Fantastic Terrors: «Από έλλειψη συγκέντρωσης, δεν μπορούμε να τηρήσουμε κανόνες είδους»

Οι Fantastic Terrors είναι ένα συγκρότημα-παρέα που έσκασε μύτη φέτος με τον πρώτο τους δίσκο, παρότι είχαν «προειδοποιήσει» καιρό πριν με single και video clip. Όσο έυκολα κατατάσσονται στο χώρο του garage άλλο τόσο ξεχωρίζουν από αυτόν αφού τα συστατικά που βγάζουν μέσα από τις επιρροές τους δίνουν άλλη γεύση σε μία βασική συνταγή, παλιά όσο το rock το ίδιο. Τα κύρια κομμάτια του χαρακτήρα τους αλλά και άλλες ιδιομορφίες και ιδιοφυίες τους, όπως για παράδειγμα πώς συνδυάζεται η αγάπη για τα blues με την αγάπη για τους Metallica ή πώς γίνεται να αποτελούν ένα τετραμελές power trio, μπορείτε να διαβάσετε στη σύντομη συζήτηση που είχαμε με τον τραγουδιστή, μπασίστα και συνθέτη τους.

Τόσο στο εξώφυλλο όσο και στη θεματολογία ορισμένων τραγουδιών, για να μην αναφερθώ και στο όνομα του συγκροτήματος, έχετε ενσωματώσει την πολύ παραδοσιακή για το είδος θεματολογία των zombies και του φθηνού horror με μία comic αισθητική. Τι πιστεύεις ότι συνδέει αυτά τα είδη και τι τραβάει εσάς προσωπικά σε αυτά;

Είναι μια ωραία αισθητική αυτή και πιστεύω αρκετά δημοφιλής πλέον. Έχει έναν ρομαντισμό περασμένων δεκαετιών και προπάντων μια υπέροχη ανωριμότητα, αλλά ιδίως κάτι το φετιχιστικό. Θεωρώ ότι όλα συνδέονται, ως μεταπολεμική κουλτούρα. Τα κόμικς και οι ταινίες τρόμου ήταν τα «cheap thrills» των εφήβων που ζήσανε χωρίς πόλεμο στα 50s και τα 60s, και επιβίωσαν είκοσι χρόνια αργότερα στην αισθητική συγκροτημάτων όπως οι Misfits ή οι Cramps. Εν τω μεταξύ, ας πούμε μια επιδραστική προσωπικότητα που έχει επηρεάσει την αισθητική αυτή ως σάτιρα του αμερικανικού ονείρου -και εμφανώς έχει επηρεάσει και τον τρομερό Aldo Shabani που έφτιαξε το εξώφυλλό μας- είναι ο μεγάλος κομίστας Robert Crumb. Μεγάλος λάτρης των αυθεντικών blues, έχει σχεδιάσει πολλά σχετικά θεματικά έργα, και ιδίως το δεύτερο άλμπουμ της Janis Joplin με τους Big Brother & the Holding Company, που λέγεται πώς; "Cheap Thrills"! Νομίζω πως είναι ακριβώς εκεί ο σύνδεσμος, στην απενοχοποίηση της ανωριμότητας, την νομιμοποίηση της ενηλικότητας, την εξύψωση του φθηνού. Και αυτό είναι punk. Δεν είναι;

Το garage ή αν θέλετε το γρήγορο, μοντέρνο rock 'n' roll, είναι ένα είδος που έχει παιχτεί ξανά και ξανά. Πώς το προσεγγίζετε ώστε να φέρετε κάτι νέο;

Κοίταξε υπάρχουν πολλά αγαπημένα συγκροτήματα και σε πολλά ήδη, garage, ψυχεδέλεια, blues, ακόμη και thrash metal ας πούμε, που παίζουν αυστηρά σύμφωνα με τους κανόνες της χρυσής εποχής του κάθε είδους. Υπάρχουν υπέροχες μπάντες που παίζουν σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, πιο Black Sabbath από τους ίδιους τους Black Sabbath. Και μας αρέσουν πολλά τέτοια σχήματα. Αλλά για κάποιο λόγο, εμείς δεν μπορούμε να τηρήσουμε κανόνες είδους. Δεν το λέω ως προσόν, το λέω ως έλλειψη συγκέντρωσης. Βάζουμε distortion εκεί που θέλει fuzz, βάζουμε 80s σόλο μπαλάντας σε do wop, βάζουμε γαλλικά εκεί που θέλει βαμβακοφυτεία - και μακάρι να ταιριάξει! Δεν λέω ότι γίνεται κάτι ρηξικέλευθο, αλλά τέτοιες μικρές εκπλήξεις μπορούν να ικανοποιήσουν τον ακροατή.

Υπάρχει στα τραγούδια σας έντονο το στοιχείο του χιούμορ, τόσο σε στίχους όσο ακόμα και στην ερμηνεία αλλά και στη μουσική. Πόσο ρίσκο μπορεί να είναι το να μην μπορέσει κάποιος να συνδεθεί με αυτά;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος, σε ποιον δεν αρέσει το χιούμορ; Ρωτάς σαν άλλος Zappa αν το χιούμορ έχει θέση στη μουσική; Φυσικά έχει! Βέβαια, δεν είναι αστεία τα τραγούδια μας, δεν είναι κωμωδία. Η γραφή αυτή της κωμωδίας είναι κάτι πολύ δύσκολο και απαιτητικό. Δεν υπάρχουν πολλοί Πανούσηδες. Αλλά πάντως, νομίζω ότι η αίσθηση του χιούμορ είναι πράματι ίδιο της rock, και βρίσκεται από το novelty του "Surfin' Bird" μέχρι τον πιο βαθύ στίχο του Bob Dylan. Με ταπεινότητα, τέτοια εργαλεία προσπαθούμε να χειριστούμε.

Υπάρχουν άμεσες και έμμεσες αναφορές στα blues στα τραγούδια σας. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η σχέση των blues με το garage στο σήμερα και, αν υπάρχει, πόσο πολύτιμη είναι;

Ναι υπάρχει πολύ blues στον δίσκο, και μουσικά που είναι πιο προφανές, αλλά και στιχουργικά, με παιχνίδι επί αυθεντικών blues ιδιωματισμών που τους βρίσκουμε εκατό χρόνια πριν σε γραμμόφωνο. Θεωρώ ότι στην ουσία όλα βασίζονται στα blues, επειδή είναι μια γνήσια λαϊκή έκφραση που γεννήθηκε τον 20ο αιώνα, λόγω της συνάντησης των πολιτισμών. Blues έχει το rock 'n' roll του Bo Diddley και του Chuck Berry και του Elvis. Blues έχει το garage των Sonics. Blues έχει το punk των MC5 και του Nick Cave. Blues έχει το hard rock και το hair και το grunge και το alternative. Ειδικά για το garage -και έχεις δίκιο που το επισημαίνεις- όχι μόνο ξεκίνησε ως παιδί των blues, αλλά σε αυτά ξαναγυρνάει. Σήμερα, οι garage rock καλλιτέχνες είτε παίζουν πιστά το είδος σαν να πάγωσε στα sixties, είτε προσπαθώντας να το εξελίξουν επιστρέφουν πιο πίσω, σε εξηλεκτρισμένους ήχους από αμιγή delta blues και country blues.

Έχετε ένα τραγούδι με τον τίτλο "Empty Refrigerator Sunday". Και δεν μπορώ κάθε φορά που το ακούω να μην σκεφτώ τον Πανούση που έλεγε «ο καλλιτέχνης πρέπει να εμπνέεται από τα απλά, τα καθημερινά. Έτσι κοίταζα κι εγώ μία πρίζα και έγραψα το 'Επιστροφή Στις Πρίζες'». Αλήθεια, πώς ήρθε η έμπνευση εσάς;

Το κομμάτι χρησιμοποιεί το κλισέ λογοπαίγνιο με το έτος 1969 και τη στάση. Η έμπνευση στην ουσία ήρθε από ένα κυριακάτικο φοιτητικό μεσημεριανό ξύπνημα με άδειο ψυγείο, κατά το οποίο, ε, βρήκαμε τελικά τι να «φάμε». Οι στίχοι έχουν συνεχώς διττή σχεδόν παραληρηματική αναφορά στα δύο, στην μυθική χρονιά που δεν ζήσαμε και στην έκσταση της αλληλοφαγωμάρας ενός νεαρού ζευγαριού.

Έχετε δύο drummer, άλλον για live και άλλον στο στούντιο. Πες μας γιατί συμβαίνει αυτό, τι διαφορές πιθανόν να φέρνει στον ήχο σας αλλά και τι μπορεί να σημαίνει για τον μπασίστα να αλλάζει τον ρυθμικό σύντροφό του.

Ο ντράμερ στο άλμπουμ είναι ο Αλέξανδρος, ο κολλητός μου από το σχολείο, αδελφός. Είχαμε πάντα μια φοβερή μουσική συνεννόηση και θεωρώ ότι είναι ένας πράγματι ευφυής ντράμερ, με προσωπικότητα. Αλλά μας τον έκλεψε η Νέα Υόρκη, όπου ζει μόνιμα με την οικογένειά του πλέον. Φυσικά, όποτε επιστρέφει «τα σπάμε» και προσπαθούμε να τον έχουμε και στην σκηνή έστω για λίγο, έστω σπάνια. Έχει πλάκα άμα πετύχεις τέτοια εμφάνιση γιατί γινόμαστε πάλι 15 χρονών και παίζουμε λάθος το "Motorbreath". Παράλληλα, έχουμε τον Θαλή, ο οποίος είναι ένας τεχνικά εξωφρενικός ντράμερ, ο οποίος έδειξε μεγάλο σεβασμό στη γραφή του Αλέξανδρου, αλλά επιπλέον έχει δώσει μια δική του δυναμική ώθηση στην μπάντα. Θεωρώ ότι χάρη στην ικανότητα του Θαλή, όχι μόνο δεν αλλοιώθηκε το ύφος, αλλά κι εγώ προσαρμόστηκα ειλικρινά πολύ άνετα. Ο Θαλής παίζει και στους πολύ δυνατούς Negative Contrast, των οποίων συμπωματικά σήμερα μου έχει κολλήσει στο μυαλό το ρεφρέν του "Outcast".

Και τώρα που κυκλοφόρησε ο δίσκος, πώς προχωράτε με live εμφανίσεις; Πόσο εφικτό είναι να τις εξασφαλίσετε και πόσο εύκολη ή/και ωφέλιμη είναι η γνωστή ρουτίνα των support εμφανίσεων;

Θέλουμε να παίξουμε όπου είναι εφικτό, να δείξουμε στον κόσμο τη λυσσασμένη δίψα που γέννησαν αυτά τα χρόνια. Αν ακολουθείς το συγκρότημα στο facebook και στο instagram, ανακοινώνουμε τις εμφανίσεις μας και έρχονται. Τα «support» είναι πολύ ωραία εμπειρία, υπάρχει μια ωραία δοσοληψία ενέργειας με τις άλλες μπάντες και πιστεύω ότι ταιριάζουμε σχεδόν παντού, από blues μέχρι punk, από rock 'n' roll μέχρι alternative και από garage μέχρι metal. Θα μου άρεσε στην Ελλάδα να σπάσουμε τα όρια και να μην είναι τόσο κατακερματισμένο το rock κοινό.

Αν μπορούσες να σκεφτείς ένα φαντασιακό support live, σε ποιο συγκρότημα θα διάλεγες; Μπορείς να πείς ένα ενεργό και ένα ιστορικό, αν θες.

Θα μπορούσαμε να συζητάμε μέρες ποια θα ήταν η ιδανική, αλλά θεωρώ προφανές ότι η μπάντα που αποτελεί τον κοινό μας παρονομαστή είναι οι γίγαντες Metallica. Αυτούς «ανακαλύψαμε» παρέα ως έφηβοι, αυτούς κολλήσαμε σε πόστερ στα δωμάτια, αυτούς είδαμε ζωντανά μικροί και χάσαμε τα μυαλά μας, αυτοί μας μάθανε τους Misfits, αυτοί μας βάλανε να τραγουδάμε από τη μια το "Creeping Death" κι από την άλλη το "Bleeding Me". Είναι βέβαια ένα αδιανόητη ονειροπόληση να παίξουμε μαζί τους. Όπως και για την μισή υδρόγειο δηλαδή! Ως μη ενεργό συγκρότημα, θα πω μια πιο προσωπική επιλογή, θα ήθελα να μπορούσα να είχα τη σκηνή πριν τους Stooges. Είναι άνθρωποι που άλλαξαν την ιστορία και θεωρώ τις συναυλίες τους τελετουργίες τρέλας.

Γιατί κάποιος να προτιμήσει το βινύλιο αντί, ας πούμε, να σας ακούσει από το spotify. Και αν το θελήσει, πού μπορεί να βρει τους δίσκους σας;

Το βινύλιο είναι πραγματικά μια διαφορετική εμπειρία, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Το ένοιωσα κι εγώ όταν έφτασε στα χέρια μου ο δίσκος. Όπως φαντάζεσαι, στην διαδικασία ηχογράφησης και μίξης το είχα ακούσει τόσες εκατοντάδες φορές που έχω αντίληψη του παραμικρού ήχου. Ε, λοιπόν, όταν τον άκουσα στο βινύλιο -γιατί κάναμε διαφορετικό mastering, ειδικό για το βυνύλιο- ήταν κάτι άλλο, με σόκαρε η διαφορά. Παρότι είμαι λάτρης, θα πω εντελώς ψύχραιμα ότι το βινύλιο μάς δίνει, αν όχι απαραίτητα κάτι καλύτερο ηχητικά, σίγουρα κάτι πιο οικείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ακρόαση στο spotify ή σε ακόμα καλύτερη ποιότητα από αρχείο wav του bandcamp είναι υποδεέστερη εμπειρία. Όλα έχουν τη χάρη τους και διαπιστώνω ότι είναι διαφορετική. Αν μη τι άλλο, όσο διαφορετικό είναι να κρατάς στο χέρι σου ένα εξώφυλλο από το να το βλέπεις σε μια οθόνη. Πάντως, τον δίσκο μας μπορείς να τον ζητήσεις σε οποιοδήποτε δισκοπωλείο, είτε μεγάλο κεντρικό είτε εναλλακτικό είτε ηλεκτρονικό, η Music Links Knowledge έχει εξαιρετική διανομή.