Magnum, Gypsy Rose @ Gagarin205, 30/11/18

Για πρώτη φορά των Magnum στην Ελλάδα, η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κάποιος που ήξερε το γκελ που έκανε στο μουσικόφιλο κοινό της Ελλάδας τουλάχιστον μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '90 το Βρετανικό συγκρότημα. Ίσως οφείλεται στο τέλος του μήνα που παραδοσιακά αδειάζει τα πορτοφόλια, ίσως στο σχετικά υψηλό αντίτιμο, ίσως στο εργάσιμο της Παρασκευής, ίσως ακόμα στο γεγονός ότι και οι ίδιοι οι Magnum μετά από μία σειρά εξαιρετικών άλμπουμ τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, φέτος κυκλοφόρησαν ένα μάλλον μέτριο δίσκο, τον οποίο και μάλιστα θα εκπροσωπούσαν με δύο τραγούδια στερώντας τη θέση αυτή από άλλα του ρεπερτορίου τους.

Παρ' όλα αυτά το Gagarin απείχε πολύ από το να είναι απογοητευτικό. Ο κόσμος που προσήλθε ήταν αρκετός ώστε να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του κάτω χώρου και το μπροστινό του επάνω. Και κυριότερα ήταν αρκετά θερμό ώστε η συναυλία να έχει το πάθος και τη φλόγα που αξίζει στα τραγούδια που ακούστηκαν. Εξάλλου το prog, hard rock, AOR και επικολυρικό παρελθόν τους (τα στοιχεία αυτά άλλοτε πιο έντονα και άλλοτε πιο κρυμμένα ανάλογα με τη δεκαετία) μπορούσε να απευθυνθεί σε ένα μίγμα ακροατών, πράγμα που ήταν φανερό ακόμα και από τα μπλουζάκια συγκροτημάτων που έκαναν την εμφάνισή τους στον χώρο.

Δυστυχώς για να απολαύσουμε τα παραπάνω έπρεπε να υπομείνουμε τους Gypsy Rose πρώτα, ένα καναδικό συγκρότημα που, ας με συγχωρήσουν οι φίλοι τους (ναι, υπήρχαν τέτοιοι παρόντες) δεν δικαιολόγησαν το γιατί επανήλθαν μετά από τη δεκαετία του '90 που αρχικά ήταν ενεργοί. Με μπουκωμένο ήχο έπαιξαν ένα τετριμμένο sleaze rock που είναι πιο ξεπερασμένο και από τις μπούκλες που κοσμούσαν την κόμη τους το πάλαι ποτέ.

Μας είπαν πάρα πολλές φορές πόσο καταπληκτικό κοινό είμαστε ενώ στην πραγματικότητα η πλειοψηφία αδιαφορούσε ή παρακολουθούσε χαλαρά ακόμα και στα πιο ξεδιάντροπα φτιαγμένα για sing along σε αρένες τραγούδια τους. Δεν ξέρω για τις αρένες αλλά στο Gagarin δεν επιτέλεσαν το σκοπό τους. Έχοντας πει τα παραπάνω, θα πρέπει να τονίσω ότι πέραν του ότι οι Gypsy Rose δεν ήταν και ποτέ συγκρότημα πρώτης κατηγορίας του είδους, όποιο συγκρότημα είτε δεν έχει τα απαραίτητα σουξεδάκια είτε δεν καταφέρνει κάπως να προσαρμοστεί σε έναν πιο σύγχρονο ήχο, είναι μάλλον καταδικασμένο να αφορά μόνο τους λίγους πιστούς του.

Η διαφορά με τα παραπάνω φάνηκε άμεσα με την εμφάνιση των Magnum στη σκηνή οι οποίοι έχουν όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία. Αρχικά παρά τα αρκετά στραβοπατήματα τη δεκαετία του '90 όταν προσπάθησαν να περάσουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και αλλοίωσαν πολύ τον ήχο τους, έχουν βρει τα τελευταία αρκετά χρόνια μία μουσική ταυτότητα που και στα «πράγματα» μπορεί να τους κρατάει και να την υπηρετούν με αξιοπρέπεια. Σημαντικότερα, όμως, έχουν τέτοια ποιότητα τραγουδιών που αν αναλογιστεί κανείς το πόσα και ποια τραγούδια έμειναν έξω από το setlist τους θα τον έπιανε δέος στην ιδέα μίας greatest hits περιοδείας αντί να ακούσουμε πέντε τραγούδια από τους δύο τελευταίους δίσκους τους. Μοναδικός εχθρός τους; Η ηλικία τους.

Και αυτό φάνηκε σε δύο στοιχεία. Από τη μία η φωνή του Catley παρά την χαρακτηριστική και αγαπημένη χροιά της, άργησε να πάρει μπροστά ως έκταση και μέχρι να ζεσταθεί, ο μπασίστας Al Barrow στα δεύτερα φωνητικά «μάζευε» ό,τι μπορούσε. Ευτυχώς μέχρι το τέταρτο τραγούδι, το πολύ όμορφο "Crazy Old Mothers", ο έμπειρος τραγουδιστής είχε καταφέρει ήδη να πάρει το συγκρότημα στις πλάτες του. Το άλλο στοιχείο που πρόδωσε την ηλικία τους ήταν η αυστηρή τήρηση του προγράμματος της περιοδείας τους. Με το ζόρι μιάμιση ώρα και κυρίως ούτε μία αλλαγή ή προσθήκη έστω και σε μορφή δεύτερου encore σε μία πρώτη εμφάνιση μπροστά σε ένα ιδιαίτερα θερμό κοινό, δείχνει επαγγελματισμό μεν αλλά όχι και ευελιξία.

Πιστέψτε με όμως, κανένας τελικά δεν έφυγε παραπονεμένος από τη συναυλία αυτή και τα χαμόγελα όλων ήταν αυθόρμητα και διάχυτα. Στιγμές όπως το καταπληκτικό σε σύνθεση αλλά και εκτέλεση "Les Morts Dansant" και το άκρως συναυλιακό "Vigilante" με τα δύο ρεφρέν (από την εποχή που τους περίσσευαν και τα έβαζαν δύο-δύο στα τραγούδια) έδειξαν ότι τελικά ταβάνι τους ήταν μόνο η ποιότητα των τραγουδιών που επέλεξαν να παίξουν. Και με επιλογές όπως τα "How Far Jerusalem", "Don't Wake The Lion", "The Spirit" και "Sacred Hour" το έπιασαν αρκετές φορές κι ας ήταν ιδιαίτερα υψηλό.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά