«A Buyer's Guide»: Paradise Lost

Προορίζονταν να γίνουν οι «Metallica της Ευρώπης». Ευτυχώς προτίμησαν να παραμείνουν οι Paradise Lost

Από τους Πάνο Παπάζογλου, Άλκη Κοροβέση, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/02/2014 @ 11:55
Μετρώντας ήδη μια 25ετία στα δισκογραφικά δρώμενα, οι Άγγλοι πρωτομάστορες του ατμοσφαιρικού ήχου Paradise Lost υπήρξαν από το ξεκίνημά τους κιόλας ένα συγκρότημα που δεν συμβιβάστηκε και δεν σταμάτησε να εξελίσσεται έως ότου έφθασε τον ήχο του σε λημέρια και επωδούς πρωτοφανείς για ένα αρχετυπικό metal συγκρότημα.

Paradise Lost

Δημιούργησαν, πιτσιρίκια ακόμα, καναδυό σχολές / παρακλάδια στα 90s, πειραματίστηκαν και αδιαφόρησαν για τη δημοφιλία τους, λοιδορήθηκαν και λατρεύτηκαν και στην τελική άφησαν το στίγμα τους σαν ένα από τα επιδραστικότερα metal συγκροτήματα που βγήκαν από το «νησί» τα τελευταία πολλά χρόνια.

Gothic metal, ατμοσφαιρικό metal, doom, οποιαδήποτε τέτοια ταμπέλα θα μπορούσε άνετα να τους χωρέσει και να τους κατηγοριοποιήσει, αλλά εν τέλει είναι τόσο επιδραστικοί από μόνοι τους (ιδίως την πρώτη δεκαετία σχεδόν της δισκογραφικής τους παραγωγής) που είναι ένα από τα πιο προοδευτικά συγκροτήματα, το οποίο δεν ανήκει στον χώρο του παραδοσιακού progressive ήχου.

Paradise Lost

Από «Metallica της Ευρώπης» σε «ξεπουλημένους». Από το πρωτοφανές και κοσμογονικό "Gothic", στο μοναδικής ομορφιάς πακέτο του "Draconian Times" και από κει στα «μπλιμπλίκια» του ιδιαίτερου "Host" και στην μεγαλειώδη επιστροφή του "Tragic Idol".

Λίγους αιώνες μετά από το ποιητικό αριστούργημά του, το οποίο χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή των αγγλικών γραμμάτων, ο John Milton θα ήταν περήφανος. Περήφανος για τον λυρισμό του Nick Holmes, αλλά και για την μαγευτικά διαχρονική ικανότητα του Greg Makintosh να συνθέτει μεγαλειώδεις στιγμές έχοντας την προσωπική του σφραγίδα.

Π.Π.

Buy Or Die
Paradise Lost - Draconian Times Draconian Times
Music For Nations (1995)

Είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να λείπουν από την δισκοθήκη μας. Ένα πανέμορφο άλμπουμ που γίνεται εντυπωσιακό με τόσο απλές κιθαριστικές γραμμές, σόλο και τύμπανα. Οι υποτονικές φωνητικές δόσεις του Holmes σου αφήνουν σημάδια, ενώ στίχοι σαν τους «All I need is a simple reminder», «Seek hallowed land», «Hearts beating for the last time», «Teach me what's right and wrong» και «Are you forever, loss of purpose in a passive life», προσωπικά μου είναι αδύνατον να ξεκολλήσουν από το κεφάλι μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ουσιαστικά με τα παραπάνω λόγια, φαίνεται  ποια κομμάτια λάμπουν  σε αυτό το τεφαρίκι. Σε ένα αριστούργημα που ήρθε μετά την τριάδα "Gothic" , "Shades Of God", "Icon" και κατάφερε να ξεχωρίσει. Λεπτομέρεια που εξυμνεί και εξυψώνει την σημαντικότητα του και τα κιλά αρχίδια που κουβαλάει. Ανόθευτο doom και ένα ατμοσφαιρικό metal που έκλεινε το μάτι σε πιο pop μονοπάτια, του μέλλοντος τους. Αξεπέραστο.

Θ.Γ.
Paradise Lost - One Second One Second
Music For Nations (1997)

Το άλμπουμ της μεγάλης στροφής, οι πιο ώριμοι Paradise Lost της «κλασικής» περιόδου, η εποχή που κουρεύτηκαν και άφησαν τις metal ρίζες πίσω τους και άνοιξαν νέους ορίζοντες στην μουσική τους πορεία. Το "One Second" αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα θέλησης και προοδευτικής διάθεσης χωρίς επαναλήψεις και οι Lost με το συγκεκριμένο άλμπουμ ξεκίνησαν μια πορεία, η οποία θα μπορούσε να φτάσει στην εμπορική απογείωση, αλλά η μουδιασμένη υποδοχή μεγάλης μερίδας του κοινού τους απέτρεψε. Όλοι περίμεναν την συνέχεια του μεγαλειώδους "Draconian Times" και αντ' αυτού οι Άγγλοι παρέδωσαν ένα πειραματικό αριστούργημα με λίγες κιθάρες, πλήκτρα και συναισθηματικές κορυφώσεις μιας άλλης αισθητικής. Η ομορφιά της απλότητας στο ομώνυμο κομμάτι, το γηπεδικό "Say Just Words", τα εσωστρεφή "The Sufferer" και "Disappear" αρκούσαν για να παρασύρουν μια ήδη κορεσμένη σκηνή στην απαραίτητη έξοδο από το τέλμα. Οι Paradise Lost αποποιήθηκαν προς στιγμήν τις ρίζες τους και άνοιξαν νέους ορίζοντες σε μια δεκαετία που άφησαν το στίγμα τους σαν πρωτοπόροι και ποτέ σαν ακόλουθοι.

Π.Π.
 
Must Have
Paradise Lost - Icon Icon
Music For Nations (1993)

Για τους περισσότερους λάτρεις της παλαιάς περιόδου των Άγγλων, το "Icon" αποτελεί το απόσταγμα του Paradise Lost ήχου σε κάθε του δευτερόλεπτο. Ο Holmes πιο λυρικός από ποτέ, στις καλύτερες ερμηνείες της μέχρι τότε καριέρας του και ο Makintosh σε έναν δαιμονιώδη οίστρο παραδίδει απλόχερα μαθήματα τραγουδοποιΐας με τις lead κιθάρες να κυριαρχούν και να προσφέρουν μερικές από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της δισκογραφίας τους. "Embers Fire", "True Belief", "Christendom" θα είναι για πάντα κομμάτια που θα μνημονεύουν μια ολόκληρη σκηνή και θα τοποθετούν δικαιωματικά τους Paradise Lost στο θρόνο τους. Από το artwork, την μουντή όσο πρέπει παραγωγή, την εκτελεστική δεινότητα του γκρουπ και την αρτιότητα σε ένα σύνολο κομματιών που κυλάει με μια ασύλληπτη ορμή, οι Lost δημιούργησαν ένα άκρως επιδραστικό και δημοφιλές άλμπουμ που θεωρείται πια, όχι μόνο κλασικό, αλλά και προφανέστατα αποτελεί ένα από τα πιο λαμπρά άλμπουμ της βρετανικής metal σκηνής των 90s. Ακρογωνιαίος λίθος του ατμοσφαιρικού ήχου.

Π.Π.
Paradise Lost - Symbol Of Life Symbol Of Life
GUN (2002)

Η επιστροφή σε πιο κιθαριστικά μονοπάτια και η σταδιακή ελάττωση των ηλεκτρονικών στοιχείων του "Host" ήταν επιτακτική μετά την «αποτυχία» του "Believe In Nothing". Το "Symbol Of Life" θα μπορούσε να είναι ο ενδιάμεσος δίσκος των "One Second" και "Draconian Times", με δυνατές, ατμοσφαιρικές συνθέσεις και πιασάρικα ρεφρέν, βασικό συστατικό των οποίων αποτελεί το πιάνο, με τη ραχοκοκαλιά του να είναι σαφώς οι κιθάρες. Αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτού, το "Erased", ενώ διακρίνονται μεταξύ πολλών τα "Mystify" και "Pray Nightfall". Είναι ο τελευταίος δίσκος του drummer Lee Morris, ενώ ξεχωρίζουν οι συμμετοχές των Lee Dorrian (ex-Napalm Death, Cathedral) και Devin Townsend, καθώς και οι εξαιρετικές διασκευές των "Small Town Boy" και "Xavier" σε Bronski Beat και Dead Can Dance, μεγάλη αγάπη των Mackintosh και Holmes. Η αρχή της αναγέννησης των Lost, που μέσα σε ένα χρόνο κατάφεραν να βγάλουν δύο τόσο διαφορετικούς ηχητικά δίσκους, όπως τα "Symbol Of Life" και "Believe In Nothing".
 
Α.Κ.
 
Other Essentials
Paradise Lost - Gothic Gothic
Peaceville Records (1991)

Δεύτερος δίσκος για τους Άγγλους. Αυτό το άλμπουμ ουσιαστικά όρισε το είδος που υπηρέτησαν για δεκαετίες. Μελωδικότατο και ανυπέρβλητα βαρύ. Κιθάρες που κλαίνε και ένας Holmes που μουγκρίζει τρομακτικά. Βαρύς ήχος και σκληρός βρυχηθμός που έσπαγε μέσα σε μελαγχολικές μελωδίες. Τόλμησαν να μπλέξουν την τραχύτητα του death με την καταχνιά του doom. Έφτιαξαν κάτι ξεχωριστό. Δημιούργησαν ένα Gothic metal όνομα και πράγμα. Πως να ξεπεραστεί σύνθεση σαν το "Εternal". Πως να ξεχάσεις τις κιθάρες του Greg στο "Angel Tears". Τι να πεις για τις φωνές στο "Falling Forever". Πως να περιγράψεις την εναλλαγή ύφους, ήχου και συναισθημάτων με τις φωνές της Sarah. "Dead Emotion", "Shattered" και "Rapture" εκφράζουν την αυθεντικότητα της μπάντας, τον ξεχωριστό και μοναδικό στυλ της και την σκατένια ψυχή που μόνο και πρώτοι αυτοί μας σέρβιραν. Σκοτεινό, δύσκολο, μαύρο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Ένα από τα καλύτερα metal πονήματα, γενικώς.

Θ.Γ.
Paradise Lost - Shades Of God Shades Of God
Music For Nations(1992)

Τα πρώτα μικρά δείγματα του Holmes για την επικείμενη μεταβίβαση σε πιο καθαρά φωνητικά. Σ' αυτόν εδώ τον δίσκο διακρίνεις την τάση της μπάντας για πιο πειραματικά πράγματα. Εδώ βλέπεις την διάθεση του Greg για πορεία σε πιο παράξενους δρόμους και έναν Nick που απολαμβάνει το συναίσθημα και την ένταση που μπορεί να προσφέρει με τα φωνητικά και τους στίχους του. Αν προσπαθείς να βρεις τι σημαίνει επικό στις συνθέσεις των Lost... απλά πάρε με την σειρά "Crying For Eternity", "Daylight Torn", "No Forgiveness" και "Your Hand in Mine". Ε! Κολλάς και τα hits "Pity The Sadness" και το κλασικό "As I Die" και έχεις έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους του είδους. Πένθιμες συνθέσεις, goth στυλ στις κιθάρες, παραδοσιακά doom περάσματα και death επιρροές. Μια ζοφερή απελπισία σε αντιπαράθεση με πιασάρικα riff αποδίδουν την πρωτοτυπία και την ιδιομορφία του συγκροτήματος.

Θ.Γ.
Paradise Lost - Tragic Idol Tragic Idol
Century Media (2012)

Ένα άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει κάλλιστα τη δεκαετία του '90 και να θεωρείται ήδη κλασικό, έχοντας διαδεχθεί το "Icon" για παράδειγμα. Ηχητικά, αισθητικά, καλλιτεχνικά και συνολικά εν τέλει, βγαλμένο μέσα από τις πιο χρυσές σελίδες της πορείας τους, το "Tragic Idol" αποτελεί μια σαφέστατη δήλωση ότι οι Paradise Lost είναι παρόντες και ικανοί να δημιουργήσουν δίσκους άρτιους, ακόμα και παραπέμποντας στους ίδιους. Ένα άλμπουμ, το οποίο πέτυχε την τέλεια ισορροπία, συνδυάζοντας ποιότητα, ποικιλία και τις μοναδικές συνθετικές εμπνεύσεις του Makintosh. Είτε αφορά το αρχετυπικό Lost «χιτάκι» που αποτελεί το ομώνυμο κομμάτι, είτε το "Fear Of Impending Hell", είτε το αργόσυρτο doom του "Solitary One". Οι Paradise Lost με το "Tragic Idol" ξαναδίνουν στον ήχο τους μια χαρακτηριστική ταυτότητα, με κρυστάλλινη παραγωγή, καλοδουλεμένες κιθάρες, ανανεωτικά drums και όλα αυτά υπό το πρίσμα ενός καταπληκτικού artwork, το οποίο και αυτό παραπέμπει εκ πρώτης όψεως στις «κλασικές εποχές» τους. Δίσκος πρωταγωνιστικός στην πλούσια πορεία τους.

Π.Π.
 
Nerd Alert
Paradise Lost - Host Host
ΕΜΙ (1999)

Ποιός θα περίμενε από την βρετανική πεντάδα να φτάσει στο σημείο να κυκλοφορήσει έναν gothic / new wave / pop δίσκο; Και όμως, έχοντας φτάσει στο ζενίθ της πορείας τους ("Draconian Times") και ενώ έδρεπαν τους καρπούς της επιτυχίας τους ("One Second"), αποφάσισαν να πειραματιστούν εντελώς, κυκλοφορώντας έναν ηλεκτρονικό δίσκο, ρισκάροντας να χάσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των οπαδών τους. Έναν δίσκο που θα έγραφαν στα καλά τους οι Depeche Mode. Κιθάρες και τύμπανα είναι σχεδόν απόντα, ενώ τα sample έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τα καθαρά και μελωδικά φωνητικά του Holmes. Η μετέπειτα πορεία των Paradise Lost απέδειξε ότι το "Host" έπαιξε ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στο να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Δεν τους «επέτρεψε» να γίνουν ένα όνομα επιπέδου Metallica και Iron Maiden, αλλά κατάφεραν να αγαπηθούν βγάζοντας προσωπικότητα στον ήχο τους σε όλες τις εκφάνσεις τους. Συνθέσεις που ξεχωρίζουν: "So Much Is Lost", "Behind The Grey", "Year Of Summer", "Permanent Solution".

Α.Κ.
 
Only On Discount
Paradise Lost - Believe In Nothing Believe In Nothing
ΕΜΙ (2001)

Κατά γενική ομολογία ο «χειρότερος» δίσκος της πορείας των Paradise Lost, αν και η εντελώς υποκειμενική μου άποψη είναι πως το "Believe In Nothing" είναι ένας κατάφωρα αδικημένος δίσκος, ακόμα και από την ίδια την μπάντα. Η απαράδεκτη παραγωγή του και το άθλιο εξώφυλλο δημιουργούν μια άσχημη πρώτη εντύπωση, που χαντακώνει συνθέσεις, όπως τα "Mouth", το μηδενιστικό "I Am Nothing", το "Fader" ή τα "World Pretending" και "Illumination". Ο πιο φωτεινός -ελέω εξωφύλλου- δίσκος των Βρετανών κρύβει την πιο μαύρη περίοδό τους. Ένα εντελώς συναισθηματικά φορτισμένο άλμπουμ, λογική (όσο λογικά είναι τα ηχητικά «άλματα» της μπάντας) συνέχεια του "Host", με την κιθάρα και τα διακριτικά solo να επανέρχονται δυναμικά και να κερδίζουν τη μάχη με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Από τους λίγους δίσκους που θα δέχονταν πανηγυρικά οπαδοί και συγκρότημα να επανακυκλοφορούσε με καλύτερη παραγωγή, το οποίο αυτομάτως θα τοποθετούσε το "Believe In Nothing" σε μια από τις άλλες κατηγορίες του άρθρου.

Α.Κ.
 
Live
Paradise Lost - Evolve Evolve
Music For Nations(2002)

Αν και η συγκεκριμένη κυκλοφορία μπορεί να μην έχει την απαραίτητη συνδρομή της ψηφιακής τεχνολογίας σε θέματα ήχου και εικόνας συγκριτικά με τα μεταγενέστερα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα των Paradise Lost, αποτελεί όμως ένα απτό παράδειγμα της πορείας τους κατά τη διάρκεια των ετών. Αποτελούμενο επί της ουσίας από τις δύο μέχρι τότε βιντεοκασέτες, περιέχει μια θρυλική εμφάνιση της περιοδείας για το "Icon" και καταγράφει τους Lost σε μια εποχή που ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν τα πάντα, αλλά και μια ακόμα εμφάνιση στην επόμενη φάση της καριέρας τους, με την προώθηση του "One Second". Απαραίτητο για τον οπαδό του συγκροτήματος που επιζητά να ρίξει μια ματιά στην εξέλιξή τους και στην απόδοσή τους επί σκηνής της εποχές που έμοιαζαν ασταμάτητοι και αστείρευτοι σε ιδέες. Τα μέχρι εκείνη την εποχή video clip, αλλά και ένα επιπρόσθετο home video είναι προσθήκες που ολοκληρώνουν το πακέτο και κλείνουν την περίοδό τους στην Music For Nations.

Π.Π.


A Compilation
Η αρχική ιδέα ήταν η 80-λεπτη mixtape να περιείχε τα καλύτερα b-sides και διασκευές της μπάντας, μιας και είναι από τις λίγες που έχει τόσο ποιοτικές επιλογές. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο για τις συνθέσεις τους, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν περάσει στο πάνθεον των κλασικών κομματιών του ατμοσφαιρικού, αλλά και του γενικότερου «σκληρού» ήχου. Ορίστε, λοιπόν, πως θα φανταζόμασταν ένα ιδανικό setlist των μαέστρων της μελαγχολίας.

01. Gothic (Gothic)
02. As I Die (Shades Of God)
03. Embers Fire ( Icon)
04. True Belief (Icon)
05. Dying Freedom (Icon)
06. Enchantment ( Draconian Times)
07. The Last Time ( Draconian Times)
08. Forever Failure (Draconian Times)
09. One Second (One Second)
10. Say Just Words (One Second)
11. It's Too Late ( Host)
12. World Pretending (Believe In Nothing)
13. Erased (Symbol Of Life)
14. Pray Nightfall (Symbol Of Life)
15. Mystify (Symbol Of Life)
16. Accept The Pain (Paradise Lost)
17. Requiem (In Requiem)
18. As Horizons End (Faith Divides Us - Death Unites Us)
19. Tragic Idol ( Tragic Idol)
  • SHARE
  • TWEET