Health, Children Of The Black Hole @ Temple, 26/06/24

Το περιμέναμε. Θα είχε κάθε λόγο να είχε συμβεί από καιρό. Εκείνη η αναπάντεχη ανακοίνωση, με την εξίσου αθόρυβη ακύρωση, για το ίδιο βράδυ που κοντά στην Ακρόπολη υψώνονταν αδύνατες γροθιές σαν κεραίες στον ουρανό, ακόμα στοιχειώνει τα όνειρά κάποιων από μας. Μετρώντας περίπου δέκα χρόνια από το breakthrough στο ευρύ κοινό, έξι ολοκληρωμένες κυκλοφορίες κι ένα σκασμό από συνεργασίες/μικρού μήκους/soundtracks, η ώρα έφτασε για την πρώτη εμφάνιση των Health στην Ελλάδα. Κι αν στα χαρτιά υπήρχαν ερωτηματικά, στην πράξη δεν άργησαν να γίνουν φύλλο και φτερό.

Πριν προχωρήσουμε στα των πρωταγωνιστών, το έργο του ανοίγματος ανέλαβαν οι Children Of The Black Hole. Ακριβώς στις 21:00, ανάμεσα στη δεδομένη προσμονή, το γεμάτο φεστιβαλικό-και-μη καλοκαιρινό πρόγραμμα, και τον πάντα υπαρκτό σκόπελο της καθημερινής, η μισοάδεια εικόνα του χώρου στην Ιάκχου δεν ήρθε ως κάτι τελείως απρόσμενο. Παρομοίως και η κάπως ψυχρή ατμόσφαιρα στα πρώτα λεπτά του σετ τους. Στροφή τη στροφή, ωστόσο, το ντουέτο έβρισκε τα πατήματά του, ενώ ο κόσμος ακολουθούσε και αυξανόταν.

Οι μάσκες και τα props αναμενόμενα τράβηξαν βλέμματα. Ο ήχος χτυπούσε με μπάσο και βιομηχανικό αέρα, παρά τις μικρές παραφωνίες. Οι εναλλαγές από το δικό τους υλικό σε διασκευές λειτούργησε ευχάριστα. (Ιδιαίτερη αναφορά στο τσιτωμένο "Post Blue". Το γνωστό "Post Blue", βεβαίως.) Τα σπασίματα δεν άργησαν να βρουν στόχο. Υποκειμενικά, παρουσία ζωντανών ντραμς και κιθάρας θα ανέβαζαν εύκολα ένα-δυο σκαλιά το σύνολο. Όπως και να 'χει, το σταδιακό ανέβασμα στην ένταση του χειροκροτήματος ήρθε ως επιβεβαίωση επιτυχίας.

Μετά το απαραίτητο διάλειμμα για την αλλαγή σκηνικών, κι ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, στις 22:00 το venue αισίως έδειχνε ικανοποιητικά γεμάτο και έτοιμο να υποδεχθεί το σχήμα από το Los Angeles. Οι φωνές και η αισθητή άνοδος της θερμοκρασίας, ευτυχώς σε αποδεκτό βαθμό, που συνόδευσαν την απευθείας από Evangelion εισαγωγή δεν άφησαν περιθώριο για παρερμηνείες. Τα πάντα, πάνω και κάτω από το σανίδι ήταν έτοιμα για πάρτι. Το φιτίλι περίμενε στημένο. Οι Health δεν χρειάστηκε να κάνουν κάτι περισσότερο από το να ανάψουν τη σπίθα.

Ο αέρας που αποπνέει η μπάντα είναι μεγάλος, χωρίς ίχνος υπερβολής. Δεν παίρνουν προβαρισμένες πόζες, δεν χρειάζονται τρικ, ούτε στηρίζονται σε επικοινωνιακά παιχνίδια. Δεν είναι όμως τυχαίο ότι ήδη από το μπάσιμο του "Crack Metal" υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως, παρότι τρίο, η σκηνή δεν τους χωρούσε. Το ίδιο θα λέγαμε κι αν δεν τους είχαμε δει μερικούς μήνες πριν στο Roadburn, στο αγαπημένο 013. Είτε το γεγονός αποδοθεί στον όγκο του υλικού, είτε στην άνεση που έχει αποκτηθεί στο πέρασμα του χρόνου, το αποτέλεσμα παραμένει.

Το θαυμαστικό έρχεται από μια όχι ακριβώς προφανή κατεύθυνση· όσο γυαλιστερά ιδιότροπη παρουσιάζεται μέχρι κι η μικρότερη λεπτομέρεια σε στουντιακό πλαίσιο, άλλο τόσο αυτό μπορεί να μεταλλαχθεί ζωντανά. Όπως και συνέβη. Τα μπάσα του John Famiglietti έπαιζαν στο έντεκα. Οι γραμμές του Jake Duzsik απόκτησαν μια εξίσου εντυπωσιακή αλλά πιο προσγειωμένη χροιά. Τα γεμίσματα του BJ Miller παρέμειναν σημείο αναφοράς. Αν χρειαζόταν κάτι περισσότερο από τον rave-y πανικό στο "Hateful", το σερί "Stonefist" & "New Coke" το σέρβιρε σε ασημένιο δίσκο.

Από τα κοψίματα του "Future Of Hell" και μετά δεν υπήρχε γυρισμός. Οι παραμορφώσεις θα χτυπούσαν πιο δυνατά. Τα φώτα θα αναβόσβηναν πιο γρήγορα. Οι χοροί θα γίνονταν πιο έντονοι. Το "Major Crimes" έκανε τον Κεραμεικό να μοιάσει με τη Night City, έστω και για λίγο. Η πληρωμένη αφιέρωση στους Deftones κέρασε γούστα. Το "Ashamed" χαμήλωσε τα φώτα με χαρακτηριστική ευκολία. Το ιδρωμένο ρίξιμο αυλαίας με "Feel Nothing" και "DSM-V" είχε κάτι από φεστιβαλικό after party, με την καλύτερη έννοια. Μετράμε ήδη αντίστροφα για το επόμενο.

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση