Godsticks: «Μακάρι το prog κίνημα να κουβαλούσε περισσότερους επιβάτες!»

Η σταθερά ανοδική πορεία των Βρετανών Godsticks έχει ως πιο πρόσφατη κορυφή το ολοκαίνουριο "Inescapable", ένα πολύ όμορφο και γοητευτικό άλμπουμ που σε κερδίζει με τις ιδέες, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα του. Αναζητήσαμε αμέσως την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον mastermind της μπάντας Darran Charles και να γνωρίσουμε καλύτερα τον μουσικό τους κόσμο.

Ο Darran αρχικά μας έκανε την εντύπωση ενός κλασικού Βρετανού prog μουσικού - ευγενής, αναλυτικός, μεθοδικός στη σκέψη του. Δεν δίστασε όμως να πάει κι ένα βήμα παρακάτω, μιλώντας μας για τις σκοτεινότερες σκέψεις του, τον θάνατο, την έννοια του πεπρωμένου, την αθεΐα και την τελειομανία του αλλά και για την αγάπη του για τον Mike Patton και τον Steve Vai. Η τελική μου εντύπωση είναι αυτή ενός πολύ ιδιαίτερου καλλιτέχνη που, φυσιολογικά, καθοδηγεί μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα!

Καλωσορίσατε στο Rocking.gr και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ! Πως αισθάνεσαι για το τελικό αποτέλεσμα του "Inescapable" και πόσο ομαλά πήγε αυτήν τη φορά η δημιουργική διαδικασία και το recording;

Ευχαριστούμε! Είμαστε πολύ χαρούμενοι με το αποτέλεσμα. Ήταν σίγουρα μια πολύ μεγάλη διαδικασία αλλά, ειλικρινά, ήταν ομαλή και απολαυστική. Όπως πάντα, τα τραγούδια είχαν γραφτεί πριν μπούμε στο studio αλλά τα demo που είχαμε ετοιμάσει ήταν άνετα τα πιο «καλογυαλισμένα» που έχουμε κάνει ποτέ. Τόσο πολύ που περιμέναμε το studio tracking να γίνει πολύ γρήγορα. Παρόλα αυτά, δεν συνέβη αυτό, αφού καταλήξαμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα στο studio κι ειδικά στο rhythm section. Θέλαμε να δημιουργήσουμε περισσότερο χώρο στα τραγούδια, να τα αφήσουμε να ανασάνουν περισσότερο και προκειμένου να συμβεί αυτό, έπρεπε να απλοποιήσουμε πολλά μέρη.

Φαίνεται ότι προσπαθείτε να επιτύχετε μια τέλεια εκφραστική ισορροπία ανάμεσα στις heavy και τις πιο μελωδικές πλευρές της μουσικής σας. Θεωρείς ότι το καταφέρατε αυτή τη φορά;

Ελπίζω πως ναι. Αποτελεί σίγουρα τον πρωταρχικό μας στόχο σε κάθε άλμπουμ και κάθε φορά γινόμαστε καλύτεροι. Υπάρχουν κάποιες μπάντες τόσο heavy κι επιθετικές, οι Meshuggah για παράδειγμα, που μελωδικές γραμμές και κολλητικά ρεφρέν θα έμοιαζαν εντελώς παράταιρα. Αυτές οι μπάντες όμως είναι λίγες, προσωπικά αν δεν ακούσω μια δυνατή μελωδία σε ένα τραγούδι, το ενδιαφέρον μου ως ακροατής θα εξανεμιστεί, όσο heavy κι αν είναι.

Υπάρχει μία standard διαδικασία που ακολουθείς κάθε φορά που συνθέτεις μουσική; Αποτελεί περισσότερο προσωπική ή ομαδική προσπάθεια;

Είμαι ο βασικός συνθέτης αλλά όλοι έχουν «φωνή» στη διαδικασία όταν φτιάχνουμε τα demo. Στο παρελθόν, τα τραγούδια ξεκινούσαν από κιθαριστικά riffs τα οποία έπαιρνα μαζί μου στις πρόβες με τον Tom κι εκείνος σκεφτόταν ιδέες στα drums. Στη συνέχεια, τα έπαιρνα σπίτι και τα επεξεργαζόμουν, έκανα edit αν χρειαζόταν κι επαναλάμβανα τη διαδικασία από την αρχή. Σε αυτό το άλμπουμ, χρησιμοποίησα ένα drum sequencer για να σκεφτώ patterns και στη συνέχεια ο Tom προσέθετε τις δικές του ιδέες με ένα ηλεκτρονικό kit. Με τις ιδέες του ηχογραφημένες, πήγαινα πίσω στο home studio μου και ανέπτυσσα τα τραγούδια, συνήθως μέχρι να είναι έτοιμα. Δεν θεωρώ τα κομμάτια ολοκληρωμένα μέχρι όλα τα παιδιά να γράψουν τα μέρη τους. Ο Tom κι o Dan είναι το πιο «μουσικό» rhythm section με το οποίο έχω παίξει ποτέ, πάντα υπηρετούν το τραγούδι και δεν επιδεικνύουν τη δεξιοτεχνία τους. Και το αυτί του Gavin για σπουδαίους κιθαριστικούς ήχους είναι κάτι που ζηλεύω πολύ. Επίσης, βγάζει φοβερές μελωδίες. Για την ακρίβεια, η μελωδίες του στο πρώτο μέρος του "Victim" είναι ίσως οι πιο αγαπημένες μου στο άλμπουμ.

Ήταν αναπόφευκτο το alt rock και το grunge να τρυπώσουν στο ρεπερτόριο μας

Ελπίζω να μιλήσουμε για κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τη μουσική σας. Αρχικά, υπάρχει ένας πολύ ωραίος 90s-00s alternative rock αέρας που αναμιγνύεται με μοντέρνα prog στοιχεία. Συμφωνείς; Πιστεύεις ότι το εναλλακτικό rock είναι μία από τις επιρροές σας;

Νομίζω η περιγραφή σου για τη μουσική μας είναι σωστή και ακριβής. Πιστεύω πως το alt rock και το grunge αποτελούν πιθανόν υποσυνείδητες επιρροές. Πέραν των Soundgarden και λίγο από Nirvana και Pearl Jam, δεν θυμάμαι στ’ αλήθεια να ακούω εναλλακτικό rock και grunge όταν ήμουν νεότερος. Για την ακρίβεια, είναι μόλις λίγα χρόνια που άρχισα να ακούω Alice In Chains, μια μπάντα που επίσης μας έχουν συγκρίνει στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, οι μουσικές αυτές με περιέβαλλαν την εποχή που διαμορφωνόμουν σαν μουσικός, υποθέτω ήταν αναπόφευκτο το να τρυπώσουν στο ρεπερτόριο μας - και δεν είσαι ο πρώτος που το επισημαίνει!

Ακούω επίσης κάποιες ομοιότητες με τις φωνητικές γραμμές του Chris Cornell, είναι εσκεμμένο; Ποιοι είναι οι τραγουδιστές που επηρέασαν το στυλ σου;

Δεν θα μπορούσα να μοιάσω εσκεμμένα με κανέναν τραγουδιστή, πόσο μάλλον με τον Chris Cornell! Μου έχουν πει πάντως πολλές φορές ότι η φωνή μου μοιάζει με τη δική του. Δεν μπορώ να διακρίνω τις ομοιότητες, ειδικά όταν μιλάμε για έναν από τους πιο μοναδικούς και σπουδαιότερες rock τραγουδιστές όλων των εποχών κι είναι σίγουρα μεγάλο κομπλιμέντο να με συγκρίνουν μαζί του. Σε σχέση με άλλους τραγουδιστές, θα μετρούσα σίγουρα τον Mike Patton σαν μεγάλη επιρροή και, σε μικρότερο βαθμό, τον Rufus Wainwright. Ο Patton είναι από τους πιο ευέλικτους και ταλαντούχους τραγουδιστές που έχω ακούσει ποτέ. Μπορεί να κυριαρχήσει κάθε στυλ και στο rock/metal είναι ασύγκριτος. Το άλμπουμ από το οποίο πήρα τη μεγαλύτερη φωνητική έμπνευση ήταν το "King For A Day, Fool For A Lifetime". Το άκουγα ασταμάτητα όταν ήμουν νεότερος και το γεγονός ότι το τραγουδούσα σχετικά άνετα αποτέλεσε την πρώτη ένδειξη ότι ίσως και να μπορώ να γίνω τραγουδιστής.

Yπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι ο χρόνος μου τελειώνει κι ότι πρέπει να τον αξιοποιήσω καλύτερα

Η μουσική σας είναι συχνά ιδιαίτερα σκοτεινή. Πως αισθάνεσαι γι αυτό το σκοτεινό στοιχείο κι από πού πηγάζει;

Μάλλον συσχετίζεται με το ότι σκέφτομαι πολύ τον θάνατο! Είναι ένα ζήτημα που μου φαίνεται συναρπαστικό διότι μου φαίνεται δύσκολο να κατανοηθεί, ειδικά για άτομα σαν εμένα που δεν έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις. Τις περισσότερες φορές, χρησιμοποιώ το επερχόμενο μου τέλος σαν μια θετική υπενθύμιση ότι πρέπει να είμαι πιο παραγωγικός ή να διασκεδάζω περισσότερο. Δεν μου αρέσει να μεγαλώνω και υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι ο χρόνος μου τελειώνει κι ότι πρέπει να τον αξιοποιήσω καλύτερα.

Δίνω μάχες με την τελειομανία μου

Πως προέκυψε κάθε τίτλος να αποτελείται από μια μόνο λέξη; Ποια είναι τα τυπικά στιχουργικά σου θέματα; Οι λέξεις σας ακούγονται ιδιαίτερα παθιασμένες!

Οι μονολεκτικοί τίτλοι ήρθαν μαζί με την ιδέα ότι θέλουμε εστιάσουμε τα βασικά συστατικά των τραγουδιών. Σκέφτηκα ότι αν επιχειρούμε κάτι τέτοιο στη μουσική, γιατί να μην το κάνουμε και με τους τίτλους; Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε περισσότερο την αίσθηση της απλότητας που προσπαθούμε να επιτύχουμε. Στιχουργικά, ο στόχος σε αυτό το άλμπουμ ήταν να είμαι λίγο πιο προσωπικός, να εξερευνήσω κάποιους προσωπικούς μου δαίμονες κι ειδικά τις μάχες μου με την τελειομανία. Αυτή είναι μια καινούρια προσέγγιση για μένα, συνήθως έγραφα τραγούδια από την οπτική γωνία άλλων ανθρώπων. Η προσωπική φύση των στίχων επηρέασε και τη φωνητική μου προσέγγιση και νομίζω ότι ο τρόπος που τραγουδάω σε αυτό το άλμπουμ είναι πιο συναισθηματικός.

Με ενοχλούν οι άνθρωποι που αναφέρονται στο «πεπρωμένο»

Αναφερόμενος σε παθιασμένους στίχους, ήθελα να σε ρωτήσω για το τραγούδι "Relief". Που αναφέρεται; Ο στίχος "Fuck you and your beliefs" είναι ιδιαίτερα δυνατός…

Το θέμα αυτού του τραγουδιού αφορά ανθρώπους οι οποίοι προωθούν συνεχώς τις προσωπικές τους απόψεις στους πάντες. Τους βρίσκω ιδιαίτερα ενοχλητικούς. Το γεγονός ότι έχεις μια πίστη ή μια ισχυρή πεποίθηση για κάτι δεν το κάνει αληθές και αυτή η πίστη δεν δικαιολογεί συμπεριφορές που μπορούν να βλάψουν τους άλλους. Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη θρησκεία, βρίσκω τις απόψεις των αθεϊστών επίσης ενοχλητικές, αν κι εγώ σαν αγνωστικιστής έχω περισσότερα κοινά μαζί τους. Με ενοχλούν επίσης οι άνθρωποι που αναφέρονται στο «πεπρωμένο», ειδικά αν είναι σε σχέση με κάτι θετικό που τους συμβαίνει, για παράδειγμα "ήταν το πεπρωμένο μου να βρω μια καλή δουλειά". Αμφιβάλλω επίσης ότι κάποιος άτυχος που εμπλέκεται σε ένα σοβαρό ατύχημα, το αντιλαμβάνεται ως το «πεπρωμένο» του!

Μακάρι το prog - rock κίνημα να ήταν ταχύτερο και να κουβαλούσε περισσότερους επιβάτες!

Αισθάνομαι ότι είστε κομμάτι του μοντέρνου prog - rock κινήματος. Πιστεύεις ότι ανήκετε στο prog - rock; Επίσης, βρίσκεις κάποιες από τις πλευρές του prog κόσμου συντηρητικές;

Είναι δύσκολο να ξέρεις τι είναι prog - rock στις μέρες μας. Για πολλούς, φέρνει συνειρμικά στο μυαλό μπάντες όπως οι Yes και οι Genesis κι ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μπάντες επηρεασμένες από εκείνους - από εκεί ίσως πηγάζει ο συντηρητισμός του είδους. Προσωπικά δεν νιώθω ότι η μουσική μας είναι progressive από αυτήν την έννοια και, αφού δεν ακούμε ιδιαίτερα prog - rock, τείνουμε να θεωρούμε τους Godsticks μια απλή rock μπάντα. Αναγνωρίζουμε πάντως ότι η πλοκή της μουσικής μας πάντα θα μας φέρνει σε prog - rock εδάφη και σίγουρα δεν ντρέπομαι να θεωρούμαστε μέρος του μοντέρνου prog κινήματος: μακάρι όμως να ήταν ταχύτερο και να κουβαλούσε περισσότερους επιβάτες!

Έχετε περιοδεύσει εκτεταμένα με μπάντες όπως οι The Pineapple Thief (με τους οποίους έχεις επίσης παίξει) και The Aristocrats. Επηρέασαν αυτές οι εμπειρίες τον τρόπο που γράφετε τη μουσική σας;

Νομίζω ότι είναι η ίδια η εμπειρία του να παίζεις συνεχώς live που μας διαμόρφωσε περισσότερο σαν μουσικούς και συνθέτες. Μόνο όταν παίζεις συχνά αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποια τραγούδια ακούγονται καλά, ποια απολαμβάνεις να παίζεις και γιατί. Υπήρξε μια συγκεκριμένη εμπειρία που άλλαξε τελείως τον τρόπο που συνθέτουμε. Μου ήρθε η συνειδητοποίηση ενώ παίζαμε το τραγούδι "The Envisage Conundrum" από το ομότιτλο άλμπουμ. Αυτό το τραγούδι έχει τόσες πολλές αλλαγές που ανακάλυψα ότι δεν απολαμβάνω να το παίζω και, συνεπώς, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το ευχαριστιόμουν αν ήμουν στο κοινό. Από εκεί, τα γούστα μου άρχισαν να αλλάζουν, ήθελα πια να γράφω τραγούδια με κάπως επαναλαμβανόμενα θέματα και μελωδίες. Ήταν αυτό που έλειπε από τη μουσική μας. Γι αυτό και το "Emergence" ακούγεται τόσο διαφορετικό από τα δυο πρώτα άλμπουμ. Απλώς εξελιχθήκαμε ως συνθέτες και τώρα νομίζω είμαστε ακόμα πιο υπομονετικοί στο να αφήνουμε τα τραγούδια να αναπτύσσονται πιο φυσικά.

Μου άρεσαν πολύ πολλά κιθαριστικά solo στο "Inescapable", μου θύμισαν παλιές, καλές hard rockin’ εποχές! Κιθαρίστες που θαυμάζεις;

Ευχαριστώ! Υποθέτω πως η μεγαλύτερη μου επιρροή καθώς μεγάλωνα ήταν ο Steve Vai. Η αυθεντικότητα του, η τεχνική του και οι μελωδίες του αποτέλεσαν ορόσημο για μένα, πάντα αγαπούσα τις παράξενες, υπέροχες συνθέσεις του, ειδικά στο "Flex-able". Ξέρω ότι είναι μεγάλη επιρροή και για τον Gavin. Ο Marty Friedman είναι επίσης μια μεγάλη επιρροή, κατά τη γνώμη μου έγραψε για τους Megadeth μερικά από τα καλύτερα metal solos. Τα solos του "Symphony of Destruction" και "Skin O’ My Teeth" είναι κλασικά. Το vibrato, οι φράσεις και το άγγιγμα του είναι μοναδικά. Δεν ακούω πολλούς κιθαρίστες τώρα πια αλλά ξεκίνησα ν’ ακούω περισσότερο τον Stevie Ray Vaughan - δεν τρελαίνομαι για τη μουσική του αλλά λατρεύω το παίξιμο του.

Δυστυχώς δεν σας έχω δει live… Πιστεύεις ότι η μουσική σας λειτουργεί καλύτερα στο studio ή στο σανίδι;

Ελπίζω και στα δύο! Όταν γράφουμε ένα τραγούδι, πάντα το φαντάζομαι live και σπανίως θα συνεχίσουμε με κάποιο αν νιώσουμε ότι δεν θα λειτουργήσει ζωντανά.

Νομίζω υπάρχει πλάνο για μια headline περιοδεία την άνοιξη; Πες μας τα πλάνα σας για το κοντινό μέλλον.

Θα περιοδεύσουμε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Απρίλη, το πλάνο είναι όμως να επεκτείνουμε το tour και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, αν όλα πάνε καλά. Θα παίξουμε και σε κάποια φεστιβάλ, στο "2 Days Prog + 1" στην Ιταλία, στο "Techfest" στην Αγγλία και στο "Comendatio Music Fest" στην Πορτογαλία. Ευχόμαστε ότι η χρονιά θα γίνεται όλο και πιο πολυάσχολη με live shows και υπάρχουν ακόμα πολλά να ανακοινωθούν.

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν την κουβέντα, εύχομαι ό,τι καλύτερο! Εύχομαι να σας δούμε σύντομα στην Ελλάδα!

Το ελπίζουμε κι εμείς! Ευχαριστώ Αντώνη.