Madrugada, Luke Elliot @ Tae Kwon Do, 08/04/19

Οι Madrugada πρόλαβαν να αγαπηθούν πολύ στη χώρα μας και να μας αγαπήσουν κι αυτοί στη σκάρτη δεκαετία που δισκογράφησαν. Το Gagarin κατά κύριο λόγο τους υποδέχτηκε πολλές φορές σε sold out εμφανίσεις, όμως από εκείνες τις εποχές πέρασε άλλη μία δεκαετία. Το αποτέλεσμα ήταν οι Madrugada όχι απλώς να μην ξεχαστούνε, αλλά να «μεγαλώσουν» ακόμα περισσότερο, μιας και πλέον υπήρχε και μια νέα γενιά ακροατών οι οποίοι δεν προλάβανε ποτέ να τους δούνε να παίζουν ζωντανά.

Όταν μαθεύτηκε η επιστροφή τους και η πραγματοποίηση περιοδείας για τα 20 χρόνια του "Industrial Silence", η ανακοίνωση της επιστροφής τους και στην Ελλάδα ήταν ζήτημα χρόνου. Έχοντας 11 ολόκληρα χρόνια να εμφανιστούν εδώ, η προσμονή για τον ερχομό τους ήταν πολύ μεγαλύτερη του αρχικά αναμενομένου. Οι (αρχικά) δύο συναυλίες έγιναν γρήγορα sold out, στην Αθήνα προστέθηκε επιπλέον μέρα, στη Θεσσαλονίκη άλλαξε δύο φορές ο χώρος, γενικώς επικράτησε πανικός για τις εμφανίσεις των παλιών μας αγαπημένων.

Ο Luke Elliot άνοιξε τη βραδιά με ένα συνεπτυγμένο μισάωρο set που ξεκίνησε στις 20:30, με σαφείς ηχητικές αναφορές στον Nick τον Cave. Φάνηκε να αρέσει στον κόσμο, ενώ την παράσταση έκλεψε ο βιολονίστας του, ο οποίος πήρε και το πιο ενθουσιώδες χειροκρότημα - ίσως μεγαλύτερο και από τον ίδιο τον Elliot. Η μεγάλη σκηνή θα μπορούσε να τον έχει καταπιεί, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, μιας και έπαιξε με τη σχετική αυτοπεποίθηση που απαιτείται σε αυτές τις συνθήκες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, θα μας επισκεφτεί στο πλαίσιο της δικής του περιοδείας, οπότε λογικά σε έναν κλειστό χώρο θα έχει ακόμα καλύτερη ευκαιρία να αναδείξει τη μουσική του.

Η αναμονή μας μέχρι να εμφανιστούνε οι Madrugada έγινε ευχάριστη και τη Δευτέρα υπό τους ήχους ασμάτων του Mark Lanegan αλλά και του "Tougher Than The Rest" του Αφεντικού, όπως ακριβώς είχε γίνει και την προηγούμενη μέρα. Ακριβώς στις 21:45, τα φώτα έσβησαν και οι έξι (θα δούμε γιατί ήταν τόσοι πολλοί!) Madrugada ανέβηκαν ένας-ένας στη σκηνή, με τελευταίο τον αδιαφιλονίκητο σταρ και πρωταγωνιστή της μπάντας Sivert Høyem, η είσοδος του οποίου προκάλεσε και τον μεγαλύτερο παροξυσμό. Σε αντιστοιχία με τα όσα έχουν ήδη γραφτεί τόσο για τη βραδιά της Θεσσαλονίκης όσο και για την πρώτη βραδιά της Αθήνας, το πρώτο μέρος της συναυλίας περιείχε την (με διαφορετική σειρά σε σχέση με τον δίσκο) εκτέλεση ολόκληρου του "Industrial Silence".

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το "Vocal" παραμένει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό τραγούδι. Οι αργόσυρτοι, μεθυστικοί ρυθμοί του γέμισαν τον χώρο και η φωνάρα του Høyem μας σήκωσε την τρίχα. Το "Higher" έδειξε μια πλευρά τους πιο σκληρή. Με το "This Old House" ηρεμήσαμε λίγο, ενώ το "Strange Colour Blue" με τα μπλε φώτα που πλημμύρισαν τον χώρο στην αρχή του μας στοίχειωσε και με το δυνατό του τελείωμα μας πώρωσε. Το "Salt" μας γκάζωσε. Στο "Norwegian Hammerworks Corp." ο Høyem έγινε ανθρώπινη ντισκομπάλα και μας φώτισε παιχνιδιάρικα. Το "Quite Emotional" μας συνεπήρε. Το "Terraplane" μας έβαλε ένα blues συναίσθημα. Τέλος, το "Electric", το πρώτο πραγματικά καλό κομμάτι που έγραψαν χρονικά οι Madrugada σύμφωνα με τον ίδιο τον τραγουδιστή τους, έκλεισε το set του "Industrial Silence". Τέσσερις τύποι μέσα σε ένα στούντιο, αντλούν έμπνευση με το να ατενίζουν την πόλη τους το Όσλο και γράφουν αυτό το κομμάτι, που ουσιαστικά ξεκινάει την καριέρα τους ως συγκρότημα.

Κάπου εδώ θα ήθελα να εκφράσω και το μόνο μου μικρό παράπονο. Στη συνέντευξη που είχαμε κάνει προ δεκαπενθημέρου με τον Jon, από λεπτότητα δεν έγινε κάποια ερώτηση για τον Robert Burås. Με στενοχώρησε λίγο το γεγονός ότι σε κανένα από τα δύο βράδια δεν έγινε μια ονομαστική αναφορά σε αυτόν τον σπουδαίο κιθαρίστα που ήταν τόσο σημαντικό μέρος της ιστορίας των Madrugada. Η ζωή συνεχίζεται, όμως δυο λόγια γι’ αυτόν από σκηνής θα γλύκαιναν λίγο την απουσία του. Οι τρεις από τους τέσσερις του "Electric" ήταν μπροστά μας και θα ήταν πολύ όμορφο να ανέφεραν κάτι και για τον τέταρτο.

Τα φώτα ανάψανε και οι Madrugada μας αποχαιρετήσανε για λίγη ώρα, ίσα-ίσα για να ξεχωρίσουν το "Industrial Silence" από τα υπόλοιπα κομμάτια που θα έπαιζαν. Το, κατά κάποιον τρόπο, δεύτερο μέρος περιελάμβανε best of επιλογές με όλα τα τραγούδια να είναι αγαπημένα, ξεκινώντας με τρία από το "The Nightly Disease" στο καπάκι το ένα πίσω από το άλλο. Υπνωτιστικά τα "Black Mambo" και "Hands Up - I Love You" με τις φοβερές μπασογραμμές τους, γλυκό το "Only When You're Gone". Το ζευγάρι "Honey Bee" και “What’s On Your Mind” από τον τελευταίο, ομώνυμο δίσκο έτυχαν μεγάλης απήχησης από το κοινό, με το αποκορύφωμα να έρχεται με το “Majesty” αμέσως μετά.

Κάπου εκεί ο Høyem μας σύστησε τους υπόλοιπους. Από τα ιδρυτικά μέλη, ο μπασίστας Frode Jacobsen ήταν στη μπάντα σε όλη τη διάρκεια της πορείας της, ενώ ο drummer Jon Lauvland Pettersen επέστρεψε μετά από πάρα πολλά χρόνια - ήταν μάλιστα αυτός που ανακίνησε πρώτος το θέμα της περιοδείας για τα 20 χρόνια του "Industrial Silence". Ο πολύ καλός κιθαρίστας Cato Thomassen, που έπαιζε μαζί τους μετά τον θάνατο του Robert, αλλά και με τον Høyem στο προσωπικό του σχήμα, είχε παρουσιαστικό αλλά και ήχο που μου έφερνε στο μυαλό ελαφρώς τον Neil Young. Ο πολυοργανίστας Christer Knutsen, εναλλασσόταν μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων, ενώ βοηθούσε και στα δεύτερα φωνητικά. Τέλος, αυτές ήταν οι πρώτες συναυλίες στις οποίες ξανάπαιξε μαζί τους ο Erland Dahlen, ένας από τους παλιούς τους drummers, ο οποίος με τα κρουστά του «γέμισε» τα κομμάτια.

Το live έκλεισε με μια τρομερή εκτέλεση του αβανταδόρικου "The Kids Are On High Street", με τον Høyem να βουτά μέσα στο κοινό, όντας πιο ενθουσιώδης σε σχέση με την πρώτη μέρα και με μια συναισθηματική του "Valley Of Deception", με το οποίο μας αποχαιρέτησαν. Η μπάντα έμεινε στη σκηνή για μερικά λεπτά ευχαριστώντας από καρδιάς το κοινό, σε ένα σκηνικό που ήταν κάτι σαν απόδειξη ότι οι σχέσεις λατρείας του ελληνικού κοινού με τους Νορβηγούς μόλις είχαν ανανεωθεί.

Συνοψίζοντας τις συναυλίες της Αθήνας, η εντύπωση που αποκομίσαμε είναι ότι την πρώτη βραδιά ο κόσμος ήταν πιο συγκεντρωμένος, αφοσιωμένος και διψασμένος, ρουφώντας την κάθε στιγμή με προσήλωση, ενώ τη δεύτερη βραδιά το κλίμα ήταν πιο χαλαρό, με τις συνομιλίες να είναι σε δυνατότερο επίπεδο και τα μπαρ να μην αδειάζουν πραγματικά ποτέ.

Τη δεύτερη βραδιά ο ήχος ήταν καλύτερος και πιο ισορροπημένος σε σχέση με την πρώτη. Δεδομένου του πώς μας είχαν συνηθίσει οι ίδιοι παλιότερα, νιώσαμε μια μικρή απογοήτευση που το setlist παρέμεινε απαράλλακτο με αυτό της πρώτης βραδιάς. Βέβαια κάτι τέτοιο είναι κατανοητό, δεδομένου ότι υπήρχε και μεγάλο light show το οποίο τεχνικά είναι μάλλον πιο δύσκολο να προσαρμοστεί σε αλλαγές σε σχέση με το να προβάρει η μπάντα 2-3 επιπλέον κομμάτια.

Κρίνοντας από τη σύνθεση του κοινού και τις δύο βραδιές, οι Madrugada είναι ένα συγκρότημα που προκαλεί συγκινήσεις και σε πάρα πολλές γυναίκες. Δεν έχουμε συνηθίσει rock συναυλίες με τις κοπέλες ίσως να ξεπερνάνε κιόλας τους άνδρες!

Για εμάς τους μεγαλύτερους ήταν σαν να ξαναζούμε λίγο τα παλιότερα χρόνια. Όμως περάσαμε καλά όχι μόνο γιατί νοσταλγήσαμε τα νιάτα μας, αλλά και γιατί παρακολουθήσαμε ένα συγκρότημα αρτιότατο εκτελεστικά σε ένα πολύ ωραία δομημένο επαγγελματικό show, με φοβερό ήχο και φώτα το ίδιο σούπερ. Πραγματικά δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που δεν έφυγε τουλάχιστον ευχαριστημένος.

Ειδικά όμως ο άτιμος ο Høyem, είχε για μια ακόμη φορά φωνή - καμπάνα και η απόδοσή του ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη, ξεχωρίζοντας ελαφρώς μεταξύ των υπόλοιπων μουσικών. Ασχέτως με το τι θα κάνουν οι Madrugada μετά από αυτή την περιοδεία, μάλλον ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο μπορεί να αξιοποιήσει τη φωνή του ο Høyem είναι να υποστηρίζεται από μια καλοκουρδισμένη μπάντα που αποδίδει τις τραγουδάρες των Madrugada, ασχέτως με το όνομά της. Κακά τα ψέμματα, οι συγκρίσεις με τα προσωπικά του έχουν ξεκάθαρο νικητή.

Και επειδή μερικά πράγματα δεν είναι αυτονόητα στην Ελλάδα, δυο κουβέντες για τη διοργάνωση: μπράβο σας κύριοι, καλή δουλειά.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (από το live Madrugada, Luke Elliot @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 07/04/19)