Primordial, Battleroar, Mahakala @ An Club, 13/03/15

Οι Primordial είναι, το δίχως άλλο, μια από τις μπάντες του σκληρού ήχου που δεν θα χαρακτηρίζαμε παραμελημένες από το ελληνικό κοινό, ειδικά όσον αφορά το δεύτερο μισό της πλούσιας δισκογραφίας τους. Έφτασαν ήδη τα οχτώ full-length, το πήρατε χαμπάρι; Και σε όλη αυτήν την πορεία κατάφεραν να είναι ταυτόχρονα μονολιθικοί αλλά και να προχωρούν τον ήχο τους μια σπιθαμή παραπέρα κάθε φορά. Κατάφεραν να είναι τόσο Ιρλανδοί αλλά ταυτόχρονα τόσο οικουμενικοί, χάρη στα πρωτόγονα πάθη των ανθρώπων που υμνούν μέσα από τις μουσικές τους. Έχοντας στις αποσκευές τους, νέα προσθήκη, το τελευταίο δισκογραφικό τους πόνημα, "Where Greater Men Have Fallen", για το οποίο μας μίλησε ο A.A. Nemtheanga σε μια απολαυστική συνέντευξη πριν λίγους μήνες, ετοιμάστηκαν για ακόμη μια φορά για πόλεμο. Πριν από αυτούς, όμως, είχαμε δύο προγεύματα...



Οι Αθηναίοι satanic heavy rockers Mahakala, μολονότι ο ήχος τους είναι αρκετά μακριά τόσο από τους Battleroar όσο και από τους Primordial, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τον κόσμο που προσήλθε νωρίς στο Αn Club και τους παρακολούθησε. Κατά τις 21:45 ανέβηκαν στη σκηνή και ήταν αρκούντως groovy και σφιχτοδεμένοι, ωθώντας πολλά κεφάλια να κουνηθούν και να παρασυρθούν από τα χιουμοριστικά διαβολικά κομμάτια τους.



Επέλεξαν κομμάτια ("Salvation", "The King Is Dead", "Devil's Song", κλπ) από το (καταπληκτικό) πρώτο άλμπουμ τους ("Devil's Music", 2013) αλλά και δυο-τρία ακυκλοφόρητα καινούργια, που μου άφησαν θετικότατες εντυπώσεις. Το συγκρότημα έχει αποκτήσει αρκετή εμπειρία και αυτό ήταν εμφανές στη χαλαρή (χωρίς υπερβολές) σκηνική τους παρουσία, αλλά και στο ότι σε γενικές γραμμές ήταν αλάνθαστοι. Πιστεύω ότι και με αυτή τους την εμφάνιση κέρδισαν αρκετό κόσμο, έχουν δε την τύχη να διαθέτουν μπασίστα-frontman με ωραία αίσθηση του χιούμορ και καλή επικοινωνία με τον κόσμο.

Στις 22:35 ήρθε η ώρα των αγαπημένων μου Battleroar, τους οποίους το αθηναϊκό κοινό θα έβλεπε για τέταρτη (!) φορά τις τελευταίες δέκα ημέρες. Με κεκτημένη ταχύτητα αλλά και με τον τραγουδιστή τους Gerrit Mutz, εμφανώς κουρασμένο (αλλά πάντα ευδιάθετο και συμπαθέστατο) έπαιξαν για περίπου 45 λεπτά, με το ίδιο setlist όπως στην πρώτη μέρα του Up The Hammers Festival, συν το ομώνυμο τραγούδι τους, το οποίο αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου και το highlight της εμφάνισής τους, μαζί με τα "Poisoned Well" και "Valkyries Above Us" (με τη συνοδεία βιολιού που, παραδόξως, είχε καλό ήχο και κατάφερε να συγκινήσει) από το "Blood Of Legends" του 2014.



Η νέα σύνθεση της μπάντας αρέσει πολύ και εύχομαι να διατηρηθεί για αρκετό καιρό... Από κει και πέρα, το συναίσθημα του μεγαλείου και της ανάτασης είναι δεδομένο σε κάθε εμφάνιση των 'Roar εδώ και αρκετά χρόνια, αποδεικνύοντας ότι η «ψυχή», η αγάπη για το αυθεντικό heavy metal και η σκληρή δουλειά είναι το κλειδί για την επιτυχία τους αλλά και το διαβατήριο για την αγάπη του κόσμου.


