Sacral Rage, Saboter (Triumpher), The Temple, Hardraw @ Κύτταρο, 05/01/20

Το Κύτταρο έχει αποδειχτεί κάτι παραπάνω από φιλόξενο αυτόν το μισό περίπου αιώνα που βρίσκεται σε λειτουργία, οπότε το πρώτο αμιγώς metal δρώμενο που θα φιλοξενούσε για το νέο έτος δεν γινόταν να χαθεί. Πόσο μάλλον, δε, όταν το line-up της πρώτης Κυριακής του χρόνου περιελάμβανε τέσσερα σπουδαία σχήματα από την Ελλάδα και την Κύπρο, με προεξέχοντες τους φοβερούς Sacral Rage και το απαιτητικό intergalactic metal τους, τίποτα δεν υπήρξε ικανό να μας σταματήσει από το να επισκεφτούμε ακόμη μια φορά το γνωστό μαγαζί της οδού Ηπείρου - ούτε καν ο «δύσκολος», χειμωνιάτικος καιρός.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά τους. Με μια μισάωρη καθυστέρηση σε σχέση με το προαναγγελθέν πρόγραμμα εμφανίσεων, οι Hardraw από το νησί της Αφροδίτης ανέβηκαν επί σκηνής για να μας παρουσιάσουν τη δική τους οπτική στο επικών υφών heavy metal.

Έχοντας στις τάξεις τους τον Νικόλα Μουτάφη (των Solitary Sabred, αλλά και των Mirror που, τη χρονιά που μόλις πέρασε, κυκλοφόρησαν έναν εξαιρετικό δίσκο) ως κυρίαρχη δύναμη στις διπλές, Maiden-ικές κιθάρες, αλλά και νέα πρόσωπα τους σχετικά νεοεισελθόντες Αδάμο Αδάμου και Βαγγέλη Μουτάφη στο rhythm section τους, οι Κύπριοι metallers πραγματοποίησαν μια καθ’ όλα τίμια εμφάνιση, παρουσιάζοντας μας υλικό κυρίως από το προ οκταετίας ντεμπούτο τους.

Πέραν των όποιων - μικρών - εκτελεστικών θεμάτων που δεν απασχόλησαν ιδιαίτερα και της προβληματικής που πάντοτε υπάρχει στο να είσαι το act που ανοίγει μια βραδιά, το κουιντέτο έδειξε να γουστάρει και αυτό πέρασε εύκολα και στο σχετικά μικρό εκείνη την ώρα κοινό, έχοντας κι εκείνες τις δύο-τρεις στιγμές που ξεχώρισαν (όπως το Dickinson-ικό "The One With The Wolves" ή το ανθεμικό "Heavy Metal Union"). Σημαντικότερη όλων, όμως, υπήρξε η αφιέρωση στον τεράστιο Mark "The Shark" Shelton και το επιβλητικό “The Ninth Wave” που την ακολούθησε, σε ένα συγκινητικό tribute για έναν αξεπέραστο και τόσο ανθρώπινο μουσικό.

Οι ταχύτητες, ακολούθως, θα έπεφταν αισθητά και το επιβλητικό doom των Θεσσαλονικιών The Temple θα γέμιζε τον χώρο για κάτι λιγότερο από μια ώρα. Οι έμπειροι doomsters είχαν το δικό τους κοινό που δεν σταμάτησε να τους ενθαρρύνει ποικιλοτρόπως σε κάθε ευκαιρία, μα, το σημαντικότερο, είχαν μια απλή και λιτή παρουσιά που άφηνε τη μουσική τους να βρίσκεται μόνιμα στο προσκήνιο.

Το σταθερά αργό τέμπο των παρελθοντικών τραγουδιών τους (όπως το αγαπημένο "The Blessing") είχε σύμμαχο τον καλό ήχο που απήλαυσαν, με τα καταληκτικά τους ξεσπάσματα να εντείνουν τις ατμόσφαιρες καίρια, ενώ τα νεότερα, που θα εμφανιστούν στην επερχόμενη τους δουλειά, έδειξαν τις προοπτικές τους αφήνοντας καλές εντυπώσεις.

Ουσιαστικά, ως κυρίαρχη επιρροή τους θα μπορούσαν να αναφερθούν οι Βρετανοί Solstice, αν και ο συνάδελφος Αποστόλης Ζαμπάρας διαπίστωσε πιο έντονα Cathedral αρώματα, δίχως προσωπικά να διαφωνώ ιδιαίτερα. Σε κάθε περίπτωση, το doom της μπάντας έχει γραφτεί από οπαδούς για οπαδούς του είδους και για αυτό ακούγεται πειστικό, μακριά από οποιαδήποτε σκοπιμότητα, γεγονός που καθόρισε και το επιτυχημένο της κυριακάτικης τους εμφάνισης στην πρωτεύουσα. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, τα επόμενα νέα από το στρατόπεδο τους να μην ακολουθήσουν τους ράθυμους, doom ρυθμούς και να έρθουν το δυνατόν συντομότερα.

Η βραδιά, πάντως, έμοιαζε περισσότερο αφιερωμένη και σημαντική για τους Saboter, οι οποίοι, για λόγους που θα μάθουμε λεπτομερέστερα σύντομα, αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος στην πορεία τους με αυτήν την ονομασία και πραγματοποιώντας - σε μια λογική τελετουργίας - την ύστατη και συνάμα παρθενική τους εμφάνιση.

Κι εξηγούμαστε. Ως Saboter, το τελετουργικό ξεκίνησε σε μια κατάσταση σκοτεινής και occult κατάνυξης, την μπάντα σε δαιμονιώδη φόρμα και το "The Temple of R'lyeh" να ανοίγει την αυλαία εμφατικά. Το σχήμα υπήρξε συνειδητοποιημένο για το τελεσίδικο της απόφασης του και η - στη θεωρία - τελευταία του παρουσία είχε τη θριαμβευτική αύρα που της έπρεπε, με τα τραγούδια του "Architects Of Evil" να αποδίδονται σε ταχύτητες δύο φορές πάνω από τις στουντιακές εκδοχές τους.

Πρωτοπαλίκαρο αυτής της επέλασης, ο ασταμάτητος Αντώνης Βάιλας και το ατσάλινο λαρύγγι του, ο οποίος υπερέβαλε εαυτόν επί σκηνής και μετέδωσε αναλλοίωτο το πνεύμα της μπάντας στους παρευρισκόμενους με πολύ πάθος και υπερβατικές φωνητικές ακροβασίες. Έτσι, σε ένα κλίμα ευφορίας και με το κοινό πλέον δικό τους, το "Sword Of The Guardian" ολοκλήρωσε το καταληκτικό τους setlist με αυτό το όνομα με τρόπο ιδανικό.

Κατόπιν, ωστόσο, με την «τελετή θανάτου/αναγέννησης» να φτάνει στην κορύφωση της, το πανό με το νέο όνομα της μπάντας θα ανέβαινε και θα δέσποζε στο background της σκηνης, την ώρα που οι Triumpher θα εκκινούσαν την παρθενική τους εμφάνιση με το ολοκαίνουριο - και σαφώς πιο βίαιο κι ακραίο από τις Saboter μέρες τους - "Thunderer", το πρώτο από τα τρία νέα κομμάτια που μας παρουσίασαν. Η υφολογική διαφορά των νέων συνθέσεων υπήρξε αρκούντως αισθητή για να δικαιολογήσει εν μέρει την ανάγκη για μια επανεκκίνηση, αν και προσωπικά, δίχως ακόμη να γνωρίζω λεπτομέρειες, δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως για ποιον λόγο μια αλλαγή ονομασίας κρίθηκε απαραίτητη.

Γενικά, στο μυαλό μου οι μπάντες εξελίσσονται κι αλλάζουν με τον καιρό, από λίγο έως πολύ, οπότε η «αποποίηση» της ιστορίας και των πρότερων πεπραγμένων τους μοιάζει αχρείαστη, αφού απλά φανερώνουν αυτήν την πορεία. Τα παιδιά από τους (πλέον) Triumpher προφανώς και θα ξέρουν καλύτερα, βέβαια, αφού η απόφαση αφορά καθαρά τους ίδιους και το καλλιτεχνικό τους όραμα, οπότε λοιπές κουβέντες μάλλον είναι περιττές.

Με αυτά και με αυτά, η ώρα για τους αδιαφιλονίκητους headliners της ημέρας, τους διαγαλαξιακούς εξτρεμιστές Sacral Rage και το U.S. metal προδιαγραφών διαστημικό tech-thrash τους είχε φτάσει και η προηχογραφημένη εισαγωγή του "Progenitor" ενέτεινε την αναμονή μας για μια ακόμη εντυπωσιακή εμφάνιση - όπερ και εγένετο.

Το "Vaguely Decoded" αποτέλεσε ένα ιδανικό ζέσταμα για τη φωνή του Δημήτρη Καρτάλογλου και την υπόλοιπη μπάντα και φανέρωσε το συνολικά υψηλότατο επίπεδο τους για άλλη μια φορά. Βλέπετε, όταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του 2018 χρησιμεύει (και) σαν προθέρμανση, με το υπόλοιπο set να ακολουθεί, μάλλον το σχήμα κάνει κάτι πολύ καλά στον τομέα της σύνθεσης. Αυτό που ακολούθησε, δε, μετά και το "Eternal Solstice", ικανοποίησε και τον πλέον δύσπιστο, με το σερί από το ορμητικό “A Tyrannous Revolt” μέχρι και το "Master Of A Darker Light" του "Deadly Bits Of Iron Fragments" EP να παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.

Το ζήτημα με το περασμένο της ώρας είχε ως αποτέλεσμα κάποιος κόσμος να αποχωρήσει πριν την ώρα του, χάνοντας το τελευταίο σκέλος του set της μπάντας, το οποίο επεφύλασσε εκπλήξεις που αντάμειψαν τους υπομονετικούς που παρέμειναν. Έτσι, μετά το σχιζοφρενικό "Waltz In Madness", το κουαρτέτο θα τιμούσε και με το παραπάνω τις επιρροές του, καταρχάς με μια άψογη διασκευή στο απαιτητικότατο "Tyrants In Distress" των θρυλικών Watchtower και, τελικά, με την κλασική διασκευή με σπασμένα τα φρένα στο “Phantasmagoria” των Annihilator.

Έχοντας παρακολουθήσει, πάντως, τους Sacral Rage φορές που οριακά απαριθμούνται από τα δάκτυλα και των δύο χεριών, είναι αξιοσημείωτο πως κάθε φορά καταλήγω να εντυπωσιάζομαι από την απόδοση τους επί σκηνής και τη συνέπεια που εμφανίζουν εκτελεστικά και ηχητικά. Πέραν των προσωπικών προτιμήσεων του καθενός (αφού δεν το κρύβω πως αποτελούν μεγάλη μου μουσική αδυναμία, έχοντας απολαύσει κάθε δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής), το ότι προσεγγίζουν κάθε εμφάνιση τους με την απαραίτητη δόση επαγγελματισμού και διατηρούν κάποιες ποιοτικές σταθερές αναλλοίωτες, ανεξαρτήτως χώρου και είτε παίζουν support είτε σε δικό τους headline show, είναι μεγάλο παράσημο και άξιο συγχαρητηρίων. Ο σεβασμός κερδίζεται με πράξεις, και η μπάντα αυτό το έχει καταφέρει και με το παραπάνω στη μέχρι τώρα πορεία της.