Desertfest Athens: Day 2 (Colour Haze, Graveyard, Planet Of Zeus, κ.ά.) @ Ιερά Οδός & Acro, 07/10/17

Από το μπλουζαριστό hard rock των Graveyard μέχρι τα υπέροχα ταξίδια των Colour Haze

Αμέσα μετά την πρώτη, πιο άγρια μέρα του Desertfest, επιστρέψαμε στα ίδια λημέρια της Ιεράς Οδού για να δούμε τι άλλο μας επιφύλλασσε η ελληνική έκδοση του πιο stoner φεστιβάλ της Ευρώπης - αν και θα προτιμούσαμε φεστιβάλ με περισσότερα από τρία ξένα ονόματα σε μία ημέρα η αλήθεια είναι. Με τους Graveyard και τους Colour Haze να επιβεβαιώνουν πανηγυρικά με τις εμφανίσεις τους την ανυπομονησία μας να τους δούμε - αλλά τη δεύτερη σκηνή με τον μέτριο χώρο και τον κακό ήχο να μετριάζει τον ενθουσιασμό - ιδού αναλυτικά τι μας παρουσιάστηκε το βράδυ το Σαββάτου.

Puta Volcano

Με μια έκτακτη αλλαγή στις ώρες εμφάνισής των συγκροτημάτων - είχαν δεν είχαν μαζευτεί γύρω στα πενήντα άτομα στη μεγάλη σκηνή - ξεκίνησαν να παίζουν οι Puta Volcano, εμφανώς μουδιασμένοι από αυτή την αλλαγή. Μπροστά στο κενό ουσιαστικά Gazi Music Hall όπου κλήθηκαν να παίξουν, φάνηκε στην αρχή να αντιμετωπίζουν κάποια προβληματάκια. Στα τρία πρώτα κομμάτια η φωνή της Άννας ήταν χαμηλά, ενώ υπήρξαν και μερικά ευδιάκριτα λαθάκια.

Puta Volcano

Ωστόσο, οι Puta είναι μια μπάντα που έχει φάει τις ντόπιες σκηνές με το κουτάλι και το κοντέρ τους έχει γράψει ήδη πολλά χιλιόμετρα. Και είναι ακόμα στην αρχή. Οπότε, έδιωξαν το όποιο άγχος και κατάφεραν να ανέβουν στα γνωστά υψηλά τους επίπεδα. Παρ’ όλη την ζέστη και την υγρασία που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή, κατάφεραν να δώσουν το έναυσμα της έναρξης της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ με επιτυχία. Στη διάρκεια του σετ τους, ο κόσμος είχε ήδη τριπλασιαστεί, δίνοντας τους περισσότερο θάρρος. Το alternative/desert rock τους είναι εύκολο άκουσμα για όλα τα γούστα, με τις συνθέσεις του "Harmony Of Spheres" να ακούγονται ίσως και καλύτερες live. 

Setlist: Dune / Moebius / Jovian Winds / Raindance /Sun / Afterglow / Bird / Zeroth Law / Neon

Α.Κ.

Under The Sun

Η μόνη μπάντα που επιλέχθηκε να παίξει στο φεστιβάλ μέσω διαγωνισμού είναι οι Under The Sun, οι οποίοι κινούνται κάπου ανάμεσα στο παλιακό heavy metal και το southern metal.Αν μη τι άλλο κέρδισαν με το σπαθί τους τη θέση τους στο billing. Έκαναν τα μέγιστα δυνατά ώστε να φέρουν εις πέρας ένα δύσκολο έργο όπως το να εγκαινιάσουν τη μικρή - και ακατάλληλη για live - σκηνή στη δεύτερη μέρα του δεύτερου Desertfest της Αθήνας και το έργο τους έγινε ακόμα δυσκολότερο λόγω της κακή ηχητικής του χώρου.

Under The Sun

Δεν μας τράβηξαν καθόλου, αν και είχαν στοιχεία που θα μπορούσαν να αποδειχθούν ενδιαφέροντα. Παιχτικά, ωστόσο,  η μπάντα στάθηκε πολύ καλά. Αρκετοί ήταν αυτοί που γούσταραν και δεν λυπήθηκαν το κοπάνημα.  Έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά,γύρω στα εννιά κομμάτια, και το setlist τους περιελάμβανε μεταξύ άλλων τα δικά τους "Heavy Blues", "Fear And Loathing", "Under The Sun", "Break It", "Pony Ride", καθώς και μια διασκευή σε Obsessed ("Street Side").

Α.Κ.

Sadhus

Δεν επιλέχθηκαν τυχαία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά να παίξουν στο Deserfest της Αθήνας. Οι Sadhus είναι μια μπάντα γνωστή στις αθηναϊκές «πίστες». Αναβαθμισμένοι φέτος, με απείρως καλύτερο ήχο - τρομάζω και μόνο στη σκέψη του πώς θα ακούγονταν στη μικρή σκηνή - απέδωσαν γνωστές και μη επιτυχίες τους σε sludgeοcrust ρυθμούς. Αργόσυρτα επαναλαμβανόμενα riff με ακραία φωνητικά, αρκετό θόρυβο και μπόλικο groove.

Sadhus

Πρόκειται αν μη τι άλλο για αρκετά ιδιαίτερο και ενδιαφέρον άκουσμα, αν και ορισμένες φορές το feedback από τα όργανα έσπαγε τύμπανα. Κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους, μάλλον το "Foondamendalist". Σίγουρα όχι για ευαίσθητα αυτιά, οι Sadhus ήταν η πρώτη μπάντα που ικανοποίησε τους φίλους της ακραίας σκηνής (θα ακολουθούσαν πιο μετά οι Allochiria) και το βέβαιο είναι πως αν ο χώρος ήταν μικρότερος ή είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους, θα τον είχαν ντουμανιάσει ολόκληρο.

Α.Κ.

Krause

Παρότι δεν ήταν και λίγος ο κόσμος που στριμώχτηκε αρχικά στην μικρή σκηνή του Desertfest, η αλήθεια είναι ότι δε βρήκαν και κάτι ιδιαίτερο για να παραμείνουν. Από τη μία η επικάλυψη της εμφάνισης των Krause με αυτή των Radio Moscow, από την άλλη ο κακός ήχος και στη μέση οι ίδιοι οι μουσικοί που δε βοήθησαν και τον εαυτό τους.

Krause

Ένταση στο φουλ και όρεξη για να εντυπωσιάσουν παίζοντας δυναμικά, αλλά τελικά ως ακροατής το μόνο που έλαβα ήταν μία μπουκωμένη μάζα ήχου που δεν ξεχώριζε ούτε για τα riff ούτε όμως και ως «υγιής» θόρυβος. Η εντύπωση που έχουμε είναι ότι θα μπορούσαν να μας αφήσουν με κάπως καλύτερες εντυπώσεις αν η εμφάνισή τους είχε λίγη οικονομία παραπάνω. Καμιά φορά για να πάς δύο βήματα μπροστά σε δύναμη, ίσως πρέπει να πας ένα πίσω σε ηχητικό όγκο.

Κ.Σ.

Radio Moscow

Οι Radio Moscow φαίνεται πως έχουν περισσότερο κοινό από όσο οι περασμένες συναυλίες τους στην Ελλάδα έχουν δείξει. Παρότι, φυσικά, δεν ήταν όσοι έδωσαν παρουσία φίλοι ή γνώστες της μουσικής τους, έδιναν την εντύπωση ότι ήταν εκεί για να τους ακούσουν και όχι να τους υποστούν. Και οι Radio Moscow τους έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Έναν εαυτό που έχει βεβαίως ποιοτικό ταβάνι αλλά από την άλλη δεν απογοητεύει και ποτέ. Ή έστω δεν απογοητεύει όποιον αρέσκεται σε υψηλές δόσεις δεινοσαυρισμού, υψηλές ταχύτητες στις κιθάρες και power trio καταστάσεις στην παράδοση των Ten Years After, Jimi Hendrix Experience, Grand Funk κτλ.

Radio Moscow

Η χρυσή μετριότητα, που στην περίπτωσή τους κλίνει περισσότερο προς το «χρυσή» και λιγότερο προς το «μετριότητα», τους ακολουθεί και στον νέο δίσκο τους από τον οποίο και φυσικά έπαιξαν τραγούδια ενώ έλειψε το χιτάκι που τους ακολουθεί από τον πρώτο δίσκο "Mistreating Queen" όχι όμως και αυτό του δεύτερου, το "250 Μiles". Αν κάτι μένει πιο έντονα από την εμφάνισή τους, ακόμα και για όσους τους βλέπαμε για τρίτη φορά, είναι ότι τέτοιο είναι το δέσιμο ανάμεσα σε μπασίστα και ντράμερ και τόσο σημαντική η ραχοκοκαλιά που δημιουργούν στη μουσική τους πάνω στην οποία τρέχει ελεύθερα και αφηνιασμένα ο Griggs, που θα έλεγε κανείς ότι αποτελούνται από δύο και όχι τρία μέλη. Το πνεύμα των '70s που μας έφεραν ήταν αρκετό να κρατήσει εμάς (ή μόνο εμένα άραγε;) που το επόμενο συγκρότημα που θα ανέβαινε στη σκηνή μας ήταν μάλλον ένα αδιάφορο διάλλειμα μέχρι τα τελευταία και πιο ενδιαφέροντα μέρη της βραδιάς.

Κ.Σ.

Planet Of Zeus

Αμέσως μετά τις σεβεντίλες των Radio Moscow, ήρθε η ώρα για την μεγαλύτερη εγγύηση ενός φεστιβάλ με το πρώτο συνθετικό τη λέξη desert- εν Ελλάδι. Ό,τι και αν πιστεύει κανείς για την υπέρμετρη λατρεία που απολαμβάνουν στο «σπίτι» τους, αλλά και την όποια επιτυχία κάνουν στο εξωτερικό, οι Planet Of Zeus είναι μπάντα με ικανοποιητικό songwriting, μα πάνω απ’ όλα σεμιναριακό live στήσιμο και attitude. Ακόμα και αν δεν ήταν η καλύτερή τους βραδιά στο Desertfest, ακόμα και αν το setlist θα μπορούσε να έχει περισσότερα «βασικά» τους κομμάτια στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, ακόμα και αν οι εκρήξεις λατρείας από το μέρος του κοινού που φώναζε γηπεδικά «σεξ και βία στον πλανήτη Δία» δεν ήταν τόσο τεράστιες όσο έχουμε δει άλλες φορές...

Planet Of Zeus

Τα κομμάτια τους είναι φτιαγμένα έχοντας πάντα στο μυαλό πώς θα παιχτούν live, λες και σε προσκαλούν για κοπάνημα και ρυθμικά χειροκροτήματα σε κάθε δευτερόλεπτό τους. Είναι αδύνατον να μην περάσεις καλά σε συναυλία των Planet, ειδικά αν πας μπροστά και αφεθείς στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκτόνωσης. Καλύτερες στιγμές, κλασικά στα “Leftovers” και “Vigilante”, ενώ θετική εντύπωση μας έκανε το ότι πρόλαβαν να χωρέσουν το “Them Nights” από τον τελευταίο δίσκο, θυμίζοντάς μας πως το έχουν και στο πιο μελωδικό (αλα-Foo Fighters;) ήχο.

Μ.Π.

Allochiria

Επόμενοι - και τελευταίοι - στη μικρή σκηνή οι Allochiria. Με ένα τέταρτο καθυστέρηση , το οποίο βέβαια περάσαμε υπό τους ήχους του "Sound Of Perseverence", μπούκαραν στη σκηνή δυνατά και με το καλησπέρα κέρδισαν το κοινό με ευκολία, αν και αρκετά μακριά από το κλίμα της ημέρας, αφού απέχουν ιδιαίτερα από το desert/stoner/psychedelicrock στοιχείο.

Allochiria

Δεν πτοήθηκαν ούτε λεπτό από τον κακό ήχο και την χαμηλή ένταση της φωνής στην αρχή, παρουσιάζοντας κομμάτια από το φετινό "Throes" αλλά και από το "Omonoia". Στα γνώριμα post-metal μονοπάτια τους και με την Ειρήνη σε μεγάλα κέφια μας υπενθύμισαν πόσο δυνατή μπάντα είναι στα live. Στα 40 περίπου λεπτά τους έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και καταδιασκέδασαν τον κόσμο. Κέρδισαν αρκετούς νέους οπαδούς σήμερα, σίγουρα αυτούς που αψήφησαν το ότι στη μεγάλη σκηνή είχαν σκάσει μύτη οι Graveyard, και κατάφεραν να τους ξαναβγάλουν στο σανίδι. 

Setlist: Denouement / Archetypal Attraction To Circular Things / Cracking Fractals / Lifespotting / We Crave What We Lack 

Α.Κ.

Graveyard

Κακά τα ψέματα, το κύριο πιάτο της ημέρας ήταν κάτι χαρντροκάδες από το Goteborg. Οι Graveyard εκμεταλλεύτηκαν την άνθιση του retro hard rock/heavy psych που έλαβε χώρα παγκοσμίως στα τέλη '00s-αρχές '10s και έμειναν πια στην ιστορία ως ένας εκ των σημαντικότερων και ποιοτικότερων αναβιωτών που προέκυψαν, με ήχο που «metal-ιζε» και «blues-ιζε» περισσότερο από τον μέσο όρο. Όλη η μαγεία της μουσικής τους ξεδιπλώθηκε στο Desertfest σε μία καθόλα τίμια εμφάνιση, γεμάτη τσαγανό, ευαισθησίες και τη φωνή του Nilsson να μας ταξιδεύει.

Graveyard

Ο πρώτος από τους τέσσερις δίσκους τους αγνοήθηκε (κακώς) επιδεικτικά, ωστόσο δεν συνέβη το ίδιο και με τον τέταρτο, "Innocence & Decadence" - άλμπουμ που έχει παραγνωριστεί εγκληματικά, ίσως επειδή ήταν με διαφορά ο λιγότερο metal-friendly τους και το κοινό τους είναι, κακά τα ψέματα, μεταλλάδες. Ωστόσο, κορυφή τους παραμένει το αξεπέραστο "Hisingen Blues", και σε στιγμές όπως το αξεπέραστο "The Siren" ένας δαίμονας πραγματικά εισήλθε στο μυαλό μας εκείνη τη βραδιά. Κάπως έτσι κύλησε όλο το set τους, με ανατριχιαστικά περάσματα από τα ήρεμα σημεία με τις blues κιθάρες στα άγρια riff-ατα ξεσπάσματα και τούμπαλιν. Όλο το κοινό βρισκόταν σε πελάγη ευφορίας μετά την εμφάνισή τους, κερδισμένο ολοκληρωτικά, και πώς μπορούσε αλλιώς;

Μ.Π.

SETLIST

Slow Motion Countdown
Magnetic Shunk
An Industry Of Murder
The Apple And The Tree
Exit 97
Cause & Defect
Granny & Davis
Hisingen Blues
The Siren
The Suits, The Law & The Uniform
Too Much Is Not Enough
Goliath
Buying Truth
Uncomfortably Numb

Colour Haze

Headliners ή μη, οι Colour Haze δικαιωματικά ανέβηκαν τελευταίοι στη σκηνή του Desertfest, όχι μόνο γιατί η υπερεικοσαετή καριέρα τους τούς το επιτρέπει, αλλά και γιατί άπαξ και μας πήραν μαζί τους στο ταξίδι τους δεν υπήρχε επιστροφή. Το περασμένο της ώρας (ξεκίνησαν στις 12.30 και τελείωσαν μιάμιση ώρα μετά) έκανε το κοινό να φυλλοροεί προς την έξοδο από κάποια ώρα και έπειτα, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ζεστή και με προσήλωση στη μουσική, ένα τελείως διαφορετικό είδος θεατών θα έλεγες, από αυτό που βλέπαμε πριν στους Graveyard.

Colour Haze

Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών οι μελωδικές γκρούβες και οι ψυχεδελικές γραμμές που αποτελούν την ταυτότητα των Colour Haze σιωπούσαν τους ακροατές και ήταν στιγμές που δεν ήξερες αν ήταν εκεί ψυχή τε και σώματι μέχρι που σταματούσαν οι μουσικοί και τους έλουζαν με θερμό και αυθόρμητο χειροκρότημα. Αν πριν, στους Radio Moscow, μιλήσαμε για τρίο που έχει δύο μέλη, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αδιαίρετο σώμα μουσικών. Ο ήχος τους είχε κάτι το υπνωτιστικό και δεν δεν ξέρουμε αν θα ακουστεί γραφικό να μιλήσουμε για δονήσεις που στην ακρόαση ενός δίσκου τους δεν μπορεί να πιάσει κανείς εύκολα. Το σίγουρο είναι ότι η εμφάνισή τους, με διαφορετική ίσως αφετηρία, διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης της βραδιάς από τους Graveyard, δίχως σαφή νικητή.

Κ.Σ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

  • SHARE
  • TWEET