Το να χαρακτηρίσει κανείς την εμφάνιση ενός καλλιτέχνη «αναμενόμενη» σίγουρα αποτελεί αρνητικό μήνυμα προς τον αναγνώστη. Ωστόσο, απογυμνωμένη, είναι η λέξη που νοηματικά περικλείει αυτό που είδα την περασμένη Παρασκευή στο An Club. Και για να το αναλύσουμε λίγο περαιτέρω αυτό... Οι Primordial τα ισοπέδωσαν όλα με μπροστάρη έναν από τους πιο χαρισματικούς frontmen στην σκληρή μουσική εδώ και αρκετά χρόνια. Το setlist τους ήταν αυτό ακριβώς που θα φανταζόταν κανείς, με τις κλασικές επιτυχίες του παρελθόντος που έχουμε ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν και διάσπαρτες προσθήκες από τον τελευταίο τους δίσκο. Το κοινό, εκδηλωτικότατο, συμμετείχε πολεμικά στην άλλοτε μουντή / βροχερή, άλλοτε ηρωικής ανάτασης ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική του συγκροτήματος.



Για όσους τους έχουν δει αρκετές φορές, έλειπε το στοιχείο της έκπληξης, ωστόσο όσοι βρίσκονταν στο An με τη σωστή διάθεση βίωσαν κάτι ολοκληρωτικό. Όσοι, δε, τους έβλεπαν για πρώτη φορά, φαντάζομαι θα βίωσαν με δέος τι σημαίνει να έχεις την παγωμένη ματιά του A.A. Nemtheanga καρφωμένη με δαιμονικό κενό πάνω σου. Το σόου των Ιρλανδών στηρίζεται κατά 90% στον τραγουδιστή τους, αφού οι υπόλοιποι μουσικοί (υπεύθυνοι για τις συνθέσεις άλλωστε, μην το ξεχνάμε) προτιμούν να μένουν στο παρασκήνιο.



Επί σκηνής, όσο και να μας αρέσει το "Wield Lightning To Split The Sun", το κομμάτι του νέου δίσκου που απογειώνεται και απ' ό,τι φαίνεται θα βρίσκει το χώρο του στα μελλοντικά setlist είναι το "Babel's Tower". Η απόδοση της μπάντας στο "Ghosts Of The Charnel House", κομμάτι που μιλάει για τις κακοποιήσεις παιδιών από την καθολική εκκλησία στο παρελθόν, με έκανε να πειστώ πως το είχα αδικήσει, ενώ το "The Alchemist's Head" αποτέλεσε την μία και μοναδική μέτρια στιγμή του live. Εν γένει, αποδείχθηκε και επί σκηνής πως το "Where Greater Men Have Fallen" είναι πολύ δυνατός δίσκος, αντάξιος της σφραγίδας τους, αλλά απουσιάζουν οι δυο-τρεις μεγάλες συνθέσεις που έχει κάθε τους κυκλοφορία.



Όσον αφορά τα υπόλοιπα... Ε τι περιμένετε να πούμε, δηλαδή. Οι κορυφές ξεκίνησαν με το "No Grave Deep Enough" και το λατρεμένο "Autumn's Ablaze", για να συνεχιστούν με "Heathen Tribes", "Empire Falls" και το γνωστότερο και συγκλονιστικότερο κομμάτι της καριέρας τους, κατ’ εμέ, "The Coffin Ships". Πανικός! Στο encore "Sons Of The Morrigan" και φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι για τα σπίτια μας. Θα μπορούσα να σκεφτώ μετέπειτα γιατί δεν έπαιξαν κάποιο άλλο, αδικημένο κομμάτι του παρελθόντος, μιας και μας έχουν επισκεφτεί τόσες φορές... Όμως, μετά από τέτοια εμφάνιση και τέτοιον Nemtheanga, θα ήταν υποκριτικό να πω ότι σκέφτηκα κάτι τέτοιο.


Φωτογραφίες: Dorina Dragon