Release Athens (Iggy Pop, James, Shame, The Noise Figures, The Dark Rags) @ Πλατεία Νερού, 08/06/19

Μερικές συναυλίες είναι μοιραία προγραμματισμένες να χαραχθούν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη του κοινού. Η ανακοίνωση του Release Athens Festival πως headliner της δεύτερης μέρας θα είναι ο τεράστιος Iggy Pop, πέρα από τον απαραίτητο ενθουσιασμό, ώθησε και υπεραρκετό κόσμο να κατηφορήσει προς την Πλατεία Νερού.

Συνολικά βέβαια, η μέρα περιελάμβανε τόσο συγκροτήματα του εγχώριου ήχου, όσο και ανερχόμενα αλλά και καθιερωμένα στη διεθνή σκηνή, με τους James να έχουν αέρα co-headliner. Με σύμμαχο λοιπόν έναν εξαιρετικό καιρό, ήχο αλλά και διοργάνωση, η συναυλιακή αυτή μέρα, από την έναρξή της μέχρι και την εμφάνιση του Iggy Pop, η επιρροή του οποίου στοίχειωνε με τον τρόπο της κάθε εμφάνιση που προηγήθηκε της δικής του, εξελίχθηκε σε μια σπουδαία rock ημέρα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Η είσοδος με μια μικρή δεκάλεπτη καθυστέρηση στην Πλατεία Νερού, συνδυάστηκε με την έναρξη της εμφάνισης των The Dark Rags. Όντας απολύτως συνεπείς τόσο με το χρονοδιάγραμμα όσο και με τον ήχο τον οποίον υπηρετούν, για μισή ώρα φρόντισαν να κερδίσουν αρκετό από τον, ομολογουμένως λίγο, κόσμο που τους παρακολούθησε. Με έναν αέρα άκρως Βρετανικό, οι στυλιζαρισμένοι The Dark Rags παρουσίασαν τη δική τους μίξη punk και garage rock, η οποία έδενε αρκετά καλά.

Η άνεση και η αλητεία με τις οποίες αποδίδονταν ζωντανά τα τραγούδια τους, συνδυασμένα με την εξαιρετική εκφορά των στίχων από τον τραγουδιστή, εισήγαγαν για τα καλά στο κλίμα τους παρευρισκόμενους, που φρόντισαν να σταθούν κοντά στη σκηνή και να εκτιμήσουν την προσπάθεια της μπάντας. Ειδικά όταν μετά από μια μικρή καθυστέρηση διάνθισαν τον ήχο τους και με σαξόφωνο, τότε σίγουρα μιλάμε για μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση.(Α.Ζ.)

Δεδομένου ότι ο ήλιος βρισκόταν ακόμη αρκετά ψηλά στην πιθανότατα πιο ζεστή ημέρα της χρονιάς μέχρι στιγμής, δεν ήταν λίγοι οι θαρραλέοι που βρέθηκαν μπροστά στη σκηνή για την εμφάνιση των Noise Figures, και αρκετοί περισσότεροι όσοι προτίμησαν τη σκιά που άφηνε ο πύργος ή κινήθηκαν στα πέριξ. Παρά τις αντικειμενικές ανιξοότητες, το ντουέτο έβγαλε αέρα έμπειρου σχήματος και δεν δυσκολεύτηκε εν τέλει να πραγματοποιήσει μια ακόμη αξιοπρόσκετη εμφάνιση.

Ντύνοντας, ως συνήθως επί σκηνής, με heavy μανδύα την γκαραζοψυχεδέλεια των τριών πλέον full-length άλμπουμ και υιοθετώντας την πιο ωμή προσέγγιση αντί της καθαρής, οι Figures χώρεσαν μια δεκαριά τραγούδια στο μισάωρο τους, χωρίς προς τιμήν τους να παίρνουν ανάσα, αλλά με τον Μπάμπαρη πλέον να δίνει ανάσες στον Νίκα. Συνδυάζοντας εν τέλει τη γεμάτη σκηνική παρουσία με τα κυρίαρχα τραγούδια, το ντουέτο έκλεισε ιδανικά τον κύκλο της εγχώριας σκηνής στη δεύτερη μέρα του Release Athens, επιβεβαιώνοντας τον ουσιαστικό και ουχί συμπληρωματικό ρόλο των νέων δυνάμεων. (Θ.Ξ.)

Το ότι οι Shame είναι μπαντάρα το ψιλοξέραμε. Τα είπαμε όταν βγήκε το "Songs Of Praise", τους βάλαμε και στη δεκάδα με τα πιο ελπιδοφόρα ανερχόμενα συγκροτήματα του Ηνωμένου Βασιλείου, και πλέον έμενε μόνο να τους δούμε και ζωντανά για να διαπιστώσουμε από κοντά κατά πόσο ισχύουν όσα υποψιαζόμασταν.

Τηρώντας το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, λίγα λεπτά μετά τις 19:00, οι Shame βρέθηκαν στη σκηνή σπέρνοντας πανικό με το δυναμικό post-punk τους. Παρά τον καυτό ήλιο που ακόμη δέσποζε στον ουρανό, ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο θορυβώδες κάλεσμα του συγκροτήματος και μετακινήθηκε πιο κοντά προκειμένου να δει από κοντά αυτούς τους γεμάτους ενέργεια Άγγλους που δεν σταμάτησαν στιγμή να τρέχουν και να χτυπιούνται, ενώ ο Josh Finerty έκανε και μερικές κωλοτούμπες με το μπάσο του πάνω στη σκηνή.

Οι Shame έπαιξαν ολόκληρο τον πρώτο τους δίσκο, με εξαίρεση το "Donk", ενώ είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τρία καινούργια τραγούδια τους. Ο Charlie Steen, που γρήγορα κατέληξε χωρίς το πουκάμισό του, αποδείχθηκε υποδειγματικός performer καταφέρνοντας να ξεσηκώσει το κοινό ενώ δύο φορές επιδόθηκε και στην ευγενή τέχνη του stage diving. Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν καλός με βασικό πρόβλημα το ότι, σε κάποια σημεία, ακούγαμε μετά δυσκολίας τη μία από τις δύο κιθάρες.

Όπως και να έχει, οι Shame συνολικά έδωσαν μια εκρηκτική εμφάνιση που εκτιμώ πως τους χάρισε μερικούς νέους οπαδούς. Ελπίζω η υπόσχεση τους πως θα επιστρέψουν σύντομα στην Ελλάδα να γίνει όντως πραγματικότητα καθώς θα ήθελα πολύ να τους δω και σε ένα κλειστό χώρο. (Α.Α.)

Καθώς ο ήλιος σταματούσε σιγά σιγά το ατελείωτο σφυροκόπημά του στα κοκκινισμένα μας πρόσωπα, οι James ανέβηκαν στη σκηνή του Release Festival στις 20:30. O Tim Booth στο εναρκτήριο "Come Home" κατέβηκε από τη σκηνή για να μοιράσει αγκαλιές στο κοινό, δείχνοντας έτσι τον σεβασμό του ως προς αυτό. Βέβαια ενοχλήθηκε από τις παρατεταμένες κάμερες κινητών μπροστά στο πρόσωπό του, κάτι που εξέφρασε στο μικρόφωνο.

Η μπάντα ήταν υπερπλήρης αποτελούμενη από επτά μέλη (+ τον Booth), τα οποία εκτός από τα στάνταρ όργανα μιας ροκ μπάντας, εμφάνισαν ukulele, τρομπέτες, κρουστά, κοντραμπάσο, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό την ενορχήστρωση των κομματιών. Στο πρώτο μέρος της εμφάνισης, οι James δεν κατάφεραν να παρασύρουν τον κόσμο, καθώς και οι ίδιοι μοιάζανε κάπως να το ψάχνουν.

Έφτανε απλά ένα crowd surfing του Booth κατά τη διάρκεια του "Sound", ώστε όλα να διορθωθούν και να αρχίσουμε πραγματικά να διασκεδάζουμε. Αφιέρωσε την κίνησή του αυτή στον βασιλιά Iggy Pop, τον οποίο είχε δει σε μια συναυλία όταν ήταν 16 χρονών και είχε εντυπωσιαστεί. Ύστερα όλα πήραν το δρόμο τους. Ο κυνικός Βooth συνέχισε τα «φιδίσια», "rave" χορευτικά του και όταν ήρθε η στιγμή να παίξουν τις μεγάλες τους επιτυχίες, ο κόσμος πήρε άριστα στη γνώση των στίχων.

Στο "Getting Away With It", ο Booth «σέρφαρε» για ακόμα μια φορά πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ δίπλα του σιγόκαιγε ένα καπνογόνο. Στο τέλος, τα φωνητικά του "Sometimes" ανέλαβε σχεδόν εξ ολοκλήρου το κοινό, ενώ στο encore, πολλοί μουσικοί κάθισαν κάτω στη σκηνή, ώστε να παίξουν το "Sit Down" και να εξυμνήσουν την ελευθερία και τη διαφορετικότητα. (Σ.Τ.)

Στις 23:00 ακριβώς, όπως άλλωστε υποσχόταν και το πρόγραμμα, έφτασε επιτέλους η ώρα για τον headliner της δεύτερης βραδιάς του Release Festival, τον Νονό του punk και την μπάντα του. Όσοι από το πολυπληθές και σε μεγάλο βαθμό νεανικό κοινό αναρωτιούνταν για το πόσο καλά μπορεί να αποδώσει ένας καλλιτέχνης που διανύει την όγδοη δεκαετία της ταραχώδους ζωής του, πήραν τη μία και μόνη απάντηση που παίρνουμε όλοι μετά από κάθε εμφάνισή του.

Η καταιγιστική έναρξη με τα "I Wanna Be Your Dog", "Gimme Danger", "The Passenger" και "Lust For Life" έκανε ίσως κάποιους να σκεφούν ότι ο Iggy «ξόδεψε» τα hits του από το πρώτο εικοσάλεπτο, όμως αυτό δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Με αυτή την τετράδα επέλεξε να συστηθεί σε όσους δεν ήξεραν τι επρόκειτο να δούνε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους.

Στην πολύ ωραία εκτέλεση του "Sick Of You", τα παιχνιδιάρικα πνευστά έδωσαν μια ελαφρώς πιο jazzy διάσταση. Στο "Repo Man" ο Iggy λικνίστηκε, ενώ στο groovy "Search And Destroy" κατέβηκε από τη σκηνή στον χώρο μπροστά ακριβώς από το κοινό και στο τέλος ανέβηκε από τις σκάλες κουνάμενος. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως ενώ όταν περπατούσε χώλαινε ελαφρώς, πράγμα που συμβαίνει εδώ και ορισμένα χρόνια, έδινε την αίσθηση ότι του ήταν πολύ πιο εύκολο να τρέχει!

Στο "TV Eye" με αυτό το μονόπαντο αλλά τόσο ουσιαστικό riff, ο Iggy γονάτισε και άρχισε να κραδαίνει μια ζώνη εν είδι μαστιγίου,ενώ αμέσως μετά κατέθεσε ένα ωμό και πρωτόγονο tribute στον άνθρωπο που του άλλαξε τη ζωή και του έφτιαξε την προσωπική καριέρα, παίζοντας το "The Jean Genie" του Bowie.

Ο βασικός κιθαρίστας άλλαξε σε Telecaster προετοιμαζόμενος για άλλο ένα σερί από κομμάτια Stooges, δηλαδή για τραγούδια που έχουν σε μεγάλο βαθμό σχηματίσει το rock 'n' roll όπως αυτό εξελίχθηκε τις επόμενες δεκαετίες. Ο Iggy στο "1969" βγήκε με ένα λεοπάρ μπουφάν και η Tele παρέδωσε ένα άψογο σολάρισμα στη γραμμή των φωνητικών. Στο "No Fun" κυριολεκτικά δεν αστειεύτηκε καθόλου, ενώ το "Down On The Street" ήρθε κατευθείαν από τη ζούγκλα των πιο κακόφημων δρόμων του Ann Arbor. Τέλος, στο "Real Cool Time" πόζαρε σαν εσταυρωμένος χωρίς σταυρό και ζήτησε για μια ακόμα φορά να ανάψουν όλα τα φώτα του χώρου για να μας δει και να γουστάρει ακόμα περισσότερο, εντυπωσιασμένος από την παρουσία και την ανταπόκριση του κόσμου.

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το γεγονός ότι παρ' όλο που οι τραγουδάρες των μεγάλων Stooges έχουν βγει πριν ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια, έτσι όπως μας τις σέρβιρε ο Iggy ακουγόντουσαν φρέσκιες, σύγχρονες, πωρωτικές. Εκτός από τη διάθεση του ίδιου, βοήθησε σίγουρα και ο εξαιρετικός ήχος.

Κάπου εκεί τα πνευστά (τρομπέτα και τρομπόνι) ανέκτησαν πιο μεγάλο ρόλο, με το "Nightclubbing" να είναι πλημμυρισμένο από αυτά και το "Five Foot One" να έχει μέχρι και solo τρομπόνι. Το set έκλεισε με το "Real Wild Child (Wild One)", με τον δεύτερο κιθαρίστα να αφοσιώνεται στα πλήκτρα για το συγκεκριμένο κομμάτι. Η studio εκτέλεση πιστεύω ότι δείχνει την ηλικία της (ή ακριβέστερα, τη δεκαετία προέλευσής της), όμως αυτό που απολαύσαμε ήταν μια εκτέλεση προσαρμοσμένη στο σήμερα, με αρχοντικό κιθαριστικό solo και κραυγές που μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν αφύσικες για έναν άνθρωπο της ηλικίας του Iggy. Αλλά προφανώς εδώ δε μιλάμε για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά για το sui generis είδος canis iggus popus familiaris, ένα πραγματικό σκυλί του πολέμου που ο φυσικός του χώρος είναι η σκηνή.

Η μπάντα έφυγε από τη σκηνή, αλλά όχι ο Iggy. Τους φώναξε λοιπόν γρήγορα πίσω και έπαιξαν το "Red Right Hand" του Cave, στο οποίο επεφύλαξαν πολύ ωραία μεταχείριση, με τη λουσμένη στο κόκκινο φως σκηνή να αγκαλιάζει τον, για λίγο, crooner Iggy.

Νομίζω πως αξίζει να πούμε και δυο λόγια για τη διοργάνωση. Η πρόσβαση και είσοδός μας στον χώρο ήταν εύκολη, ενώ και η έξοδος κύλησε ομαλά. Όταν περάσαμε τον ηλεκτρονικό έλεγχο των εισιτηρίων, μας δόθηκε ένα όμορφο αναμνηστικό χαρτονένιο απόκομμα εισιτηρίου, όπως γινόταν και στις προηγούμενες εκδόσεις του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Ο χώρος ήταν γεμάτος μέχρι το σημείο που έπρεπε, δίνοντας τόσο την αίσθηση της πληρότητας, αλλά και της άνεσης. Μόνο μικρό πρόβλημα η ορισμένες φορές μεγάλη αναμονή για μάρκες στο ταμείο. Να σημειωθεί επίσης και η πιστή τήρηση του ανακοινωμένου προγράμματος.

Ο Iggy δεν ήταν τίποτα λιγότερο από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες, με τον πανδαμάτορα χρόνο να έχει συμπεριφερθεί με το γάντι σε αυτόν τον 100% χαρισματικό performer. Μας έδειξε ότι δε χρειάζεται να μεγαλώνει κάποιος ήσυχα και αθόρυβα, αλλά είναι πολύ πιο ωραίο να το κάνει με ζωντάνια και ενέργεια. Μας έδειξε ότι το ποιοτικό rock 'n' roll μπορεί να ακούγεται φρέσκο, αναζωογονητικό και επικίνδυνο ακόμα και πενήντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του. Έκανε σίγουρα αρκετούς από το κοινό να αναρωτηθούν αν, παρ’ όλο που μπορεί ηλικιακά να είναι μερικές δεκαετίες μικρότεροί του, στην πραγματικότητα είναι πιο γέροι από αυτόν.

Μπορεί η σάρκα του να φαίνεται λίγο γερασμένη και το πρόσωπό του να έχει λίγο ζαρώσει, όμως αυτό το ανήμερο θηρίο έχει ακόμα ψυχή για άλλους δέκα. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αυτοπεποίθηση, που βγαίνει στη σκηνή μόνο με το παντελόνι του (κι αυτό όχι πάντοτε) και καταφέρνει ακόμα και σήμερα, στα 72 του χρόνια παρακαλώ, να δείχνει αλλά και να είναι ακμαίος και cool όσο κανένας άλλος. Μόνο με τη φωνή του, τη διάθεσή του και το ρεπερτόριό του. Χωρίς ψευτιές, χωρίς δηθενιές, χωρίς φτιασίδια, χωρίς στησίματα και ομορφιές. Μόνο με ό,τι έχει μάθει στον δρόμο. Σεβασμό όλοι στον μπαμπά μας.

Στην έξοδο λοιπόν το μόνο που βλέπαμε ήταν χαμογελαστά πρόσωπα και παρέες να συζητάνε πόσο εντυπωσιάστηκαν από την απόδοση του Iggy Pop και της μπάντας του. Ίσως ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Iggy Pop, ίσως και όχι - εξαρτάται κυρίως από τις ορέξεις του ίδιου. Όπως και νά 'χει όμως, είδαμε άλλη μια εμφάνιση του στην οποία ο ίδιος έπαιξε σαν να ήταν η τελευταία του. Και του χρόνου Νονέ! (Π.Κ.)

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography