Thee Holy Strangers: «Η αλληγορία της σκιάς αφορά στο έξω και το μέσα μας»

  Με νέο δίσκο ήδη εκεί έξω τόσο ψηφιακά όσο και φυσικά, με νέα μέλη και έναν ήχο που εξελίσσεται, οι Thee Holy Strangers, ένα συγκρότημα που καθοδηγεί ο Αλέξης Καλοφωλιάς αλλά συνδιαμορφώνουν εκλεκτά μέλη της ελληνικής rock σκηνής, έχουν για δεύτερη φορά μία ελκυστική μουσική πρόταση να παρουσιάσουν. Μάλιστα στο "Diary Of A Shadow" φαίνεται να επανασυστήνονται με ακόμα πιο έντονη προσωπικότητα, χωρίς όμως να χρειαστεί να επανεφεύρουν τον εαυτό τους.

Για τις προσωπικές αλλά και κοινωνικές συνθήκες γύρω από τις οποίες στήθηκε και δημιουργήθηκε ο δίσκος, τη μουσική εξέλιξη μέσα από έναν πυρήνα συνεργατών και την αλληγορική χρήση της σκιάς στους στίχους και τη θεματολογία τους, μας μίλησαν ο Αλέξης Καλοφωλιάς (φωνή, κιθάρα) και η Φλώρα Ιωαννίδη (φωνή).

Το έχουμε ξανασυζητήσει και με το ντεμπούτο, αλλά δανειζόμενοι ξένους όρους marketing, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι οι Holy Strangers είναι ένα supergroup. Έχοντας νέα μέλη και πάλι με σημαντικό παρελθόν, αναρωτιέται κάποιος τι επιλέχθηκε πρώτο, το άτομο μέσα από τον κοινωνικό κύκλο ή η μουσική του συνεισφορά που ταίριαζε με την κατεύθυνση του συγκροτήματος; Και το αναφέρω αυτό έχοντας στο μυαλό μου ότι πριν ακούσουμε κάποιους από τους μουσικούς στο δίσκο δε θα τους φανταζόμασταν απαραίτητα να παίζουν σε αυτό το ύφος.

Φ.Ι: Μπορεί ο Κλέων και ο Αντρέας να είναι «καινούργιοι» για τους THS, είναι όμως πολύ «παλιοί» σε δημιουργικό αλλά κυρίως προσωπικό επίπεδο∙ δεν τους γνωρίσαμε πριν ένα χρόνο, έχουμε συναντηθεί μουσικά και στο παρελθόν. Συνήθως όταν μια μπάντα αλλάζει μέλη, η τελική επιλογή γίνεται από ένα σύνολο παραγόντων, στους οποίους περιλαμβάνονται όλα αυτά που αναφέρεις. Επίσης δεν είναι αμελητέα (αντίθετα, για μένα είναι πολύ υγιής) η διάθεση κάθε μουσικού να πειραματιστεί και να εκφραστεί μέσα από κάτι διαφορετικό από όσα συνήθως κάνει. Στη δική μας περίπτωση σημαντικότατο ήταν επίσης και ότι «ταίριαζαν τα χνώτα μας» βέβαια!

Τι έφεραν ως ιδέες τα νέα μέλη του συγκροτήματος και πώς διαφοροποιήθηκε ο δίσκος σε σχέση με τον προηγούμενο; Πόσο μετράει το γεγονός ότι στο βιογραφικό καταγράφονται μουσικές που εκτείνονται από το metal μέχρι την jazz;

Φ.I: Τα νέα μέλη έφεραν στην μπάντα τον εαυτό τους: Την πορεία τους, τα μουσικά τους βιώματα, τις μουσικές τους ανάγκες και τα έπλεξαν μέσα στα τραγούδια, που βρήκαν να τους περιμένουν για να ξαναπάρουν νέα μορφή και νέα ζωή.

Α.Κ.: Πιστεύω ότι αυτή η πολυμορφία είναι ένα δυνατό σημείο της νέας σύνθεσης των Strangers, και αυτό που θα τους ορίσει στη νέα τους φάση, τώρα που αρχίζουν να γράφονται νέα κομμάτια. Ό,τι καλό, προκύπτει μέσα από τις διαφορές μας: Για παράδειγμα ο Ανδρέας βασίζεται πολύ στην άνεση που του δίνει η μυϊκή μνήμη και ξεκινάει την ερμηνεία του από εκεί, ενώ ο Κλέων είναι ένας αυτοσχεδιαστής που θα προσεγγίσει το κομμάτι διαφορετικά την κάθε στιγμή. Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, και τα βήματα που κάνει ο ένας για να πλησιάσει τον άλλον φτιάχνουν το πλαίσιο που μέσα τους υπάρχουν οι καινούργιοι Holy Strangers.

Η σύνθεση των τραγουδιών ήταν ομαδική ή ατομική δουλειά; Πόσο καιρό και με ποιο τρόπο τα δουλεύατε ως συγκρότημα μέχρι να πάρουν τη μορφή με την οποία τα ακούμε τώρα;

Α.Κ. Τα κομμάτια στην αρχική μορφή τους έρχονται από μένα, αλλά είναι τραγούδια των Holy Strangers∙ παίρνουν την τελική μορφή τους μέσα στον συγκεκριμένο ηχητικό και συναισθηματικό χώρο που δημιουργούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.

Έχω μία αίσθηση ότι ο νέος δίσκος εκμεταλλεύεται περισσότερο την (καταπληκτική) φωνή της Φλώρας. Αν όντως ισχύει, ήταν μία συνειδητή απόφαση ή προέκυψε κάπως στην πορεία;

Α.Κ.: Ναι, ήταν συνειδητό σε μεγάλο βαθμό, η φωνή της Φλώρας έχει δυνατότητες που σκέφτηκα ότι θα ταίριαζαν στις αφηγήσεις των τραγουδιών, θα τους έδιναν χαρακτήρα και θα τα εκτόξευαν. Λατρεύω αυτή τη άνεση και τη φυσικότητα που έχει όταν τραγουδάει, λες και δεν κάνει κάτι σπουδαίο, την ίδια στιγμή που ζει μέσα στην καρδιά του τραγουδιού με απίστευτη ένταση.

Χωρίς να είναι μομφή για τον προηγούμενο δίσκο (που επίσης μου άρεσε πολύ) και τους συμμετέχοντες σε αυτόν, νιώθω ότι το επίπεδο μουσικότητας έχει ανέβει εδώ, πιο συγκεκριμένα βρίσκω πιο σημαντικό το μπάσο στην ταυτότητα των τραγουδιών και πιο μελωδικές και ουσιαστικές τις κιθάρες. Η άποψή σας; Ίσως αυτό έχει να κάνει και με το μεγαλύτερο χώρο που δίνουν οι ελαφρώς μεγαλύτερες διάρκειες των τραγουδιών;

Φ.Ι: Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν και τα παιξίματα και οι δυναμικές, οι ιδέες, οι διαθέσεις. Είναι αναπόφευκτο - στην περίπτωσή μας, αντίθετα, ήταν μάλλον ευκταίο.

Α.Κ.: Οι Strangers είχαν την τύχη να αποτελούνται πάντα από ξεχωριστούς μουσικούς, και ακόμα και σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει το αποτύπωμα των ανθρώπων που έχουν παίξει στο σχήμα από τότε που ξεκίνησε. Ο Νίκος (Φυσάκης) και ο Γιάννης (Χουστουλάκης), μέλη της προηγούμενης σύνθεσης, παίζουν κιθάρα και pedal steel σε κάποια κομμάτια. Παίζουν επίσης ο Νίκος Γιούσεφ μουσικό πριόνι και ο Κωστής Ζουλιάτης πλήκτρα και πιάνο, όπως και στο πρώτο μας άλμπουμ. Τους ευχαριστούμε όλους, όπως και τον Κωστή (Αναγνωστόπουλο, Distortion Tamers) που δεν ακούγεται στον δίσκο αλλά έπαιξε μαζί μας κιθάρα για μια περίοδο κατά την οποία διαμορφώνονταν τα κομμάτια.

Μία ακόμα εξέλιξη νιώθω ότι είναι στη μεγαλύτερη ηχητική συνοχή, κάπως σαν να έχει σχηματιστεί ένας ήχος πλέον που είναι ο ήχος των Holy Strangers σε σχέση με πολλές επιρροές που εκδηλώνονταν στο ντεμπούτο. Παραμένει αμερικάνικος αλλά πλέον είναι πιο paisley underground. Ισχύει; Το νιώθετε;

Α.Κ.: Πιθανόν, αλλά αν ισχύει, έγινε χωρίς πρόθεση.

Καθότι δεν υπάρχει τραγούδι με τον τίτλο αυτό, αναρωτιέμαι τι συμβολίζει ο τίτλος του δίσκου. Γιατί αποτελεί το «ημερολόγιο μίας σκιάς»; Πώς συνδέεται (αν συνδέεται) με τη «shadow town»;

Α.Κ.: Η αλληγορία της σκιάς έχει να κάνει με το έξω - την πανδημία και τους περιορισμούς που επέφερε η πανδημία, την καταστολή και την αβεβαιότητα - και το μέσα - τον αντίκτυπο αυτής της κατάστασης στον ψυχισμό μας, τον φόβο και την απόγνωση που ήρθαν στο προσκήνιο - τη σκοτεινή μας πλευρά - και το ξεπέρασμα της μέσα από τη συνειδητοποίησή της. Οι πόλεις της σκιάς ήταν οι πόλεις των lockdown, όταν συναντούσες όρια παντού - στη μετακίνηση, στην ανθρώπινη επαφή που υποβαθμίστηκε σε μια εικόνα μπροστά στην οθόνη, στη δημιουργία και σε πολλά άλλα.

Παρότι καταλαβαίνω ότι τα τραγούδια είχαν γραφτεί προ-covid, το γεγονός ότι δεν υπήρχε η ευκαιρία για συναυλίες και χτίσιμο των τραγουδιών στη σκηνή και γενικότερα το να ηχογραφείς με συνθήκες πανδημίας, πώς επέδρασε στο συγκρότημα;

Φ.Ι: Θα ήταν ψέμα να πούμε πως ο η πανδημία δεν μας ακούμπησε. Πόσο μάλλον από το γεγονός ότι, τον καιρό που ξέσπασε, ήμασταν και πάλι έτοιμοι να μπούμε να γράψουμε το άλμπουμ για το οποίο τώρα συζητάμε. Για μας ειδικά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η συγκυρία, καθώς μόλις είχε έρθει στη μπάντα ο Κλέων, είχαμε οριακά τη δυνατότητα να ψηθούμε μουσικά σαν σύνολο κι αυτό δημιούργησε μια πρωτόγνωρη αγωνία για το πώς θα λειτουργούσαμε σε αυτές τις συνθήκες... Όμως, τέλος καλό, όλα καλά.

O covid υπήρξε κάτι πολύ καθοριστικό στη ζωή όλων μας, παρόλα αυτά στην Ελλάδα τουλάχιστον, δε βλέπουμε κυκλοφορίες που να αναφέρονται έμμεσα ή άμεσα στην κατάσταση που δημιούργησε. Πιστεύετε ότι είναι κάποιο μούδιασμα που υπάρχει ακόμα και εσκεμμένα τον απωθούμε ως πραγματικότητα που ζήσαμε; Είναι νωρίς και δεν έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν τα τραγούδια που γράφτηκαν τότε; Είναι μία εμπειρία που τελικά δεν ήταν ικανή για κάποιο λόγο να προκαλέσει καλλιτεχνική δημιουργία;

Α.Κ.: Έχεις δίκιο, τώρα που το λες είναι σαν να υπάρχει κάποιου είδους απώθηση, σαν να μην μπορεί να μεταβολιστεί αυτό το πράγμα ακόμη. Πολλοί βιάζονται να πουν ότι δεν τους άγγιξε, μέχρι και ότι πέρασαν καλά αυτήν την περίοδο. Όμως ειδικά για τους μουσικούς ήταν μια ισοπεδωτική συνθήκη, η μουσική είναι μοίρασμα και ένωση, και ζώντας σε συνθήκες «κοινωνικής αποστασιοποίησης» - αλήθεια, τι οξύμωρο σχήμα! - χάσαμε τα πατήματά μας, τις κοινότητες που δημιουργούνται μέσα από αυτό το μοίρασμα. Όμως, είναι απαραίτητο να βγουν συμπεράσματα, και όχι μόνο στην τέχνη, για το πώς αντιμετωπίζουμε μια καθολική απειλή. Αυτό που μπορεί να μας διασώσει είναι η αίσθηση κοινότητας των ανθρώπων, η κοινή πρόνοια, και το λέω αυτό για τις δομές δημόσιας υγείας όπου δόθηκε η αληθινή μάχη, αλλά στη χώρα μας τουλάχιστον συνεχίζουν να απαξιώνονται και να υποβαθμίζονται.

Ποια τα σχέδια για το μέλλον; Θα είναι οι Holy Strangers ένα συγκρότημα που θα μαζεύεται και θα εμφανίζεται συχνά στη σκηνή ή μόνο σε κάποιες αυστηρά επιλεγμένες εμφανίσεις μόνο;

Α.Κ.: Το δεύτερο ταιριάζει περισσότερο στους Strangers.

Σε μία πιο χαλαρή ερώτηση θα ήθελα να μου πείτε αν το Diary Of A Shadow ήταν βιβλίο, ποιος συγγραφέας θα το είχε γράψει.

Α.Κ.: Ο Πίτερ Χάντκε, αυτό θα ήταν υπέροχο.

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος