Thee Holy Strangers, Eliana One Woman Band @ Κύτταρο, 21/10/22

Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολλά για ένα συγκρότημα να βρίσκεται σε συναυλιακή απραξία. Η περίπτωση των αγαπημένων Thee Holy Strangers, εκτός από τον κορονοϊό που μας επηρέασε αναπόφευκτα όλους, περιλάμβανε και την αλλαγή της σύνθεσής τους κατά το ήμισυ. Πλέον με τον Αλέξη, τη Φλώρα και τον Μάγο έχουν μπαρκάρει ο Ανδρέας Λάγιος, μπασίστας των Nightstalker, αλλά και ο Κλέων Αντωνίου, κιθαρίστας των Mode Plagal. Από την άλλη, μιλάμε για μια συνεργασία, μια κολλεκτίβα ανθρώπων, που απ’ όσο έχω καταλάβει, μιλάνε μόνο όταν έχουν κάτι να πούνε. Υπό αυτό το πρίσμα, οι Thee Holy Strangers μας επανασυστήθηκαν στο Κύτταρο, έχοντας στις αποσκευές τους τον πρόσφατα κυκλοφορημένο δεύτερο δίσκο τους.

Η Ελιάνα Νικολοπούλου με το προσωπικό της σχήμα Eliana One Woman Band - που ήταν όνομα και πράγμα! - άνοιξε τη βραδιά λίγο μετά τις δέκα. Σε ένα φορμάτ που έχουμε ξαναδεί από περιπτώσεις όπως αυτή του δικού μας Mickey Pantelous ή του Bror Gunnar Jansson, η Ελιάνα για μισή περίπου ώρα έπαιξε κατά κύριο λόγο δικές της συνθέσεις με αγγλικό στίχο. Προσωπικά συνήθως απολαμβάνω τέτοιου είδους σχήματα και εντυπωσιάζομαι από την αρμονία που επιδεικνύουν οι μουσικοί στον συγχρονισμό και στο παίξιμό τους κι αυτό συνέβη και με την Ελιάνα.

Η φωνή της έχει βάθος, δύναμη και χρώμα και μου έφερε στο μυαλό ελαφρώς την Patti Smith. Τελευταίο κομμάτι ήταν το πολιτικοποιημένο «Το τραίνο των τάξεων», με ελληνικό στίχο παρακαλώ, σε μπλουζ φόρμες τις οποίες η φωνή της Ελιάνας παρουσίασε την κατάλληλη βραχνάδα για να τις υποστηρίξει. Μια ωραία εμφάνιση, που δυστυχώς υπέφερε από την ακατάσχετη λογοδιάρροια των παρευρισκόμενων, οι οποίοι θεώρησαν την ώρα κατάλληλη για να πούνε τα νέα τους.

Μετά από ένα πολύ μικρό διάλειμμα της τάξης το πολύ του ενός τετάρτου, οι έξι Thee Holy Strangers κατέλαβαν τη σκηνή του Κυττάρου από άκρη σε άκρη, εμφανιζόμενοι για πρώτη φορά μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια μπροστά σε κοινό. Το set ξεκίνησε από την αρχή ως μίξη των δύο δουλειών της μπάντας, με το "Desolation Revelation" από το ντεμπούτο να ανοίγει και το "Broken Arrows" από τον νέο δίσκο να ακολουθεί. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών πρώτων τραγουδιών, ο ήχος δεν ήταν και στα καλύτερά του. Ευτυχώς όμως, πολύ γρήγορα διορθώθηκε και υπηρέτησε όπως έπρεπε τους Thee Holy Strangers.

Το "Words" και το "Sliver Lake" που ακολούθησαν είναι σε πιο ταξιδιάρικο ύφος, ενώ το "Fiery Road" είναι το πρώτο τραγούδι που είχαν κυκλοφορήσει το 2013 μέσω του Fractal Press και το τιμούνε ακόμα. Επί σκηνής παραμένει ένα οργιώδες rock ‘n’ roll αμάλγαμα πολλών από τις επιρροές τους. Στο αργόσυρτο "Devil’s Hands" οι διπλοκιθαριές του Αλέξη και (ειδικά) του Κλέωνα Αντωνίου οδήγησαν το κομμάτι σε μια κορύφωση.

Σε παρόμοιο ελαφρώς country/americana ύφος ήταν και το "Fire In The Woods" που παίχτηκε λίγο μετά. Αυτό το στυλ είναι χαρακτηριστικό της ταυτότητας της μπάντας, μιας και όποτε καταπιάνεται μαζί του συνθετικά, φαίνεται να τα καταφέρνει πολύ καλά. Το μουσικό πριόνι που εντοπίσαμε από την αρχή στο πλάϊ της σκηνής προοιώνιζε την παρουσία του μουσικού που το μεταχειρίζεται. Η ανακοίνωση της επί σκηνής σύμπραξης με τον Νίκο Γιούσεφ λοιπόν δε μας εξέπληξε ιδιαιτέρως αρχικά, κατέληξε όμως να μας εκπλήξει τελικά. Οι εκτελέσεις των "Something On Your Mind" και "Shadow Town" ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς.

Για τη διασκευή του επικού "Cortez The Killer", οι Thee Holy Strangers έφεραν το κομμάτι λίγο περισσότερο στα μέτρα τους με τα πολύ ταιριαστά, ελαφρώς υπνωτιστικά φωνητικά της Φλώρας. Μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου και να ταξιδέψεις. Το "A Star Is A Star" που ακολούθησε λίγο μετά, είναι ένα φοβερό rock ‘n’ roll κομμάτι που έφερε άμεσα και ανεπιτήδευτα στο μυαλό και πάλι τον θείο Neil.

Το set έκλεισε και πάλι με μίξη παλιού και νέου τραγουδιού. Το "Self Preservation Blues" είχε το μπάσο του Ανδρέα να κυριαρχεί και το "The Lotus Song" ήταν από τα πιο θορυβώδη κομμάτια που είδαμε να παίζονται. Το τέλος μου φάνηκε ότι ήρθε λίγο απότομα, μιας και το encore περιλάμβανε μόνο το "Trouble On Trouble", αλλά το κακό ήταν μικρό. Άλλωστε, είχαν ήδη περάσει 100 λεπτά.

Οι Thee Holy Strangers φαίνονται να αγαπάνε αυθεντικά αυτό που κάνουν. Συνθέτουν μουσική που είναι επηρεασμένη από σκηνές και μουσικούς που θαυμάζουν και τη φέρνουν στην πόρτα μας. Ήταν πολύ ευχάριστο το αίσθημα του ότι υποδεχτήκαμε πίσω μια μπάντα που αποτελείται από μια παρέα αγαπημένων μουσικών και που μας έδωσε μια στιβαρή συναυλία να θυμόμαστε. Η γεμάτη πλατεία του Κυττάρου, σίγουρα συμφώνησε.

Φωτογραφίες: Ηλίας Μωραΐτης