, αφού μέχρι το τέλος του σετ έχουν τρέξει σίγουρα περίπου πενήντα γήπεδα πηγαίνοντας πάνω κάτω.

Το ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι το γεγονός ότι ο κόσμος, που έχει αρχίσει να πληθαίνει απρόσμενα, προσελκύεται στη σκηνή από τα συμπαντικά τεχνάσματα των Puscifer. Εκεί που κανείς δεν το περίμενε, αντιμετωπίζει στη σκηνή μια συγκροτηματάρα που σίγουρα μπορεί να διαχειριστεί στάδια, μας έχει κάνει να χτυπηθούμε και να χορέψουμε σε διάστημα πέντε λεπτών και άτομα που δε γνώριζαν τους Puscifer έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό και έμελλε να φύγουν από το Rockwave όντας οπαδοί τους.

Εγώ με τα σχόλια που ακούω τριγύρω, χαμογελώ και επιβεβαιώνομαι ότι είναι αδύνατο να μην περιμένεις μόνο το καλύτερο από τον Maynard. Μέχρι τα "Conditions Of My Parole" και "The Remedy", το εντυπωσιακά για τις προβλέψεις πολύ σε ποσότητα κοινό έχει βρεθεί μπροστά στη σκηνή του Rockwave και κουνιέται. Οι Puscifer βγήκαν νικητές και τους άξιζε μέχρι τέλους. Από το "Bullet Train To Iowa", μεταφερόμαστε στο παραδίπλα Ohio για το κλείσιμο της βραδιάς και όπως λένε και οι Hawthorne Heights, "Ohio Is For Lovers". [E.T.]

The Black Keys

Οι αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού Black Keys εννοείται πως θα μάζευαν κόσμο, καθώς η παρουσία τους δεν είναι δεδομένη μετά από οκτώ χρόνια συναυλιακής απουσίας. Είχε γίνει φανερό πια ως τότε πως το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους είχε παρευρεθεί στη Μαλακάσα για να απολαύσει το γκαραζομπλούζ ροκ τους. Λίγα λεπτά νωρίτερα από το προγραμματισμένο, και καθώς όλα ήταν στημένα στην εντέλεια - με τα ντραμς του Patrick Carney σε περίοπτη θέση μπροστά στη σκηνή - εμφανίστηκε το ντουέτο συνοδεία διαφόρων μουσικών που αναμενόμενα θα τους πλαισίωναν. Με λιτή παρουσία αντίστοιχη του ήχου τους, κι έναν λακωνικό χαιρετισμό, έκαναν δυναμικό μπάσιμο με το "I Got Mine" και ο κόσμος αναθάρρησε με την πρώτη. Με το "Gold on The Ceiling", στο δεύτερο μόλις κομμάτι, η ατμόσφαιρα είχε ήδη ηλεκτριστεί για τα καλά.

Τα χιτάκια διαδέχονταν το ένα το άλλο, ο ήχος ήταν κρύσταλλο, και το κοινό κατενθουσιασμένο, καθώς τραγουδούσε κάθε στίχο. Οι "Brothers" από το Οχάιο παρέδωσαν μαθήματα ουσιαστικής γκαραζοροκιάς και βρώμικων blues, χωρίς φανφάρες, και περιττή κινησιολογία. Με το video wall από πίσω να παρουσιάζει ανά στιγμές κάποια «θέματα», αλλά ακόμη κι αυτό επικεντρωμένο στις δύο περσόνες που σηκώνουν το όλο εγχείρημα, η βραδιά ήταν αρκετά old school, ενώ το γενικότερο στήσιμο του εξοπλισμού πάνω στη σκηνή έδινε έναν αέρα στούντιο, πολύ διαφορετικό από τα θεατρικά σκηνικά που συνηθίζουν τα πρώτα ονόματα. Ευτυχώς το momentum δεν χανόταν από τις παύσεις που γίνονταν μεταξύ των κομματιών, και οι οποίες αληθινά δεν ξέρω αν αποσκοπούσαν κάπου.

Ο Dan Auerbach φαινόταν σε τρομερή φόρμα, με λαχταριστά κιθαριστικά licks, αλητήρια riffs και slides στην κιθάρα που προκαλούσαν σε χoρό. Με την τετράγωνη κιθάρα του να ουρλιάζει σε δρομίσια blues solos και το κίτρινο καλώδιό του να χοροπηδάει ακολουθώντας τον πάνω στη σκηνή, ενώ στο "Weight of Love" ανέβηκε κι ένας ακόμη μουσικός, φίλος του συγκροτήματος, και αντάλλαξαν δισολίες σε ένα πραγματικό συναυλιακό highlight. Οι διαθέσεις άλλαζαν, με το Terra Vibe να αντηχεί στα ρεφρέν των τραγουδιών, τόσο στα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια, όπως το κάπως Jamesbondικό "Everlasting Light", όσο και στις πιο έντονες blues rock στιγμές (στο "Have Love, Will Travel" και "Heavy Soul" πρέπει να τραυμάτισα φωνητικές χορδές). Με ένα σέτλιστ που δεν ξέχασε καμία από τις μεγάλες επιτυχίες τους, ενώ έκανε ένα γενικό δισκογραφικό ποτ πουρί χωρίς να εστιάζουν να προωθήσουν το τελευταίο τους άλμπουμ "Dropout Boogie" (παρ’ όλο που ακούσαμε τα "Wild Child", "Your Team Is Looking Good", και τα "It Ain’t Over" που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, και με σχετική άνεση θα έλεγα).

Τα δύο τελευταία κομμάτια ήταν τα απαραίτητα σφηνάκια για την κατακλείδα. Η ακουστική κιθάρα του Auerbach μας έβαλε μετά από μικρούς αυτοσχεδιασμούς στο "Little Black Submarines" που σήκωσε για άλλη μία φορά σκόνη, ενώ είχε και πλάκα ότι δεν μπήκε με φόρα στο δυναμικό μέρος του τραγουδιού, φαγουρίζοντας τον κόσμο από κάτω που ούρλιαζε για εκτόνωση. Το πλήρες χάος έγινε με το "Lonely Boy" που έφυγαν και μερικά μπουκάλια νερό σε ένα κατά τ’ άλλα ενθουσιασμένο αλλά και συγκρατημένο κοινό. Η ώρα πέρασε πριν το καταλάβουμε, και ήταν τέτοιος ο παλμός που θα μπορούσαμε να ακούμε άλλη μία ώρα χωρίς κανένα προβληματισμό - και αν επιτρέπεται το σχόλιο, έπαιρνε να κρατήσουν παραπάνω οι Black Keys έτσι κι αλλιώς.

Το ζητούμενο είναι ότι εχθές στη Μαλακάσα, το ντουέτο φάνηκε πραγματικά αντάξιο της ιστορίας και του μεγάθους του ονόματός τους, με ένα χορταστικό σέτλιστ, ανταποκρινόμενο στις προσδοκίες μας. Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι με αυτό το υλικό θα έδεναν εξαιρετικά με το ζεστό ελληνικό καλοκαίρι, όμως πάντα είναι ευχάριστο να επαληθεύεσαι θετικά. Μπορεί να μην μας έκαναν τη χάρη να είναι ιδιαίτερα ομιλητικοί, και η επικοινωνία με τον κόσμο από κάτω να ήταν περιορισμένη στα απολύτως βασικά, όμως αυτό δεν επισκιάζει για κανένα λόγο μία blues rock συναυλιακή εμπειρία που ήταν ακριβώς όπως έπρεπε: straight to the point, σκονισμένη, και γεμάτη ενέργεια.

Υ.Γ.: Είναι από τις φορές που το συναυλιακό "όλον" δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το άθροισμα των μερών του. Η επίγευση της ημέρας δεν κρίνεται μόνο βάσει της απόδοσης των συγκροτημάτων, αλλά και της μεταξύ τους χημείας και της συνολικής ατμόσφαιρας που κατάφεραν να χτίσουν. Μπορεί τα περισσότερα σχήματα να έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό (θα ξεχώριζα τον Ville Valo ως τον πλέον διεκπεραιωτικό), όμως δεν αρκεί αυτό όταν κάθε συγκρότημα έχει δικό του ύφος και απεύθυνση. Υπήρχε μερίδα του κόσμου που από όνομα σε όνομα δεν μπορούσε να ταυτιστεί, χαντακώνοντας έτσι εξαιρετικές καλλιτεχνικές προτάσεις, οι οποίες σε άλλο πλαίσιο θα κέρδιζαν με άνεση νέο ακροατήριο. Με αυτόν τον τρόπο, οι Black Keys, λειτούργησαν ως εξαιρετική κατακλείδα σε μία μέρα που της έλειπε η συνοχή, και που μόνο στο τέλος οι φωνές ενώθηκαν όλες μαζί για να τραγουδήσουν τους ίδιους στίχους. [Μ.Κ.Ο.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά