Geoff Tate's Operation: Mindcrime, Illusory @ Gagarin 205, 14/02/19

Η επίσκεψη του θρυλικού Geoff Tate στη χώρα μας για να παίξει ζωντανά το θρυλικό "Operation: Mindcrime" με τους Geoff Tate's Operation: Mindcrime και μόνο σαν νέο θα μπορούσε να είναι αφορμή για ατέρμονες συζητήσεις...

... για το πώς τα κατάφεραν οι Queensryche (οι παλιοί, οι πραγματικοί, οι ορθόδοξοι - you name it) και έφτασαν σε αυτό το σημείο. Για το αν ο Geoff Tate θα ζήσει καλλιτεχνικά εφεξής ξεζουμίζοντας όσο περισσότερο μπορεί το (αξεπέραστο) "Operation: Mindcrime". Για τις επιλογές που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια σε καλλιτεχνικό επίπεδο και για τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν. Για το αν οι υφιστάμενοι Quennsryche (δυο μέλη έμειναν) ή ο Tate μόνος του είναι περισσότερο Ryche...

Όμως, πέραν κάποιων χλιαρών συζητήσεων ελάχιστα ειπώθηκαν, πιθανότητα διότι ο κόσμος έχει κουραστεί από μια ιστορία που μόνο στενάχωρη είναι. Μοιάζει λες και για κάποιου είδους συμπαντική δικαιοσύνη καταδίκασε την μπάντα που μέχρι το και το "Promised Land" του 1994 είχε το άγγιγμα του Μίδα σε κάθε τι που έκανε να το πληρώσει με παρατεταμένη παρακμή, τραγελαφικά σκηνικά και κάκιστες δουλειές για να επέλθει ισορροπία.

Μα το ερώτημα πλανιόταν: «Θα είναι αντάξιο της σπουδαιότητας του σημαντικότερου concept άλμπουμ της metal μουσικής αυτό που θα παρουσιάσει ο Geoff Tate;» Προσωπικά, δεν είχα απάντηση, αλλά είχα απορία που ήθελα να μου λυθεί. Και από ότι φάνηκε την ίδια απορία είχε πολύς ακόμα, καθώς το Gagarin γέμισε (σχεδόν) ασφυκτικά.

Πριν επιστρέψω στα της εμφάνισης του Geoff Tate, θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν κατάφερα να δω τα παιδιά των Illusory που άνοιξαν τη βραδιά. Δεν είναι ότι δεν ήθελα, αντιθέτως φρόντισα να είμαι στο Gagarin ελάχιστα μετά τις 21:00, όπου βάσει προγράμματος θα εμφανιζόντουσαν, για να συναντήσω μια τεράστια ουρά κόσμου που περίμενε να μπει μέσα, στο τέλος της οποίας πήγα κι εγώ για να πάρω τη σειρά μου. Τελικά, κατάφερα να εισέλθω στον συναυλιακό χώρο σχεδόν στις 22:00 όταν και είχε τελειώσει το σετ των Illusory. Δεν ξέρω τι λάθος έγινε από πλευράς της διοργάνωσης σε αυτόν τον τομέα, αλλά προφανώς κάτι λάθος έγινε. Και σίγουρα δεν προτιμούσα να είμαι στημένος σε μια ουρά στο κρύο.

Όπως και να έχει, μπαίνοντας στον συναυλιακό χώρο και μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία, διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Αρχικά, αναλογίστηκα το πόσο υψηλότερος ήταν ο ηλικιακός όρος από το συνηθισμένο, καθώς στις πρώτες σειρές έβλεπες περισσότερους «γκριζαρισμένους» τύπους παρά πιτσιρικάδες, ενώ θυμήθηκα την προηγούμενη φορά που οι (ακόμα ενωμένοι κι αδιαίρετοι) Queensryche παρουσίαζαν τα δυο "Operation: Mindcrime" στον ίδιο χώρο, με πολύ λιγότερο κόσμο. Αναλογίστηκα ότι η απουσία δημιουργεί τη ζήτηση και ότι μάλλον αρκούν το ρεπερτόριο κι ο τραγουδιστής (mainman/frontman) για να πειστεί ο κόσμος.

Στις 22:30 η κλασική εισαγωγή του "I Remember Now" ξεκίνησε να παίζει από τα ηχεία και με το "Anarchy X" οι μουσικοί της μπάντας εμφανίστηκαν επί σκηνής. Είχα επιλέξει να μην αναζητήσω καμία πληροφορία και έτσι μου έκανε εντύπωση η συμμετοχή του Felix Bohnke των Edguy και Avantasia πίσω από το drum kit, αν και φαντάζομαι ότι το κονέ προέκυψε από τη συμμετοχή του Geoff στους τελευταίους. Κατά τα άλλα, περίμενα ότι δεν θα γνώριζα κάποιον από τους υπόλοιπους μουσικούς, αν και το νεαρό της ηλικίας τους μου έκανε μια μικρή εντύπωση (όχι απαραίτητα αρνητική).

Προσπάθησα να βρω κάποια αναφορά σε αυτούς εκ των υστέρων, αλλά δεν κατάφερα κάτι και από την παρουσίασή τους μου έμεινε μόνο ότι οι δυο κιθαρίστες είναι Ιταλοί. Σε γενικές γραμμές στάθηκαν αξιοπρεπώς, προσπαθώντας (και καταφέρνοντας) σε μεγάλο βαθμό να μείνουν πιστοί στο πρωτότυπο παίξιμο των συνθέσεων, αν και - χωρίς να θέλω να φανώ ιδιότροπος - δεν είναι εύκολη υπόθεση να αποδοθούν τα μέρη των DeGarmo/Wilton (ειδικά του πρώτου). Έχουν ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδοθεί πάντα, έστω κι αν παίζονται οι σωστές νότες με τον σωστό ήχο. Και το να χρησιμοποιήσει ο ένας εξ αυτών με την ίδια κιθάρα με αυτή που είχε ο Wilton στο "Operation: Livecrime" μου φάνηκε ως αχρείαστα υπερβάλλων ζήλος.

Γενικά, θα μπορούσα να σταθώ σε μικρές λεπτομέρειες (δεύτερα φωνητικά, ήχος μπάσου σε σημεία, επιμέρους λάθη) αλλά τελικά το πρόσημο της απόδοσής τους θα πρέπει να κριθεί με τα δεδομένα της επιλογής τους. Και δεδομένου ότι - πέραν του Bohnke - δεν μιλάμε για μουσικούς που έχουν αφήσει κάποια διαπιστευτήρια, τα κατάφεραν αξιοπρεπώς. Πάντως, στην πορεία ο ήχος και το παίξιμο βελτιώθηκαν όταν και ζεστάθηκαν...

Από την άλλη, το κοινό δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνο για να ζεσταθεί. Και τι χρόνο να χρειαστεί άλλωστε όταν ακούγεται ένα "Revolution Calling", με το οποίο υποδέχθηκε και τον ίδιο τον Tate επί σκηνής. Εξαρχής ο Geoff έδειχνε να το έχει ακόμα, αλλά διαρκώς σκεφτόμουν «δυνάμωσέ τον λίγο ρε μάστορα», μιλώντας νοητικά στον ηχολήπτη. Και παρόλο που η ισορροπία του ήχου βελτιώθηκε αρκετά στην πορεία, στην πραγματικότητα ποτέ δεν ένιωσα ότι τον άκουγα όσο δυνατά θα ήθελα. Η μόνη στιγμή που απήλαυσα τη φωνή του ήταν στο encore και μόνο στα υπέροχα χαμηλά του "Silent Lucidity". Αλλά θα φτάσουμε ως εκεί πιο μετά.

Διότι, για μια ώρα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη ζωντανή απόδοση ενός από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών: τις μελωδίες, τους στίχοι και του ιστορία του ανυπέρβλητου "Operation: Mindcrime". Και η απόδοσή του ήταν αρκούντως ικανοποιητική για να μην μας το χαλάσει, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι αυτό που βιώσαμε ήταν συγκλονιστικό ή κάτι τέτοιο.

Είναι τα άτιμα τα τραγούδια αυτού του δίσκου που δεν σε αφήνουν να μην τα τραγουδήσεις σχεδόν στίχο προς στίχο και θα μπορούσε εύκολα να γίνει μια track by track αναφορά, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχει και τόσο νόημα. Θα σταθώ μόνο στο ότι ο ήχος και η απόδοση βελτιώθηκαν εκεί που έπρεπε με τα "I Don’t Believe In Love" και "Eyes Of A Stranger" να αποτελούν μάλλον και τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, ειδικά το πρώτο που είχε τη ιδιαίτερη σημασία του λόγω ημέρας και το ρεφραίν του τιμήθηκε δεόντως από το κοινό.

Υπήρξαν στιγμές που ο Tate έδειχνε να ζορίζεται και προτίμησε να αφήσει το κοινό να το πάρει πάνω του (κι αυτό δεν δυσκολεύτηκε να ανταποκριθεί), αλλά αυτό είναι φυσιολογικό ως προϊόν του χρόνου και δεδομένων των αναλογιών διατηρεί τη φωνή του σε πραγματικά καλό επίπεδο.

Όσον αφορά στο encore, ο Tate και η παρέα του μας προσέφεραν μια εξαιρετική δόση από το "Empire", αποδίδοντας κατά σειρά το "Best I Can", το "Silent Lucidity", το ομότιτλο και το "Jet City Woman". Και εδώ η απόδοση ήταν αρκετά καλή, με τα χαμηλά φωνητικά του Tate στο "Silent Lucidity" και την κιθαριστική δουλειά στο "Jet City Woman" να ξεχωρίζουν, αφήνοντας τον κόσμο να προλάβει να φωνάξει ένα χλιαρό "we want more" πριν η μουσική από τα ηχεία του club αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο.

Συνολικά, η αίσθηση που έμεινε στο τέλος ήταν πως άξιζε τελικά να παραβρεθεί κάποιος σε αυτή τη συναυλία, όσο δικαιολογημένες κι αν ήταν οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις που μπορεί να είχε. Δεδομένης της όλης κατάστασης που έχει βιώσει ο κόσμος με την κόντρα των Queensryche και του Geoff Tate και της καλλιτεχνικής κατρακύλας των τελευταίων (αρκετών) ετών, ίσως να έπαιξε και τον ρόλο του πως ο πήχης των προσδοκιών είχε τεθεί αρκετά χαμηλά, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως ήταν μια βραδιά την οποία η πλειονότητα του κόσμου που παρευρέθηκε φάνηκε να ευχαριστιέται.

Η δύναμη της αειθαλούς μουσικής του σπουδαίου "Operation: Mindcrime" και η απόδοση του Geoff Tate αποδείχθηκαν αρκετά για να διασφαλίσουν μια τέτοια ικανοποιητική βραδιά. Μπορούμε, όμως, να ελπίζουμε σε κάτι ακόμα καλύτερο;

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος