H.E.A.T., Danger Angel, Delta @ Gagarin 205, 30/03/19

Να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη από τον Delta καθώς ένα πρόβλημα της τελευταίας στιγμής μου στέρησε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω. Να ζητήσω συγνώμη και τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους Danger Angel που παρά τις φιλότιμες τους προσπάθειες, μου φάνηκαν λίγοι όταν οι H.E.A.T. πάτησαν στο σανίδι του Gagarin και με εμφάνιση βγαλμένη από τα πιο υγρά όνειρα κέρδισαν ακόμα και τις κατσαρίδες που κρύβονταν μέσα σε σωλήνες, φρεάτια και λοιπούς χώρους, πέριξ του venue που αρέσει σε αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα να αράζουν. Αλλά και ποιος δεν θα φαινόταν λίγος μπροστά σε μια τέτοια εμφάνιση θα μου πεις, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα (περίπου) από την αρχή.

Οι δικοί μας Danger Angel εμφανίστηκαν γύρω στις 21:00 και ενώ δεν έπαιξαν άσχημα, ο ήχος και το υλικό τους τους πρόδωσαν. Σε ολόκληρη σχεδόν την εμφάνισή τους δεν ακούσαμε ποτέ δυνατά τον τραγουδιστή, ο οποίος έχει ομολογουμένως ωραία φωνή, ενώ και το υλικό τους δεν έβγαλε τον συναυλιακό χαρακτήρα που θα περίμενε κάποιος από μια μπάντα που παίζει αυτού του είδους τη μουσική. Βασικά, διέκρινα και μια κάποια αμηχανία, αλλά τα πλατιά τους χαμόγελα έδειχναν πως το ευχαριστήθηκαν. Κακή εντύπωση μου έκαναν επίσης και τα προ ηχογραφημένα μέρη των δεύτερων φωνητικών, κάτι που θεωρώ αχρείαστο αν δεν μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.

Υπάρχει ομολογουμένως ταλέντο σε αυτή τη μπάντα και αυτό το έδειξαν τραγούδια όπως το "Call My Name" και το "Will You Follow". Δεν ξέρω τι μπορεί να πήγε στραβά εκείνο το βράδυ, ίσως ο μέτριος ήχος να επισκίασε τα πάντα, αλλά σίγουρα είναι ένα συγκρότημα που θα ήθελα να ξαναδώ υπό σωστές συνθήκες.

Όταν εμφανίστηκαν οι Σουηδοί όλοι πρέπει να ένιωσαν λες και πυροδοτήθηκε κάποιου είδους ατομική βόμβα. Στο πρώτο τραγούδι είδες τη λάμψη και τη φωτιά, αλλά από το δεύτερο και πέρα, μόλις ζεστάθηκαν, βρήκαν τα παιξίματά τους και μετρήσανε τα τετραγωνικά της σκηνής, έσκασε και το ωστικό κύμα και ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά του. Όταν λέω μετρήσανε τα τετραγωνικά δεν αναφέρομαι φυσικά στον απίστευτο frontman που ακούει στο όνομα Erik Gronwall. Αυτός ο τύπος λοιπόν αφού εξάντλησε την παραμικρή σπιθαμή της σκηνής, βρισκόταν συχνά πυκνά μέσα στο κοινό να χοροπηδάει, να τρέχει και να τραγουδάει στο απέναντι μπαρ, να σκαρφαλώνει πάνω στα ηχεία και γενικότερα δεν έβαλε κώλο κάτω. Τα επίπεδα αδρεναλίνης ήταν συνεχώς στο κόκκινο και μόνο όταν βγήκε με μια ακουστική κιθάρα για να πει το "Laughing At Tomorrow" κάπως ηρεμήσαμε.

Δεν χρειάζεται και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα αδικήσω στιγμές. Όλο το live ήταν ένα τεράστιο highlight και η απόδοση της μπάντας ήταν εξωφρενικά καλή. Δεμένοι, χορογραφημένοι όσο χρειάζεται, ακριβέστατα παιξίματα και ένα κοινό έρμαιο των διαθέσεών τους. Αυτό εν ολίγης είναι το ρεζουμέ εκείνης της βραδιάς. Αλλά σίγουρα υπήρξαν δυο στιγμές που αξίζει να αναφερθούν.

Η πρώτη αφορά το συμβάν που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του "Beg Beg Beg". Σε κάποια φάση ο Erik βουτάει στο κοινό και με crowd surfing κατευθύνεται προς το μπαρ στο οποίο ανεβαίνει πάνω και συνεχίζει να τραγουδάει, ενώ η μπάντα με τρομακτική άνεση περνάει στο "Whole Lotta Rosie" των AC/DC με τον κόσμο να χοροπηδάει συνεχώς, ενώ με το που επιστρέφει στη σκηνή κάνουν και ένα πέρασμα από το ρεφρέν του "Piece Of My Heart" της Joplin. Άξιο αναφοράς είναι επίσης το περιστατικό με τον γλυκύτατο πιτσιρικά που εμφανίστηκε στη σκηνή λίγο πριν το τέλος με τον Erik να τον παίρνει στους ώμους και να συνεχίζει να τραγουδάει σαν να μην τρέχει τίποτα.

Σύνοψη:

Απόδοση: Ο ορισμός της αψεγάδιαστης και επαγγελματικής (με την καλή έννοια) εμφάνισης. Όλοι απέδωσαν τα δέοντα, αλλά την παράσταση έκλεψε με διαφορά ο Erik. Από άλλο πλανήτη ο τύπος. Είτε ήταν σκαρφαλωμένος στα ηχεία, είτε χοροπηδούσε μέσα στον κόσμο, είτε ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, κάρφωνε τις νότες στο ταβάνι με απίστευτη άνεση και ακρίβεια. Πραγματικά πιστεύω πως σε μια άλλη εποχή θα μιλούσαμε για performer τύπου David Lee Roth... και βάλε.

Setlist: Μόνο επιτυχίες και σωστά δομημένο. Κοιλιά δεν έγινε σε κανένα σημείο

Ήχος: Καταπληκτικός. Ευκρινής και δυνατός

Προσέλευση: Χωρίς να νοιώθεις πως έγινε το αδιαχώρητο, το μαγαζί ήταν γεμάτο και αυτά είναι καλά νέα για το συναυλιακό μέλλον του είδους στη χώρα μας

Support: Οι Danger Angel θεωρητικά ήταν το κατάλληλο ορεκτικό, αλλά προσωπικά δεν ικανοποιήθηκα όσο περίμενα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography