Human, all too human

Περί διαλύσεων, προσωπικών δαιμόνων και της ανθρώπινης διάστασης των μουσικών

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 26/09/2016 @ 12:21

Πολλά και διάφορα συμβαίνουν στον μουσικό μικρόκοσμό μας τον τελευταίο καιρό και αποτελούν τροφή για σκέψη. Με μπάντες να επανενώνονται και (δυστυχώς, κυρίως) να διαλύονται, εγείρονται ερωτήματα περί ειλικρίνειας και «τιμιότητας», όπως αυτά που έθιξε ο Μάνος στο τελευταίο του Footnotes, στηριζόμενος στις περιπτώσεις των Bolt Thrower και των The Dillinger Escape Plan.

Για τους πρώτους δεν γνωρίζω πολλά και δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο λόγο να αμφισβητώ τα περί τιμιότητας που αναφέρουν οι οπαδοί της μπάντας (και του death metal ιδιώματος), αλλά πάντα κρατάω και μια επιφύλαξη για το πόσο οι λόγοι που επικαλούνται οι μπάντες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οι μοναδικοί. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τους Bolt Thrower, αλλά γενικότερα...

Μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι οι μουσικοί που θαυμάζουμε είναι απολύτως ειλικρινείς, αλλά στην πραγματικότητα πάντα υπάρχουν και πιο πεζοί και συνηθισμένοι λόγοι πίσω από τη διάλυση ενός συγκροτήματος. Δεν βγαίνουν λεφτά και πρέπει να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους; Δεν γουστάρει το ένα μέλος το άλλο πλέον; Δεν έχουν την απήχηση που θα ήθελαν; Θεωρούν ότι θα κάνουν κάτι άλλο πιο επιτυχημένο; Απλά βαρέθηκαν ή κουράστηκαν; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Αυτοί οι λόγοι σπάνια αναφέρονται, διότι δεν βοηθάει σε κάτι να γίνουν γνωστοί. Αλλά ακόμα κι αν τους επικαλεστούν, συχνά ο κόσμος μάλλον θα τους αγνοήσει και θα προτιμήσει να πιστέψει ένα ωραίο ψέμα ή αυτό που θα ήθελε να νομίζει ότι έχει συμβεί.

Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Ben Weinman των The Dillinger Escape Plan πριν λίγες ημέρες. Αφορμή στάθηκε το νέο του project, οι Giraffe Tongue Orchestra, τους οποίους σας ξορκίζω να τσεκάρετε γιατί έβγαλαν ένα φανταστικό άλμπουμ. Θα διαβάσετε σύντομα τα όσα λέει και φαίνεται απόλυτα ειλικρινής και κατασταλαγμένος στην απόφαση αυτή, αλλά ανάμεσα στις λέξεις δεν αποκλείει τους τετριμμένους παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Επήλθε κορεσμός κι αυτή είναι μάλλον η απλή αλήθεια.

Ταυτόχρονα, πρόωρο, στενάχωρο αλλά και ενδεχομένως προσωρινό είναι το τέλος των Graveyard. Μιας μπάντας που ξεχώρισε από τον σωρό των vintage wannabe συγκροτημάτων της εποχής μας και προσέφερε δυο αριστουργηματικός στο ύφος τους δίσκους ("Hisingen Blues" & "Lights Out"). Είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω προσωπικά, στη συνέντευξη που κάναμε την πρώτη φορά που μας επισκέφτηκαν στη χώρα μας και ήταν εμφανές ότι διακατέχονταν από αυτή την αυτοκαταστροφική rock γοητεία που είναι λίγο επίφοβη. Ο τότε μπασίστας τους Rikard Edlund με είχε σοκάρει λίγο με κάποια πράγματα που είχε αναφέρει και γενικά η ροπή τους προς το αλκοόλ ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα προκαλούσε σύννεφα. Απλά, αυτά μαζεύτηκαν αρκετά νωρίτερα από ότι θα περίμενε κάποιος...

Το γεγονός αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι οι περισσότερες επιτυχημένες Σουηδικές μπάντες είχαν/έχουν θέματα λειτουργικότητας και συνεννόησης μεταξύ των μελών τους, συχνά συνδεδεμένα με αλκοόλ ή με «ιδιαίτερες προσωπικότητες». Μπορώ σε πρώτη σκέψη να σκεφτώ σχετικές ιστορίες για τους In Flames, τους The Haunted, τους Pain Of Salvation ή τους Spiritual Beggars, για να μην αναφερθώ καν στην ακραία περίπτωση του Magnus Pelander των Witchcraft. Η λίστα είναι ατελείωτη και σίγουρα το γεγονός δεν είναι τυχαίο.

Κι όσο σκεφτόμουν τα παραπάνω έφτασαν στα χέρια μου οι επανακυκλοφορίες σε βινύλιο τεσσάρων άλμπουμ της πιο τίμιας από όλες τις αυτοκαταστροφικές μπάντες: των Sentenced. 
Μιας μπάντας, που δυστυχώς αυτό-επιβεβαιώθηκε για όσα υποστήριζε και εκπροσωπούσε μέσω της πεσιμιστικής μουσικής της, καθώς ο ιδρυτής, βασικός συνθέτης και κιθαρίστας της μπάντας Miika Tenkula απεβίωσε στα 35 του, λόγω μιας εκ γενετής πάθησης στην καρδιά. Λίγο νωρίτερα είχαν αποσυρθεί, κυκλοφορώντας το "The Funeral Album" και δίνοντας μια τελευταία συναυλία που αποτυπώνεται στο "Buried Alive" DVD. Εκεί που ο Taneli Jarva, ο τραγουδιστής του θρυλικού "Amok" βγαίνει στη σκηνή με το μπουκάλι του. Κύριος...

Κανένας ποτέ από την ευρύτερη μουσική οικογένεια των Sentenced δεν καπηλεύτηκε την τραγική ιστορία και τώρα αυτές οι επανεκδόσεις σε βινύλια ίσως δώσουν την ευκαιρία σε μια νεότερη γενιά που δεν έχει ακούσει τίποτα για αυτή την σπουδαία μπάντα να ασχοληθεί μαζί της. Για την ιστορία, οι Sentenced ήταν η πρώτη μπάντα που είδα ζωντανά στον φρέσκο τότε συναυλιακό χώρο του Gagarin 205 το 2002...

Την ίδια στιγμή υπάρχει και η αντίθετη όψη του νομίσματος, η άλλη πλευρά του ποταμού, με μια μπάντα που αρνείται να «πεθάνει». Ή μάλλον καλύτερα επιλέγει να αναγεννηθεί. 
Είχα γράψει μερικά λόγια για την περίπτωση των Riverside όταν ο κιθαρίστας τους Piotr Grudzinski άφησε αυτόν τον κόσμο, αναπάντεχα πριν μερικούς μήνες. Όπως ανέφερα και τότε, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο, αλλά εμπιστεύομαι πως ό,τι κάνει αυτή η μπάντα θα το κάνει με σεβασμό. Και με επιβεβαιώνουν με τον τρόπο που ανακοίνωσαν ότι θα συνεχίσουν ως τρίο.

Η επικείμενη, προγραμματισμένη συνομιλία μου με τον Mariusz Duda δεν ξέρω αν θα δώσει περισσότερες απαντήσεις σε ερωτήματα που έχω, αλλά τουλάχιστον θα μου δώσει (άλλη) μια ευκαιρία να του πω πως η μουσική τους είναι πολύ σημαντική για πολύ κόσμο.

Τελικά, ίσως αυτή η ανθρώπινη και ενδεχομένως πεζή διάσταση των μουσικών πίσω από τις μπάντες που αγαπάμε, με τα πάθη, τις τραγωδίες, αλλά και τις υπερβάσεις έχει τη δική της σημασία στο δέσιμο των οπαδών μαζί τους. Προτιμώ τους μουσικούς μου ήρωες αυθεντικούς (έστω κι αν γίνονται αυτοκαταστροφικοί), παρά στημένους και κατασκευάσματα μιας βιομηχανίας lifestyle.

  • SHARE
  • TWEET