Allochiria, Sadhus, Blame Kandinsky @ An Club, 17/03/17

Ένα μικρό disclaimer πριν ξεκινήσω τις φλυαρίες. Πραγματικά δυσκολεύομαι να φτιάξω στο μυαλό μου μια λογική δομή για να περιγράψω τα όσα συνέβησαν τη βραδιά της Παρασκευής. Πιθανότατα κάπως θα σχετίζεται με το ότι η ίδια η συναυλία κάθε άλλο παρά συμβατική ήταν.

Να πω ότι είχε, χωρίς αμφιβολία, έναν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει στο υπόγειο της Σολωμού; Να το τραβήξω και να βάλω κι άλλους κλειστούς χώρους; Δεν θα ήταν υπερβολή, πιστεύω. Να πω για την ατμόσφαιρα πάρτυ που ήταν διάχυτη από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος; Αλλά πάρτυ από εκείνα τα ωραία με τις μπύρες (Άγιος Πατρίκιος, γαρ), τα πειράγματα και τους χαβαλέδες, χωρίς ίχνος δηθενιάς. Να πω ότι η Χ μπάντα στο Ψ κομμάτι δεν έβγαλε σωστά το δεύτερο κουπλέ; Αδύνατο.

Θα μπορούσα να το συνεχίσω, αλλά νομίζω πως ένα νόημα βγαίνει. Ο εορτασμός της κυκλοφορίας του νέου δίσκου των Allochiria δεν ήταν απλά η παρουσίαση του υλικού του, ούτε μια τυπική συναυλία σε τελική ανάλυση. Όσοι ήσασταν εκεί το καταλαβαίνετε. Οι υπόλοιποι λυπάμαι, ατυχήσατε.

Παρότι καθημερινή, δεν χρειάστηκε να περάσει η ώρα για να μαζευτεί ο κόσμος. Ως αποτέλεσμα, όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Blame Kandinsky, κάτω από αυτήν υπήρχε κοινό με μέγεθος μεγαλύτερο από εκείνο που είχαν στον ίδιο χώρο αρκετές μπάντες για headline συναυλίες. Κι αν αυτό μπορεί να λειτουργούσε ανασταλτικά σε άλλα συγκροτήματα, η πεντάδα δεν έδειξε να πτοείται στο ελάχιστο. Το αντίθετο μάλλον.

Το κέφι και η ενέργεια ξεχείλιζαν, με break να διαδέχονται riff και, προς έκπληξή μου, τα φωνητικά να ξεχωρίζουν πεντακάθαρα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Τα τεχνικά σημεία θα μπορούσαν εύκολα να χάσουν τη μαγεία τους αν ο ήχος δεν ήταν ισορροπημένος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα πάντα δούλεψαν όπως έπρεπε. Τα διπλά lead του "Motivation" ακούστηκαν άψογα, προς το τέλος μια κιθάρα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και συνολικά στο μισάωρο που τους αντιστοιχούσε ζέσταναν ιδανικά την ατμόσφαιρα και προβλημάτισαν αρκετούς ανυποψίαστους σβέρκους.

Μετά από μια μικρή παύση ακολούθησαν οι Sadhus, των οποίων η παρουσία στο line-up ήταν κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη. Ύφος, ταχύτητες, νοοτροπία, από κάθε πιθανή οπτική, η τετράδα ήταν η ιδανική επιλογή για να προετοιμάσει το έδαφος για τους τιμώμενους της βραδιάς. Χωρίς, βέβαια, αυτό να μειώνει την αξία του σετ τους ή να υποβαθμίζει το ρόλο τους. Πώς θα μπορούσε βέβαια, από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή παίζοντας "Foondamentalist".

Η παρέα βρισκόταν στο φυσικό της περιβάλλον· σκισμένα φωνητικά, καπνοί και λασπωμένος, μπασαριστός ήχος. Μικρά δείγματα του πόσο εύστοχη ήταν η εμφάνισή τους ήταν οι αντιδράσεις και το πιτ που δημιουργήθηκε αυθόρμητα με την έναρξη του "Colombian Boat Blues" και η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα που υπήρξε κάποια στιγμή με την μπότα. Σε μια άτυπη σύγκριση με την προ τετραμήνου παρουσία τους στο Gagarin, αν και ποιοτικά δεν μπορώ να πω ότι υπήρξαν διαφορές, μόνο και μόνο λόγω αίσθησης, αυτήν τη φορά τους ευχαριστήθηκα ακόμα περισσότερο.

Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από είκοσι λεπτά για να μετακινηθούν πεταλιέρες και ενισχυτές, να ετοιμαστούν τα επιπλέον φώτα και να πάρουν τις θέσεις τους οι Allochiria. Τα κομμάτια από το ολοκαίνουριο "Throes" προσεγγίστηκαν με περισσότερο ζωντανή λογική και απέκτησαν διαφορετικό αέρα από εκείνον στις στουντιακές εκδοχές τους. Τα visual που χρησιμοποιήθηκαν ήταν καλοσχεδιασμένα και, με έναν μη προφανή ρυθμικό τρόπο, ταιριαστά με τις συνθέσεις. Αντίστοιχα, η σκοτεινή ατμόσφαιρα που υπήρχε διάχυτη από την έναρξη του σετ εντεινόταν διαρκώς από τον προσεγμένο φωτισμό.

Αυτό που με εντυπωσίασε, ήταν πως η πεντάδα χωρίς να κάνει κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με τους δίσκους της, από άποψη ύφους, κατάφερε να ακούγεται περισσότερο ακραία. Όχι με την τυπική metal έννοια του όρου, προφανώς. Στο πόσο groovy ακούγονταν τα ρυθμικά υπάρχει η εύκολη αιτιολόγηση του ζωντανού, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα μελωδικά σημεία (βλ. εισαγωγή "Cracking Fractals") έμοιαζαν ακόμα πιο μελωδικά. Από την άλλη, τα φασαριόζικα θέματα (βλ. ξέσπασμα "Counting Fives") παρουσιάστηκαν με τρομερό heavy όγκο. Στα δε sludgy περάσματα ένιωθες το χώμα να πλανάται στον αέρα.

Αν έπρεπε να βρω ένα στοιχείο που να συμπυκνώνει την ιδιαιτερότητα της όλης κατάστασης, αυτό δεν θα σχετιζόταν ακριβώς με τα όσα ακούσαμε. Θα ήταν το γεγονός ότι η Ειρήνη άφηνε σε αρκετές φάσεις το μικρόφωνο, με αποτέλεσμα κάποια κομμάτια να ακουστούν οργανικά. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος ίσως να ενοχλήθηκε από αυτό, αλλά από τη δική μου οπτική ήταν μια επιλογή μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο που δεν μπορώ να κρίνω αρνητικά. Σε συνδυασμό με την άνεση των μελών πάνω στη σκηνή, που έμοιαζαν με παρέα που τζαμάρει, δεν έδειχνε παράταιρο. Και, μεταξύ μας, ακόμα και μακριά από αυτό δεν έχασε στίχο.

Μετά τα των νέων κομματιών, χωρίς πολλές σκέψεις ακολούθησε μια γεμάτη ενέργεια εκδοχή του "We Crave What We Luck". Περίπου μια ώρα από την έναρξη του σετ, ωστόσο, το πάρτυ δεν έδειχνε να σταματά. Κάπου ανάμεσα σε φωνές και προπόσεις ο Σταύρος των Sadhus ανέβηκε στη σκηνή, συνοδευόμενος από το κεντρικό ριφφ του "K.". Θεωρώ αδύνατο ότι έστω και ένας από τους παρευρισκόμενους έμεινε στατικός ή ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος στη γιορτή που είχε στηθεί. Με το καλό και στα επόμενα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής