Slash ft. Myles Kennedy And The Conspirators @ Studios 60, 11/02/22

Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η κανονικότητα των συναυλιών διακόπηκε απότομα και προσπαθούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση με διάφορους τρόπους. Συμφωνούμε ότι τίποτα δεν είναι ίδιο με το να βιώνεις διά ζώσης ένα μουσικό σύνολο να παίζει, ανέκαθεν όμως η μαγνητοσκοπημένη δράση είχε τεράστια σημασία στην διατήρηση και μετάδοση των μεγάλων στιγμών για τον δέκτη.

Σε μεγάλη και παρατεταμένη φόρμα φαίνεται πως βρίσκεται ο Slash, στην τέταρτη δουλειά του με τον Myles Kennedy των Alter Bridge πίσω από το μικρόφωνο και τους Conspirators ως backing band. Εάν η διάρκεια σε μεγάλο βάθος χρόνου είναι ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους διαχρονικά κορυφαίους καλλιτέχνες από τους υπολοίπους, μαζί με την επιδραστικότητα, την τεχνική και την πρωτοπορία, σίγουρα ο καλύτερος μεθυσμένος κιθαρίστας της καρδιάς μας μπορεί να νιώθει άνετα στο πάνθεον, μαζί με τους αγαπημένους του ήρωες.

Κατά δήλωση του ιδίου, το εξαιρετικό "4" ηχογραφήθηκε εντελώς ζωντανά στο στούντιο, οπότε η ζωντανή απόδοση των δέκα τραγουδιών του άλμπουμ μοιάζει με αγώνας κερδισμένος από τα αποδυτήρια, αν όχι από το ξενοδοχείο. Ευτυχώς για όλους, το εμπορικό στάτους του Slash είναι τέτοιο που του επιτρέπει μία δωρεάν για το κοινό, τύπου livestream παραγωγή, που να ικανοποιεί τα υψηλότερα στάνταρ σε όρους ποιότητας.

Παράλληλα λοιπόν με την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ την περασμένη Παρασκευή, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το βράδυ της ίδιας ημέρας την πεντάδα επί το έργο στα φημισμένα Studios 60 για λίγο περισσότερο από μία ώρα. Το γεγονός ότι φανερά η μαγνητοσκόπηση είχε γίνει αρκετό καιρό πριν δεν αλλοίσε το ζωντανό χαρακτήρα του event, καθώς η συγκυρία ήταν εξαιρετική και η απόδοση καταπληκτική.

Τα χαλιά είναι στρωμένα, ο εξοπλισμός στημένος, Slash, Myles, Todd Kerns, Brent Fitz και Frank Sidoris λαμβάνουν θέσεις και από τα πρώτα δευτερόλεπτα αντιλαμβανόμαστε ότι το θέαμα θα είναι πρώτης τάξεως. Η ήχος είναι μπόμπα, ίσως καλύτερος από αυτόν που ακούμε στην επίσημη ηχογράφηση, τα πλάνα εξαιρετικά και βεβαίως η απόδοση των πέντε τρομερή, με τα φώτα να πέφτουν αναμενόμενα στις δύο μεγάλες μούρες της υπόθεσης.

Fitz και Kerns θέτουν την καθιερωμένη, σφιχτοδεμένη ρυθμική βάση με τον δεύτερο να συνεισφέρει δεύτερα φωνητικά, και ο Sidoris, περιορισμένος στις ρυθμικές κιθάρες έχει δεδομένα τον πιο άχαρο ρόλο που όλοι θα ζηλεύαμε. Καμία έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι ο Kennedy είναι για μία ακόμη φορά το λιγότερο εντυπωσιακός, ενώ δεδομένα δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από τον Slash όταν ξεκινάει να σολάρει.

Για τα δέκα τραγούδια του "4" στο σύνολο τους που παρουσιάζονται με την σειρά που βρίσκονται στον δίσκο τα λέει σίγουρα καλύτερα ο Χρήστος Καραδημήτρης στην κριτική του, οπότε θα περιοριστώ να αναφερθώ επιγραμματικά στα μισά από αυτά. Καταρχάς στο "Actions Speak Louder Than Words" αρκεί η λατρεμένη κουδούνα του Fitz για να ανεβάσει πολύ το επίπεδο, το "Fill My World" δεν είναι καθόλου δύσκολο να φέρει "Sweet Child O' Mine" χαμόγελα και το "C'est La Vie", όπου ο Slash παίζει Flying V και talk box, μπορεί εξαρχής να χαρακτηριστεί ως ένα εκ των καλυτέρων.

Το ανατολίτικο "Spirit Love" σε αρπάει πανεύκολα από τα μούτρα με το που σκάει, ζωντανεύοντας μπροστά σου τους Alice In Chains, με κερασάκι ένα σερφαριστό σόλο. Και το καλύτερο, όπως παλιά, βρίσκεται στο φινάλε της δεύτερης πλευράς (και του main set). "Fall Back To Earth" λέμε και κλαίμε από την πρώτη στιγμή. Μερικές φράσεις από το μοναδικό vibrato του Slash είναι αρκετές για να φέρουν τον αείμνηστο Gary Moore σε θέση "Godfather", το τράβηγμα του Myles γίνεται ένα με την πενιά και η συνολική '70s prog τεχνοτροπία συντελούν σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα εξαιρετικό hard rock άλμπουμ διαχρονικού χαρακτήρα σε όρους ύφους και ποιότητας, με τρομερά σόλο. Βασική διαφορά με τους προκατόχους του είναι σε πρώτο βαθμό το πλήθος των τραγουδιών και κατ' επέκταση η διάρκεια, που συνεπάγονται μονό βινύλιο και μικρότερο αντίτιμο, όπως τις παλιές καλές μέρες. Κατά τα άλλα, η αξιακή τοποθέτηση στην δισκογραφία της τελευταίας δεκαετίας θα αποτελέσει μάλλον ευχάριστο πονοκέφαλο για οπαδούς, φίλους και συμπαθούντες.

Τέσσερα τραγούδια από τις τρεις προηγούμενες δουλειές συμπληρώνουν το σύνολο, ήτοι το "Driving Rain" από το "Living Τhe Dream" του 2018, το εκτεταμένο και τζαμαριστό ομότιτλο του "World On Fire" από το 2014, συν δύο από το "Apocalyptic Love" του 2012, το "You're A Lie" και το hit "Anastasia", όπου ο Myles πιάνει τρίτη Gibson στη σειρά, o Fitz βαράει διπλοπέταλο και ο Slash λάμπει για μία ακόμα φορά με ένα εντυπωσιακό, καθαρό solo.

Δείτε το στο Facebook, δείτε το στο ΥouΤube, δείτε το δεν ξέρω που αλλού θα το βρείτε, αλλά κάντε την χάρη στον εαυτό σας και δείτε το οπωσδήποτε!