Barclay James Harvest @ Fuzz, 25/11/06

Η αλήθεια είναι πως το δίλημμα ανάμεσα στον Morrissey και αυτούς με ταλαιπώρησε αρκετά. Πόσες φορές όμως μας δίνεται η ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά ένα από τα κορυφαία group του συμφωνικού και μελωδικού progressive rock; Ελάχιστες. Ενώ από brit pop (δόξα τω Θεώ) δεν έχουμε και μεγάλη στέρηση είναι γεγονός. Οπότε όπως καταλαβαίνετε... Barclay James Harvest ήταν η απάντηση του κρίσιμου ερωτήματος.



Και για την ακρίβεια John Lees' Barclay James Harvest. Και αυτό γιατί από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ως φυσικό επακόλουθο διάφορων διενέξεων ανάμεσα στα μέλη, το αυθεντικό συγκρότημα χωρίστηκε στα δύο. Υφίστανται δηλαδή εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια δύο Barclay James Harvest. Οι «δικοί μας» (αυτοί δηλαδή με τους οποίους θα ασχοληθούμε παρακάτω), καθώς και οι Barclay James Harvest feat. Les Holroyd.



Στους δικούς μας, όμως, συμμετέχουν δύο αυθεντικά μέλη. Ο John Lees (προφανώς) αλλά και ο Stuart "Wooly" Wolstenholme. Στους «άλλους», και μετά το θάνατο του Mel Pritchard, μόνο ένας. Χα! Αφήστε που ο John Lees είναι αυτός που έγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γκρουπ. Και πάλι «Χα»! Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν, χωρίς βλάβη της γενικότητας (όπως θα υποστήριζε και η συμπαθής τάξη των μαθηματικών), πως οι BJH που απολαύσαμε το Σάββατο, γιατί ναι... περί απολαύσεως επρόκειτο, ήταν ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στις μέρες μας στους παλιούς και αυθεντικούς BJH!

Στο δια ταύτα λοιπόν. Μπορεί η προσέλευση του κοινού να μην άγγιξε τίποτα δυσθεώρητα ύψη, οι 300-350 παρευρισκόμενοι όμως ήταν αρκετοί για να δημιουργήσουν μία αρκετά ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα. Μία ατμόσφαιρα που βάλθηκαν να κάνουν ακόμα καλύτερη οι J. Leverton και G. Richardson, αμφότεροι μέλη των ιστορικών Caravan, που άνοιξαν τη συναυλία με ιρλανδικές folk και country μελωδίες, βασισμένες μονάχα σε μία ακουστική, ένα βιολί και ολίγον φλάουτο προς το τέλος. Προς τέρψιν βέβαια ημών δε θα μπορούσε να λείψει και κάτι από τη δισκογραφία των Caravan. Και τι καλύτερη επιλογή από το "Dissassociation" του θρυλικού "In The Land Of Grey And Pink"; 30 λεπτά μετά την έναρξη του set τους οι δύο συμπαθέστατοι μουσικοί μας αποχαιρέτησαν μέσα σε αρκετές επευφημίες.

Λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 22:00, ο John Lees, ο Wooly Wolstenholme καθώς και οι Kevin Whitehead (drums), Craig Fletcher (μπάσο) και Mike Bramwell (δεύτερα πλήκτρα) ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz (πρώην άνω Club 22). Ξεκίνημα με "For No One" και "Child Of The Universe". Ιδανικός ήχος από την αρχή, άρτια απόδοση των κομματιών και αρκετά χαμόγελα στα μέλη του γκρουπ. Η καλή «μέρα» φάνηκε αναμφίβολα από την αρχή. Αν και πίσω από τα πλήκτρα, ο Wooly ήταν αυτός που ανέλαβε την επικοινωνία με το κοινό. Ευδιάθετος και με έντονο χιούμορ, αφού μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας, τόνισε πως αδυνατεί να μας καλωσορίσει μιας και εμείς μένουμε εδώ και όχι αυτός! Θεός... Συνέχεια με ουκ ολίγους ύμνους του παρελθόντος, όπως τα "The Iron Maiden" και "Cheap The Bullet", και τον John Lees στην κιθάρα να ανεβάζει σταδιακά την απόδοση του.



Όταν ο Wooly ανέφερε πως το τραγούδι που θα επακολουθούσε περιέχει το όνομα μιας άλλης μπάντας δε δυσκολευτήκαμε να φανταστούμε τι εννοούσε. Η εκτέλεση του "Poor Man's Moody Blues" ήταν πραγματικά απίστευτη, ενώ ο ήχος στο σόλο της κιθάρας απλά μαγικός. Όπως εξαιρετική ήταν και η απόδοση του "Medicine Man", με τον Lees να μας αφήνει και πάλι με το στόμα ανοιχτό. Κοίτα ρε ο παππούς! Και αν τόση ώρα απλά τους θαυμάζαμε, στο έπος "Mocking Bird" τους υποκλιθήκαμε.

Το τέλος του κανονικού set ήρθε με τα "The Poet" και "After The Day". Φωνές, κραυγές, χειροκροτήματα, σφυρίγματα... ε δε θα μας άφηναν χωρίς να πουν και τον «Ύμνο»! "Hymn" λοιπόν για το τέλος και μία ευχή να τους ξαναδούμε σύντομα. Με μία λέξη; Υπέροχοι! Τα λέμε στους UFO!



Setlist: For No One / Child Of The Universe / Harbour / The Iron Maiden / The Great 1974 Mining Disaster / Cheap The Bullet / Poor Man's Moody Blues / Galadriel / Suicide / Medicine Man / In Search Of England / Poor Wages / Mocking Bird / The Poet / After The Day
Encore: Hymn