Planet Of Zeus @ Temple, 24/10/21

Παραπάνω από ενάμισης χρόνος πέρασε για τον γράφοντα από τότε που, συμπτωματικά στο ίδιο μαγαζί και τότε, είχα παρακολουθήσει συναυλία ορθίων σε κλειστό χώρο - σχεδόν μια ολόκληρη ζωή θα έλεγε κάποιος που θα ήθελε να με πειράξει! Οι Planet Of Zeus αποτέλεσαν την ευχάριστη αφορμή για μένα και για μερικούς ακόμα εκατοντάδες να ξεσκουριάσουμε κανονικά, χωρίς καθίσματα, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο (έπαιξαν και Σάββατο και Κυριακή).

Το διήμερο ήταν μόνο για εμβολιασμένους ή νοσήσαντες, εγκαινιάζοντας ίσως μια νέα πραγματικότητα για τους καιρούς που έρχονται. Σε πλήρη ακολουθία με το πρώτο βράδυ, τα εισιτήρια είχαν τελειώσει από την προπώληση. Η ουρά έξω από το Temple, υπό ένα διακριτικό και καθόλου ενοχλητικό ψιλόβροχο, πρέπει να είχε αρχίσει να σχηματίζεται ίσως και ένα μισάωρο πριν το άνοιγμα των πορτών - εγώ πάντως τη βρήκα εκεί.

Περιμένοντας τη σειρά μας, γνωρίσαμε κι ένα συμπαθές ντουέτο Βέλγων, στους οποίους απαντήσαμε θετικά στο αν επιτρέπεται να πίνουν την μπύρα τους στον δρόμο και αρνητικά στο αν επιτρέπεται να καπνίσουν εντός του συναυλιακού χώρου. Δεν γνωρίζαμε ότι μετά από λίγη μόνο ώρα θα πηγαίναμε κουβά για το δεύτερο. Είναι γεγονός πάντως πως οι Planet Of Zeus έχουν σε έναν βαθμό γίνει international. Εκτός του ότι περιοδεύουν στο εξωτερικό είτε μόνοι τους είτε ως support άλλων συγκροτημάτων, έχουν προσελκύσει και ξένους, που δε λείπουν από την Ελλάδα σχεδόν καμία εποχή του χρόνου, να πηγαίνουν στις εγχώριες συναυλίες τους.

Αφού το Temple γέμισε για τα καλά και ζεστάθηκε από τις πρώτες φωνές και τις ιαχές του γνωστού συνθήματος, το ξεκίνημα ήταν χειμαρρώδες με "Something's Wrong", "Revolution Cookbook" και "Macho Libre". Ο χαμός έγινε από το πρώτο κιόλας κομμάτι, αφού είχαμε όλοι πάει για να διασκεδάσουμε και να ξεδώσουμε και υπό τους ήχους αγαπημένων κομματιών, πράγμα το οποίο κάναμε και με το παραπάνω. Πλάκα-πλάκα, οι Planet Of Zeus υπάρχουν εδώ και 18 χρόνια κι έχουν ήδη βγάλει πέντε δίσκους και μέσα σ’ αυτούς μπορεί κανείς να συναντήσει πληθώρα καλών και συναυλιακών τραγουδιών. Αλήθεια είναι ότι ορισμένα από τα παλιότερά τους εξακολουθούν να προξενούν τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό, αλλά προσωπικά το "Revolution Cookbook", για παράδειγμα, το βρίσκω πολύ ωραίο τραγούδι και με χαρά διαπίστωσα ότι είναι και δημοφιλές.

Η τριπλέτα "Loyal To The Pack", "A Girl Named Greed" και το "The Great Dandolos" έδειξε ένα συγκρότημα που δε φαινόταν να είχε περάσει μια περίοδο αναγκαστικής απραξίας αναφορικά με τις εμφανίσεις μπροστά σε κόσμο. Η τετράδα είχε κανονικά τον αέρα και την αυτοπεποίθηση με τα οποία τους έχουμε συνηθίσει και κατέκτησε με ευκολία τη μικρή για το μέγεθός της σκηνή. Μπορεί ο Μπάμπης να μας πείραζε ότι «μυρίζουμε κυριακίλα» και ότι δεν είχαμε σχέση σε ένταση και φωνές με το κοινό της προηγούμενης ημέρας, όμως γελούσαν και τα μουστάκια του όταν μας προκαλούσε να φωνάξουμε και να τραγουδήσουμε δυνατότερα, οπότε μάλλον ίδιας έντασης με τους προηγούμενους ήμασταν κι εμείς της Κυριακής.

Μέσα στον χαμό, το μάτι μου πήρε κάποια στιγμή τον έναν από τους δύο αρχικά διστακτικούς Βέλγους να έχει πια αφεθεί από τις έννοιες που μας είχε εκφράσει νωρίτερα και απλώς να ταξιδεύει με crowd surfing στα χέρια των υπολοίπων, ξεσαλώνοντας. Το κανονικό set έκλεισε με πολύ γενναία συμμετοχή με τα "Woke Up Dead (William H. Bonney)" και "Vanity Suit", το οποίο μάλιστα είχε κι έναν αυτοσχεδιασμό στα τύμπανα από τον Σερεφείμ, ως εισαγωγή.

Στο encore το σούπερ γνωστό μας "Leftovers" ακολούθησε μια έκδοση του "Vigilante" με τζαμάρισμα ενδιάμεσα, για να κλείσει με το "Your Song" από το πρόσφατο "Faith In Physics". Ο αποχαιρετισμός μας με το συγκρότημα έγινε με όλους μας φρονώ να αισθανόμαστε λίγο πιο γεμάτοι και σίγουρα αναζωογονημένοι. Ένιωσα πολύ οικεία που παρακολούθησα και πάλι από κοντά ένα συναυλιακό δρώμενο, μου φάνηκε σαν κάτι εντελώς φυσιολογικό. Μόνο δυσάρεστο, το γεγονός ότι επιστρέψαμε σε παλιές, κακές συνήθειες αναφορικά με το τσιγάρο. Μακάρι η κατάκτηση που έγινε με νύχια και δόντια να μην πάει υπέρ «ανάγκης για περισσότερο κόσμο στα μαγαζιά» ή κάποιου αντίστοιχου λόγου.

Αυτό που κρατώ προσωπικά είναι πως όλοι όσοι διασκεδάζουμε ή δουλεύουμε σε αυτά τα δρώμενα - συγκροτήματα, venues, εργαζόμενοι, οπαδοί - έχουμε πραγματικά ανάγκη να ξαναζήσουμε τις παλιές μας συνήθειες. Για εμάς τους οπαδούς οι συναυλίες είναι η διασκέδασή μας, για τους εργαζόμενους είναι ο βιοπορισμός τους, για τα συγκροτήματα είναι επιπλέον και η απόλαυση των καρπών της δουλειάς και των προσπαθειών τους. Οι Planet Of Zeus αποδείχτηκαν το ίδιο καλοκουρδισμένοι, προβαρισμένοι, ορεξάτοι με πριν την πανδημία που για δυο χρόνια τους έστειλε να ασχολούνται με το κλάδεμα bonsai. Τη χάρηκα πολύ αυτή την επιστροφή τους και πιστεύω πως οι ίδιοι τη χαρήκανε ακόμα περισσότερο.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης