Mask Of Prospero: «Η τέχνη έχει μόνο όσα όρια και ταμπέλες της θέτουμε εμείς»

Είναι πλέον γεγονός μη αμφισβητήσιμο πως η εγχώρια metal σκηνή βρίθει συγκροτημάτων που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα του εξωτερικού, με νέες αξιόλογες μπάντες να ξεπετάγονται από κάθε έκφανση του σκληρού ήχου με σταθερούς και αδιάκοπους ρυθμούς. Ως μια τέτοια περίπτωση διακρίνονται σαφώς και οι Mask Of Prospero, με τους Αθηναίους modern prog metallers να ντεμπουτάρουν δισκογραφικά λίγο νωρίτερα μέσα στη χρονιά με το "The Observatory", το οποίο και αποτέλεσε μια καλή αφορμή για να επικοινωνήσουμε με τον Χρήστο Κοντούλη (φωνητικά) και τον Νίκο Λέτσιο (κιθάρα) για να μάθουμε περισσότερα για την μπάντα και τα μελλοντικά της σχέδια.

Είστε ένα σχετικά φρέσκο σχήμα στον χώρο, οπότε πιστεύω οι συστάσεις είναι απαραίτητες για αρχή. Πώς προέκυψε η δημιουργία της μπάντας, με ποια κριτήρια επιλέξατε το όνομα σας  και πώς φτάσαμε στη σημερινή μορφή του line-up σας;

Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2014 από τον Χρήστο Κοντούλη και τον Πάνο Κοτταρά και το όνομα είναι μια παραπομπή στη γνωστή ιστορία του Edgar Allan Poe "The Masque Of The Red Death", η οποία έχει πρωταγωνιστή τον πρίγκιπα Prospero και πραγματεύεται τα στάδια της ζωής και το θάνατο. 

Σίγουρα, οι εποχές έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα, όπου το heavy metal ήταν ένα «άθλημα» που παρουσίαζε τεράστιες λειτουργικές κι όχι μόνο δυσκολίες σε όποια παρέα προσπαθούσε να δημιουργήσει μουσική στα πλαίσια του. Ωστόσο, έχοντας σίγουρα βιώσει αναποδιές στα λίγα χρόνια που δραστηριοποιήστε, πώς τα βλέπετε τα πράγματα στην εγχώρια σκηνή και ποιες δυσκολίες τελικά καλείται να υπερκεράσει ένα νέο σχήμα του χώρου;

Σίγουρα οι δυσκολίες είναι πολλές, δε θα το οριοθετούσα στη metal σκηνή μόνο, αλλά γενικά στην ενασχόληση με τη μουσική. Οι κυριότεροι λόγοι είναι οικονομικοί (ηχογραφήσεις, εξοπλισμοί, παραγωγές), όλοι το ξέρουμε λίγο πολύ. Η έλλειψη τεχνογνωσίας και τεχνολογίας και η αδιαφορία πολλές φορές είναι επίσης από τα κυριότερα προβλήματα κυρίως σε live καταστάσεις (με σημαντική έμφαση στο ότι ΔΕΝ ισχύει πάντα και πολλές φορές δεν είναι μόνο στραβός ο γιαλός). Το θέμα είναι πως πρέπει οι μπάντες να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους σε πάρα πολλούς τομείς και αυτό δυσκολεύει πολύ το ταξίδι τους. Οπότε το σημαντικότερο από όλα τα προβλήματα είναι μέσα από αυτά να παραμείνουν δεμένη μπάντα με υγιή συνεργασία και στόχους.

Επιδίδεστε σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό τεχνικά είδος, με τη μουσική σας να μπορεί να χαρακτηριστεί ουσιαστικά κυρίως από την ταμπέλα του ευρύτερου progressive metal. Σίγουρα, προχωρώντας την κουβέντα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για επιρροές από το djent ιδίωμα, μια κάποια τάση προς το metalcore λόγω των πολλών breakdown στις συνθέσεις σας και μια υφέρπουσα μινόρε διάθεση, αλλά, μιας και όλα αυτά εν τέλει είναι εικασίες, ποιες θα λέγατε πως είναι οι μουσικοί και οι μπάντες που έχουν διαμορφώσει μέχρι τώρα τον ήχο των Mask Of Prospero;

Οι κύριες επιρροές μας έρχονται από τη modern metal - djent σκηνή με μπάντες όπως είναι οι Architects, οι Tesseract, οι The Ocean Collective, οι Leprous κλπ. Από την άλλη έχουμε το μελωδικό - ατμοσφαιρικό στοιχείο και το «πάντρεμα» με το post-rock και το trip-hop με κύριες επιρροές καλλιτέχνες  όπως οι Russian Circles, η Chelsea Wolfe και οι Sleep Dealer κ.α. Η χρυσή τομή μεταξύ του βαρύ distorted ήχου και η εναλλαγή σε ατμοσφαιρικά «ήρεμα» σημεία είναι αυτό που επιδιώκουμε ηχητικά, αυτή την περίοδο τουλάχιστον.

Στα social media είμαστε κλεισμένοι στο δικό μας ιδανικό «κόσμο» και στεκόμαστε αμέτοχοι σε οτιδήποτε δεν έχει άμεση επιρροή πάνω μας

Βλέποντας σας ζωντανά σχετικά πρόσφατα μπορώ να πω πως σχεδόν εντυπωσιάστηκα από την τεχνική μεστότητα που επιδείξατε επί σκηνής, πόσο μάλλον αν βάλουμε στην κουβέντα και το αρκετά νεαρό της ηλικίας σας. Ειδικά, δε, για τις ερμηνείες του Χρήστου, θεωρώ ιδιαίτερα απαιτητικό για έναν τραγουδιστή να κυμαίνεται σε ένα εύρος ερμηνειών που ξεκινά από τα βαθιά growls και καταλήγει σε πιο υψίσυχνες φωνητικές ακροβασίες, οπότε οφείλω να ρωτήσω, τι θυσίες απαιτούνται για να μπορέσουν να βγουν σωστά και ζωντανά όλα όσα ακούμε στο δίσκο;

Αρχικά ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Θεωρούμε πως το live είναι πολύ σημαντικό για μια μπάντα καθώς μέσα από αυτό θα περάσει τον χαρακτήρα της και θα βρει το κοινό της. Οπότε σίγουρα η προσωπική και συλλογική δουλειά για τον ήχο είναι η αρχική διαδικασία και διαρκεί για πάντα. Κάθε live είναι αφορμή για αλλαγές ηχητικά και εμπειρία για παρατήρηση. Όμως σίγουρα ο ήχος είναι η μία πτυχή. Το live,το βλέπουμε ως μια παράσταση με μουσική, φώτα, συναισθήματα και επαφή. Η μεγάλη προσπάθεια που δίνουμε λοιπόν είναι στο να δημιουργήσουμε την ιδανική ατμόσφαιρα, ώστε να αποδώσουμε την ιστορία που έχουμε να αφηγηθούμε όσο καλύτερα γίνεται.

Ας περάσουμε στα του "TheObservatory", το οποίο αν δεν κάνω λάθος έχει ένα πολύ ενδιαφέρον στιχουργικό υπόβαθρο. Θα μπορούσατε να μας πείτε μερικά πράγματα παραπάνω σχετικά με τη θεματολογία που πραγματεύεστε;

Η θεματολογία του ήταν ιδέα του Χρήστου. Επί της ουσίας πραγματεύεται τη σύγχρονη κοινωνία που όλοι είμαστε κλεισμένοι στο δικό μας ιδανικό «κόσμο», μέσω των social media, και στεκόμαστε αμέτοχοι σε οτιδήποτε δεν έχει άμεση επιρροή πάνω μας. Πράγμα το οποίο μας καταντάει εύκολα χειραγωγήσιμη μάζα.

Για τις ανάγκες του άλμπουμ κυκλοφορήσατε ένα video clip για το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο στέκεται σε επίπεδα διεθνών προδιαγραφών, με πολλή και λεπτομερή δουλειά να φαίνεται πως απαιτήθηκε για τη δημιουργία του. Θα μας πείτε λίγα πράγματα παραπάνω σχετικά με αυτό;

Το video clip ήταν μια δουλειά για την οποία είμαστε ευγνώμονες για δύο λόγους. Αρχικά γιατί ήταν μια καταπληκτική εμπειρία με ένα αποτέλεσμα για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι και επίσης μια εξαιρετική συνεργασία. Το επιμελήθηκαν ο Παναγιώτης Τσαλαβρέττας, η Χριστίνα Πάσιου και ο Κώστας Κωνσταντινίδης στη σκηνοθεσία την κινηματογράφηση και το τελικό montage. Οι 3 ηθοποιοί που παίξανε ήταν ο Κυριάκος Σάλης, ο Παναγιώτης Λύκκας και η Κατερίνα Λουβάρη, οι οποίοι έστησαν ένα έντονο και συναισθηματικά φορτισμένο κινητικό concept, το οποίο ενσαρκώνει την κοινωνία στην οποία ο καθένας μεμονωμένα προσπαθεί να ξεφύγει χωρίς αποτέλεσμα. Το βίντεο αυτό ήταν για εμάς η ζωντανή απόδειξη πως η τέχνη έχει μόνο όσα όρια (και ταμπέλες) όσα της θέτουμε εμείς ως άνθρωποι, και η αφορμή για μια συνεχή σκέψη και δράση εκτός πλαισίων.

Μας ιντριγκάρει να σκεφτόμαστε τη μουσική σαν μια παράσταση, μια ταινία την οποία καλούμαστε να περιγράψουμε

Θεωρείτε πως ο καλλιτέχνης, ανεξαρτήτως εκφραστικού μέσου, οφείλει να παρουσιάζει την άποψη του για διάφορες πτυχές του κοινωνικού οικοδομήματος μέσω της τέχνης του και κατά πόσο είναι θεμιτό να συνδέουμε το δημιουργό με το δημιούργημα σε κάθε περίπτωση;

Πιστεύουμε πως ναι. Η μουσική όπως και κάθε μορφή τέχνης είναι το μέσο έκφρασης τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Το έργο του κάθε καλλιτέχνη θα πρέπει να συνάδει με τις στάσεις του, τα πιστεύω του και τις απόψεις του, οπότε ο δημιουργός θα πρέπει να συνδέεται με αυτό.

Νομίζω πως δεν λαθεύω με το να υποθέσω πως οι Opeth αποτελούν μια αγαπημένη σας μπάντα γενικότερα, οπότε θα περάσω στο βασικό σκέλος της ερώτησης: κατά πόσο, λοιπόν, στο μακρινό μέλλον υπάρχει ενδεχόμενο να ακούσουμε από τους Mask Of Prosperoμια στροφή ανάλογη με αυτήν που έπραξαν οι Opeth μέσα στη δεκαετία του 2010, κοινώς μια επιστροφή στις ρίζες του progressive rock/metal; Υπάρχουν τα ανάλογα ακούσματα στην μπάντα, έχετε συγκεκριμένο όραμα για το πώς θα εξελιχθείτε μουσικά ή απλώς θα αφήσετε ελεύθερους τους εαυτούς σας δημιουργικά και όπου βγει;

Γενικότερα δεν θέλουμε να περιοριστούμε μουσικά. Σαν μπάντα λειτουργούμε αυτοσχεδιαστικά. Μας ιντριγκάρει να σκεφτόμαστε τη μουσική σαν μια παράσταση, μια ταινία την οποία καλούμαστε να περιγράψουμε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βρίσκουμε την μουσική μας ταυτότητα συνδυασμένη με όλες τις επιρροές ανά την χρονική περίοδο. Όσον αφορά την επιστροφή στις ρίζες του progressive rock δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει, αλλά μια στροφή η μία μεγαλύτερη έμφαση σε κάποιο άλλο είδος ως κορμό είναι σίγουρα κάτι για το οποίο είμαστε ανοικτοί αν μας βγει. Και ναι, οι Opeth είναι μια πολύ βασική επιρροή τόσο σε εμάς όσο και στο μεγαλύτερο κομμάτι της modern prog σκηνής θεωρώ.

Θεωρώ πως η μουσική σας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην προοδευτική οπτική των Need, των Poemαλλά και των TardiveDyskinesia, τριών μπαντών που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του εγχώριου προοδευτικού ήχου. Παράλληλα, πριν λίγο καιρό είχατε μοιραστεί τη σκηνή με τους Fragile Vastness και τους The Silent Wedding οπότε, έρχομαι να ρωτήσω, σε ποια από τις εγχώριες μπάντες του χώρου νιώθετε εσείς πιο κοντά μουσικά και ποιες τρεις δουλειές από σχήματα της ευρύτερης ελληνικής σκηνής βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων σας ως ακροατές;

Σίγουρα υπάρχουν κοινές επιρροές ανάμεσα μας και χαιρόμαστε για την τοποθέτηση σας μουσικά ανάμεσα στις τρεις συγκεκριμένες μπάντες που η δουλειά τους είναι επιρροή για εμάς και απόδειξη πως ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες μιας χώρας σε κρίση οικονομική και ηθική υπάρχει ελπίδα για να κυνηγήσει κανείς το όνειρο του και να βρεθεί σε παγκόσμιο μουσικό πλαίσιο. Για εμάς ως ακροατές οι τρεις δουλειές από μπάντες της ελληνικής σκηνής που ξεχωρίζουμε είναι το "Sigma" των Mother Of Millions, το "Static Apathy In Fast Forward" τωνTardive Dyskinesia και το "Anomima" των Chaostar, ανάμεσα βέβαια από εξαιρετικά παραδείγματα και ευρύ φάσμα. Από τους SepticFlesh μέχρι τους Gravitysays_I η ελληνική μουσική σκηνή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το παγκόσμιο επίπεδο.

Κάθε κυκλοφορία δείχνει το στίγμα και την πρόοδο μιας μπάντας σε βάθος  χρόνου

Περνώντας ξανά στα του νέου σας άλμπουμ, είναι γεγονός πως τα θέματα παραγωγής και μίξης στέκονται σε ένα αρκετά καλό επίπεδο, με μια μικρή ένσταση σχετικά με τον ήχο των τυμπάνων. Να θεωρήσω πως ήταν συνειδητή επιλογή η συγκεκριμένη προσέγγιση σε αυτόν τον τομέα και, τελικά, με το άλμπουμ πια να έχει κυκλοφορήσει, θα αλλάζατε κάτι σε αυτό;

Ο ήχος στα τύμπανα ήταν μια αναγκαία επιλογή, καθώς το άλμπουμ γράφτηκε σε μια περίοδο πολύ στενή οικονομικά που δεν επέτρεπε την ηχογράφηση φυσικών τυμπάνων. Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο εκείνη η μπάντα βρισκόταν σε φάση αλλαγής των μελών και η βασική δουλειά έγινε από δύο άτομα, τον Χρήστο και τον Πάνο. Πιστεύουμε όμως ότι η κάθε κυκλοφορία από μια μπάντα δείχνει το στίγμα και την πρόοδο της σε βάθος  χρόνου. Ο στόχος μας λοιπόν είναι κάθε φορά να ξεπερνάμε αυτό το στίγμα.

Απ’ όσο ξέρω, η μπάντα είναι δραστήρια όσο ποτέ, έχοντας πραγματοποιήσει ήδη αρκετές ζωντανές εμφανίσεις μέσα στη χρονιά, έχοντας βιώσει την εμπειρία των auditions για το Schoolwave και με κάποιες εξίσου σημαντικές να ακολουθούν σύντομα μέσα στο καλοκαίρι. Θα θέλατε να μας πείτε περισσότερα για τα επερχόμενα συναυλιακά σας σχέδιααλλά και για το πώς βιώσατε εσείς όλη τη διαδικασία που προηγήθηκε μέχρι την επιλογή σας για το προαναφερθέν φεστιβάλ;

Πράγματι, ήταν μια πολυάσχολη χρονιά. Η διαδικασία των Schoolwave auditions ήταν μια απόφαση τελευταίας στιγμής. Ήταν εφηβικό όνειρο για όλους μας και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας δόθηκε η ευκαιρία να το εκπληρώσουμε και ανυπομονούμε γι αυτό. Το επόμενο μας ραντεβού κατόπιν είναι στις 11 Ιουλίου που είμαστε opening act στους Thy Art Is Murder και μετά θα αφοσιωθούμε στις ετοιμασίες για την παρουσίαση του "The Observatory" που θα γίνει από την αρχή της σεζόν. Βασικό μελλοντικό μας πλάνο είναι η επιλογή σε κάποιο ευρωπαϊκό tour, στόχος που θα κυνηγήσουμε μέσα στο χειμώνα.

Κλείνοντας, κι αφού σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις σας, τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Mask Of Prospero;

Σας ευχαριστούμε πολύ για την ευκαιρία αυτή.

Όσο για το μέλλον μας, δεν μπορούμε να πούμε συγκεκριμένα, καθώς τώρα βρέθηκε το τελικό lineup, οπότε σίγουρα η εξέλιξη και η ιστορία μας θα προχωρήσουν.

Και είμαστε κι εμείς περίεργοι να δούμε που θα μας πάνε.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Observatory" από τον Αντώνη Μαρίνη.