The Temple: «Το doom metal αποτελεί το πιο αγνό είδος του metal»

Τους περιμέναμε έξι χρόνια καρτερικά. Το ντεμπούτο τους δεν έχει ξεχαστεί επουδενί, στην τελική αποτέλεσε τη μήτρα γι' αυτήν τη δημιουργία. Ό,τι προσδοκίες είχε δημιουργήσει τις εκπληρώνει στο έπακρο, ακόμα κι αν έρχεται στα τελειώματα της χρονιάς. Ρίσκο από τη μία, από την άλλη στοχεύουν σε συγκεκριμένα αυτιά. Όχι γενικά και αόριστα. Πατήρ Άλεξ και Παύλος μας συστήνονται, εξηγούν τη θεματική του δίσκου και δίνουν τη δική τους οπτική για το doom metal των καιρών μας.

Κύριοι, καλώς ορίσατε στο Rocking.gr. Φαίνεται ότι η χρονιά πάει να κλείσει με συνταρακτικό doom τρόπο και είστε υπεύθυνοι για αυτό. Συγχαρητήρια λοιπόν για τον νέο σας δίσκο.

Father Alex: Ευχαριστούμε πολύ για τα καλά λόγια και για την πρόσκληση για συνέντευξη!

Υπάρχει τρομερή διαστρέβλωση στον όρο doom metal από το μουσικό ρεύμα

Μιας και μιλάμε για πρώτη φορά, πείτε μας μερικά λόγια για τη δημιουργία του συγκροτήματος. Γιατί doom metal ως μέσο έκφρασης και όχι κάποιο άλλο;

Father Alex: Το συγκρότημα δημιουργήθηκε από μένα το 2005, αλλά ουσιαστική υπόσταση απέκτησε το 2014 με την προσθήκη των υπόλοιπων μελών και τη δημιουργία του πρώτου μας ΕΡ. Το doom metal αποτελεί το πιο αγνό είδος του metal και είναι το κατάλληλο για να εκφράσουμε όλα αυτά νιώθουμε. Ουσιαστικά για μένα αποτελεί το μέσο αποκωδικοποίησης του εσωτερικού μου κόσμου. Τώρα, γιατί όχι κάτι άλλο; Ίσως γιατί το είναι μου ταυτίζεται με το doom metal.

Πώς επιλέξατε μια αγιογραφία ως εξώφυλλο; Ταίριαξε με τη θεματική των στίχων; Είναι σίγουρα ταιριαστή πάντως με το όνομα της μπάντας.

Father Alex: Για την ακρίβεια δεν είναι αγιογραφία, αν και παραπέμπει λόγω του βυζαντινού χαρακτήρα της, όπως και όλα τα έργα του δημιουργού, Φώτη Βάρθη. Τον Φώτη τον έμαθα μέσω του εξώφυλλου που είχε κάνει για τον τελευταίο δίσκο των Villagers of Ioannina City και αυτόματα είπα ότι είναι ο καταλληλότερος για το εξώφυλλο του επόμενου μας δίσκου. Η τεχνική του που στην ουσία είναι χάραγμα πάνω σε ξύλο, καθώς και η βυζαντινή κουλτούρα των έργων του που περιβάλλονται από μια νοσταλγία ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο του νέου μας δίσκου. Επίσης, για να είναι 100% αληθινή η σύνδεση εξώφυλλου-στίχων, απλά έδωσα στον Φώτη να ακούσει τη μουσική μας καθώς και να διαβάσει τους στίχους έτσι ώστε να αποδώσει αυτό που του εμπνέουν τα κομμάτια μας. Έτσι, το έργο του "Θριαμβευτής Της Μοναξιάς", συνδεδεμένο με τον τίτλο του album μας, κοσμεί το εξώφυλλο και αποτυπώνει ακριβώς το concept του δίσκου.

Παρατήρησα ότι αναφέρεστε για το "Of Solitude Triumphant" ως το true doom metal που καταφθάνει. Πόσο χωράει ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Οδυσσέας Ελύτης με το Άξιον Εστί σε αυτό; Ποιο doom είναι untrue;

Παύλος: Tα έργα τέτοιων δημιουργών χωράνε, όχι επειδή είναι metal, αλλά επειδή κουβαλάνε τη φόρτιση που συνοδεύει το doom metal που παίζουμε. Η αλήθεια είναι ότι οι ταμπέλες true κλπ ακούγονται γραφικές, στενόμυαλες και αστείες ίσως. Το δυστυχές γεγονός όμως είναι ότι έχουν φτάσει να είναι αναγκαίες όχι για να επιβάλουν μια αυθεντία που κατέχει την αλήθεια και τη γνώση, αλλά για να προσδιορίσουν αυτό που πραγματικά είναι το doom metal για να συνεννοούμαστε, μιας και υπάρχει τρομερή διαστρέβλωση στον όρο από το μουσικό ρεύμα. Φέρουν τον τίτλο doom metal μουσικές που ανήκουν στο stoner, που έχουν έντονες προσμίξεις με power metal, με death metal και με χίλια δυο είδη τα οποία μας αρέσουν, τα ακούμε, αλλά δεν μπορούν να προσδιορίζουν αυτό που μάθαμε σαν doom metal, αυτό που έπαιζαν οι πατέρες του είδους και οριοθέτησε τον ήχο.

Πώς προέκυψαν οι black πινελιές και τί προσφέρουν σε μία κατά βάση κατανυκτική ατμόσφαιρα;

Παύλος: Δεν θεωρώ ότι έχουμε τόσο black metal στοιχεία. Περισσότερο απλώς χρησιμοποιήσαμε σιδηροδρομικά riff με δισολίες όπως είχανε οι Dissection για παράδειγμα γιατί ταιριάζουν γάντι με το κλίμα που θέλουμε να αποδώσουμε. Σίγουρα είναι και επιρροές μας που βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά πάντα τιθασευμένες ώστε να μην αλλοιώσουν το doom metal.

Το πνεύμα των ελληνικών '70s όντως υπάρχει και πιστεύω είναι αποτέλεσμα των μουσικών μας καταβολών που βγαίνουν στην επιφάνεια

Ναι μεν αργοί και ογκώδεις, όχι όμως πένθιμοι. Επιτυγχάνεται εύκολα αυτός ο διαχωρισμός;

Παύλος: Η αλήθεια είναι οτι σε σχέση με τον πρώτο δίσκο υπάρχει περισσότερο μια τάση ανάτασης εδώ ωστόσο νομίζω οτι υπάρχει και πάλι το πένθιμο ίσως ένα μικρό κλικ πιο κάτω από το Forevermourn. Για το αν επιτυγχάνεται εύκολα δεν το ξέρω γιατί δεν γράψαμε τίποτα συνειδητά για να είναι έτσι. Απλά βγήκε έτσι.

Οι ψαλμωδίες κυριαρχούν στο φωνητικό κομμάτι. Έχει γίνει μελέτη σε αυτό; Θεωρείτε ότι μπορείτε (Άλεξ) να εκφραστείτε και με άλλο τρόπο;

Father Alex: Οι ψαλμωδίες κυριαρχούν επιτηδευμένα, καθώς αναδεικνύουν την ιερατικότητα της ατμόσφαιρας του δίσκου. Ωστόσο, πέρα από κάποια μέρη, δεν ήταν σχεδιασμένες, αλλά προέκυψαν κατά τη διάρκεια του demo που κάναμε για το δίσκο, όταν ανακαλύψαμε ότι τα τραγούδια πλαισιώνονται πολύ καλύτερα χορωδιακά και πολυφωνικά. Μπορούμε σίγουρα να εκφραστούμε με πολλούς άλλους τρόπους, αλλά νομίζω έτσι όπως κάνουμε τώρα είναι εντελώς αντιπροσωπευτικός ο συγκεκριμένος.

Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να κερδίσουμε γενικά και αόριστα κοινό, περισσότερο μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε κοινό που θα εκτιμάει και θα νιώθει αυτό που ακούει

Ήταν το 2022 μια καλή χρονιά για το epic/doom; Ποιους δίσκους λιώσατε; (ανεξαρτήτως ιδιώματος - top 5) Σημ: Gargantuan Blade ftw.

Παύλος: Καλή χρονιά για το doom metal γενικότερα δε νομίζω να έχει υπάρξει εδώ και καιρό, με κάποια μικρά διαλείμματα μόνο ανά έτος που μια μπάντα στο τόσο θα βγάλει κάτι. Δηλαδή θα δεις ένα έτος να βγάζουν κάτι οι Godthrymm, μετά οι Mirror of Deception, Orodruin, Lord Vicar, Dautha, Cross Vault, Apostle of Solitude, αλλά όλα αυτά διασκορπισμένα μέσα σε κάποια χρόνια. Το doom metal δεν έχει δυνατή σκηνή που να βγάζει κάθε χρόνο ποσότητα. Φέτος το Gargantuan Blade ήταν όντως πολύ καλό, το Monasterium επίσης, το Obsidian Sea (Βουλγαρία), το Parish (Αγγλία) όπως και το Deathbell (Γαλλία) και το Samarithan (Ισπανία), αλλά δεν βγήκαν και πολλά άλλα στο doom. Από την άλλη στο heavy metal γίνεται το ακριβώς αντίθετο, ένας πανζουρλισμός ποσότητας και ποιότητας όπου το Fer de Lance, το Sonja και το Riot City είναι πολύ καλά. Τοπ 5 είναι λίγο δύσκολο να γίνει. Aναμένουμε να δούμε και το νέο Candlemass.

Μπορεί να μη χρησιμοποιείτε ξεκάθαρους ελληνικούς ρυθμούς ή όργανα, το πνεύμα των ελληνικών '70s δηλώνει παρόν, έστω διακριτικά. Πώς προέκυψε και αν θα ακούσουμε μελλοντικά πιο προφανείς αναφορές, πχ παραδοσιακά ελληνικά όργανα.

Παύλος: Δεν ξέρω, αλλά θεωρώ ότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα γίνει με ιδιαίτερη φειδώ για να μην αλλοιωθεί ο ήχος που υπηρετούμε. Το πνεύμα των ελληνικών '70s όντως υπάρχει και πιστεύω είναι αποτέλεσμα των μουσικών μας καταβολών που βγαίνουν στην επιφάνεια.

Father Alex: Το κοινό με τους “ελληνικούς ρυθμούς" πέρα από τις επιρροές που έχουμε από λαϊκά ελληνικά δεκαετίας '70, είναι οι αιολικές κλίμακες και οι αρμονικές αντιστίξεις.

Το ιδανικό μέρος για live θα ήταν κάποια εκκλησία ή κάποιος ναός στο εξωτερικό, με όλο το τελετουργικό, κεριά, χορωδία ψαλτών και τεράστιο ήχο

Πήρατε τον χρόνο σας μέχρι να έρθει στο φως ο δεύτερος δίσκος. Έχει να κάνει με τελειομανία ή με άλλους παράγοντες;

Father Alex: Σίγουρα έχει να κάνει με εξωγενείς παράγοντες που όλοι επηρεαστήκαμε όπως η πανδημία κλπ, αλλά κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι θέλαμε ο επόμενος μας δίσκος να είναι ένα επίπεδο καλύτερος από τον προηγούμενο, που νομίζω ότι το καταφέραμε σε όλες τις πτυχές του. Στην επίτευξη αυτού δαπανήσαμε χρόνο και χρήματα κάνοντας ένα demo του δίσκου, το οποίο μελετήσαμε, διορθώσαμε και τελειοποιήσαμε με σκοπό να ηχογραφήσουμε άρτια τα κομμάτια μας.

Σας ανησύχησε καθόλου ότι στις 3.12 που κυκλοφορεί ο δίσκος, έχουν βγει ήδη λίστες χρονιάς και ότι μπορεί ο δίσκος να μην έφτανε σε όσα αυτιά θα μπορούσε;

Παύλος: Ίσως το timing δεν είναι καλό λόγω αυτού που αναφέρεις, αλλά πιστεύω ότι επειδή στο doom metal δεν βγαίνουν πολλά πράγματα και ο κόσμος είναι διψασμένος, αυτοί που θέλουν θα το βρουν και θα το ακούσουν. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να κερδίσουμε γενικά και αόριστα κοινό, περισσότερο μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε κοινό που θα εκτιμάει και θα νιώθει αυτό που ακούει.

Παίξατε πρόσφατα στο Demons Gate Festival, με τη συμμετοχή παλιών και νέων συγκροτημάτων. Τι εντυπώσεις σας άφησε; Πιστεύετε ότι υπάρχει νέα γενιά στο doom ικανή για να μοιράσει μεγάλες συγκινήσεις;

Παύλος: Ήταν το πρώτο μας live μετά από χρόνια (λόγω covid) και για να είμαι ειλικρινής δεν αποδώσαμε έτσι όπως θα θέλαμε. Το festival ήταν πολύ όμορφο με πολύ καλές μπάντες και μας άφησε θετικές εντυπώσεις όπως και η προσέλευση του κόσμου. Νέα γενιά στο doom δεν νομίζω προσωπικά ότι υπάρχει, αλλά και ποτέ δεν υπήρχε άλλωστε πληθώρα συγκροτημάτων σε αυτό το είδος. Όπως είπα και πιο πάνω η σκηνή είναι περιορισμένη, αλλά έχει κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις και ελπίζω ότι θα έρθουν διαμάντια. Για μεγάλες συγκινήσεις δεν ξέρω..

Οι συναυλίες αποτελούν εδώ και χρόνια το ιδανικό μέσο προώθησης μιας νέας δισκογραφικής προσπάθειας. Πώς ή πού φαντάζεστε το ιδανικό μέρος για να παρουσιάσετε τη νέα σας δουλειά; Εκτός από την ομώνυμη μουσική σκηνή στην Αθήνα.

Father Alex: Πλάκα πλάκα, στο Temple δεν έχουμε παίξει ακόμα, χάχα. Το ιδανικό μέρος θα ήταν κάποια εκκλησία ή κάποιος ναός στο εξωτερικό, με όλο το τελετουργικό, κεριά, χορωδία ψαλτών και τεράστιο ήχο. Πιστεύω θα ταίριαζε πολύ στη μουσική και το ύφος μας. Στο παρελθόν εξάλλου γινόταν και doom metal festival σε εκκλησία, το Doom Shall Rise, και επίσης αρκετές μπάντες έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιους χώρους για live όπως οι Wiegedood και οι Wytch Hazel. Το θέμα είναι, ΠΟΙΑ εκκλησία στην Ελλάδα θα παραχωρήσει το χώρο για κάτι τέτοιο..

Χάρηκα ιδιαίτερα γι' αυτήν την επικοινωνία, πάω να ξανακούσω το "Lord of Light", αυτόν που πιστεύω ότι βρίσκεται στο εξώφυλλο και για κάποιον λόγο μου θύμισε τον Gandalf (μάλλον η πεταλούδα φταίει). Να περνάτε καλά και να είστε γεροί και δυνατοί.

Father Alex: Εμείς ευχαριστούμε, καλή συνέχεια και ελπίζω να τα πούμε και από κοντά στο μέλλον!