Bell Witch, Shattered Hope @ Temple Athens, 30/04/18
Όταν ο χρόνος σταματά από ένα βαρύ ηχητικό νεύμα
Η επιλογή για το άνοιγμα της βραδιάς ήταν ιδιαίτερα καλή. Οι Shattered Hope κινούνται κάπου μεταξύ doom με δώσεις death στα φωνητικά και όσο βρωμιά και ατμοσφαιρικό sludge γίνεται στα έγχορδα. Τα κομμάτια τους μεγάλα σε διάρκεια, αργά, βασανιστικά και άγρια άρχισαν σιγά σιγά να ζεσταίνουν τον λιγοστό κόσμο που ήταν στο μαγαζί και έδιναν στον χώρο μια σκοτεινή, τραχιά και σκληρή μυρωδιά. Αν και οι μελωδίες είναι σταθερά ίδιες και ο τόνος απαράλλαχτος, ο κόσμος ακολουθούσε αργά και σταθερά τον ρυθμό τους. Παρουσίασαν και κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους και με πολύ όμορφα τύμπανα, φορτωμένα έγχορδα και πολύ καλά τραχιά φωνητικά κράτησαν την ένταση σταθερή. Ο ήχος τους ακουγόταν καθαρός και δυνατός και το αποτέλεσμα, παρά την μονοτονία, δεν φάνηκε να κουράζει κανέναν.
Η στιγμή που περιμέναμε, που κάποιοι μπορούν να δημιουργήσουν τόσο όμορφη και περίπλοκη μουσική με μόνο δύο όργανα ήταν κοντά και αποδείχθηκε πραγματικά αποστομωτική. Από την πρώτη νότα, το ντουέτο των Bell Witch μας χαιρέτησε με ένα βαρύ ηχητικό νεύμα. Αν έκλεινες για λίγο τα μάτια σου και απλά άφηνες τη λήθη να μεταφέρει το μυαλό σου κάπου, πραγματικά μπορούσες να πλησιάσεις άλλο επίπεδο σκέψης. Με μια απίστευτη δισκάρα στις αποσκευές, ξεκίνησαν να αφήνουν θόρυβο στα αυτιά μας. Από τα ογδόντα και βάλε λεπτά του "Mirror Reaper" παρουσίασαν περίπου πενήντα και κάτι. Ουσιαστικά πρόκειται για το πρώτο μέρος της σύνθεσης, δηλαδή το "As Above". Ήταν όλα απίθανα, τόσο χορταστικά και τόσο μα τόσο ατμοσφαιρικά που δεν μας άφησαν να παραπονεθούμε. Η μουσική τους τέχνη, το ταλέντο και η εμπειρία τους απέδειξαν πόσο καλά κάνουν αυτό που έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν. Είναι τρομερό πως στο εξάχορδο μπάσο, ο Dylan Desmond ακούγεται σαν να παίζει κιθάρα, μπάσο, ακόμα και πλήκτρα! Το σκοτάδι, το κλάμα, η σαπίλα και η ομίχλη που μας καταπλάκωσαν ήταν άκρως εντυπωσιακά και ιδιαίτερα πυκνά. Ο θρήνος που εκφράστηκε στον απύθμενο θόρυβο ήταν αβάσταχτος.
Δεν υπήρξε καθόλου κενό. Aυτό το καθαρτικό drone και οι ασύλληπτοι βόμβοι που ακούς είναι τόσο σκοτεινά και δημιουργούν με τους βομβαρδισμούς των τυμπάνων μια αίσθηση τρόμου. Ειδικά τις στιγμές που τα φωνητικά θυμίζουν ψαλμούς, μας έφερναν σε μια θρηνητική κατάσταση. Ο θόρυβος κυρίαρχος συνέχιζε ακάθεκτος. Τα σκισμένα και άγρια φωνητικά του Jesse Shreibman πάνω από τα τύμπανα από την άλλη και ο τρόπος που έδινε τον ρυθμό, ήταν φανταστικά. Αυτή η δυναμική, καλά ενορχηστρωμένη και εσκεμμένα επίπονη μουσική μπορεί πραγματικά να σε αρπάξει από τα μούτρα και να σε κάνει ότι γουστάρει. Ο ηχητικός τοίχος που έχτισαν μπροστά μας προσπέρασε το ταβάνι του μαγαζιού και γκρέμισε σκεπές, κολόνες και στηρίγματα. Ήταν ειλικρινά εντυπωσιακό το πως κατάφερνε να διεισδύσει μέσα σου το drone από τις χορδές και οι παραμορφώσεις από τα πετάλια. Η σύνδεσή τους και το πως ακολουθούσε αλάνθαστα ο ένας τον άλλον ήταν αξιομνημόνευτα. Μοναδικό παράπονό μου είναι ότι μια προβολή video ή εικόνων στο πίσω μέρος θα βοηθούσε την ατμόσφαιρα και την προσοχή του θεατή. Γενικά όμως, δεν υπήρξε κάτι να προβληματίσει. Ούτε καν η μικρή σχετικά διάρκεια.
Μια εξαιρετική εμφάνιση για λίγους. Λίγες μέρες μετά την δεύτερη εμφάνιση τους στο Roadburn Festival χάρισαν αυτήν την υπέροχη σύνθεση σε μερικούς πιστούς.
Για οποιονδήποτε άσχετο με τη μουσική τους που μπορεί να βρέθηκε στον χώρο, αν του αρέσει το funeral doom, θα του άρεσε οπωσδήποτε αυτή η μπάντα αυτή η σύνθεση. Η εμφάνιση ήταν καταπληκτικά βαριά, η παράσταση άψογη και ο ήχος/θόρυβος μαγευτικός. Αν και έκλεισε απότομα μετά από λιγότερο από μία ώρα, άφησε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό όλων!
Setlist: Mirror Reaper (As Above)
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος