Up The Hammers Festival @ AN Club, 08-09/03/13

Από τους Θοδωρή Μηνιάτη, Κώστα Πολύζο, Θοδωρή Ξουρίδα, 13/03/2013 @ 14:19
Μέρα πρώτη: Domine, Sarissa, Adramelch, Vice Human, Damien Thorne, Alpha Tiger, Hurlement, R.U.S.T. - 08/03/13

Είναι πλέον γνωστό ότι για ένα διήμερο κάθε χρόνο στις αρχές του Μάρτη η καρδιά του αγνού heavy metal χτυπάει στο An Club και το Up The Hammers Festival. Χωρίς να υπολογίζουμε τα special editions του festival που ελπίζουμε και αυτά να καθιερωθούν κάθε Οκτώβρη, έχουμε φτάσει αισίως στο όγδοο Up The Hammers και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έστω και για λίγο αναγκάζουμε τους Ευρωπαίους φίλους μας να μας βγάλουν το καπέλο. Με ένα εξαιρετικό συνδυασμό από μεγάλες αγάπες (Domine, Sarissa), αφανείς ήρωες (Vice Human, Adramelch, Damien Throne) και πολλά υποσχόμενες νέες μπάντες (Alpha tiger, Hurlement, R.U.S.T.), είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της μουσικής με την οποία μεγαλώσαμε.

Το festival άνοιξαν οι Κύπριοι heavy metallers R.U.S.T., νέα σχετικά μπάντα με παλιακό ήχο και πειστικό attitude. Παρά την έγκαιρη αφιξή μου στο An, κάποιες απρόβλεπτες τεχνικές δυσκολίες δεν μου επέτρεψαν δυστυχώς να τους παρακολουθήσω από την αρχή.

R.U.S.T.

Στο μισάωρο που τους αναλογούσε (16.30-17.00) μπορεί να έπαιξαν αναμενόμενα μπροστά σε λιγοστό κόσμο, παρόλα αυτά όμως κατάφεραν να κερδίσουν το χειροκρότημα και την προσοχή. Highlight της εμφάνισής τους αποτέλεσε μάλλον το παιγμένο από τον ένα τους κιθαρίστα ηλεκτρικό βιολί στο μεσαίο μέρος του “Queen Of The Amazons”, κομμάτι που έκλεισε και το set τους.

Συνέχεια δόθηκε με τους Γάλλους Hurlement και το πειρατικό, επικό heavy metal τους. Φόρμες δηλαδή βασισμένες στους Running Wild, αλλά δοσμένες με μια πιο ηρωική διάθεση. Σε μια αρκετά ικανοποιητική συνολικά εμφάνιση, ξεχώρισαν ο πολύ ιδιαίτερος ήχος του μπασίστα και ο τραγουδιστής, ο οποίος εκτός από πολύ καλή φωνή που διαθέτει, κέρδισε επάξια και τον άτυπο τίτλο της «μαλλούρας» του festival.

Hurlement

Ακούσαμε κομμάτια και από τα δύο τους άλμπουμ (το δεύτερο με τίτλο "Terreur Et Tournament" κυκλοφόρησε μάλιστα πριν από λίγες ημέρες), τραγουδήσαμε δειλά μαζί με το τραγουδιστή το πρώτο κουπλέ και το ρεφρρέν του "Heart Of Steel" των Manowar (ιδανική επιλογή ώστε να καλυφθεί ένα μικρό κενό που οφείλονταν σε τεχνικούς λόγους)  και αρχίσαμε σιγά σιγά να ανεβάζουμε στροφές ενόψει των καλύτερων που περιμέναμε να έρθουν.

Ένα από τα συγκροτήματα που περίμενα περισσότερο να παρακολουθήσω στο Up The Hammers ήταν οι Ανατολικογερμανοί Alpha Tiger. Έχοντας στις αποσκευές τους όχι απλά ένα πολύ καλό νέο album, αλλά μία από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες για το 2013, μας είχαν προετοιμάσει για μία εμφάνιση ανάλογη της δυναμικής που έχουν επάξια αποκτήσει.

Alpha Tiger

Δυστυχώς αυτές οι προσδοκίες εν τέλει δεν ευοδώθηκαν, εξαιτίας του πολύ κακού ήχου που χαρακτήρισε αρνητικά την εμφάνισή τους. Η γνωστή όσον αφορά τον ήχο λοιπόν μοίρα των support ή χαμηλά στο billing συγκροτημάτων σε συνδυασμό με τα γρήγορα, τεχνικά και φορτωμένα με δύο κιθάρες και δίκασο κομμάτια είχε σαν αποτέλεσμα να φανερωθούν ατέλειες στην απόδοση του group. Υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες καταφέραμε να ακούσουμε τρεις κομματάρες από το νέο τους δίσκο και δύο από το ντεμπούτο τους, απολαύσουμε τις δισολίες τους και υποκλιθήκαμε στη φωνάρα του Stephan Dietrich. Εδικά στη διασκευή του "Queen Of The Reich" των Queensryche που έκλεισε το set τους, ο Stephan απέδωσε τα μέγιστα κερδίζοντας το αυθόρμητο χειροκρότημα με τη κραυγή που έβγαλε με άνεση στην εισαγωγή. Οι Alpha Tiger μας άφησαν εν τέλει με ανάμεικτα συναισθήματα και την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδούμε υπό καλύτερες συνθήκες.

Ήταν πλέον καιρός να περάσουμε σε πιο παλιακά πράγματα και την αρχή προς αυτή τη κατεύθυνση έγινε από τους Damien Thorne. Η ιστορία των προερχόμενων από το Σικάγο του Illinois Αμερικανών δε διαφέρει σημαντικά από αυτήν αρκετών συγκροτημάτων του παρελθόντος. Είχαν τη τύχη να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους σε μεγάλη εταιρία ("Sign Of The Jackal", 1986, Roadrunner Records), πέρασαν όμως κατόπιν στην αφάνεια, καταφέρνοντας εντούτοις να κυκλοφορήσουν μερικά ακόμη άλμπουμ και να παραμείνουν ενεργοί.

Damien Thorne

Στα περίπου 45 λεπτά που εμφανίσθηκαν, απέδωσαν ικανοποιητικά παλαιάς κοπής power/speed metal με τα περισσότερα κομμάτια να προέρχονται από το ντεμπούτο τους και επιβεβαίωσαν τον κανόνα που λέει ότι αμερικάνικο συγκρότημα σπάνια θα ακουστεί μέτριο σε live. Μορφή του συγκροτήματος ο κιθαρίστας Ken Starr, μοναδικό μέλος από την αρχική σύνθεση,  και παραφωνία η παρουσία-απουσία του κιμπορντίστα, ο οποίος δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Ο ήχος ήταν τέλος δεδομένων των συνθηκών σχετικά καλός , ο κόσμος σίγουρα έμεινε ικανοποιήθηκε από την εμφάνιση των Damien Thorne και το ελληνοϊταλικό πλέον υπόλοιπο του festival αναμενόταν με ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον.

Τους Vice Human τους έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν και ξέραμε ότι παρότι δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι το εξωπραγματικό, σίγουρα θα επιβεβαιωνόταν το cult status που κατέχουν ως το συγκρότημα που κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ στα 80s και άνοιξε το δρόμο για αρκετά εγχώρια συγκροτήματα.

Vice Human

Ο φύσει και θέσει ηγέτης του group, Νίκος Παπακώστας ο πρεσβύτερος, μας ενημέρωσε στην αρχή ότι θα ακούγαμε τραγούδια από όλη την τριαντάχρονη καριέρα του group. Για τα επόμενα σαράντα περίπου λεπτά τη τιμητική του είχε το τυπικό κλασσικό heavy metal, ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζει το club. Στο τελευταίο κομμάτι μάλιστα ζήσαμε πραγματικές heavy metal καταστάσεις, με κάποιους από τους πιο φανατικούς φίλους του group να ανεβαίνουν στη σκηνή και να αναλαμβάνουν τα δεύτερα φωνητικά. Σίγουρα οι Vice Human έχουνε πολύ περισσότερα να πουν σε εκείνους που τους έζησαν στα 80s, δεν παύουν όμως να αποτελούν μία από τις πιο σεβαστές και τίμιες ελληνικές μπάντες.

Δεδομένων των πολύ στενών δεσμών που υπάρχουν ανάμεσα στα ιταλικά metal συγκροτήματα και στο ελληνικό κοινό (απόρροια ίσως, έστω και υποσυνείδητα, της πολιτισμικής συγγένειας των δύο λαών), η διπλή ιταλική εκπροσώπηση στο Up The Hammers δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αν όμως τους Domine τους γνωρίζαμε καλά, λίγα πράγματα ξέραμε για τους Adramelch. Και όσο λιγότερα ξέραμε, τόσο περισσότερο εντυπωσιαστήκαμε.

Adramelch

Το ιδιαίτερο στυλ των Ιταλών (χαμηλές ταχύτητες, power/progressive ενορχηστρώσεις, επικό συναίσθημα) σε συνδυασμό με το δεμένο παίξιμο και το συμπαγή ήχο κέρδισε με χαρακτηριστική ευκολία τη προσοχή και το χειροκρότημα του κοινού. Στα τρία τέταρτα που διήρκεσε περίπου το set τους ακούσαμε κομμάτια και από τα τρία τους άλμπουμ, με το βάρος να πέφτει ελαφρώς στο ιστορικό "Irae Melanox" του '88.  Μπορεί η μουσική τους να μην είναι και η καταλληληότερη για παραληρηματικού τύπου headbanging, μείναμε όμως γοητευμένοι από την εμφάνισή τους και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι με τη πρώτη ευκαιρία ευχαρίστως θα τους ξαναβλέπαμε.

Προτελευταίο συγκρότημα και ένα από τα δύο headliners της βραδιάς ήταν οι Θεσσαλονικείς Sarissa. Ο κόσμος πραγματικά διψούσε να τους δει live, καθώς αυτή θα ήταν μόλις η δεύτερη εμφάνισή τους στην πρωτεύουσα. Με κολόνα του σχήματος όλα αυτά τα χρόνια τον μπασίστα Δημήτρη Σελαλμαζίδη, τον τραγουδιστή του ιστορικού demo '87, Γιώργο Συμεωνίδη, να έχει επιστρέψει στη μπάντα και νέα μέλη σε κιθάρα και τύμπανα έπαιξαν κομμάτια από όλες τις περιόδους του συγκροτήματος, με το βάρος να δίνεται φυσικά στο demo.

Sarissa

Τα δύο νέα κομμάτια που ακούσαμε άρεσαν αρκετά, με το "Into The Night" να είναι κλασικό heavy και το "Fallen" περισσότερο σκληρό, στο ύφος των Megadeth των mid-90s. Οι ενορχηστρώσεις ήταν προσαρμοσμένες στα δεδομένα της σημερινής εποχής, ο ήχος αρκετά ικανοποιητικός και η απόδοση των μελών εξαιρετική. Ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις άφησε ο κιθαρίστας του σχήματος Ορέστης Ναλμπάντης, που παρά το νεαρό της ηλικίας του ήταν πιθανότατα σε τεχνικό επίπεδο ο καλύτερος της βραδιάς. Οι αντιδράσεις του κοινού, ειδικά στα παλιότερα κομμάτια, δεν γινόταν να μην είναι ενθουσιώδεις, με το τελευταίο κομμάτι του εξηντάλεπτου set τους, το κλασικό πλέον "Macedonian Army" να αποτελεί τον καλύτερο επίλογο μιας εμφάνισης που οι περισσότεροι περίμεναν τουλάχιστον πάνω από μία δεκαετία. Λογικά θα ξαναδούμε ζωντανά τους Sarissa στην Αθήνα σε λιγότερο από ένα χρόνο, όταν θα έχει κυκλοφορήσει πιθανόταντα και το νέο τους άλμπουμ, οπότε αναμένεται να ξαναζήσουμε σύντομα μεγάλες στιγμές.

Setlist: War For Peace / Never Say No / Marathon / Survival / Masters Of Sins / Deathdance / Electric Axes / Into The Night / Thunder / Immortal Souls / Fallen / Turn The Power Up / Macedonial Army

Θοδωρής Ξουρίδας

Η αναμονή για τους Domine ήταν έκδηλη μεταξύ των παρευρισκόμενων, οι οποίοι είχαν γεμίσει το Αν. Οι Ιταλοί δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς όσοι είχαν ακούσει το 1997 το "Champion Eternal" και έχουν παρακολουθήσει την πορεία της μπάντας γνωρίζουν πως αποτέλεσαν μια εκ των κορυφαίων πρεσβευτών του επικού power metal και η ζωντανή τους εμφάνιση στο Up The Hammers ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλουμε τα σπαθιά από τις ντουλάπες και τραγουδήσουμε παρέα με τον Morby τις ιστορίες για τον αλμπίνο πρίγκιπα Elric και της καταραμένης και διψασμένης για ψυχές λεπίδας του.

Domine

Από την πρώτη νότα του "Mass Of Chaos" με το οποίο πατάνε στη σκηνή οι Domine εύκολα διαπιστώνει κανείς πως ο ήχος είναι ο καλύτερος της βραδιάς και πως οι Ιταλοί αποδίδουν σε πολύ υψηλό επίπεδο τις επικές τους συνθέσεις. Ο Morby μπορεί να έβαλε κάποια κιλά αλλά ο άτιμος ερμηνεύει απίστευτα και η φωνή του δεν έχει χάσει καθόλου σε σχέση με το παρελθόν. "Thunderstorm", "Uriel, The Flame Of God", "The Messenger" και φύγαμε για τελικό. Πώρωση, συγκίνηση και μπόλικο τραγούδι από τον κόσμο ο οποίος δείχνει με όποιο τρόπο μπορεί την αμέριστη αγάπη του προς το συγκρότημα.

Domine

Στο "The Aquilonia Suite" του παραδέχομαι για τον τρόπο που αποδίδουν το υλικό, πιστά δηλαδή στο πρωτότυπο ενώ το «παλιακό» set-list κλείνει με τα έπη του πρώτου album τους "Army Of The Dead" και "The Etrnal Champion" κατά τη διάρκεια των οποίων επικρατεί πανζουρλισμός. Ιδιαίτερη στιγμή για μένα αποτέλεσε το "The Chronicles Of The Black Sword" το οποίο ο Morby απέδωσε καταπληκτικά, ενώ με τα "Dragonlord", "Defenders" και “The Ride Of Valkyriew” (δεύτερο encore) η εμφάνιση των Domine ολοκληρώνεται και εμείς προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας αναλογιζόμενοι πως μόλις γίναμε μάρτυρες μιας φοβερής εμφάνισης. Το συμπέρασμα που βγαίνει άμεσα είναι το πόσο καλά διατηρείται η φωνή του Morby και πως ο Enrico Paoli έχει γράψει κάποιες από τις καλύτερες επικές συνθέσεις στο ιδίωμα.

Domine

Φεύγοντας από τον χώρο δεν μπορείς παρά να κάνεις μια σούμα της βραδιάς. Ο ήχος ήταν κακός αρχικά και βελτιώθηκε κατά πολύ στη συνέχεια κυρίως στα δυο τελευταία συγκροτήματα. Το line-up ήταν πολύ καλό τιρουμένων των αναλογιών αλλά αυτό που τελικά για άλλη μια φορά κατάλαβα είναι το εξής: Το Up The Hammers δεν είναι ένα ακόμα φεστιβάλ. Είναι μια ευκαιρία να συναντήσεις παλιους φίλους και να κάνεις καινούριους. Να πιεις τις μπύρες σου και να τραγουδήσεις. Να ξεδώσεις και για λίγο να βγάλεις από το μυαλό σου τα όποια προβλήματα σε απασχολούν. Για το λόγο αυτό θέλω να χαιρετήσω από εδώ  τους Αγρινιώτες «συμπολεμιστές» μου και όλους με τους οποίους συναντήθηκα εκείνη τη μέρα. Εκεί θα είμαστε και την επόμενη φορά να τα π(ι)ούμε και να περάσουμε καλά.
SETLIST

The Mass Of Chaos
Thunderstorm
Uriel, The Flame Of God
The Messenger
The Aquilonia Suite
The Ship Of The Lost Souls
Army Of The Dead
The Eternal Champion

Encore:
The Chronicles Of The Black Sword
Dragonlord (The Grand Master Of The Mightiest Beasts)
Defenders

Encore 2:
The Ride Of The Valkyries

Κώστας Πολύζος



Μέρα δεύτερη: Raven, Mercyful Diamond, Wotan, Angus, Vanderbuyst, Widow, Ruler, Sin Starlett, Sanctuaire - 09/03/13

Κεφάλαιο Up The Hammers ημέρα δεύτερη, μια ημέρα που σίγουρα θα μείνει για πολλούς λόγους χαραγμένη στις μνήμες όσων ήταν παρόντες. Το πολύ σημαντικό αυτό festival όπως και κάθε χρόνο ανοίγει τις πόρτες του σε σημαντικά ονόματα του heavy metal παρελθόντος τα οποία δυστυχώς δεν κατάφεραν να γίνουν τόσο εμπορικά όσο ίσως θα τους άξιζε, αλλά και σε νέο αίμα που αποτελεί επάξια το μέλλον του ήχου. Raven και Angus από τους παλιούς, Widow, Vanderbuyst και Wotan από τους σχετικά πιο προσφάτους, Ruler, Sin Starlett και Sanctuaire να αποτελούν το νέο αίμα, αλλά και μια μπάντα διασκευών, οι Mercyful Diamond, που θα έκλεβαν την παράσταση αφού οι headliners Raven λόγω προβλημάτων δεν θα έπαιζαν full set αλλά κουτσουρεμένο, ήταν ό,τι θα βλέπαμε εκείνο το βράδυ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Πρώτοι ανέβηκαν με μια πολύ μικρή χρονική καθυστέρηση από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης οι Sanctuaire που μας έρχονται από τη Γαλλία. Αρέσκονται να παίζουν παλιομοδίτικο heavy metal με στίχους στην μητρική τους γλώσσα το οποίο όμως θέλει ακόμα δουλειά για να δείξει κάτι στον κόσμο. Όση ώρα ήταν επί σκηνής έκαναν ότι μπορούσαν για να «φτιάξουν» το κοινό αλλά μάταια. Παρόλο που οι συνθέσεις τους δεν ήταν άσχημες δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο παράλληλα. Έδειξαν καλά στοιχεία σαν μπάντα αλλά σίγουρα θέλουν προσπάθεια ακόμα για να αποτελέσουν κάτι άξιο λόγου. Τουλάχιστον δείχνουν καλοί αντιπρόσωποι μιας χώρας που έχει αναδείξει πολλά και σημαντικά groups στο heavy metal. Κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος που εκείνη την στιγμή δεν ξεπερνούσε τα 40 άτομα και αν μη τι άλλο φάνηκε ότι εκτίμησε την όποια προσπάθεια έκαναν.

Επόμενοι ήταν οι Sin Starlett οι οποίοι αρέσκονται και αυτοί να παίζουν παλιομοδίτικο heavy metal και μας έρχονται από την Ελβετία μια χώρα που δεν φημίζεται για την πολυπληθή metal σκηνή της. Σαφώς καλύτεροι και πιο δυναμικοί από τους προηγούμενους «ανέβασαν» κάπως τον κόσμο που είχε άρχισε μερικώς να πυκνώνει. Οι συνθέσεις τους ήταν μια μίξη κλασσικού 80s metal με αρκετά New Wave Of British Heavy Metal στοιχεία. Παρόλο που είχαν λίγο καλύτερο ήχο από τους προηγούμενους και πάλι τα μικρά τεχνικά προβλήματα που είχαν έδειχναν μια απλά καλή μπάντα που παίζει δυνατές συνθέσεις. Στα συν της εμφάνισης τους αποτελεί το γεγονός ότι όσο γινόταν ήταν αρκετά κινητικοί, αλλά και τα δυο t-shirt μελών της μπάντας που απεικόνιζαν τους Y&T το ένα και Saxon το άλλο και τα δυο που αν μη τι άλλο φανέρωναν τις μουσικές πεποιθήσεις του σχήματος. Είναι ωραίο να βλέπεις νέους ανθρώπους να τιμούν το παρελθόν και να σε κάνουν με τα τραγούδια τους να μην είσαι ακίνητος. Η ανταμοιβή τους είναι το ζεστό χειροκρότημα που δέχτηκαν.

Τη σκυτάλη πήραν οι Ruler που κατάγονται από την Ιταλία. Παρόλο που έχουν κυκλοφορήσει έναν μόνο δίσκο έχουν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση σε όσους ασχολούνται ενδελεχώς με το heavy metal μια και η δουλειά τους είναι ένα πολύ καλό δείγμα της προσπάθειας αναβίωσης του παραδοσιακού ήχου από μπάντες που αγάπησαν αυτόν τον ήχο και θέλουν να τον μεταφέρουν ακόμα και σαν εικόνα. Σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους απέδειξαν ότι όχι αδίκως το άλμπουμ τους αρέσει. Ο κόσμος όσο γινόταν συμμετείχε στα τραγούδια τους. Έπαιξαν και ένα καινούργιο κομμάτι το οποίο ήταν στο ύφος της παρθενικής τους δουλειάς. Δυστυχώς όσο καλή εικόνα έδειξαν επί σκηνής, την χάλασαν πολύ αργότερα όταν τραγουδιστής και κιθαρίστας τσακώθηκαν μεταξύ τους δημιουργώντας μια μικρή αναμπουμπούλα στον χώρο. Δυστυχώς αυτά είναι άσχημα δείγματα μουσικών και τουλάχιστον σε εμένα δείχνουν μικρότητα καλλιτεχνών. Κρίμα γιατί και οι δυο εμφανισιακά έρχονταν από άλλη εποχή. Ειδικά ο κιθαρίστας, μεγάλη μορφή, ήταν ξεχασμένος στον χρόνο και σίγουρα στο δωμάτιο του αφίσες με groups όπως οι Baro Rojo, Ostrogoth, Obus είχαν περίοπτη θέση. Πέραν του συμβάντος ικανοποίησαν τον κόσμο που απλόχερα τους χειροκρότησε.

Επόμενοι ήταν οι Αμερικάνοι Widow, ένα group αποτελούμενο από τρία μέλη που αγαπάνε πολύ τον συνδυασμό του US power metal, κυρίως, με κάποια στοιχεία από το New Wave Of British Heavy Metal. Από το πρώτο δευτερόλεπτο έδειξαν ότι άξια ήταν στην συγκεκριμένη θέση του billing αφού ήταν η πρώτη μπάντα μέχρι εκείνη την στιγμή που αριθμούσε πάνω από δυο άλμπουμ. Ένα group που με τα δυο τελευταία άλμπουμ του έχει βάλει το όνομα του για τα καλά στα χείλη των απανταχού μεταλλάδων, κάτι που φάνηκε από την συμμετοχή τους στην εμφάνισή τους. Μια εμφάνιση που είχε ό,τι περίμενε όποιος τους γνώριζε μουσικά και δεν του χάλασαν χατίρι. Αρκετά κινητικοί επί σκηνής τηρουμένων των αναλογιών της μουσικής τους και έχοντας τον καλύτερο ήχο μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, έδειξαν ότι αποτελούν πολύ καλή εγγύηση για το μέλλον. Δυναμικές συνθέσεις, καλά παιγμένες, ικανοποίησαν τον κόσμο που είχε ήδη να γίνεται πιο πολύς. Οι περισσότεροι που ήταν στο χώρο φάνηκε ότι ήξεραν την μπάντα, η οποία τους αντάμειψε παίζοντας υλικό από όλες τις δουλειές της κάτι που καλό να κάνουν όλοι. Μάλιστα ο ένας εκ των δυο που είχαν μικρόφωνο ευχαριστούσε συνεχώς το κοινό. Έτσι στο τέλος χειροκροτήθηκαν πολύ αφού ο κόσμος πήρε αυτό που ήθελε, μια καλή εμφάνιση ενός group που έχει βάλει γερά θεμέλια για μακροχρόνια επιτυχία. Τέλος αξίζει να αναφερθεί ότι ο κιθαρίστας τους Cristof Bennett ήταν γερό ποτήρι αφού κατανάλωνε την μια μπύρα πίσω από την άλλη, ευτυχώς μετά το πέρας του setlist τους.

Οι Ολλανδοί Vanderbuyst που ακολούθησαν ήταν μάλλον η αναμενόμενα ευχάριστη μουσική στιγμή της βραδιάς μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τα τις δουλειές τους καταλαβαίνουν το γιατί. Άξια ήταν και αυτοί στην εν λόγω κατάταξη στο billing, αφού είναι μια από τις καλύτερες μπάντες που έχει αυτή την στιγμή το metal. Έχοντας παντρέψει με ωραίο τρόπο το classic rock με metal στοιχεία πραγματοποίησαν μια εμφάνιση που τουλάχιστον εμένα με εξέπληξε ευχάριστα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν σταμάτησαν να μεταδίδουν θετική ενέργεια και αύρα στο κοινό. Καθ' όλη της διάρκεια της εμφάνισής τους απέδειξαν περίτρανα ότι ο ντόρος που υπάρχει γύρω από το όνομά τους μόνο τυχαίος δεν είναι. Κατάφεραν να κάνουν το κοινό να περάσει καλά, κυρίως βεβαίως λόγω του μουσικού υλικού που έχουν. Τίμησαν και τις τρεις δουλειές τους και έδωσαν σαφή δείγματα ότι το μέλλον τους ανήκει, κάτι που φάνηκε και από το χειροκρότημα του κόσμου.

Setlist: To Last Forever / KGB / The Butcher's Knife / Tiger / Stealing Your Thunder / String Of Beads / Trace Lords / Lecherous

Αντίθετα με τους Vanderbuyst οι συμπατριώτες τους Angus ήταν για μένα η πρώτη και μεγαλύτερη απογοήτευση της βραδιάς. Δεν σας κρύβω ότι περίμενα να τους δω με μεγάλη αγωνία, μιας και τα δύο άλμπουμ τους έχοντας cult status στους metal οπαδούς αποτελούν άξιο δείγμα γραφής μιας εποχής στη σκληρή μουσική που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτός ήταν και ο λόγος που τοποθετήθηκαν τόσο ψηλά στο billing. Δυστυχώς όμως δεν δικαιολόγησαν το όνομα τους όσο τουλάχιστον εγώ θα περίμενα. Ενώ ξεκίνησαν καλά, παίζοντας τραγούδια από τους δυο δίσκους τους που τους έκαναν γνωστούς ("When Giants Collide", "Track Of Doom", "Heavy Weight Warrior", "Money Satisfies" και "Black Despair"), η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη. Μετά το νέο τραγούδι, "The Siege", από την καινούργια -ακυκλοφόρητη ακόμα- δουλειά τους, ένα αχρείαστο guitar solo χάλασε όλη την εμφάνιση. Αμέσως μετά «έπεσαν» πολύ με αποτέλεσμα τουλάχιστον εμένα να με κουράσουν μέχρι το τέλος του setlist τους. Η απόδοσή τους δεν ήταν άσχημη αλλά δεν ήταν η αναμενομένη. Ακόμα απορώ για ποιον λόγο έπαιξαν ξανά στο τέλος το τραγούδι που άνοιξε το setlist τους, "When Giants Collide". Μετά το πέρας της εμφάνισης χειροκροτήθηκαν αλλά σίγουρα όσοι περίμεναν να τους δουν δεν θα είχαν και τις καλύτερες εντυπώσεις.

Setlist: When Giants Collide / Track Of Doom / Heavy Weight Warrior / Money Satisfies / Black Despair / The Siege / Dragon Chase / The Gates / If God's In Heaven (Why Is There Hell On Earth?) / Warrior Of The World / When Giants Collide

Επόμενοι στην σειρά ήταν οι έτεροι Ιταλοί της βραδιάς Wotan, ένα group που όλοι περίμεναν να δουν με αγωνία. Καταρχήν να τονιστεί ότι η εν λόγω μπάντα είναι άκρως αγαπητή στο ελληνικό κοινό. Το γεγονός επίσης ότι είχε ανακοινωθεί ότι θα παιζόταν oολόκληρο το "Carmina Barbarica", δίσκος-ορόσημο για τους ιδίους, έκανε την προσμονή μεγαλύτερη. Δυστυχώς όμως οι ίδιοι δεν ικανοποίησαν τελείως το κοινό με το setlist τους αλλά μόνο με την απόδοση που είχαν επί σκηνής. Δεν ξέρω το λόγο αλλά δεν έπαιξαν όλο το παρθενικό τους άλμπουμ όπως είχαν υποσχεθεί. Ακουστήκανε βεβαίως τραγούδια από εκεί αλλά όχι όλο, κάτι που σίγουρα δυσαρέστησε πολλούς. Όση ώρα ήταν στο σανίδι, ντυμένοι σαν Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, το κοινό συμμετείχε σε κάθε τραγούδι τους περισσότερο από κάθε άλλη μπάντα της βραδιάς τραγουδώντας τους στίχους τους. Η εμφάνιση των Wotan ήταν η καλύτερη εικόνα της βραδιάς, μιας και οι σχέσεις κοινού και συγκροτήματος ήταν αυτές που θα πρέπει να έχει κάθε καλή εμφάνιση ενός group. Έχοντας σύμμαχο τους σε όλη την εμφάνιση τον ήχο έπαιξαν και ένα νέο ακυκλοφόρητο τραγούδι που κινείται και αυτό στα epic metal μονοπάτια που βαδίζουν. Στο τέλος χειροκροτηθήκαν πιο πολύ από όλους παρόλη την πικρία για το μη άκουσμα του "Carmina Barbarica". Μας το χρωστάτε κύριοι όταν ξανάρθετε...

Κάπου εδώ θα έπρεπε να ξεκινούσαν οι ετοιμασίες για να βλέπαμε τους Raven στην σκηνή. Λόγω όμως κάποιων γεγονότων που θα αναλυθούν πιο κάτω, στην σκηνή ανέβηκαν οι Mercyful Diamond που όπως πολύ σωστά διαβάζετε από το όνομα τους είναι μια tribute μπάντα στο υλικό του King Diamond και των Mercyful Fate. Τα μέλη τους παίζουν ήδη στους Serpents Saints, Denial Of God, Bone, Ripe και The Burning. Δεν σας κρύβω ότι πριν ξεκινήσουν δεν περίμενα να βιώσω ότι μετέπειτα. Το instrumental "Cremation" άνοιξε το setlist τους και από κει και μετά η μια επιτυχία του κάθε group που διασκευαζόταν διαδεχόταν η μια την άλλη. Η φωνή του τραγουδιστή τους Michael Bastholm Dahl ήταν το κάτι άλλο και όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο φωτογράφος μας, ήταν καλύτερος από την τωρινή κατάσταση της φωνής του King Diamond, τραγουδιστή και των δυο σχημάτων. Η φωνή του ήταν το κάτι άλλο. Εκτός ελάχιστων στιγμών στις πολύ ψηλές οκτάβες του Βασιλιά Διαμαντή, η φωνή του ήταν λες και άκουγες τον King Diamond να τραγουδάει.

Mercyful Diamond

Όλοι ήταν σε πολύ καλή φόρμα δείχνοντας ένα δεμένο σχήμα και με σύμμαχο και αυτοί τον καλό ήχο μας προσέφεραν τραγούδια που πάντα θα είναι αθάνατα και άφθαρτα στον χρόνο. Μάλιστα τα "Return Of The Vampire", "Burn", "Angel Of Light" και το "No Present For Christmas" που έκλεισε το set ήταν οι ευχάριστες ηχητικές εκπλήξεις. Όσοι ήταν παρόντες από κάτω, λίγοι δυστυχώς, έζησαν μοναδικές στιγμές από ένα σχήμα που παίζει σχεδόν άρτια metal ύμνους. Κατά χειροκροτήθηκαν στο τέλος κάτι που σίγουρα άξιζαν.

Setlist: Cremation / Come To The Sabbath / Devil Eyes / The Family Ghost / Angel Of Light / Halloween / Dressed In White / Nuns Have No Fun / Return Of The Vampire / Burn / Melissa / Evil / No Present For Christmas

Η ώρα ήταν 00:30 όταν ανέβηκαν στην σκηνή τα δυο από τα τρία μέλη των θρυλικών γερόλυκων του κινήματος του New Wave Of British Heavy Metal, Raven.

Raven

Ο drummer τους Joe Hasselvander συμφώνα και με αυτά που έγραψε στο διαδίκτυο και μαθεύτηκε την ίδια μέρα, λόγω κακοκαιρίας δεν μπορούσε να ταξιδέψει και να έρθει στην χώρα μας. Έτσι οι δικοί μας Μάνος Κεχαγιάς από τους Convixion, Σπύρος 'Pimp' Πούλος από τους Steamroller Assault και Νίκος Παπαδόπουλος από τους Battleroar ανέλαβαν το πολύ δύσκολο έργο να τον αντικαταστήσουν. Πριν να ξεκινήσουν, σίγουρα οι αμφιβολίες θα ήταν πολλές ως προς την απόδοση των τραγουδιών επί σκηνής αφού ο Hasselvander είναι μοναδικός στο είδος του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο κιθαρίστας Μark Gallagher αφίχθη στην Ελλάδα γύρω στις 21:30, από ότι ακούστηκε, λόγω αλλεπάλληλων ακυρώσεων των πτήσεών του από την Αμερική. Αυτός ήταν και ο λόγος που άργησαν τόσο πολύ να εμφανιστούν, μιας και έπρεπε όλοι μαζί να κάνουν πρόβα. Από την άλλη και λόγω όλων αυτών υπήρχε και μια περιέργεια για το ποια τραγούδια θα ακουγόντουσαν εκείνο το βράδυ αλλά και πως θα ήταν η συνολική τους παρουσία. Ο κόσμος πια κατά τα 4/5 του χώρου τον είχε γεμίσει.

Raven

Όλα λυθήκαν και απαντήθηκαν σε λίγα λεπτά της ώρας αφού με αυτά και με αυτά λοιπόν κάποια στιγμή ξεκίνησαν, δεν ξερώ βέβαια το γιατί. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην έπαιζαν. Ότι εξελίχτηκε για τα επόμενα περίπου 70 λεπτά ήταν απλά ικανοποιητικό. Καταρχήν αξίζει ένα τεράστιο μπράβο και στους τρεις Έλληνες drummer που έκαναν εξαιρετική δουλειά. Ειδικά ο Μανος ήταν χάρμα ειδέσθε. Και οι τρεις έδωσαν το 200% των δυνατοτήτων τους και έτσι οι συνθέσεις ακουστήκανε πολύ ευχάριστα. Το setlist βασίστηκε κυρίως στις πρώτες τρεις δουλειές τους, δουλειές άλλωστε που τους καταξίωσαν στο κοινό και τους έκαναν άκρως αγαπητούς. Τα "Take Control", "I Don't Need Your Money", "Hell Patrol", "FirePower", "Rock Until You Drop" και "Break The Chains" ξεσήκωσαν τους θεατές, ενώ τα "Wiped Out" (b-side του single "Don't Need Your Money"), "Lambs To The Slaughter" (από την παρθενική δουλειά τους, "Rock Until You Drop") και "On And On" (από την τέταρτη δουλειά τους, "Stay Hard") ήταν για μένα οι ευχάριστες εκπλήξεις στην εμφάνισή τους.

Raven

Το υπόλοιπο setlist αναλώθηκε σε διασκευές γνωστών τραγουδιών των Led Zeppelin, Queen, Black Sabbath και Who για να γεμίσουν την ώρα που θα έπρεπε να ήταν στην σκηνή. Από την άλλη, όση ώρα τα δυο μέλη των Raven ήταν στο σανίδι η συγκίνηση ήταν έκδηλη. Ο Μark Gallagher όσο του το επέτρεπε η σκηνή γυρνούσε σαν σβούρα ενώ ο άλλος Gallagher, ο John, στο μπάσο και την φωνή ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τουλάχιστον σε μένα οι φωνητικές διαφορές του χαρισματικού τραγουδιστή με την χαρακτηριστική φωνή με τα άλμπουμ ήταν ελάχιστες αν όχι μηδαμινές. Και οι δυο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διασκεδάσουν τον κόσμο που βάσει αντιδράσεων ικανοποιήθηκε εν μέρει. Έμειναν αρκετά κομμάτια να τα ονειρευόμασταν ότι θα τα ακούγαμε κάτι που φυσικά δεν έγινε δυσαρεστώντας κάπως τον κόσμο που αλλά περίμενε και αλλά αντιμετώπισε. Όση ώρα παιζόντουσαν τα παλιά κομμάτια υπήρχε παλμός από το κοινό, στις διασκευές ήταν κάπως μουδιασμένος και δεν συμμετείχε ενεργά όπως θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες.

Raven

Αυτό ήταν και το μόνο που έμεινε κυρίως από εκείνη την εμφάνιση. Το γεγονός ότι, ότι ακούστηκε αποδόθηκε καλά από μια μπάντα που ξέρει πως να το δώσει στον κόσμο και το κάνει όπου σταθεί και παίζει. Όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι για την εν μέρη ποιότητα αλλά σίγουρα όχι για την ποσότητα και τον χρόνο παιξίματος. Το επίσης χαρμόσυνο νέο που ανακοινώθηκε ήταν η έλευση εν ευθέτω χρόνο ενός DVD με την ιστορία του group, κάτι που επιμελείται ο κιθαρίστας του σχήματος.
SETLIST

Take Control
I Don't Need Your Money
Hell Patrol
Fire Power
Wiped Out
Rock Until You Drop
Lambs To The Slaughter
Rock 'N' Roll Led Zeppelin
Tie Your Mother Down Queen
On And On
Break The Chains / I Don't Need No Doctor (Who cover) / Symptom Of The Universe (Black Sabbath cover)

Συνοπτικά η δεύτερη μέρα του Up The Hammers μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Όχι από τη διοργάνωση που ήταν άρτια και αξίζει ένα μπράβο στον δημιουργό του φεστιβάλ που δεν φέρει ευθύνη για την φύση, αλλά από τα group. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η προχειρότητα που είχαν κάποιες μπάντες και αντιμετώπιζαν το φεστιβάλ σαν ευκαιρία να πιούν. Απαράδεκτο -για μένα- για επαγγελματίες ήταν ο τσακωμός των μελών των Ruler και μεταξύ τους αλλά και με έναν security του χώρου. Κρίμα γιατί αποτελούν πολύ καλό νέο μουσικό αίμα. Από την άλλη κατά την γνώμη μου οι Raven δεν έπρεπε να εμφανιστούν αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Τιμώ το γεγονός ότι βιολογικά έκαναν προσπάθεια μετά από τόση ταλαιπωρία να μην απογοητεύσουν τους οπαδούς αλλά το κάπως επαγγελματικό setlist εμένα δεν μου έδωσε το vibe που θα ήθελα από αυτούς, ειδικά όταν για τον γράφοντα αυτή η μπάντα είναι η αγαπημένη του από το κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal. Ίσως αν ερχόντουσαν μια μέρα νωρίτερα αν γινόταν να είχαν αποφευχθεί τα πάντα. Στα συν οι εμφανίσεις των Widow και Vanderbuyst των οποίων αν συνεχίσουν έτσι, το μέλλον τους ανήκει αλλά και των Sin Starlett που αποτελούν απόδειξη ότι οι νέοι πάντα θα αρέσκονται να παίζουν όπως όλοι αυτοί που θεμελίωσαν το heavy metal.

Μέχρι του χρόνου και το επόμενο Up The Hammers με ονόματα που ήδη έχουν προκαλέσει αίσθηση... Rock Until You Drop!

Θοδωρής Μηνιάτης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Θοδωρής Ξουρίδας
  • SHARE
  • TWEET