Eagles Of Death Metal @ Pireaus Academy, 07/09/16

Η σκέψη του «θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ ένας απ' αυτούς» πέρασε από κάθε μυαλό μουσικόφιλου αναφορικά με το τρομοκρατικό χτύπημα του Bataclan, ειδικότερα σ' εκείνο των fans της μπάντας που δεν επρόκειτο να την έχαναν σε περίπτωση που βρίσκονταν στη Γαλλία, - και - εφόσον είχαν ήδη πτοηθεί απ' την ακύρωση του εγχώριου live τρείς, μόλις, μήνες πριν.

Οι δεύτερες σκέψεις που ακολούθησαν, αφού καταλάγιασε το σοκ, περιείχαν ανάμεικτα συναισθήματα σε σχέση με τη διαφήμιση που επωμίστηκαν μαζί με τα ψυχολογικά τους τραύματα και συγκεκριμένα τον τρόπο που τη διαχειρίστηκαν ή μάλλον εκμεταλλεύτηκαν προκειμένου να κερδίσουν την αναγνώριση που ποτέ δεν είχαν και  λογικά όμοιά της δεν θα είχαν ούτε στο μέλλον. Κάθε λογής φυλλάδα στον κόσμο μοσχοπούλησε με άρθρα για το ποιοί είναι δαύτοι οι Eagles Of Death Metal, εξηγώντας όσο πιο απλοϊκά -και εμπορικά- τι παίζουν, φυσικά με επικεφαλίδα «Οι επιζώντες του Bataclan», την ίδια ώρα που τα ευτράπελα σαρδάμ των media και οι παράτολμες συντομεύσεις του ονόματος διασκέδαζαν, άθελά τους, οποιονδήποτε μυημένο στην rock κουλτούρα.

Σειρά είχαν οι δακρύβρεχτες συνεντεύξεις απ' τον Jesse Hughes και τον εξαφανισμένο aka σπανίως εμφανιζόμενο/ δεν-ήταν-καν-σ' εκείνη-τη-συναυλία- Josh Homme, με τη βαρύγδουπη δήλωση του πρώτου και γνωστού υποστηρικτή του Trump «ότι όλοι πρέπει να έχουν όπλα» να έχει χώρο για ελαφρυντικά κατανόησης μόνο ανάλογα την κρίση του καθενός.

Αυτά, βέβαια, κάπως έχουν ξεχαστεί ή μάλλον είχαν ξεχαστεί αφού ο σωματικός έλεγχος στην είσοδο του Piraeus Academy τα υπενθύμισε, μαζί με τη χαμένη ευκαιρία της όποιας ελπίδας εμφανίσεως του Baby Duck είχε δημιουργηθεί με τον παραθερισμό σε ελληνικά νησιά του Dave Grohl, πέρυσι. Το μόνο που επικρατούσε ήταν η εικόνα του άδειου από κόσμο χώρου, που απείχε κατά πολύ απ' το sold-out/ σιγουράκι στα στοιχήματα της lifo «των επιζώντων των Bataclan», σε βαθμό που αναρωτιόσουν τον πιθανό λόγο αιτίας. Να 'ταν η τιμή του εισιτηρίου; Το μουσικό γούστο του Έλληνα άραγε; Η επιλογή της μεσοβδόμαδης μέρας ή ο φόβος περί στοχοποίησης της μπάντας;

Η συναυλία ξεκίνησε την ώρα που είχε ανακοινωθεί. Η «μουσική διαλείμματος», το hit του 1974, "Magic", ακουγόταν ακόμη απ' τα ηχεία όταν οι Eagles Of Death Metal ξεκίνησαν, το παραστατικό και υπερβολικώς  εκφραστικό sing-along πανω στο jam το οποίο έχει πλέον καθιερωθεί να είναι ο "ανορθόδοξος τρόπος" τους να ανοίγουν τις συναυλίες. Η μετάβαση έγινε γρήγορα, έπειτα από ένα σύντομο καλωσόρισμα, στο "I Only Want You" με το «γλωσσόφιλο» της κιθάρας και του μπάσου να σημαίνει την έναρξη του απόλυτου rock 'n' roll πάρτι, όπως υπόσχονται εξάλλου σε κάθε εμφάνισή τους. Με μπρίο και ενέργεια ντοπαρισμένου εικοσάρη, ο frontman με το σήμα κατατεθέν μουστάκι, "Boots Electric", έστησε ένα stand-up comedy show που δεν σου επέτρεπε να εφησυχάσεις, αλλά απαιτούσε διαρκώς την προσοχή σου. Σαν γεννημένος show-man ελισσόταν από τον ρόλο του διεφθαρμένου ιερέα, που τον κυρίευε η φωνή και το πνεύμα του Δία στα κηρύγματά του - για να γίνει και η νύξη στην ελληνική μυθολογία - σε αυτόν του διχασμένου go-go-wannabe-drag dancer, που ξέσπαγε σε χοροπηδητά όλο σκέρτσο και νάζι. Ο πιο ισχυρός ρόλος, όμως, ήταν εκείνος που πλησίαζε την πραγματικότητα. Αυτός, δηλαδή, του αεικίνητου και ακούραστου γόη, που ερωτοτροπούσε ασυστόλως όπου κι αν στεκόταν, κάνοντας αστεία a la Louis C.K. για την παρέμβαση των φίλων του να επιστρέψει στην αποτοξίνωση, που τον οδήγησε να γνωρίσει την πανέμορφη και ελληνικής καταγωγής μάλιστα ψυχίατρο, η οποία του εξηγούσε ότι δεν γίνεται να αγαπάει τους πάντες, τόσο.

Ο κεντρικός προβολέας μπορεί να είχε επικεντρωθεί στον "The Devil", μιας και φαινόταν να κατέχει με την ίδια ευκολία και ικανότητα τις επιτυχίες απ’ το ντεμπούτο μέχρι και το τελευταίο άλμπουμ τους, αλλά οι συμπαίκτες του βρήκαν τον τρόπο να αναδειχθούν. Ο Darlin' Dave aka Dave Catching εντυπωσίασε με τις κιθαριστικές πινελιές του, όσο ο μπασίστας Matt Mc Junkins (A Perfect Circle) προσπαθούσε να πετάξει τις πέννες με στόχο και να ακουστεί στα δεύτερα φωνητικά. Τη διασκευή των Duran Duran, που υπάρχει στο "Zipper Down", την απέδωσαν μετριοπαθέστατα ενώ εκείνη του προσφάτως αποθανόντα Bowie, πολύ καλύτερα και θερμότερα.

Το highlight της βραδιάς δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο απ’ το υπέρτατο "I Want You So Hard (Boy’s Bad News)" στο οποίο το λιγοστό, αλλά ενεργό καθόλη τη διάρκεια, κοινό έφτασε πιο κοντά από ποτέ σ’ ένα μικρό χορευτικό pit. Ακολούθησε το φαντασμαγορικό φινάλε του "Speaking in Tongues" όπου ο Jesse κόντραρε τον Catching σε solo, με τον Santa Claus του hip hop -και τη γενειάδα που του εξασφαλίζει θέση στους ZZ Top-, να δένει την μπαντάνα που φορούσε γύρω απ' τα μάτια του και να παίζει κρατώντας τα κλειστά. Αφού τον κορόιδεψε πισώπλατα το rhythm section, έσπευσε να αποδείξει και εκείνο την αξία του με την μελωδία του κομματιού που παίζανε να καταλήγει απροσδόκητα στο "Ace Of Spades". Την τρίτη θέση στις καλύτερες στιγμές διεκδικεί το sing-along του κοινού στο "I Love You All The Time", το κομμάτι που διασκεύασαν μετά την επίθεση και την προτροπή της μπάντας πολλοί καλλιτέχνες και αναμενόμενα το σκηνικό που κατέβηκε ο Jesse απ' τη σκηνή και επικοινώνησε με το κοινό.

37 πέννες, 2 μπαγκέτες, 2 setlist, 1 μπλούζα και 1 μπαντάνα μετά, είναι ξεκάθαρο το ότι οι EODM έχουν δημιουργηθεί για να σπάνε πλάκα και να κάνουν τον χαβαλέ τους μέσω της μουσικής. Θα περνούν καλά και θα συνεχίσουν να κάνουν ακριβώς αυτό, ακόμα και αν η λέξη θάνατος υπάρχει στο όνομά της.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com