Batushka, The Monolith Deathcult, Bio-Cancer @ Κύτταρο, 10/09/16

Είναι πραγματικά απίστευτο το «μεταλλικό» κοινό. Μπορεί να σνομπάρει επιδεικτικά καλλιτέχνες με ιστορία και πορεία στη σκηνή, αλλά να αγκαλιάζει αμέσως και αμαχητί νεοσύστατες μπάντες, οι οποίες -προφανώς- του κεντρίζουν κάποιο «νεύρο» ενδιαφέροντος. Δεν θα κρύψω, λοιπόν, την έκπληξή μου όταν, φτάνοντας στο Κυτταράκι κατά τις 19:50, είδα όλο αυτόν τον κόσμο να είναι στημένος στην ουρά και να έχει κατακλύσει την Ηπείρου εν αναμονή των Πολωνών obscure black metallers Batushka, οι οποίοι με έναν μόλις δίσκο στο ενεργητικό τους, αλλά και με πολύ σούσουρο γύρω από το όνομά τους (για ευνόητους λόγους), κατάφεραν να γεμίσουν κυριολεκτικά το club - ναό, προκειμένου να μας κάνουν έναν αγιασμό διαφορετικό από τους άλλους, για την καινούργια συναυλιακή χρονιά.

Με μισή ώρα καθυστέρηση, στις 21:00, οι Έλληνες thrashers Bio-Cancer, που επιλέχθηκαν για να ανοίξουν αυτό το event, βρέθηκαν -και αυτοί σαστισμένοι στην αρχή!- μπροστά σε ένα γεμάτο μαγαζί, για να παρουσιάσουν το υλικό από τους δύο δίσκους τους. Τα παιδιά, αν και δεν έπαιζαν μπροστά σε thrash κοινό με όρεξη για αλητείες, τα έδωσαν όλα, είχαν δυνατό και σχετικά καθαρό ήχο και για περίπου σαράντα λεπτά αποτέλεσαν την κατάλληλη κλωτσιά στον κώλο για να γεμίσουμε ενέργεια για τη συνέχεια.Έμπειροι πια και έχοντας δώσει πολλά live, οι Bio-Cancer ήταν αναμενόμενα δεμένοι και παικτικά λυσσασμένοι σε αυτό το απόσταγμα αμερικάνικου thrash metal της ανατολικής ακτής (Nuclear Assault, M.O.D. κλπ) και κλασικού γερμανικού thrash metal (Kreator, Destruction) και κατάφεραν να κερδίσουν την εκτίμηση και το χειροκρότημα του κόσμου.

Ό,τι πέτυχαν οι Bio-Cancer, οι φαινομενικά πιο «άσχετοι» με το ατμοσφαιρικό line up της βραδιάς, το γκρέμισαν οι The Monolith Deathcult, οι οποίοι βάζουν υποψηφιότητα για το πιο βαρετό metal συγκρότημα που έπαιξε ποτέ στο Κύτταρο. Ίσως η μουσική τους (την οποία κατά το 50% τουλάχιστον την «απολαύσαμε» προηχογραφημένη...) να ακούγεται καλά σε προσωπικές ακροάσεις, όμως, επί σκηνής, το avant garde metal τους, όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν στα πομπώδη δελτία τύπου τους, δεν φάνηκε να λειτουργεί. Και φυσικά, το γεγονός ότι είχαν τόσα προηχογραφημένα μέρη, σε φωνητικά, πλήκτρα, ηλεκτρονικά beats κλπ, δεν τους βοήθησε καθόλου. Οι ίδιοι, αλλά φοβάμαι πως μόνο αυτοί, έδειχναν ενθουσιασμένοι με την πάρτη τους, το κοινό, όμως, μάλλον ταλαιπωρήθηκε για κάπου μία ώρα από το ατμοσφαιρικό death metal υβρίδιο των Ολλανδών.

Εντωμεταξύ, η ατμόσφαιρα εντός του Κύτταρου άρχισε σιγά - σιγά να γίνεται αποπνικτική. Κατάμεστο το Κύτταρο, λιβάνια και κεράκια (που μερικά μοιράστηκαν στον κόσμο) και ενώ η σκηνή ετοιμαζόταν (το μενού συμπεριλάμβανε δύο μανουάλια και ένα εκκλησιαστικό αναλόγιο με την εικόνα του "Litourgiya") για να χωρέσει την οχταμελή touring band των Batushka, τα ηχεία έπαιζαν μια ορχηστρική μουσική, η οποία παρέτεινε την προσμονή για την εμφάνισή τους.

Τελικά, οι Batushka, με περισσότερο από μία ώρα καθυστέρηση, ξεκίνησαν την τελετή τους στις 23:35. Όλοι ντυμένοι με ασπρόμαυρα (αντι)ιερατικά «άμφια» και με τα πρόσωπά τους καλυμμένα, μοιάζουν με το «ορθόδοξο» αντίπαλον δέος στους «καθολικούς» Ghost, σε ό,τι αφορά τη σκληρή μουσική. Εκτός από την μπάντα (δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και τον βασικό τραγουδιστή-ψάλτη), στη σκηνή υπήρχαν και τρεις ακόμα ψάλτες, να κρατάνε το ίσο (τι άλλο μας μέλλει να δούμε, αναρωτιέμαι) και να ψέλνουν. Ο ήχος, παρά το μακροσκελές soundcheck που προηγήθηκε, δεν ήταν ο καλύτερος. Το συγκρότημα, μάλλον έριξε το βάρος στη σωστή απόδοση των -απαιτητικών- φωνητικών τους (κάτι που εν πολλοίς κατάφεραν), όμως, οι κιθάρες τους ήταν αρκετά πίσω, θαμμένες. Παίζοντας από την αρχή μέχρι το τέλος τον ένα και μοναδικό δίσκο τους, προσπάθησαν, κατά τη γνώμη μου, να παρουσιάσουν μια black metal αντι-λειτουργία και να δημιουργήσουν μια κατανυκτική-μυστικιστική ατμόσφαιρα.

Ο πολύς κόσμος, όμως, και η αναπόφευκτη βαβούρα, μπορεί να έκαναν τη συναυλία εμπορικά επιτυχημένη, δυσκόλεψαν ωστόσο πολύ την εγκεφαλική επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό του και τη μέθεξη που απαιτείται σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Ο frontman τους ωστόσο έκανε τα δικά του (άναβε κεριά, κουνούσε το λιβανιστήρι, έκανε χειρονομίες και κινήσεις που προσομοίαζαν με αυτές των ορθόδοξων ιερέων), αλλά δεν απευθύνθηκε -σε συνέπεια προς το concept του συγκροτήματος- με κανένα "thank you" ή "hello Athens" προς το κοινό. Πάντως, καθαρά μουσικά και παικτικά, οι Batushka ήταν σωστότατοι, απέδωσαν τίμια το black metal τους και, όπως ήδη ανέφερα, τα φωνητικά τους, που -κακά τα ψέματα- είναι η ειδοποιός διαφορά τους από τον σωρό των συγκροτημάτων του είδους, ακούγονταν το ίδιο επιβλητικά και μεγαλοπρεπή όπως στον δίσκο τους. Επίσης, πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι, σε αντίθεση με τους Monolith Deathcult νωρίτερα, δεν είχαν προηχογραφημένα μέρη και λοιπές ζαβολιές. Κρίνοντας, δε, από τις αντιδράσεις του κόσμου, το συγκρότημα μάλλον κατάφερε να σταθεί στο ύψος του και να κάνει μια εμφάνιση ανώτερη του αναμενομένου.

Αρκετές ώρες μετά τη συναυλία, δεν νιώθω πως παρακολουθήσαμε ένα "life changing" γεγονός, όμως οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι Batushka, όπως και οι δικοί μας V.I.C. σε άλλο μουσικό ιδίωμα βέβαια, έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο, με αυτήν την ανάμιξη παραδοσιακού black metal δεύτερης γενιάς με κάτι εκ πρώτης ακρόασης παντελώς άσχετο, τις βυζαντινού/κυριλλικού ύφους ψαλμωδίες. Ακροβατώντας ανάμεσα στη γραφικότητα (με την καλή και την κακή έννοια) και τις βλάσφημες διαθέσεις, οι Πολωνοί δεν χαρακτηρίζονται σε καμία περίπτωση «αστείοι», αντιθέτως είναι κανονικοί metal μουσικοί και παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν. Αναρωτιέμαι πάντως ως πού και πώς μπορεί να εξελιχτεί αυτό το στυλ και να παραμείνει εξίσου ενδιαφέρον και σε μελλοντικές κυκλοφορίες.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής