Ghost @ OVO Hydro, Γλασκώβη, 13/04/22

Θυμάμαι πριν πλήρως εκτιμήσω τη φάση τους, έβρισκα τους Ghost αρκετά γελοίους. Βασικά «γελοίοι» είναι ίσως υπερβολικό, εκείνους μάλλον έβρισκα υπερβολικούς. Δε μπορούσα κιόλας να νοήσω κάποιον που επέλεγε να περάσει τέτοια μανούρα μασκαρέματος πριν βγει στη σκηνή. Τελοσπάντων - μαλακίες δίκες μου - έπαιξε και κέρδισε ο Αη-Τομπάιας και τώρα δικαίως θερίζει το ελαφρομέταλ κοινό παγκοσμίως με τα πιασάρικα ρεφρέν και τη σοουάρα του.

Κατευθύνθηκα λοιπόν προς το Hydro - το μεγαλύτερο κλειστό βένιου της Σκωτίας - περιμένοντας σα γνωστό τσουτσέκι να βιώσω τι σημαίνει live Ghost εν έτει 2022. Τους είχα πετύχει τυχαία το σωτήριο έτος 2013 καθώς περιόδευαν με τους Alice In Chains - τότε που το σετλιστ δεν είχε ούτε μισό χιτάκι και τρέχαν νομίζω και στα δικαστήρια - και δεν μου είπαν και τίποτα ιδιαίτερο πέρα από τη διασκευάρα Roky Erickson. Είχα καιρό να πάω σε μεγαλούτσικο μέταλ λάηβ και είχα μπλοκάρει από τη μνήμη μου το ποιόν του ευρύτερου αυτού φανμπέης. Ο καθένας πιο προσέχτεμε από τον άλλο, πράγμα που γενικά θα έβρισκα εκνευριστικό, αλλά σε αυτή την περίπτωση το βρήκα μάλλον νοσταλγικό. Θυμήθηκα τα νιάτα μου με την ετήσια συναναστροφή μου μαζί τους στα χωράφια της Μαλακάσας και έσκασα ένα κυνικό χαμόγελο… Μεταλλάδες <3.

Εσκεμμένα έφτασα καθυστερημένος γιατί μετά από 2 χρόνια γενικότερης απουσίας από μεγάλα συναυλιακά δρώμενα ήθελα να δω αυτό ήρθα να δω και να την κάνω, πράγμα που μετάνιωσα σχεδόν αμέσως καθώς πρόλαβα το τελευταίο κομμάτι των Uncle Acid & The Deadbeats και πολύ μου άρεσε και καλά να πάθω που είμαι ξενέρωτος. Τέλοσπαντων.

Μεγάλο πανό έκρυβε το 90% της σκηνής και κατά τις εννιά, αφού έπαιζε για αυτό που φάνηκε μία αιωνιότητα το απάλευτο και memeικό Miserere mei, Deus, το πετάξαν χάμω φανερώνοντας το μεγαλοπρεπές stage-dress τους. Βιτρώ στο βάθος, τάφους και μαυσωλεία δω και κεί και οχτώ (8!) ανώνυμες λάμιες (αυτό μου έδωσε το γκουγκλ για το ghoul) να πλαισιώνουν μπαμπά σας τον Αη-Τομπάια στην εκστραβαγκάνζα που θα μας παρουσίαζε.

Με το grower "Impera" στις βαλίτσες τους, δεν ντράπηκαν καθόλου και άνοιξαν με το "Kaisarion" ένα από τα πολλά earworms του δίσκου. Ας μπούμε όμως στο ψητό, αυτό που έβλεπα δεν ήταν συναυλία ήταν show. Δεν το λέω με την ίδια κακία που χρησιμοποίησα στις προηγούμενες παραγράφους. Είναι show. Ο Τομπάιας πρέπει να άλλαξε ρούχα 8 φόρες (μία φορά παραπάνω δηλαδή από τις φορές που άλλαξε η Μπρίτνευ στο residency του 2016 στο Λας Βέγκας - τα μέτρησα) και οι λάμιες έκαναν εκεί τα χαζά τα δικά τους ανάμεσα στα κομμάτια. Πλακίτσα.

Δεν έχω εντρυφήσει φουλ στη μυθολογία τον Ghost και έχω χάσει λίγο τον μπούσουλα με το version control των Papaδων, αλλά φωτιές, κονφεττί, κέρατα, ιστορίες, όλα αυτά ισοδυναμούσαν με μηδέν εν συγκρίσει το γεγονός ότι ανέστησαν τον πάπα-ραμολί επί σκηνής να πάιξει σόλο σαξόφωνο στο "Miasma".

Το σέτλιστ ιδανικό και γεμάτο χιτάκια - στην εντέλεια προσεγμένο με σκοπό να μας γαργαλήσει το περίνεο όπως είπε αυτολεξεί ο Καρδινάλιος. Ιδανικό αριθμό κομματιών από το καινούργιο τους δίσκο (τρία), με τα υπόλοιπα μέλη της δισκογραφίας τους τιμώνται εξίσου καλά, με προσωπική αγαπημένη στιγμή τα δύο κομμάτια από το "Seven Inches Of Satanic Panic". Ακούσαμε και την αναμενόμενη διασκευή στο "Enter Sandman" γνωρίζοντας πολύ καλά το σκοπό από πίσω από την εκτέλεση και νιώσαμε λίγο καλύτεροι με τον εαυτό μας.

Το εμπορικό μεγάτραινο των Ghost είναι ασταμάτητο. Από την δημιουργική ομάδα πίσω από τη συγγραφή των κομματιών τους, στο εξαιρετικά καλοδουλεμένο σατανοτσίρκο των παπάδων και από τραγούδια που χρειάζονται πάνω από ομάδα βόλεϊ να αποδοθούν σωστά ζωντανά στην εξαιρετική σκηνική παρουσία του Άη-Τομπάια, οι Ghost προσφέρουν το πιο πλήρες μεταλλίζων show που μπορείς να απολαύσεις σήμερα.

Φωτογραφίες: Ghost Instagram