Unida, Paranoid Reverb @ Eightball, 15/10/23

Σε όσους το όνομα των Unida παραμένει ακόμα άγνωστο, αξίζει να αναφέρουμε ότι πρόκειται ουσιαστικά για ένα από τα πρώτα post-Kyuss βήματα (μαζί με τους Slo Burn) του δραστήριου John Garcia. Η σημαντική διαφορά του συγκεκριμένου εγχειρήματος συγκριτικά με τα πολλά projects του χαρισματικού frontman είναι η συμβολή ορισμένων πολύ ταλαντούχων μουσικών οι οποίοι ακόμα και σήμερα, βρίσκονται στην μπάντα και αποτελούν τον βασικό κορμό της μετενσάρκωσης της μπάντας εδώ και μερικά χρόνια. Όπως έλεγε και επίσημη ανακοίνωση των Unida "John will not be singing but gives us his blessings" και έτσι εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά ένα σημαντικό κεφάλαιο του 90’s heavy rock. Δεν περνούν από την Θεσσαλονίκη κάθε μέρα τέτοιες μπάντες για να είμαστε ειλικρινείς.

Κατά την είσοδό μας στο αγαπημένο Eightball στην σκηνή βρίσκονταν ήδη οι Paranoid Reverb με το "Deep Diver" και τους, δυστυχώς, λιγοστούς παρευρισκόμενους να παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον. Η μπάντα από την Θεσσαλονίκη παραμένει αρκετά δραστήρια και δεν χάνει ευκαιρία να ανέβει στο stage ενώ το πολύ δυνατό ντεμπούτο τους "Billion Drops" μετρά ήδη τρία χρόνια κυκλοφορίας. Για πρώτη φορά με νέο τραγουδιστή αφού την θέση του Χρήστου Παπαιωάννου ανέλαβε πρόσφατα ο Μάνος Γκότσης, γνωστός στην Θεσσαλονίκη από τους This Is Nowhere αλλά και τις tribute μπάντες σε Doors και Black Sabbath (Five To One και Vol.4 αντίστοιχα).

Κάθε αλλαγή μέλους, και ειδικά αυτό του frontman, σίγουρα φέρνει ορισμένες δυσκολίες αλλά οι Paranoid Reverb κάθε άλλο παρά προβληματισμένοι έμοιαζαν αφού έδειξαν ήδη ότι διαθέτουν την απαιτούμενη χημεία καθώς και πολλή μεγάλη όρεξη ώστε να περάσουν την μπάντα στο «επόμενο επίπεδο». Τα κομμάτια του "Billion Drops" είναι γεμάτα ενέργεια και τα μέλη της μπάντας δεν έχασαν την ευκαιρία να την μεταφέρουν στο κοινό. Το κλείσιμο του σετ τους ήρθε με το ατμοσφαιρικό ξεκίνημα του "Rain" λίγο πριν εξαπολύσουν την τελευταία τους «επίθεση» η οποία άφησε το κοινό απόλυτα ικανοποιημένο.

Συνέχεια με τους Unida οι οποίοι πραγματοποίησαν εντυπωσιακό «μπάσιμο» στην σκηνή με έναν ξεκάθαρα rock ‘n’ roll τρόπο και το "Wet Pussycat". Συνέχεια με το "Thorn" και το πάρτι έχει ήδη ξεκινήσει. Οι παρευρισκόμενοι δεν έφτασαν την ποσότητα που θα άξιζε δικαιωματικά αυτή η μπάντα αλλά όντας ορεξάτοι και «φωνακλάδες» κατάφεραν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Σε αυτό φυσικά έπαιξε σημαντικό ρόλο και η ίδια η μπάντα με την ευγενική και down to earth συμπεριφορά των μελών της. Αποκορύφωμα το μπουκάλι Jack το οποίο μοίρασαν στο κοινό ώστε να πιούμε όλοι μαζί.

H γνωστή διασκευή στο "Stray" των Άγγλων γερόλυκων Leaf Hound μετατράπηκε σε ένα οργιώδες τζαμάρισμα και γενικότερα η βραδιά στο σύνολό της ήταν άκρως απολαυστική. Ο Mark Sunshine ζει το rock ‘n’ roll lifestyle και δεν σταμάτησε να λικνίζεται στο κέντρο της σκηνής. Ο Collyn McCoy έκανε «κόμπο» το μπάσο του με το επιβλητικό του παίξιμο ενώ στην άλλη άκρη ο Arthur Seay μοίραζε riffs, χαμόγελα, γκριμάτσες και ξεσήκωνε το κοινό. Ο Mike Cancino, τέλος, αν και κρυμμένος πίσω από το drum kit απολάμβανε την κάθε στιγμή όντας ένας από τους πιο ευγενικούς και ταυτόχρονα cool ανθρώπους που θα συναντήσεις εκεί έξω. Σε συνδυασμό με το groovy και δυναμικό παίξιμό του έχουμε να κάνουμε με έναν drummer που καταφέρνει να τραβά τα βλέμματα αλλά δεν έχει αποκτήσει ούτε κατά διάνοια την δημοσιότητα που θα του αναλογούσε. Η τριπλέτα "If Only Two", "Human Tornado" και "Black Woman" αποτέλεσε ιδανικό κλείσιμο με τον ξέφρενο ρυθμό του τελευταίου να ξεσηκώνει τους πάντες. Αντί encore, η μπάντα παρέμεινε με τιμιότητα στο stage για το εξίσου δυναμικό "MFNO"

Οι Unida πρόσφεραν ένα show από αυτά που μόνο μεγάλες μπάντες μπορούν και δεν χρειάζονται χιλιάδες κόσμου για να ανταποκριθούν. Είναι αυτοί οι καλλιτέχνες που ζουν για την μουσική και παρουσιάζουν απλόχερα το 100% των δυνατοτήτων τους. Είναι αυτές οι συναυλίες που ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις αν θα τις ξαναζήσεις και έτσι όσοι παρευρεθήκαμε στο Eightball της περασμένη Κυριακή μπορούμε να νοιώθουμε λίγο τυχεροί και φυσικά απόλυτα ικανοποιημένοι.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας