Gregorian @ Θέατρο Δάσους, 16/09/23

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, ένας αδερφικός φίλος είχε τη δυνατότητα αλλά και την ερευνητική τάση να αγοράζει διάφορα «μυστήρια» CDs τα οποία φυσικά περνούσαν από τα χέρια όλης της παρέας. Ανάμεσα σε αυτά, βρέθηκε και το πρώτο "Masters Of Chant" το οποίο μας εντυπωσίασε με την τόσο ιδιαίτερη και συνάμα μαγευτική ατμόσφαιρά του. Ο ίδιος φίλος τίμησε, και κατόπιν μας δάνεισε, μερικούς ακόμα μεταγενέστερους δίσκους των Γερμανών. Έπειτα τα γούστα μας και οι συνήθειες άλλαξαν και χάσαμε τα ίχνη των Gregorian. Η παρέα του Frank Peterson όμως κάθε άλλο παρά άφαντη ήταν όλα αυτά τα χρόνια αφού έχουν σημειώσει παγκοσμίως τεράστια επιτυχία και κυκλοφόρησαν περισσότερους από δέκα δίσκους και 200 τραγούδια.

Η πρώτη εμφάνιση των Gregorian στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Θέατρο Δάσους ήρθε να μας θυμίσει τι μας μάγεψε δυο δεκαετίες νωρίτερα, αφήνοντάς μας μια περιέργεια αφού δεν γνωρίζαμε πώς το ιδιόμορφο αυτό σχήμα θα αποδώσει σε «συναυλιακές» συνθήκες. Φτάσαμε έτσι νωρίς στο Θέατρο όπου δυστυχώς ο κόσμος δεν γέμισε τον χώρο. Δικαιολογημένο ως ένα σημείο αφού την συγκεκριμένη βραδιά οι μετακινήσεις στην πόλη ήταν δύσκολες λόγω της επίσκεψης του πρωθυπουργού στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και τον άπειρων αστυνομικών μπλόκων που «έκοψαν» την πόλη στην μέση.

Οι Gregorian όμως δεν πτοήθηκαν και με απόλυτα επαγγελματικό τρόπο ανέβηκαν στην σκηνή με αργές κινήσεις, απόλυτα ταιριαστές σε μοναχούς. Οχτώ αντρικές φωνές, μία γυναικεία και δυο έξτρα μουσικοί αποτελούσαν το πολυμελές σχήμα. Λίγο λιγότεροι από ότι περιμέναμε αλλά αρκετοί για να δημιουργήσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ιδανική αρχή με τον ύμνο "Non Nobis Domine" ενώ κατά το πρώτο μέρος της βραδιάς οι Γερμανοί μας παρουσίασαν μερικά από τα αγαπημένα τους κομμάτια εκ των οποίων την προσοχή τράβηξαν κυρίως οι δυο συνθέσεις του Carl Orf. Στο πρώτο από τα δύο ("In Trutina") ανέβηκε για πρώτη φορά στην σκηνή και η Amelia Brightman (αδερφή της Sarah Brightman η οποία επίσης έχει τραγουδήσει με τους Gregorian). H Amelia με τις συμμετοχές της έδωσε έναν άλλο αέρα, πιο «εύκολο» και συναυλιακό χωρίς να προσπαθήσει να υπερσκελίσει την συνολική προσπάθεια. Οι αντρικές φωνές, άλλωστε, ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Ίσως να ήταν άδικο να κάνουμε διακρίσεις αλλά ο Ρουμάνος Narcis Iustin Ianau τράβηξε δικαιολογημένα αρκετά φώτα πάνω με τις εξαιρετικές του ερμηνείες.

To μυσταγωγικό "Hallelujah" έδωσε το έναυσμα για το δεύτερο, και πιο απολαυστικό, μέρος. Η παρέλαση των επιτυχιών-διασκευών είχε άρχισει και η μία ήταν καλύτερη από την άλλη. Το «οπλοστάσιο» των Gregorian φυσικά περιέχει υλικό για να παίζουν μια εβδομάδα αλλά καμία από τις επιλογές της συγκεκριμένης βραδιάς δεν απογοήτευσε. Μετά το "Both Sides Now" της Joni Mitchell ακολούθησε το "Sadeness Pt 1" το οποίο ήρθε να θυμίσει το παρελθόν του mastermind Frank Peterson με τους Enigma.

Πέρα από τις εξαιρετικές μουσικές, οι Gregorian πραγματοποιούν ένα πολύ έξυπνο και «υποχθόνιο» παιχνίδι με τις λέξεις θρησκευτικού περιεχομένου. Έτσι το ανατριχιαστικό "Tears In Heaven" του Eric Clapton ακολούθησε το "Heaven" του Bryan Adams και το "Running Up That Hill(A Deal With God)" την Kate Bush. Aγαπημένα τα "The Sound Of Silence των Simon & Garfunkel και In My Life των Beatles αφού είχε προηγηθεί η κάθοδος των οχτώ μοναχών στην άδεια αρένα. Η a capella εκτέλεση δυο τραγουδιών έδωσε έναν αέρα αυθορμητισμού την οποία το κοινό τίμησε με απόλυτη ησυχία. Το τέλος της βραδιάς και του σετ των Gregorian που κράτησε περίπου μιάμιση ώρα ήρθε με το "Sacrifice" των μεγάλου Elton John αλλά και το "Fix You" των Coldplay.

Μια ιδιόμορφη βραδιά, από αυτές που δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να ζήσουμε. Εξαιρετικές φωνητικές ερμηνείες, άριστοι μουσικοί και απολαυστικές διασκευές δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα η οποία δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας