Evanescence, Yonaka @ Θέατρο Πέτρας, 05/06/22

Το να φτάσεις στην κορυφή δεν είναι εύκολο. Το να μείνεις εκεί αφού την κατακτήσεις είναι ακόμα πιο δύσκολο. Το να κρατήσεις τη θέση για σχεδόν δύο δεκαετίες είναι πραγματικό κατόρθωμα. Οι Evanescence, σε πείσμα των ελιτιστών και των οπαδών του «καθαρού» σκληρού ήχου, αισίως δείχνουν να έχουν φτάσει στο τελευταίο στάδιο. Ναι, το μέγεθος του "Fallen" δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Ναι, το υποθετικό σενάριο για το τι θα συνέβαινε αν δεν είχε ακολουθήσει ρήξη μεταξύ των δημιουργών του θα παραμείνει από τα πιο ιδιαίτερα στον σύγχρονο μουσικό κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, η Amy Lee σημάδεψε με τη φωνή της μία ολόκληρη γενιά και το γεγονός ότι δεν επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος μόνο ασήμαντο δεν το λες.

Ξεκινώντας από την αρχή, όταν οι Yonaka εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 19.15, εγγλέζοι στο ραντεβού τους, η κατάσταση δεν ήταν ακριβώς ιδανική. Με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται και στο μεγαλύτερο ποσοστό του να κατευθύνεται προς τις εξέδρες, το αποτέλεσμα έμοιαζε οριακά καταδικασμένο. Αν χρειαζόταν απόδειξη ότι η φασαρία που ακολουθεί το όνομα του σχήματος δεν έχει φτάσει στο νοτιότερο άκρο των Βαλκάνιων, δεν θα έπαιρνε πάνω από το εισαγωγικό τετράλεπτο του "Ordinary" για να την βρεις. Κοιτώντας τα ανυποψίαστα πρόσωπα κάτω από τη σκηνή τουλάχιστον, γιατί πάνω η ιστορία ήταν διαφορετική.

Η τετράδα από το Brighton μπορεί να μην μετρά τόσο πολλά χρόνια παρουσίας, αλλά οι εμπειρίες δεν της λείπουν. Μόνο ότι το βιογραφικό της περιλαμβάνει εμφάνιση σε κατάμεστη O2 Arena, έστω κι ως opening act, αρκεί για να λήξει η όποια συζήτηση. Πέρα από τη θεωρία, η ένταση με την οποία βγήκαν στην πράξη τραβούσε τα βλέμματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κάποια ζητήματα στον ήχο (βλ. χαμηλωμένα πιατίνια) δεν στέρησαν από το κέφι. Το χοροπηδηχτό ξέσπασμα στο "Rockstar" και το οργισμένο σβήσιμο με "Seize The Power" έκαναν κάμποσα κορμιά να κουνηθούν κι ετοίμασαν το κλίμα για τη συνέχεια.

Μέχρι να ολοκληρωθούν οι ετοιμασίες για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, το θέατρο γέμισε πολύ παραπάνω από ικανοποιητικά. Οι φωνές με το που χαμήλωσαν τα φώτα κι άρχισε να παίζει η μελωδία του "Artifact/The Turn" από τα ηχεία ήρθαν ως επιβεβαίωση για το στάτους των Evanescence. Οι καιροί μπορεί να έχουν αλλάξει και κάποια πρόσωπα παρομοίως. Η βιομηχανία μπορεί να έχει σχεδόν ξεγράψει τις κιθάρες. Η σύνδεση ανάμεσα στο κοινό και το συγκρότημα όμως παραμένει δυνατή όσο ποτέ. Η ανυπομονησία της πρώτης, ή της δεύτερης, φοράς έχει δώσει τη θέση της στην προσμονή μιας συνάντησης που ξέρεις ότι όλα θα πάνε σωστά.

Οι χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες, τα ταιριαστά μπάσα, τα ουσιώδη γεμίσματα, οι πιανίστικες λεπτομέρειες, τα πάντα βρίσκονταν ακριβώς εκεί που τα περίμενες. Και πάνω από όλα, οι μελωδίες, η χροιά και οι στίχοι της Lee. Τα έντονα ρυθμικά του πρόσφατου υλικού δεν άργησαν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Η σφήνα του "Made Of Stone" γύρισε για λίγο τα ρολόγια στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Οι αντιδράσεις που συνόδευσαν το άκουσμα των πρώτων μέτρων των "Going Under" και "Lithium" ήταν στα επίπεδα κλασικών κομματιών· και αν θέλουμε να μιλάμε ρεαλιστικά, εν έτει 2022 ακριβώς σε αυτή την κατηγορία ανήκουν.

Ο ήχος αναμενόμενα από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο έλαμπε. Παρότι πρώτη εμφάνιση με τον Tim McCord στην κιθάρα και την Emma Anzai στο μπάσο, οι ισορροπίες δεν άλλαξαν σε σχέση με το παρελθόν. Η τελευταία, δε, ακόμα κι αν δεν κατέβηκε παρά ελάχιστα στην μπροστινή γραμμή, γέμιζε ολόσωστα με δεύτερα φωνητικά. Το ίσως όχι τόσο αναμενόμενο ήταν ότι το βάρος του σετ έπεσε συντριπτικά στο "The Bitter Truth". Το συνολικό 9/18 σβήνει όποια απορία και δείχνει την εμπιστοσύνη της μπάντας σε αυτό. Μία διαφορετική ισορροπία πιθανόν να έδινε το κάτι παραπάνω, αλλά ποιος να πει τι για τη συγκεκριμένη επιλογή.

Προς τιμήν τους, οι Evanescence αρνούνται να στηριχθούν σε ψυχρή νοσταλγία, κι αυτό δεν είναι εύκολο ούτε αυτονόητο. Η πίστη τους στα σφιχτά ενενηντάλεπτα είναι τόσο έντονη και η λίστα με τα μεγάλα τραγούδια αρκετά μεγάλη, ώστε μέχρι και η πιο καλοζυγισμένη λίστα θα είχε ελλείψεις. Στην προκειμένη περίπτωση δύο από τα πιο αξιοπρόσεκτα κενά ήταν η απουσία της αφιέρωσης του "Your Star" και το "Whisper" που για πρώτη φορά που δεν παίχθηκε Ελλάδα. Από την άλλη, η παγκόσμια πρώτη του "Feeding The Dark" και το πέρασμα από "The Open Door" με "Weight Of The World" ισορρόπησαν με το παραπάνω την κατάσταση.

Η ευκολία με την οποία ξεκίνησε το χτύπημα στα "Call Me When You're Sober" και "Imaginary", το παιχνίδι πριν τη γέφυρα του "Use My Voice", ο προφανής χαμούλης σε "Bring Me To Life" και "My Immortal", τα ρίγη στο "Blind Belief". Όσο η ώρα περνούσε το ένα highlight διαδεχόταν το άλλο. Σε μία τυπική βραδιά η παρουσία της Amy είναι αρκετή για να κλειδώσει το σύνολο στα ψηλότερα συναυλιακά επίπεδα του σκληρού χώρου. Σε εμφανίσεις που η φωνή της ακούγεται τόσο αψεγάδιαστη όπως στο Θέατρο Πέτρας, το αποτέλεσμα κοιτάζει ακόμα ψηλότερα. Κι αν δεν μας κέρασαν μία ταιριαστή καλοκαιρινή διασκευή, μικρό το κακό. Τους αγαπάμε όπως και να 'χει.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη