Oxbow: «Η δόξα και η επιτυχία είναι ιδιότροπες σκύλες»

Είναι σταθερή μου πεποίθηση πως οι Oxbow είναι ένα από τα σημαντικά γκρουπ στον χώρο του μη-συμβατικού rock, ένα γκρουπ που έχει προσφέρει πάρα πολλά στην τέχνη της μουσικής. Το νέο τους όγδοο άλμπουμ με τίτλο "Love's Holiday" είναι ακόμα ένα εξαιρετικό βήμα σε αυτήν την αξιοθαύμαστη 35χρονη διαδρομή, ένα άλμπουμ που μπορεί να ηχεί λιγότερο χαοτικό και θορυβώδες από παλιότερα τους έργα, διατηρεί όμως την δική του ποιότητα και μαγεία.

Όπως λοιπόν και την προηγούμενη φορά που τους φιλοξενήσαμε, είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε κυρίως με τους Niko Wenner και Eugene Robinson αλλά να λάβουμε απαντήσεις και από τους Greg Davis και Dan Adams. Οι Oxbow λοιπόν σε απαρτία και δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερη ευκαιρία να μιλήσουμε για την αγάπη, για την κόλαση, για το τι σημαίνει να είσαι αληθινός και άλλα μυστικά πίσω από μια πολύ μακριά καριέρα.

Είναι τιμή μου να σας καλωσορίζω ξανά στο Rocking.gr και συγχαρητήρια για το υπέροχο νέο σας άλμπουμ! Μετά από τόσα πολλά δημιουργικά χρόνια, αισθάνεστε (ακόμα) άγχος ή περιέργεια για το ποια θα είναι η αντίδραση των οπαδών σας;

Niko: Ευχαριστούμε! Ναι, οι δίσκοι μας είναι πολύ σημαντικοί και πολύ προσωπικοί για εμάς, βάζουμε μέσα τους ό,τι είμαστε. Συνεπώς μας ενδιαφέρει τι σκέφτεται ο κόσμος. Είναι επίσης γεγονός ότι βγάζουμε άλμπουμ που εμείς θέλουμε να φτιάξουμε, βάζοντας τα τραγούδια, τους ήχους, το αποτέλεσμα που πρωτίστως εμείς θέλουμε ν’ ακούσουμε, ενώ ταυτόχρονα καθοδηγούμε τις επιλογές μας με τρόπο που να φαντάζει λογικός στους ανθρώπους που έχουν απολαύσει τις ηχογραφήσεις μας στο παρελθόν. Είναι μια ευαίσθητη ισορροπία.

Eugene: Δεν θυμάμαι ποιος ήταν που είχε απαντήσει σε μια σχετική ερώτηση πως «αν δεν αρέσει σε κάποιους, μπορούν να προστεθούν στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν ή δεν νοιάζονται γι αυτό που κάνουμε». Φυσικά φαίνεται αρκετά γενικό, εγώ τείνω να το βλέπω ως εξής: μπορώ να καταλάβω το να μην σου αρέσει, παρόλα αυτά, το ότι δεν σου αρέσει δεν έχει καμία σχέση με το πόσο σπουδαίο είναι. Μπορεί να μην σου αρέσει ένα γεύμα που θα σου φτιάξω , αυτό το γεύμα όμως να αξίζει βραβείο. Οπότε τελικά είναι θέμα γούστου και δεν υπάρχει λόγος για άγχος περί αυτού. Τα γούστα διαφέρουν. Στο βάθος όμως, εύχομαι να ικανοποιεί τους άλλους όσο ικανοποιεί εμένα, αλλιώς δεν θα το κάναμε ποτέ.

Greg: Μου φαίνεται λίγο ξένο σαν ιδέα το να παίζεις μουσική και να ανησυχείς για το αν θα το δεχτούν ή θα το απορρίψουν οι άλλοι. Σε ένα βασικό επίπεδο, με ενδιαφέρει μόνο τι νιώθω εγώ για την μουσική. Φυσικά, αυτό είναι επίσης ένα ψέμα προς τον εαυτό μου και ως ένα σημείο είμαι περίεργος για το πώς θα αντιδράσει το κοινό στην επόμενη μας δουλειά. Αυτό ισχύει για κάθε δίσκο που κάναμε ποτέ. Αλλά δεν πιστεύω πως αφήνουμε αυτές τις σκέψεις να επηρεάσουν πολύ αυτά που φτιάχνουμε, τουλάχιστον αυτό εύχομαι. Μήπως πάλι λέω ψέμματα στον εαυτό μου;

Μπορώ να καταλάβω το να μην σου αρέσει κάτι, παρόλα αυτά, το ότι δεν σου αρέσει δεν έχει καμία σχέση με το πόσο σπουδαίο είναι

Υπήρξε αυτήν τη φορά κάτι διαφορετικό στην διαδικασία της σύνθεσης ή της ηχογράφησης; Τι είναι διαφορετικό - ή ακόμα και καλύτερο - στο "Love's Holiday" αν το συγκρίνουμε με τα υπόλοιπα άλμπουμ των Oxbow;

Niko: Μια μεγάλη διαφορά είναι πως για το "Thin Black Duke" έγραψα νέα μουσική με την σειρά σε σχέση με τους στίχους που είχαμε. Αυτή την φορά, πήρα κάθε ποιοτικό τραγούδι που μπόρεσα να βρω, χρησιμοποιώντας παλιές και ημιτελείς ιδέες από διάφορες εποχές, καθώς και νέα τραγούδια που έγραψα. Καταλήξαμε με μια δεξαμενή 18 τραγουδιών, και τελικά διαλέξαμε τα 9 που ταίριαζαν καλά για να συγκροτήσουν ένα άλμπουμ. Παλιά τραγούδια είναι τα "All Gone" και "Million Dollar Weekend’ για τα οποία είχα πρωτοφτιάξει demo πριν 22 χρόνια και το "Lovely Murk" πριν 12.

Αν είμαστε ειλικρινείς με τη μουσική που φτιάχνουμε, ο χρόνος μας αλλάζει κι ανάλογα αλλάζουν κι οι απόψεις μας. Η μουσική θα αλλάξει κι αυτή με την σειρά της

Πρώτα ήταν τα έγχορδα και τα πνευστά, τώρα οι ανθρώπινες φωνές: το "Love’s Holiday" έχει πολύ ισχυρή παρουσία διάφορων τραγουδιστών, από τους καλεσμένους σας, την χορωδία κλπ. Πώς αποφασίσατε να πειραματιστείτε τόσο με εκτεταμένα φωνητικά μέρη; Και με τι απομένει να καταπιαστείτε στην συνέχεια;

Niko: Αυτό που απομένει, και αποτελεί μια σταθερά, είναι η συνέχεια της εξερεύνησης της προσωπικής μας θέασης του κόσμου. Αυτό είναι που θα κάνει πάντα την μουσική μας μοναδική. Αν είμαστε ειλικρινείς με την μουσική που φτιάχνουμε, ο χρόνος μας αλλάζει κι ανάλογα αλλάζουν κι οι απόψεις μας. Η μουσική θα αλλάξει κι αυτή με την σειρά της. Τα χορωδιακά φωνητικά στο άλμπουμ ξεκίνησαν με την ανάγκη μου να έχουμε μια χορωδία για το "All Gone". Από εκεί, αποφασίσαμε να τα προεκτείνουμε και σε άλλα τραγούδια αντί να έχουμε έγχορδα ή πνευστά, που εξυπηρετούσαν τον ίδιο ρόλο στο παρελθόν.

Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες με την Kristin Hayter και τον Roger Joseph Manning Jr και πως σας φαίνεται η συνεισφορά τους;

Niko: Με τον Roger είμαστε φίλοι από τότε που έπαιξα κιθάρα και δεύτερα φωνητικά στην μπάντα του, τους Jellyfish, για μερικές συναυλίες πριν πολύ καιρό. Είχα σκεφτεί σιωπηλά πως ο Roger θα ταίριαζε τέλεια να κάνει δεύτερα φωνητικά στο "1000 Hours" και, όλως περιέργως, ο παραγωγός μας Joe Chiccarelli πρότεινε το ίδιο πράγμα. Έκανα ένα demo με φωνητικά και το έστειλα στον Roger αφού μιλήσαμε στο τηλέφωνο κι εκείνος προσέθεσε δικά του στοιχεία για να δημιουργηθεί αυτό το απίστευτο multitrack φωνητικό αποτέλεσμα που ακούς. Ο Joe Chiccarelli πρότεινε επίσης και την Kristin Hayter για να τραγουδήσει εκείνο το μελωδικό μέρος. Σε αντίθεση με τον Roger, δεν ήξερα την μουσική της, πράγμα που τώρα μου φαίνεται πολύ παράξενο. Με το που άκουσα τις δουλειές της, έγινε αμέσως ολοφάνερο πως μια συνεργασία θα ήταν εμπνευσμένη ιδέα. Παρομοίως, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και της έστειλα το demo και τις παρτιτούρες και εκείνη μας επέστρεψε αυτή την πανέμορφη ηχογράφηση της, έχοντας προσθέσει το δικό της μέρος και τις δικές της αρμονίες. Η Kristin ανέβασε πολύ ένα τραγούδι που είχε ήδη μεγάλη σημασία για μένα.

Στο παρελθόν έχετε συνεργαστεί με καταπληκτικούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του εξαιρετικού Peter Brötzmann που απεβίωσε πολύ πρόσφατα. Θα μπορούσατε να επιλέξετε την αγαπημένη σας συνεργασία, κάποια που ίσως σας ενέπνευσε βαθιά ή ακόμα και σας επαναπροσδιόρισε σαν μπάντα;

Niko: Όλες μας οι συνεργασίες ήταν και είναι μοναδικές και πολύτιμες για μένα. Τελευταία σκέφτομαι πολύ που δουλέψαμε με τον Peter διότι δυστυχώς δεν θα τον ξαναδούμε. Είχα την έντονη επιθυμία να δουλέψω μαζί του, ακόμα και πριν τον γνωρίσω στο Wuppertal το 1991, και να κάνουμε ξανά μουσική μαζί έπειτα από την εμφάνιση μας το 2018. Είχα μάλιστα διαλέξει ένα τραγούδι για να ηχογραφήσει ο Peter μαζί μας, στον επόμενο Oxbow δίσκο στον οποίο δουλεύουμε αυτή την στιγμή. Οι πρόβες και η εμφάνιση μας στο Moers Jazz Festival το 2018 ξεπέρασαν τις ελπίδες και τις προσδοκίες μου. Ο Peter ήταν ευγενέστατος, υποστήριξε τέλεια τα τραγούδια που επιλέξαμε για να συνεργαστούμε και ήταν δυναμικός, συναισθηματικός, κοφτερός σαν ξυράφι στο παίξιμο του. Δεν θα ήθελα τίποτα περισσότερο από το να επαναληφθεί! Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ να γυρνάει να μου λέει για το "Angel" μετά από κάποια πρόβα: "αυτό είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι". Αμέσως εξαφανίστηκε ο φόβος μου ότι αυτός ο γίγαντας του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού θα αντιπαθούσε τα, μερικές φορές, απλά μας τραγούδια.

Eugene: Η Lydia Lynch και η Marianne Faithful ήταν πολύ σημαντικές συνεργασίες για μένα, για τους ίδιους αλλά και για πολύ διαφορετικούς λόγους. Για την Lydia επειδή έχω μια εμμονή που διαρκεί μια ζωή, για τον επαγγελματισμό και την αφιέρωση της στην τέχνη. Και για την κυρία Faithful διότι ήταν όλο τόσο αγχωτικό που είμαι ευτυχισμένος που τελικά το καταφέραμε.

Πιστεύω πως κάτι γίνεται «ενοχλητικό» στην διασταύρωση μεταξύ μουσικής και στίχων

Προσωπικά βρίσκω πως το νέο άλμπουμ έχει τον πιο γυαλισμένο ήχο που είχατε ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι η μουσική είναι λιγότερο «ενοχλητική». Θα συμφωνούσατε;

Niko: Ναι, η ευκρίνεια στον ήχο και την δομή βοηθάει το μήνυμα και τα συναισθήματα να μεταφερθούν με ακόμα πιο αγνό τρόπο. Κι όταν το μήνυμα είναι ενοχλητικό - που κάποιες φορές είναι - το αποτέλεσμα μπορεί ενίοτε να είναι καλύτερο κι από το παρελθόν. Χαιρόμαστε να βλέπουμε πως λειτουργεί!

Eugene: Θα συμφωνούσα. Πέραν αυτού, πιστεύω πως κάτι γίνεται «ενοχλητικό» στην διασταύρωση μεταξύ μουσικής και στίχων. Ο καθένας μπορεί να ακούσει τι τραγουδάω, το ενοχλητικό μέρος έρχεται αν σκεφτείς τι εννοώ.

Greg: Είναι ενδιαφέρον διότι δεν βρίσκω την μουσική των Oxbow καθόλου ενοχλητική. Δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι συμφωνούν, σίγουρα δεν είναι ενοχλητική όταν την εκτελούμε ή όταν ηχογραφούμε, μάλλον το αντίθετο. Είναι αλήθεια πως αγγίζουμε ενοχλητικά θέματα αλλά δεν νομίζω πως είναι συνολικά ενοχλητική μουσική. Ίσως αν μου αφαιρούσες την χαρά του να παίζω, να μου άλλαζε την οπτική αλλά ακόμα δεν το πιστεύω. Νομίζω πως υψώνει μια πρόκληση όταν την ακούς, για λόγους μουσικούς και θεματικούς, αλλά εύχομαι να αισθάνεσαι χαρούμενος ή ενθουσιασμένος ακούγοντας την. Έτσι αισθάνομαι εγώ όταν παίζουμε την μουσική μας.

Πρόκειται για λεπτομερή ταξίδια από και προς την Κόλαση, όχι σαν τουρίστες αλλά περισσότερο σαν μόνιμοι κάτοικοι

Το άλμπουμ αποτελεί μια συλλογή από «τραγούδια αγάπης». Προσπαθείτε να εξερευνήσετε το θέμα της αγάπης από διαφορετικές γωνίες; Για παράδειγμα, αγάπη και κακοποίηση στο "Lovely Murk", αγάπη και απώλεια στο "1000 Hours" και ούτω καθεξής;

Niko: Το "Lovely Murk" δεν αφορά κακοποίηση. Όλη η μουσική στο "Love’s Holiday" αφορά την αγάπη. Τα τελευταία χρόνια είδα τον θάνατο των γονιών μου, την αυξανόμενη άνθιση του γάμου μου και την γέννηση των δύο παιδιών μας, κι αυτή είναι η αγάπη που εξερεύνησα στο άλμπουμ.

Eugene: (σσ: χρησιμοποιώντας τους ελληνικούς όρους) Όχι αγάπη, όχι φιλία …αλλά έρωτας. Αυτού του τύπου το συναίσθημα και η ιδέα πίσω από το "13 Ways Of Looking At A Blackbird" (σσ: ποίημα του Wallace Steven). Άρα δεν προσπαθούμε να εξερευνήσουμε. Δεν το εξερευνούμε καθόλου. Πρόκειται για λεπτομερή ταξίδια από και προς την Κόλαση, όχι σαν τουρίστες αλλά περισσότερο σαν μόνιμοι κάτοικοι. Λένε πως ο Θεός είναι αγάπη. Το ίδιο λέμε κι εμείς: όλα είναι αγάπη.

Με εξιτάρουν ιδιαίτερα οι περίπλοκες αρμονίες στο "1000 Hours" και το "Million Dollar Weekend". Μπορεί μια παράξενη αρμονία να ακούγεται πιο αποτρόπαια από το δυνατό noise rock;

Niko: Μερικές φορές. Το κλειδί είναι οι εναλλαγές στη μέθοδο και το περιεχόμενο. Στις ηχογραφήσεις μου αρέσει ο τρόπος που τα διαφορετικά ηχοχρώματα των οργάνων και των φωνών κάνουν την αρμονία πιο ξεκάθαρη. Σε live περιβάλλον, η ένταση και η παραμόρφωση μπορούν να δημιουργήσουν φυσικές αρμονικές στα όργανα, υπονοώντας την αρμονία. Πάντως συμφωνώ, και ειδικά πιο πρόσφατα μου αρέσουν τα σαφή τονικά ύψη στις ηχογραφήσεις μας, και τα πνευστά, τα έγχορδα και τα χορωδιακά μέρη κάνουν την εμπειρία την μουσικής μας πιο ευθεία.

Όλοι στο γκρουπ έχουμε άποψη γι αυτό που δημιουργούμε και συμφωνούμε ότι δεν το κάνουμε για το χρήμα ή για το status ή για να είμαστε cool ή για να έχουμε κύρος ή για να αποφύγουμε άλλες πτυχές της ζωής

35 χρόνια Oxbow: Ποιο είναι το μυστικό πίσω από μια τόσο μακριά καριέρα; Είναι η φιλία ή κάτι άλλο;

Niko: Δεν χρειάστηκε ποτέ να διαφωνήσουμε για το τι να κάνουμε με τα χρήματα, διότι ποτέ δεν υπήρξαν χρήματα. Απλό.

