Crimson Moon: «Στο black metal κάθε καινοτομία δημιουργεί πληθώρα κλώνων»

Πολλά συγκροτήματα επιμένουν πεισματικά να εμμένουν στις ένδοξες εποχές των ιδιωμάτων που υπηρετούν. Πράγματι, οι παλιές καλές εποχές, είναι ακόμη πηγή έμπνευσης, νοσταλγίας αλλά και safe space για πολλά συγκροτήματα. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις συγκροτημάτων που αφουγκράζονται το παρόν και εκσυγχρονίζουν αυτό το "old coffin spirit". Τέτοιοι, είναι οι Crimson Moon.

Με τον νέο τους δίσκο, "Mors Vincit Omnia" να κυκλοφορεί σε λίγες μέρες, και να είναι το λιγότερο ποιοτικός, επικοινωνήσαμε με τον ιθύνοντα νου, Scorpios Androctonus για τις λεπτομέρειες γύρω από το νέο τους πόνημα. Η κεντρική ιδέα του θανάτου, η παγανιστική τελετουργία, οι απαιτήσεις της σύνθεσης και της παραγωγής ενός black metal δίσκου στο σήμερα, η σημασία των μελωδιών και των ταχυτήτων, όλα αναλύονται διεξοδικά. Ο λαλίστατος mainman των Crimson Moon, μιλάει για όλα γύρω από το "Mors Vincit Omnia" και το ιδίωμα που υπηρετεί πιστά για περισσότερα από 20 χρόνια, ενώ δεν διστάζει να στραφεί με ειλικρίνεια και θάρρος εναντίον των, κατά τη γνώμη του, κακώς κείμενων της σύγχρονης σκηνής. Σε ένα ιδίωμα που πολλές φορές το πέπλο που καλύπτει τη μουσική καθαυτή τυγχάνει μεγαλύτερης έκθεσης και προσοχής, μια συζήτηση καθαρά για το μουσικό σκέλος είναι όχι μόνο ασυνήθιστη, αλλά και επιτακτική ανάγκη στην εποχή μας.

Καλησπέρα σας Crimson Moon, ονομάζομαι Αποστόλης και σας καλωσορίζω στο Rocking.gr! Το νέο σας άλμπουμ, "Mors Vincit Omnia", είναι ένα άλλο άψογο παράδειγμα της τέχνης σας. Νομίζω ότι αυτή τη φορά, στέκεστε ενδότερα της απόκρυφης και τελετουργικής πλευράς του black metal από ό,τι έχετε κάνει ποτέ πριν.

Σε ευχαριστώ. Δεν βλέπω να είναι τόσο διαφορετική ως προς τους προηγούμενους δίσκους μας όσον αφορά τις απόκρυφες και τελετουργικές πτυχές. Μία από τις διαφορές με το "Mors Vincit Omnia" είναι ότι υπάρχει ένα κύριο θέμα σε όλο το άλμπουμ, το οποίο βασίζεται στον θάνατο.

Ο προηγούμενος δίσκος σας, "Oneironaut", είναι ένας από τους αγαπημένους μου black metal δίσκους της δεκαετίας. Η συνθετική διαδικασία του "Mors Vincit Omnia" διέφερε καθόλου;

Ναι, η διαδικασία ήταν αρκετά διαφορετική καθώς το "Oneironaut" γράφτηκε κατά τη διάρκεια πολλών ετών με μεγάλα διαλείμματα, ενώ το "Mors Vincit Omnia" δουλευόταν ουσιαστικά συνεχώς μέχρι να τελειώσει. Ένας άλλος παράγοντας στη διαφορά του "Mors Vincit Omnia" είναι ότι οι κιθαρίστες μας συνέβαλαν επίσης σε μερικά από τα riff που βγήκαν σε κομμάτια όπως τα "Vanitas" και "Upon The Pale Horse".

Στο Δελτίο Τύπου του "Mors Vincit Omnia", παραθέτω τις λέξεις «Με σεβασμό προς το θνητό ωμέγα. Αιχμαλωτισμένo σε μια ηχητική ατμόσφαιρα όσων θα επιβιβαστούν στο πλοίο του Χάρωνα ». Υπάρχει μια κεντρική στιχουργική ιδέα πίσω από αυτή τη δημιουργία;

Όλοι οι στίχοι είναι για τον θάνατο ως προς τη μεταφορά, τη μυθολογία, το εγώ και τις έννοιες της κληρονομιάς. Έτσι λοιπόν το άλμπουμ καλύτερο είναι να ακούγεται στο πλήρες ώστε να βιώσουν οι ακροατές την επιθυμητή ατμόσφαιρα κατά τη γνώμη μου. Αυτό αντιπροσωπεύεται πολύ καλά στο εξώφυλλο του έργου του Daniele Valeriani, που αναπαριστά το θάνατο σε μια μεγαλοπρεπή εικόνα.

Δεν έχω καμία επιθυμία να κάνω μουσική με την πρόθεση μιας μαζικής έκφρασης που θα υποβαθμίσει το προσωπικό μου γούστο ως προς αυτό που νομίζω ότι ακούγεται καλό

Πριν συζητήσουμε για τα κομμάτια, θα ήθελα να σχολιάσω την παραγωγή. Ο δίσκος ακούγεται τόσο οργανικός, το μπάσο και τα τύμπανα ηχούν πραγματικά ενεργητικά. Ποιος ήταν ο σκοπός αυτού του αποτελέσματος; Θέλατε να δημιουργήσετε μια πιο τελετουργική ατμόσφαιρα;

Ποτέ δεν μου άρεσε το πλαστικό, υπερεπεξεργασμένο (σ.σ. "overproduced") black metal. Μου αρέσουν τα όργανα να ακούγονται «οργανικά», ειδικά τα τύμπανα. Εκφράσαμε το όραμά μας για τον ήχο στον Vladimir των Wormhole Studios για τη μείξη και το mastering και εκτέλεσε το καθήκον του πολύ καλά. Ο στόχος αυτού του ήχου ήταν πραγματικά αποτέλεσμα προσωπικού γούστου και μας δίνει τη δυνατότητα να αναπαράγουμε τη μουσική με τον ίδιο τρόπο, όταν παίζουμε ζωντανά. Γι' αυτό το άλμπουμ, εγώ απλά προγραμμάτισα ακατέργαστα παραδείγματα ρυθμών τυμπάνων για να ηχογραφήσουμε τα demo του υλικού και ο Blastum έγραψε τα μέρη του τύμπανου από εκεί, που πρόσθεσαν πολλή λεπτομέρεια επιτρέποντας μου να επικεντρωθώ στις μπασογραμμές μου γύρω από τους ρυθμούς του. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τον τρόπο με τον οποίο ηχούν τελικά τα τύμπανα και ήταν μια απολαυστική πρόκληση να γράψω τα κομμάτια μου πάνω στις λεπτομέρειες των τύμπανων. Θέλαμε μια παραγωγή που είχε ακόμα μια πινελιά αγριότητας, επιθετικότητας αλλά και μια σαφήνεια σε όλα τα όργανα. Ίσως η παραγωγή να είναι πολύ καθαρή για τους «ακατέργαστους καθαρολόγους» (σ.σ. "raw purists"), αλλά άκουσα αρκετά τέτοιο ήχο στο παρελθόν και πολύ σπάνια εξυπηρετεί οποιοδήποτε χρήσιμο σκοπό σε συγκροτήματα που ηχογραφούν οτιδήποτε στο σήμερα. Υπάρχει ανά καιρούς μια περιστασιακή κυκλοφορία όπου ένας εξαιρετικά ακατέργαστος ήχος μπορεί να την αναδείξει, αλλά συνήθως μου δίνεται η εντύπωση ότι δεν υπάρχει γνώση στο πώς να γράφονται ή να παίζονται καλά τα μουσικά όργανα. Σε μερικούς αυτό αρέσει, οπότε ας είναι. Δεν έχω καμία επιθυμία να κάνω μουσική με την πρόθεση μιας μαζικής έκφρασης που θα υποβαθμίσει το προσωπικό μου γούστο ως προς αυτό που νομίζω ότι ακούγεται καλό.

Τα πρώτα τραγούδια είναι πιο mid tempo, αν και το μεσαίο τμήμα του "Altars Of Azrael" μου θυμίζει τον κλασικό νορβηγικό ήχο. Σκοπεύατε σε μια πιο «κινηματογραφική» εικόνα;

Μου άρεσε ανέκαθεν η μουσική που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μπορεί να επικαλείται νοητικές εικόνες και συναισθήματα. Έτσι, η συνολική ατμόσφαιρα κατέληξε σε μια πολύ «ταφική» αίσθηση. Οι ρυθμοί δεν ήταν πραγματικά προμελετημένοι, είναι ακριβώς το πώς προέκυψαν και ταιριάζουν καλύτερα στο υλικό.

Το "Godspeed Angel Of Death" ακούγεται στοιχειωτικό, σχεδόν παγανιστικό. Περί τίνος πρόκειται το τραγούδι; Νομίζω ότι μπορώ να ακούσω κάποιες doom metal επιρροές. Πόσο σημαντικό είναι το παραδοσιακό heavy metal στον ήχο σας;

Για να συνοψίσω γρήγορα, το τραγούδι είναι για την ταχύτητα και το απόλυτο χάος που είναι ικανός ο θάνατος και τα επακόλουθα που μπορεί να αφήσει πίσω του. Μεγάλωσα με πολλά κλασσικό heavy metal σε νεαρή ηλικία, καθώς τα μεγάλα αδέλφια μου έπαιξαν τον ρόλο τους σε αυτό. Υποθέτω ότι τώρα βρήκα τον εαυτό μου να ακούει πολύ περισσότερα από αυτό το είδος, κυρίως παλιότερα άλμπουμ, έτσι ώστε η επιρροή να είναι εκεί και να βγαίνει με ξεχωριστούς τρόπους.

Στο ίδιο τραγούδι, συμμετέχουν στα φωνητικά ο Proscriptor (Absu) και ο Lord Angelslayer (Archgoat). Επιπλέον, οι Ixithra (Demoncy) και Phaesphoros (Kawir) παρατίθενται ως guests σε άλλα τραγούδια. Είναι αυτό μια δήλωση για την πορεία της τρέχουσας black metal σκηνής;

Όχι, αυτό δεν σκόπευε να είναι οποιαδήποτε δήλωση και δεν είναι η πρώτη φορά που έχω φιλοξενούμενους μουσικούς σε ένα άλμπουμ των Crimson Moon. Η επιλογή ήταν απλά να συνεργαστώ με ανθρώπους που με ενδιέφερε να συνεργαστώ, μιας και θα μπορούσαν να συμβάλουν με νέα στοιχεία που θα συμπλήρωναν έτσι τον δίσκο.

Αν και ο δίσκος διαρκεί για 53 λεπτά, και η διάρκεια των περισσότερων τραγουδιών είναι πάνω από έξι λεπτά, ο δίσκος ηχεί πολύ συνεκτικός. Για παράδειγμα, το "On The Pale Horse", μια αρκετά απλή σύνθεση, πηγαίνει πάνω από οκτώ λεπτά. Συνθέτετε μουσική χωρίς να έχετε κατά νου τον σύγχρονο ακροατή;

Υποθέτω ότι το κάνω, καθώς δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο μέσος σύγχρονος ακροατής. Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο για μένα να γράψω ένα σύντομο τραγούδι τεσσάρων λεπτών από ένα μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι. Δεν είναι κάτι που πραγματικά επικεντρώνομαι συνειδητά πάρα πολύ όσον αφορά τα τραγούδια. Δεν κάνω απλά μακροσκελή τραγούδια για χάρη της διάρκειάς τους, απλά συνεχίζω να δουλεύω πάνω στο υλικό μέχρι να θεωρείται πλήρες για μένα. Μου αρέσει να συνθέτω riff που προχωρούν και μεταμορφώνονται σε παραλλαγές, είτε πρόκειται για λεπτομέρειες για τις νότες, τις αρμονίες, είτε για το ρυθμό. Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για τη συγγραφή τραγουδιού και την «ψυχοακουστική», οπότε σε αυτήν την περίπτωση υποθέτω ότι επιδιώκω κάποια στοιχεία που θα έχουν κάποιες επιπτώσεις στον ακροατή, αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται ποτέ να είναι ένα είδος μουσικής που μπορεί ο καθένας να εντρυφήσει.

Το "Mors Vincit Omnia", σε γενικές γραμμές, αντανακλά πολλά στοιχεία της "USBM" σκηνής , ενώ στην πιο τελετουργική του πλευρά, αντανακλά τις ευρωπαϊκές σκηνές της δεκαετίας του '90 εκτός της Σκανδιναβία. Πόσο σημαντικές, για εσάς και το συγκρότημα, υπήρξαν οι σκηνές αυτές κατά τη διάρκεια αυτών των ετών;

Το να πω ότι έπαιξε τεράστια επιρροή στα προηγούμενα χρόνια είναι αναμφισβήτητο. Τα albums της δεκαετίας του '90 δημιούργησαν μια αύρα και ατμόσφαιρα που σπάνια βρίσκω σε νεότερες κυκλοφορίες. Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται απλώς για μεγαλύτερη ηλικία ή για έλλειψη ποιότητας / πρωτοτυπίας σε πολλές από τις νεότερες μουσικές που βγαίνουν. Αν και εξακολουθώ να ακούω black metal, γενικά δεν το κάνω όταν γράφω ένα άλμπουμ, μιας και θα προτιμούσα να βρίσκω ιδέες και έμπνευση από άλλες πηγές. Νομίζω ότι ένα πράγμα για το οποίο το black metal είναι ένοχο, είναι πως όταν κάτι νέο εισάγεται, μια πληθώρα κλώνων ξεπετάγεται να το μιμηθεί. Για μένα είναι σαν την ποπ μουσική, είναι ελκυστική για τις μάζες όσων συμφωνούν στις προτιμήσεις τους και συνήθως καθίσταται άσχετη και ξεχασμένη, μερικές φορές ακόμη και γελοίο μερικά χρόνια αργότερα όταν μια νέα τάση καθίσταται ως μόδα.

Μπορώ να διακρίνω πολλά θεατρικά στοιχεία, όπως στο "Funeral Begotten” φεριπείν. Πιστεύω ότι αυτά τα στοιχεία έχουν αυξηθεί από το "Oneironaut", όπως και η παρουσία των πλήκτρων και τα καθαρών φωνητικών. Αν αποκαλέσω τον ήχο σας, «ορθόδοξο», εμπίπτω στην παράνοια των «ετικετών» ή σας κατατάσσω μαζί με μια δέσμη άλλων σύγχρονων συγκροτημάτων;

Δεν ξέρω, για μένα απλά είναι αυτό που είναι. Έχω δει μερικές κριτικές για τα δύο τραγούδια που έκαναν πρεμιέρα από το άλμπουμ ("Godspeed, Angel of Death" και το ομότιτλο "Mors Vincit Omnia") όπου προσπαθούν να συγκρίνουν τη μουσική με άλλες μπάντες και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν έχω νόημα για μένα. Θυμάμαι κάποιες συγκρίσεις με συγκροτήματα όπως τους Cradle of Filth, Ancient και Dissection, αλλά ειλικρινά δεν ακούω οποιεσδήποτε πραγματικές ομοιότητες με τη μουσική αυτών των συγκροτημάτων.

Η χρήση του φλάουτου, αν είμαι σωστός, στοιχειώνει το τέλος του "Parcae - Trinity Of Fates" Μου θυμίζει έντονα το “Throne Of Blood” τoυ Kurosawa. Φοβούνται οι άνθρωποι τη μοίρα τους; Έχουμε όλοι ένα σκοπό και, αν ναι, έχουμε ελευθερία θέλησης;

Ναι, η φλογέρα (σ.σ. "wooden recorder") επρόκειτο να αξιοποιηθεί ως ένα είδος τρομακτικού στοιχείου για να κλείσει το τραγούδι. Όταν εργαζόμουν με τον Phaesphorous γι 'αυτό, ένα παράδειγμα που έφερα ήταν τo "Leading The Rats" των Morbid Angel. Ο θάνατος είναι το μεγάλο άγνωστο, οπότε είναι απολύτως προφανές να υπάρχει κάποιος φόβος γι 'αυτό. Πιστεύω στην ελευθερία της θέλησης, αν και δεν έχουμε λόγο για το πώς ή πότε πεθαίνουμε, είναι δυνατόν να επηρεάσουμε ένα μεγάλο μέρος αυτού που συμβαίνει όταν ζούμε. Από πολλές απόψεις, κάποιου είδους επιρροή μπορεί να παραμείνει μετά το θάνατο. Αυτό είναι ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα όσον αφορά την τέχνη, τη μουσική, τη γραφή κλπ.

Οι Crimson Moon μπορούν να δημιουργήσουν πυκνές ατμόσφαιρες και χαοτικές συνθέσεις χωρίς να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε από τις «δυσαρμονικές» τάσεις που καταλαμβάνουν το μοντέρνο black / death metal. Αυτά τα κύματα των συγκροτημάτων σήμερα, προσπαθώντας να γίνουν πιο ακραία και χαοτικά λόγω αυτοσκοπού ή είναι ανίκανα να οικοδομήσουν τη δική τους ταυτότητα;

Λοιπόν, χρησιμοποιώ κάποια δυσαρμονικά και ατονικά στοιχεία κατά τη σύνθεση των τραγουδιών. Αυτό, είναι ένα κύριο παράδειγμα των κυμάτων των τάσεων που ανέφερα νωρίτερα, όταν για παράδειγμα οι Deathspell Omega ξεκίνησαν την πορεία τους, τότε ένας τόνος συγκροτημάτων άρχισε να γράφει σε πολύ δυσαρμονικά, σχεδόν ατονικά στυλ. Αν και μπορεί να είναι ενδιαφέρον όταν γίνει σωστά, πολλές φορές δεν είναι. Η δυσαρμονία εννοείται, στη μουσική θεωρία, για να προκαλέσει ένταση, αλλά αν η ένταση αυτή δεν επιλυθεί ποτέ, χάνει επίσης το όλο νόημά της. Είναι το ίδιο αν χρησιμοποιείς μόνο minor chords, δεν υπάρχει τίποτα «φωτεινό» να δείχνει οποιαδήποτε αντίθεση, οπότε αρχίζει να ακούγεται απλώς περιττό και χάνει το όλο του νόημα. Οπότε συμφωνώ ότι δεν υπάρχει κανένας ρητός κανόνας όσον αφορά τη μουσική, υπάρχουν όμως κατευθυντήριες γραμμές που υπάρχουν για καλό λόγο.

Απαιτείται κάτι παραπάνω από απλά blast beats και σκοτεινή μουσική για να συνθέσεις black metal ποιότητας

Το Black Metal πάντα παίζει με μια αίσθηση μεγαλοπρέπειας, μια ανέγερση από τις στάχτες της αποδόμησης. Προκειμένου κάποιος να συνθέσει αυτό το είδος μουσικής, είναι πραγματικά απαραίτητη μια ανάλογη πνευματική προσέγγιση; Μπορεί κάποιος να είναι συνθέσει black metal χωρίς να ακολουθήσει το Αριστερό Μονοπάτι;

Λοιπόν, υπάρχουν πολλές μπάντες / άνθρωποι που παίζουν black metal που δεν έχουν να κάνουν με τα στοιχεία αυτά σε προσωπικό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης μπάντες που φαίνονται να είναι πολύ επηρεασμένες από τις πτυχές αυτές αλλά δημιουργούν μουσική που θα μπορούσα να κρίνω ως άχρηστη. Νομίζω ότι μια ισορροπία μεταξύ της μουσικής και της εσωτερικής συνειδητοποίησης είναι απαραίτητη. Υποθέτω ότι αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα σύγχρονο πρόβλημα είναι υποκειμενικό. Για παράδειγμα, κάποιοι θα μπορούσαν να δουν το θάνατο ως πρόβλημα, όπου άλλοι μπορούν να το δουν ως ευλογία. Αλλά με λίγα λόγια, απαιτείται κάτι παραπάνω από απλά blast beats και σκοτεινή μουσική για να συνθέσεις black metal ποιότητας. Νομίζω ότι όταν αυτή η ουσιώδης ισορροπία λείπει στο black metal, καταλήγει βασικά να είναι μια παρωδία.

Τελευταία ερώτηση και θέλω να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας. Με το "Mors Vincit Omnia" πιθανότατα να είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά black metal album της χρονιάς, πού βλέπετε την μπάντα από εδώ και πέρα; Τι μπορεί κανείς να περιμένει από εσάς;

Σε ευχαριστούμε και πάλι για τα καλά σου λόγια. Υπήρξε μια σαφής αλλαγή ρυθμού όσον αφορά τους Crimson Moon. Επί του παρόντος, όλα είναι ευθυγραμμισμένα πολύ καλά σε πολλές πτυχές για εμάς από τα τραγούδια μέχρι τη δισκογραφική εταιρεία. Έχω ήδη αρχίσει να γράφω νέο υλικό και ανυπομονώ να αρχίσω την προετοιμασία για ένα νέο άλμπουμ. Εν τω μεταξύ, έχουμε ακόμα κάποιες ζωντανές εμφανίσεις προγραμματισμένες καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους και έχουμε αρχίσει να αναζητάμε να συνεργαστούμε με έναν ατζέντη. Δεν θέλω να παίξω 100+ εμφανίσεις ένα χρόνο, επειδή απαιτείται πολύς χρόνος μακριά από την τραγούδι και την εγγραφή. Ωστόσο, κοιτάζουμε προς την επέκταση της λίστας χωρών για να εμφανιστούμε ζωντανά. Θα ήθελα πάρα πολύ να παρουσιάσω στην Ελλάδα τους Crimson Moon. Είχαμε μια προσφορά όχι πολύ καιρό πριν και είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε, αλλά ήταν το τυπικό σενάριο ενός διοργανωτή συναυλιών που μιλούσε πολύ και στη συνέχεια δεν υλοποιούσε όσα έλεγε. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολύ σε αντίθεση με τις συναυλίες που όντως πραγματοποιούνται. Ίσως πριν από 10-15 χρόνια θα είχα περισσότερη υπομονή για να το αντιμετωπίσω, αλλά σε αυτό το σημείο δεν ασχολούμαι ενεργά με την αναζήτηση ζωντανών εμφανίσεων οπότε είναι κυρίως θέμα επαφής με διοργανωτές ή συνεργασίας με έναν ατζέντη. Είτε έτσι είτε αλλιώς, νομίζω ότι είναι ασφαλές να πούμε ότι δεν θα υπάρξει μεγάλο διάστημα αδράνειας μεταξύ του "Mors Vincit Omnia" και ενός επερχόμενου άλμπουμ.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Mors Vincit Omnia" από τον Αποστόλη Ζαμπάρα.