Moonspell, The Foreshadowing, Eleine @ Κύτταρο, 09/10/16

Η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ του ελληνικού κοινού και των Moonspell πιστεύω πως είναι κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Η αμοιβαία αυτή αγάπη έχει χτιστεί εδώ κι αρκετά χρόνια και πλέον είναι δεδομένη. Έτσι, η σχετική καθυστέρηση ανακοίνωσης εγχώριων συναυλιών δεν μπορώ να κρύψω ότι με είχε παραξενέψει. Τελικά η προσθήκη της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του πέμπτου σκέλους της "Road To Extinction" περιοδείας είχε μόνο θετικά να δώσει, καθώς από τη μια οι Πορτογάλοι μας παρουσιάστηκαν με το πλήρες stage-setup τους, κι από την άλλη είχαμε την ευκαιρία να δούμε μαζί τους δύο μπάντες που διαφορετικά δύσκολα θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά.

Για να πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν με απόλυτη πίστη στο πρόγραμμα οι Eleine. Το συμφωνικό metal στο οποίο επιδίδονται δεν είναι το πιο εύκολο ύφος, ούτε συνθετικά, ούτε για να αποδοθεί στη σκηνή. Από αυτήν την άποψη, ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Οι Σουηδοί παρουσιάστηκαν άψογα προετοιμασμένοι, με ισορροπημένο ήχο και matching κουστούμια, ενώ το μισάωρο σετ, βασισμένο αποκλειστικά σε δικά τους κομμάτια, ήταν καλά δεμένο.

Θα μπορούσα βέβαια να ζήσω και με λιγότερες προτροπές για συμμετοχή ή με συμβατικό ντύσιμο, όσο κι αν μου φαίνεται κάπως υπερβολικό να κατηγορώ μια μπάντα επειδή το προσπαθεί πάρα πολύ. Όπως και να 'χει, οι χοροί της Eleine δεν ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια του cheesy, η συμβολή του Rikard Ekberg στα φωνητικά ήταν ουσιαστική και το "Death Incarnate", παραβλέποντας το άστοχο εισαγωγικό, στάθηκε πολύ καλά.

Περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, η προσγείωση από το προβαρισμένο συμφωνικό metal στο λιτό, παλιομοδίτικο ατμοσφαιρικό doom των Foreshadowing ήταν απότομη, αλλά πέρα για πέρα καλοδεχούμενη. Η εξάδα από τη Ρώμη με τις βρετανικές κιθαριστικές γραμμές και τις σκανδιναβικές ατμόσφαιρες, βρέθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα και παρουσίασε ένα άψογο σετ οκτώ κομματιών, με το βάρος να πέφτει κυρίως στο πρόσφατο "Seven Heads Ten Horns".

Ο ήχος σε όλη τη διάρκεια κυμάνθηκε σε πολύ καλά επίπεδα, με τα φωνητικά του Marco Benevento, αναμενόμενα, να κλέβουν την παράσταση και τις δύο κιθάρες να ακούγονται ξεκάθαρα. Μοναδικό μικρό παράπονο ότι τα πλήκτρα ήταν ελάχιστα χαμηλότερα από το ιδανικό, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι θάβονταν από τα υπόλοιπα όργανα. Αν έπρεπε να αναφέρω κάποιο ξεχωριστό σημείο, με σχετική δυσκολία θα έλεγα οποιοδήποτε εκ των "Oionos", "17" και "Departure", που ακούστηκαν διαδοχικά μετά τη μέση του σετ. Ιδιαίτερα στο τελευταίο, που εκπροσώπησε το τρομερό "Days Of Nothing", η ατμόσφαιρα μαύρισε επικίνδυνα.

Setlist: "Fall Of Heroes" / "Two Horizons" / "New Babylon" / "The Forsaken Son" / "Oionos" / "17" / "Departure" / "Havoc"

Ακριβώς δύο ώρες μετά την έναρξη της συναυλίας, είχε έρθει η ώρα των Moonspell. Υπό τους ήχους μιας τροποποιημένης εκδοχής του "La Baphomette" πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή και ξεκίνησαν με τα καινούρια "Breathe (Until We Are No More)" και "Extinct". Ο Fernando Ribeiro από την πρώτη στιγμή γέμισε τη σκηνή με την παρουσία του, ενώ τα πλήκτρα είχαν καθόλη τη διάρκεια πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Pedro Paixao δεν εγκατέλειψε στιγμή τη θέση του πίσω από τα φορτωμένα keyboards, αφήνοντας την κιθάρα εξολοκλήρου στον Ricardo Amorim.

Στο "Night Eternal" που ακολούθησε η ένταση ανέβηκε και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν τέτοιες που ο Ribeiro φάνηκε σχεδόν να ξαφνιάζεται κι "αναγκάστηκε" να εκφράσει την αγάπη του για την Ελλάδα από νωρίς. Η συνέχεια περιλάμβανε περάσματα από το "Irreligious" και το "Extinct", με τα κλασικά πλέον "Opium" και "Awake!" να ξεχωρίζουν από το πρώτο και το "Medusalem" από το δεύτερο να κερδίζει αρκετούς πόντους στην ζωντανή παρουσίασή του. Ανάμεσα στα highlight της βραδιάς βρίσκεται η συνεργασία με την Maxi Nil στο "Luna", που με γύρισε μερικά χρόνια πίσω, ακόμα κι αν με άφησε με την όρεξη, αφού δεν τίμησαν και το "Scorpion Flower".

Προς το κλείσιμο του κανονικού σετ το "Wolfheart" είχε την τιμητική του με τέσσερα κομμάτια να παρουσιάζονται το ένα μετά το άλλο. Πανικός στο "Vampiria", με τον Ribeiro να βγαίνει με μανδύα και όλα τα φώτα να κοκκινίζουν, ευχάριστη έκπληξη το "An Erotic Alchemy", χαμός και sing-along στο υπέροχο "Ataegina", sing-along συνέχεια και headbaning στο "Alma Mater". Το "Everything Invaded" που άνοιξε το encore ήταν το μοναδικό της '98-'03 περιόδου, το "The Future Is Dark" επέστρεψε με τον καλύτερο τρόπο στα σημερινά, για να έρθει το αναμενόμενα εξαιρετικό κλείσιμο με το "Full Moon Madness" και οι αφιερώσεις σε Rotting Christ και Septic Flesh.

Μια γεμάτη εμφάνιση, κάτι παραπάνω από ενενήντα λεπτά, με πολλή όρεξη και πολύ καλό ήχο. Είναι δεδομένο ότι από τη στιγμή που το συγκρότημα επιλέγει, όχι άδικα, να στηρίξει τον τελευταίο του δίσκο, κάποιοι ίσως να μη μείνουν πλήρως ικανοποιημένοι από την επιλογή των κομματιών. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τέτοιου είδους παράπονα μικρή σημασία έχουν. Οι Πορτογάλοι συνεχίζουν να είναι από τις σταθερότερες live μπάντες του χώρου, τους αγαπάμε, μας αγαπάνε κι όποτε τους το ζητήσουμε εκείνοι θα είναι εδώ.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com