Eugene: Ίσως η συνειδητοποίηση αυτού που είπε κάποτε ο Buzz των Melvins, ότι πρόκειται για κάτι πολύ δύσκολο, κι αν βρεις ανθρώπους που μπορείς να το κάνεις χωρίς να θέλεις να τους σκοτώσεις, συνέχισε να το κάνεις.

Dan: Είναι μια πολύ σπάνια ευκαιρία να μπορείς να είσαι μέρος μιας μουσικής περιπέτειας όπως αυτή η μπάντα. Όλοι στο γκρουπ είμαστε παμφάγοι λάτρεις καλής μουσικής, ανεξαρτήτως στυλ. Όλοι στο γκρουπ έχουμε άποψη γι αυτό που δημιουργούμε και συμφωνούμε ότι δεν το κάνουμε για το χρήμα ή για το status ή για να είμαστε cool ή για να έχουμε κύρος ή για να αποφύγουμε άλλες πτυχές της ζωής ή για οποιοδήποτε άλλον λόγο πέραν του να παίζουμε την μουσική που θέλουμε. Κι αυτό κάνουμε, όσο καλύτερα κι όσο περισσότερο μπορούμε. Δεν αφήνουμε κάποιον από εμάς ή κάποια άλλη δύναμη να ελέγχει τα πράγματα προκειμένου να εκπληρωθεί κάποιος στόχος, περισσότερο παραδίδουμε τον έλεγχο και με αυτόν τον τρόπο αναδύεται το αναπάντεχο σύνολο. Κανείς δεν παίρνει αυτό το σχήμα ως δεδομένο. Είναι μια απελευθερωτική μουσική κατάσταση, παρά τις δυσκολίες, τους αγώνες, τις διαφορές στην οπτική σε πρακτικά ζητήματα. Στο τέλος, όταν όλα τελειώσουν, θα είναι ο θάνατος ενός καλού πράγματος.

Μπορείτε να διαλέξετε την καλύτερη και την χειρότερη στιγμή μέσα σε αυτά τα 35 χρόνια;

Niko: Πιστεύω πως η αξία βρίσκεται στο να συνεχίζεις χωρίς να κολλάς στα καλά ή στα άσχημα.

Eugene: Όταν παίξαμε στο Vilette Sonique στο Παρίσι ήταν επικά. Το ίδιο και στο Off Festival στην Πολωνία και το show με τον Brotzmann στο Moers. Όλα πολύ κοντά στο να είναι θαυμάσια και σπουδαία. Η χειρότερη στιγμή; Πολλές στιγμές που δεν ήταν σαν αυτές… από το να παίζουμε για ένα άτομο στο σαλόνι του στο Krefeld της Γερμανίας, μέχρι τις δυσκολίες που αφορούν διαφορετικά στυλ δουλειάς.

Η δόξα και η επιτυχία είναι ιδιότροπες σκύλες. Ο δρόμος προς την παραφροσύνη ξεκινάει αν σκέφτεσαι το γιατί υπερβολικά πολύ

Παρά το γεγονός πως οι κριτικοί πάντα σας επαινούσαν, παραμείνατε ένα σεβαστό "cult" γκρουπ – προσωπικά σας θεωρώ ως ένα από τα πιο υποτιμημένα rock συγκροτήματα. Πως το εξηγείτε;

Niko: Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος. Οι σκέψεις μου γι αυτό είναι πολύ περίπλοκες και ίσως πικρές για να επεκταθώ εδώ.

Eugene: Η δόξα και η επιτυχία είναι ιδιότροπες σκύλες. Ο δρόμος προς την παραφροσύνη ξεκινάει αν σκέφτεσαι το γιατί υπερβολικά πολύ.

Greg: Οι λόγοι θα μπορούσαν να είναι ατελείωτοι ή ένας και απλός. Δεν το σκεφτόμαστε ιδιαίτερα.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες σας επιρροές όταν ξεκινούσατε; Και επίσης, υπάρχουν νεότεροι ή καινούριοι καλλιτέχνες που σας έχουν ενθουσιάσει;

Niko: Ένα καλό παράδειγμα πρώιμης αλλά και μόνιμης επιρροή είναι ο Jimi Hendrix. Βουτάω ξανά στο αριστούργημα του 1968 "Electric Ladyland" για να εκτιμήσω ξανά αυτό το υπέροχο πρώιμο παράδειγμα ενός concept άλμπουμ. Οι Βρετανοί Pupil Slicer κάνουν έξυπνη κι έντονη μουσική στο παρόν. Εύχομαι να τους δω live σύντομα.

Eugene: Little Richard, James Brown, James Chance, hardcore, disco... και ναι, ξεκίνησα πρόσφατα ν’ ακούω The Viagra Boys και μου αρέσουν πολύ.

Σε σχέση με την πνευματική ιδιοκτησία και την λογική πληρωμή των δημιουργών για την δουλειά τους, τα πράγματα έχουν γείρει πολύ υπέρ των λίγων που εκμεταλλεύονται την δουλειά των πολλών

Έχετε δει πολλές αλλαγές στην μουσική βιομηχανία κατά την διάρκεια της καριέρας. Πως σας φαίνονται τα πράγματα αυτή την στιγμή;

Niko: Λοιπόν… σε σχέση με την πνευματική ιδιοκτησία και την λογική πληρωμή των δημιουργών για την δουλειά τους, τα πράγματα έχουν γείρει πολύ υπέρ των λίγων που εκμεταλλεύονται την δουλειά των πολλών. Πιο απλά, οι συνθέτες ληστεύονται. Δεν αναφέρομαι στα labels αλλά στο streaming. Έχουμε λύσει ξανά αυτό το ζήτημα. Η εκμετάλλευση των συνθετών, στιχουργών κλπ είχε επιλυθεί στις αρχές του 20^ου αιώνα και φαντάζομαι θα στραφούμε στις ίδιες λύσεις, για παράδειγμα συλλογικές διαπραγματεύσεις, συντεχνίες κλπ θα στρέψουν τα πράγματα στην αντίθετη κατεύθυνση. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται αλλά προφανώς έτσι λειτουργούν τα πράγματα.

Eugene: Γνωρίζω για την μουσική βιομηχανία όσα γνωρίζω και για τα μπαλόνια. Ξέρω όμως ότι την νιώθω σαν κάτι δύσκολο και απάλευτο.

Αν δεν απατώμαι, ξεκινήσατε σαν recording project, κι όμως γίνατε ένα σχήμα θρυλικό για τα live του. Ποιο περιβάλλον προτιμάτε, το studio ή την σκηνή;

Niko: Τα απολαμβάνω και τα δύο και τα χρειάζομαι εξίσου. Κι είναι πολύ διαφορετικά.

Eugene: Είναι διαφορετικά αγρίμια και μου αρέσουν και τα δύο. Η σκηνή πάντως προσφέρει κάτι που δεν προσφέρει το studio, την δυνατότητα να συναναστραφείς με τους ντόπιους.

Θα συνεχίσετε να γράφετε άλμπουμ;

Niko: Ναι.

Eugene: Μέχρι να αρχίσουμε να βγάζουμε σκατά δίσκους, δεν βλέπω γιατί όχι; Έξω από αυτό που ανέφερα νωρίτερα, τα διαφορετικά στυλ δουλειάς.

Θα υπάρξουν κι άλλες ημερομηνίες για Ευρώπη μέσα στο 2023; Κανένα σχέδιο για επίσκεψη στην Ελλάδα;

Niko: Ελπίζουμε να παίξουμε στην Ελλάδα το 2024!

Eugene: Όχι. Και πηγαίνουμε όπου μας θέλουν. Μας άρεσε πάρα πολύ στην Ελλάδα αλλά η Ελλάδα δεν μας φώναξε ξανά, οπότε…

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και την υπέροχη μουσική σας, οι τελευταίες λέξεις είναι δικές σας!

Niko: Σ’ευχαριστούμε ειλικρινά για το ενδιαφέρον και τις έξυπνες ερωτήσεις σου. Ελπίζω να σας δούμε σύντομα!

Greg: Πάντα μας κάνει χαρούμενους όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν να συζητήσουν μαζί μας, συνεπώς ευχαριστούμε.

Eugene: Εμείς ευχαριστούμε εσένα.

Φωτογραφίες: Phil Sharp