Virgin Black

Virgin Black - το όνομα της εν λόγω μπάντας από τη μακρινή Αυστραλία (!) τα λέει όλα: ατόφιο, απόλυτο «μαύρο». Προσοχή: όσοι έχετε προβλήματα μανιοκατάθλιψης και σχιζοειδών ασθενειών, παρακαλείστε να μείνετε σε απόσταση ασφαλείας από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία γιατί κινδυνεύει σοβαρά η ψυχική σας υγεία. Δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο: οι Virgin Black βάλθηκαν να μας (α)μαυρίσουν την ψυχή εν έτει 2007 με μια τριλογία - άλμπουμ, το ένα πιο σκοτεινό και πιο καταθλιπτικό από το άλλο, κάνοντας συγκροτήματα σαν τους My Dying Bride να ωχριούν και να ακούγονται σα χαρούμενο παιδικό τραγουδάκι.

Συγκεκριμένα, θα ασχοληθούμε με το δεύτερο από τα τρία, το οποίο φέρει τον τίτλο "Requiem: Mezzo Forte" (για την ιστορία, το πρώτο είναι το "Requiem: Pianissimo" και το τρίτο, που πρόκειται να κυκλοφορήσει στο τέλος του 2007, το "Requiem: Fortissimo"). Κατάθλιψη, πόνος, θλιβερά ορχηστρικά μέρη, απεγνωσμένες χορωδιακές άριες και πολλοί τόνοι απόγνωσης, καλά κλεισμένα σε ένα cd επτά συνθέσεων, συνολικής διάρκειας 52 και κάτι λεπτών που σίγουρα θα κάνουν και τον πιο δύσκολο ακροατή να αισθανθεί αυτό το ρίγος στη ραχοκοκαλιά και τον κόμπο στο στομάχι, χωρίς καμία αμφιβολία.

Βουτηγμένο στο συναίσθημα της απώλειας και των πένθιμων μελωδιών, το "Requiem: Mezzo Forte" αποτελεί την ενδιάμεση κατάσταση των τριών άλμπουμ. Αν ακούγοντας το σας έρθει στο μυαλό το "The Fountain" του Αρονόφσκι, τότε μάλλον βρήκατε το ιδανικό soundtrack που συναγωνίζεται πολύ εύκολα τον Clint Mansell και θα συντροφεύσει νωχελικά τις μοναχικές νύχτες σας. Μακριά από τα μπαλκόνια λοιπόν και σε μικρές δόσεις, νομίζω πως θα το αντέξετε...

* Περιμένουμε και το τρίτο μέρος και ελπίζουμε να τα έχουμε καταφέρει και να ζούμε μέχρι τότε...